Χυλοπίτες, γλυκά και ξανθιές μούμιες 2.500 χρόνων,βρέθηκαν σε κινεζική έρημο

Χυλόπιτες, φουρνιστά γλυκά και παγωμένους χυλούς, καθώς οστά ανθρώπινα εντόπισαν οι αρχαιολόγοι σε παλαιό κινεζικό νεκροταφείο, σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα του Discovery.

Τα γλυκά που βρέθηκαν, ήταν ψημένα σε φούρνο και όπως διαπιστώνουν οι επιστήμονες η χρήση του φούρνου στα αρχαιότατα χρόνια ήταν ευρέως γνωστή στην περιοχή αυτή της Κίνας.

Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποίησαν πρώτοι το αλεύρι για την παρασκευή άρτου στα προϊστορικά χρόνια. Τώρα, όμως, διαπιστώνεται ότι οι παλαιοί κάτοικοι της Βόρειας Κίνας ήταν ειδικευμένοι αρτοποιοί και μάλιστα δημιουργούσαν περίπλοκες τεχνικές μαγειρέματος. Αυτό διαφαίνεται από τα γλυκά τους, στα οποία χρησιμοποιούσαν τρούφα από κεχρί, όπως έδειξαν οι χημικές αναλύσεις των ευρημάτων.

Η κινεζική ακαδημία επιστημών την περασμένη Τετάρτη, σε ανακοίνωσή της, ισχυρίστηκε ότι η κατανάλωση σιτηρών στα αρχαιότατα χρόνια ήταν διαδεδομένη στο βόρειο μέρος της Κίνας.

Τα ευρήματα ανακαλύφθηκαν στην αυτόνομη περιφέρεια Xinjiang, όπου υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις με έρημο.

Το παράξενο στις αρχαιολογικές ανακαλύψεις, είναι ότι εντοπίστηκαν σε τάφους, μούμιες καθώς το κλίμα της περιοχής τις διατήρησε ανέπαφες. Οι μούμιες ομοιάζουν περισσότερο με λείψανα ανθρώπων που ανήκουν στη λευκή φυλή, παρά σε ασιατική.
Τα διατηρημένα μαλλιά στις κεφαλές των μούμιων είναι ξανθά και καστανά, έχουν βαθιά μάτια και μύτες ορθές (αρχαιοελληνικής, ίσως, μορφής).

Από τις δέκα εννέα μούμιες που βρέθηκαν μόνον οι τρεις είναι μογγολικής καταγωγής.
Στην ίδια περιοχή βρέθηκε και εργαστήρι κεραμικής.


Οι παράξενοι κάτοικοι του Λίτσουαν

Μόλις, χθες, δημοσιεύθηκε στην Daily Telegraph, και η παράξενη είδηση, ότι τα δύο τρίτα των κινέζων κατοίκων του χωριού Λίτσουαν έχουνε ευρωπαϊκή καταγωγή.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα οι κάτοικοι είναι πιθανόν, απόγονοι Ρωμαίων λεγεωνάριων, χωρίς όμως να επιβεβαιώνεται αυτό.
Οι γενετικές εξετάσεις που πραγματοποίησαν οι Κινέζοι επιστήμονες, επιβεβαίωσαν ότι το 56% των κατοίκων έχει ευρωπαϊκή καταγωγή (ανήκουν στη λευκή φυλή).

Το Λίτσουάν βρίσκεται στη βορειοδυτική Κίνα, στην άκρη της ερήμου Γκόμπι. Πολλοί από τους κατοίκους έχουν γαλάζια ή πράσινα μάτια, μακριά μύτη και ξανθά μαλλιά και αυτά ήταν τα στοιχεία που προκάλεσαν τις υποψίες για τις ευρωπαϊκές τους ρίζες.

(Επίσης δες : Αμφορείς και μαίανδροι σε αρχαία πόλη της Κίνας )

Το δημοσίευμα αναφέρεται σε πιθανή σύνδεση των κατοίκων του χωριού με οδοιπορικό σταθμό του Μεγάλου Δρόμου του Μεταξιού.
Ωστόσο, οι αρχαιολόγοι σχεδιάζουν να πραγματοποιήσουν ανασκαφές στην περιοχή για να διαπιστώσουν αν πράγματι υπάρχουν στοιχεία που να συνδέουν τους κατοίκους με την αρχαία Ρώμη ή πρόκειται για παλαιότερη παρουσία, ίσως, των στρατευμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή.

Γιώργος Εχέδωρος

ΠΗΓΗ: olympia.gr/

Μοιρολόι από τον σκλαβωμένο Πόντο

Οι Γκαγκαούζοι των Σκοπίων

Στο μόρφωμα των Σκοπίων διαβιούν αρκετές χιλιάδες Γκαγκαούζοι, τους οποίους αυθαίρετα οι Αρχές (σε συγχορδία με τους Τούρκους) θεωρούν εκχριστιανισμένο τουρκικό φύλο. Αντιθέτως, υπάρχουν διάφορες πηγές οι οποίες, σύμφωνα με τους επιστήμονες, πιστοποιούν ότι πρόκειται για τουρκόφωνους Μικρασιάτες, που είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και εντάσσονται στους Καραμανλήδες.10

Κατωτέρω θα αναφερθούν ορισμένα στοιχεία για την άγνωστη αυτή μειονότητα. Τα πρώτα στοιχεία για τους Γκαγκαούζους χάνονται στα βάθη της Ιστορίας και πιο συγκεκριμένα στο 1243, όταν το κράτος των Σελτζούκων διαλύθηκε από τους Μογγόλους, μετά από τη μάχη του Κουσεντάγ. Τότε, ο σουλτάνος του Ικονίου Καϊκοβούζ (του οποίου η μητέρα ήταν χριστιανή) κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ του επέτρεψε να εγκατασταθεί (μαζί με τα υπολείμματα του στρατού του) στη βόρεια Βουλγαρία, έξω από τη Βάρνα. Λίγο μετά δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο της Καβάρνας, στο οποίο υπήρχαν 68 χωριά κατοικούμενα από Γκαγκαούζους (ή Γκαγκαβούζηδες). Το 1283 οι Οθωμανοί το διέλυσαν. Τότε πολλοί Γκαγκαούζοι κατέφυγαν στη Νέα Ζίχνη Σερρών και στη Βέροια, ενώ άλλοι πήγαν στη Βουλγαρία και στη Ρουμανία. Σε όλα τα μέρη στα οποία κατέφυγαν διατήρησαν τα ήθη και τα έθιμά τους. Παντού διακρίνονταν για τη μαχητικότητά τους και το μίσος τους για τους Τούρκους. Οι τελευταίοι κατέβαλαν συνεχείς προσπάθειες να τους αλλαξοπιστήσουν, με πενιχρά όμως αποτελέσματα.

Κατά τον 19ο αιώνα οι Γκαγκαούζοι της κεντρικής Βαλκανικής συμπαρατάχθηκαν με τους Ρώσους κατά τους δύο πολέμους των τελευταίων εναντίον της Υψηλής Πύλης. Οι περισσότεροι ακολούθησαν τον ρωσικό στρατό μετά το πέρας των εχθροπραξιών και εγκαταστάθηκαν στη Βεσσαραβία και στη Μολδαβία (όπου βρήκαν άλλους ομοφύλους τους) για να αποφύγουν τα αντίποινα των Οθωμανών. Όσοι παρέμειναν στην οθωμανική επικράτεια υπέστησαν την μήνι των Τούρκων, οι οποίοι τους διασκόρπησαν στα Σκόπια και στην Ανατολική Θράκη. Μολαταύτα δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν την εθνική τους συνείδηση. Αυτό διεφάνη περίτρανα από τη στάση τους κατά την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης από τον ελληνικό στρατό, κατά τα έτη 1919-20. Υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό τους Έλληνες και συγκρότησαν ένα σώμα αποτελούμενο από 700 άνδρες για να πολεμήσουν τους Τούρκους. Οι τελευταίοι δεν το ξέχασαν και τους θεώρησαν ανταλλάξιμους, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης. Τους επέβαλαν, λοιπόν, να εγκαταλείψουν την τουρκική επικράτεια για την Ελλάδα. Οι Γκαγκαούζοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ορεστιάδας, η οποία έμοιαζε με τον τόπο τους, με την κρυφή ελπίδα να επιστρέψουν μία ημέρα στις πατρογονικές τους εστίες.

ΠΗΓΗ: infognomonpolitics.blogspot.com

Aρχαία πόλη στη Λωρίδα της Γάζας

Μια πλούσια αρχαία πόλη έρχεται στο φως στην περιοχή της Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας.

Η θέση, της οποίας μια παρουσίαση έγινε στις αρχές του 2010, είναι τουλάχιστον 2000 ετών και μέχρι στιγμής περιλαμβάνει εντυπωσιακά Ελληνορωμαϊκά και Βυζαντινά και κατάλοιπα. Χιλιάδες νομίσματα με τη μορφή της θεάς Αθηνάς, καθώς και ένας μεγάλος αριθμός επιμελημένων αγγείων από πηλό αλλά και υαλόμαζα μαρτυρούν την ακμή της πόλης. Περισσότερες πληροφορίες όμως είναι δύσκολο να αποκομίσουμε.

Η θέση βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες για αρχαιολογικό έργο περιοχές στον πλανήτη. Τοποθετημένη στα σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο, βρίσκεται σε άμεση γειτνίαση με τις σήραγγες που σκάβουν οι Παλαιστίνιοι με σκοπό τον ανεφοδιασμό της περιοχής τους και συχνά το δικό τους πέρασμα προς τη Χώρα του Νείλου. Τα ισραηλινά πυρά λοιπόν δεν είναι άγνωστα για τους αρχαιολόγους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο χώρο, που συχνά εκκενώνουν την περιοχή κατά τους βομβαρδισμούς για να συνεχίσουν το έργο τους όταν τα πνεύματα ηρεμούν. Ειρωνεία της τύχης αποτελεί το γεγονός ότι και η ίδια η θέση περιλαμβάνει σήραγγες: αρχαία περάσματα προς την Αίγυπτο που διευκόλυναν τον αιφνιδιασμό ελληνιστικών στρατών και ρωμαϊκών λεγεώνων. «Τα βομβαρδιστικά δεν ξεχωρίζουν τους ανασκαφείς από αυτούς που σκάβουν (νέες) σήραγγες. Τώρα όμως είναι ήρεμα», δηλώνει ο Abdel Halim abu Kadeja, ως εκπρόσωπος των αρχαιολογικών-τουριστικών αρχών της Γάζας.

Εκτός όμως από του προφανείς κινδύνους από τον πόλεμο, η θέση απειλείται και από την αρχαιοκαπηλία - ένα νόμισμα με την Αθηνά μπορεί να κάνει θραύση στη μαύρη αγορά - ενώ το ισραηλινό εμπάργκο δυσχεραίνει την απόκτηση χημικών για τη συντήρηση των αρχαιολογικών θησαυρών. Οι συνθήκες αυτές δεν σημειώνονται μόνο στην ελληνορωμαϊκή συνοριακή πόλη.

Παρομοίως απειλείται και γειτονική θέση του 3ου αι., μια πρώιμη χριστιανική εγκατάσταση όπου σώζονται περίφημα ψηφιδωτά δάπεδα και άλλα αξιόλογα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα. Όταν όμως η απλή επιβίωση αποτελεί ζήτημα για τους σημερινούς Παλαιστίνιους, οι αρχαιότητες δεν αποτελούν προτεραιότητα. Έτσι για την προστασία των χώρων αυτών οι Παλαιστινιακές αρχές μπορούν μόνο να ελπίζουν σε ευαισθητοποίηση διεθνών πολιτιστικών φορέων.

Πηγή: Al Jazeera, 03/10/10

Ο Ελληνισμός του Καυκάσου και η μεγάλη πρόκληση

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο προηγούμενο φύλλο μας, αναφερόμενοι στην ιστορική λειτουργία που τελέσθηκε στην Παναγία Σουμελά, στον Πόντο, θεωρώντας ότι πράττουμε το καθήκον μας απέναντι στην Αλήθεια αλλά και απέναντι στην Πατρίδα, αναδείξαμε τον καίριο ρόλο που έπαιξε ο Ιβάν Σαββίδης στο ‘άνοιγμα’ της Σουμελά.

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, ο σκοπός μας δεν ήταν να ‘αγιοποιήσουμε’ τον Ιβάν Σαββίδη, όπως σκοπός μας ως εφημερίδα δεν είναι να υπηρετούμε πρόσωπα, αλλά ιδέες και πάνω απ’ όλα το συμφέρον της Πατρίδας.

Μιας που όμως αναφερθήκαμε στον εκ της ηρωικής Σαντάς καταγόμενο συμπατριώτη μας, περιμένουμε από αυτόν, μέσα στα πλαίσια των οικονομικών και πολιτικών δυνατοτήτων που διαθέτει, πρώτον να παραμερίσει τα προσωπικά με τους άλλους ισχυρούς ποντιακής παράγοντες της Ρωσίας και όλοι μαζί, σε συνεννόηση με τη ρωσική και την ελληνική κυβέρνηση, να οργανώσουν καλύτερα τις ελληνικές κοινότητες του Καυκάσου, που αποτελούν, ίσως, το πιο στρατηγικής σημασίας κομμάτι του Ελληνισμού τη δύσκολη περίοδο που περνά η Ελλάδα και το Γένος.

Στις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί στην περιοχή, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ελλείψει κάποιου σχεδίου της Αθήνας, ο ελληνισμός του Καυκάσου είναι κυριολεκτικά αφημένος στην τύχη του. Η γλώσσα, ο πολιτισμός και σε κάποιο βαθμό η εθνική συνείδηση ακολουθούν μια αυτόνομη και -κυρίως- αδιέξοδη πορεία, σε μια αρκετά διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν του υπόλοιπου Ελληνισμού.

Αυτή την κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, είναι περισσότερο επιτακτική η ανάγκη από ποτέ ο Ελληνισμός του Καυκάσου να συγκροτηθεί σε μια νέα κοινοτική βάση, να ενισχυθούν οι δεσμοί με τον ελλαδικό και τον απόδημο Ελληνισμό και να αποτελέσει μια πραγματική ‘γέφυρα’ που θα ξαναφέρει τα ελληνικά συμφέροντα στον δοκιμαζόμενο από θρησκευτικές και εθνοτικές έριδες Καύκασο.

Αυτή την κρίσιμη στιγμή που ίσως εμείς οι Έλληνες του Καυκάσου αλλά και της Ελλάδας είμαστε η μόνη φυλή που θα μπορούσε να παίξει πραγματικά έναν εξισορροπητικό ρόλο στο δοκιμαζόμενο Καύκασο, κάτι που όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά ανακουφίζει τη Μόσχα, εκεί θα πρέπει να δώσουμε το βάρος μας και όχι σε αδιέξοδες προσπάθειες δημιουργίας μηχανισμών επιρροής στην Ελλάδα. Και ακριβώς επειδή η Πολιτεία είναι απούσα, το βάρος πέφτει στον οργανωμένο ποντιακό χώρο στην Ελλάδα και τη Ρωσία, που αντί να καταναλίσκει την ενέργειά του σε διαγκωνισμούς και -ενίοτε πισώπλατους- διαξιφισμούς, καλό είναι να συνεννοηθεί, για να γνωρίσουμε νέες επιτυχίες.

Ούλ’ εντάμαν αδέλφια του Καυκάσου και της Ελλάδος.

ΠΗΓΗ: infognomonpolitics.blogspot.com

Ελληνική παρουσία σε πανάρχαια πόλη της Κίνας

Αμφορείς και μαίανδροι σε αρχαία πόλη της Κίνας



Αφού, λοιπόν, μιλάμε για δημοσιεύματα που κλείστηκαν στα δώματα του παρελθόντος, ας κάνουμε τον κόπο να ανοίξουμε τη λησμονημένη αυτή πόρτα για να δουν οι νεότεροι μερικά πράγματα.
Ένα δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας τάραξε τα ιστορικά ύδατα, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990. Το δημοσίευμα έλεγε για ελληνικό πολιτισμό σε πόλη της Κίνας. Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πως υπάρχουν ελληνικές πόλεις στην Κίνα;
Μήπως ο Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το εσωτερικό της Κίνας; Ή τουλάχιστον, έφθασαν εκεί στρατεύματά του; Αναπάντητα ιστορικά ερωτήματα, αφού δεν υπάρχουν οι ανάλογες ιστορικές πηγές που να τεκμηριώνουν κάτι τέτοιο.

Κι όμως στην Κίνα βρέθηκε αρχαία ελληνική πόλη. Αυτό μας λέει το δημοσίευμα της Μελβούρνης το 1993. Ή για να ακριβολογούμε: σε πανάρχαια κινεζική πόλη είχαν εγκατασταθεί στρατεύματα του Αλεξάνδρου, τα αντικείμενα των οποίων έμελλε να βρεθούν 2.300 χρόνια μετά.Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω.
Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 (106 χρόνια πριν) άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους. Πρόκειται για την πανάρχαια πόλη Νίγια που στις επόμενες δεκαετίες χάθηκαν τα ίχνη της. ( Όταν επιβλήθηκε στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα αδράνησαν.).

Από τη δεκαετία, όμως, του 1980, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον και έτσι μια ομάδα Κινέζων και Ιαπώνων ερευνητών άρχισε να ψάχνει για την χαμένη πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar.
Πράγματι έπειτα από κοπιώδη έρευνα βρήκαν κάτω από τους αμμόλοφους τα ερείπια της αρχαίας πόλης.

Στη διαδικασία της ανασκαφής με μεγάλη έκπληξη εντόπισαν μέσα στα ερείπια ‘έπιπλα ελληνικού στυλ’(!!) Βρήκαν δηλαδή, ανάγλυφες παραστάσεις με μαιάνδρους, αμφορείς ελληνικούς με αναπαραστάσεις από τα ομηρικά έπη.Η χρονολόγησή τους ανάγεται στα χρόνια της αλεξανδρινής εκστρατείας. Η ανακάλυψη είχε μεγάλο ενδιαφέρον.
Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν υπήρχε που να αναφέρει έστω αόριστα την παρουσία των Ελλήνων στην κινεζική αυτή επαρχία.
Η είδηση των ευρημάτων της ανασκαφής μεταδόθηκε από το κινεζικό πρακτορείο και δημοσιεύθηκε πρώτα στην Αυστραλία και από εκεί αναδημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο.


Γ.Εχέδωρος


ΠΗΓΗ: echedoros-a.blogspot.com

Τάκλα Μαχάν οι αναζητήσεις του Μεγάλου στρατηλάτη Μακεδόνα Αλέξανδρου.

Ποια η αναζήτηση του Μ.Αλεξάνδρου στην σκληρότερη έρημο του κόσμου; Μήπως εκπλήρωνε μια θεϊκή αποστολή; Πέτυχε;

Γράφει ο Γιάννης Σοφούλης για το Citypress-gr

Μέρος Α-B
Έχουν ειπωθεί πολλά για την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου συνολικά και πιο ειδικά για το τμήμα της εκείνο που έλαβε χώρα στην κεντρική Ασία. Πιο συγκεκριμένα αυτό το τμήμα που πραγματοποιήθηκε στην έρημο της Τάκλα Μακάν! Ποιος ήταν ο πραγματικός στόχος του όταν τόλμησε να διασχίσει μια από τις σκληρότερες ερήμους του πλανήτη (κατά πολλούς η σκληρότερη). Τι ήταν αυτό που τον οδήγησε να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια και να αψηφήσει τις πλέον αντίξοες συνθήκες, για να κάνει αυτή τη διαδρομή; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν μια τρέλα και μια προσπάθεια να αποδείξει την στρατιωτική του αξία. Μα αυτό το είχε κάνει ήδη κάνει πάρα πολλές φορές, μία ακόμα δεν θα του προσέφερε τίποτα! Οπότε το ερώτημα για την αιτία που τον οδήγησε σε αυτό το εγχείρημα παραμένει αναπάντητο; ή μήπως όχι;

Πριν προχωρήσουμε στη διερεύνηση του πραγματικού σκοπού αυτής της εκστρατείας, ας μιλήσουμε λίγο….

για την φύση της συγκεκριμένης ερήμου. Η έρημος Τάκλα Μακάν βρίσκεται στην αυτόνομη κινέζικη επαρχία Σινκιάνγκ - 0υιγούρ. Στο βορρά φτάνει μέχρι τον ποταμό Ταρίμ, στους πρόποδες της οροσειράς Τιεν Σαν και στο νότο μέχρι τα βουνά Κουνλούν. Αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ψυχρής ερήμου καθώς δέχεται πολύ ψυχρές αέριες μάζες από τη Σιβηρία, οι οποίες κατεβάζουν τη θερμοκρασία σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Μερικές φορές φτάνουν σε τιμές κάτω των -20οC. Εξαιτίας της θέσης της, ακριβώς στην καρδιά της Ασίας και των χιλιάδων χιλιομέτρων απόστασης από οποιαδήποτε πηγή νερού, παρουσιάζει πολύ ψυχρές νύχτες ακόμα και το καλοκαίρι. Δηλαδή είναι ουσιαστικά αδιάβατη για οποιονδήποτε άνθρωπο!

Αυτή είναι η πραγματικότητα για την έρημο της Τάκλα Μακάν και φυσικά είναι ιδιαίτερα σκληρή! Άρα ήταν λογικό για έναν τόσο ευφυή στρατηλάτη να οδηγήσει το στρατό του να αντιμετωπίσει τέτοιες αντίξοες συνθήκες, αν δεν υπήρχε ένας ανώτερος σκοπός; Αν δεν είχε εντολή από κάπου για να εκτελέσει μια τέτοια αποστολή, θα το έκανε; Προφανώς και όχι! Ποια όμως μπορεί να ήταν η αποστολή που ίσως είχε ο Μέγας Στρατηλάτης και οδηγήθηκε στις πράξεις αυτές και αντιμετώπισε τόσους κινδύνους. Ήταν μια αποστολή που ορίσθηκε κατά την διάρκεια της εκστρατείας ή είχε εκπαιδευτεί από την παιδική του ηλικία για κάποιον σκοπό. Πιστεύω, όπως και πολλοί συνέλληνες, ότι προετοιμάζονταν για έναν ιερό σκοπό! Για μια αποστολή που είχε ως τελικό στόχο τη σωτηρία του πλανήτη γη και την αποκατάσταση της τάξης και της εύρυθμης λειτουργίας πάνω σε αυτόν!

Η εκστρατεία του Μ. Αλέξανδρου στην Τάκλα Μακάν έγινε περίπου το έτος 326 π.χ. , όταν είχε ολοκληρώσει την κατάκτηση της Περσικής Αυτοκρατορίας και προχωρούσε για την κεντρική Ασία. Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν ότι δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να υποτάξει τις άγριες φυλές της περιοχής και χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να το πετύχει. Ίσως με αυτές τις αναφορές να προσπαθούν, στην πραγματικότητα, να συγκαλύψουν το γεγονός της εκστρατείας! Βρίσκονταν τότε στη επαρχία της Βακτριανής και ακολουθώντας πορεία παράλληλη με τον Ώξο ποταμό έφθασε στα όρια της ερήμου. Ουσιαστικά ακολούθησε την πορεία του Α΄ εκστρατευτικού σώματος του Διονύσου, ο οποίος είχε πρώτος πραγματοποιήσει μια ανάλογη εκστρατεία περίπου 2000 χρόνια πριν τον Μ. Αλέξανδρο. Πέρασε από τα ίδια δύσβατα μονοπάτια για να εισέλθει στην επαρχία Ξιν Γιάνγκ, στην οποία δεσπόζει η έρημος. Τις πληροφορίες για το γεγονός αυτό τις αντλούμε από κείμενα αρχαίων που κάνουν νύξεις για αυτά που συνέβησαν. Επίσης αναφορές για ανθρώπους με λευκά ή πυρόξανθα μαλλιά υπάρχουν και σε κάποιους κινέζικους μύθους. Και επειδή μιλάμε για μύθους, ο μύθος πάντα κρύβει ψήγματα μιας αλήθειας πολύ παλιάς, οι αναφορές για τέτοιους ανθρώπους αφορούν αρχαιότατους χρόνους της κινέζικης ιστορίας και άρα ταιριάζουν χρονικά με την πραγματοποίηση της Διονυσιακής εκστρατείας.

Την απόδειξη ότι πραγματοποιήθηκε αυτή η εκστρατεία μας τη δίνουν σήμερα τα ευρήματα που έρχονται συνεχώς στο φως, από τις ανασκαφές που πραγματοποιούνται στην περιοχή. Οι ανασκαφικές αυτές προσπάθειες έχουν αποκαλύψει ερείπια ολόκληρων πόλεων, οι οποίες είναι χτισμένες με αρχαίο ελληνικό ρυμοτομικό σχέδιο. Υπάρχουν θεμέλια κτιρίων με αρχαιοελληνική κατασκευή, με εσωτερική αυλή και ιδιαίτερο χώρο για την κεντρική εστία της οικίας. Τα σημαντικότερα ευρήματα όμως δεν ήταν τα κτίρια, αλλά οι μούμιες που βρέθηκαν στους δεκάδες τάφους της περιοχής. Ήταν πάρα πολλές μούμιες ηλικίας χιλιετηρίδων, τέλεια διατηρημένες από την ξηρασία της ερήμου. Και το πιο παράδοξο…οι μούμιες δεν έμοιαζαν με κινέζους!

Τα μουμιοποιημένα σώματα ανήκαν σε ψηλούς, κοκκινομάλληδες και με ανοιχτόχρωμα μάτια. Προφανώς δεν ήταν κινέζοι οι νεκροί! Οι πιο παλιές ανάγονταν στον 19ο - 18ο αιώνα π.χ. και οι πιο πρόσφατες γύρω στον 4ο αιώνα π.χ.. Ανάμεσα στα σώματα βρίσκονταν και ένα μωρό, το οποίο στη θέση των ματιών του είχε γαλάζιες πέτρες και κάποιες γυναίκες που φορούσαν μυτερά καπέλα όπως οι Αμαζόνες. Ποιοι ήταν τελικά αυτοί οι άνθρωποι και πως διαβιούσαν σε μια τόσο άνυδρη περιοχή; Το δεύτερο ερώτημα απαντάτε με βάση γεωλογικές παρατηρήσεις, οι οποίες εξηγούν την πιθανότητα η έρημος να ήταν κάποτε εύφορη κοιλάδα, λόγω της υψομετρικής διαφοράς από το επίπεδο της θάλασσας. Οι άνθρωποι όμως;

Τα πορίσματα των ερευνών του DNA απέδειξαν ότι οι μούμιες δεν ανήκουν σε κινέζους ή σε κάποιον άλλο λαό της περιοχής ( όπως οι Ουιγούροι Τούρκοι). Έδειξαν ότι προέρχονται από ανθρώπους της αρχαίας Σκυθίας ή της Ανατολικής Μεσογείου.

Όμως εδώ υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο που καταδεικνύει την ελληνικότητα των ευρημάτων(αποκλείοντας με αυτόν τον τρόπο Σκύθες και άλλους λαούς της Α. Μεσογείου) και άρα το πέρασμα του Μ Αλεξάνδρου από εκεί. Οι αρχαιολόγοι αναφέρουν ότι σχέδια των ρούχων των νεκρών έχουν αρχαιοελληνικά μοτίβα. Ιδιαίτερα ένα εγχάρακτο σύμβολο σε ένα τάφο, είναι το αρχαιοελληνικό σύμβολο της σβάστικας. Μήπως είναι αλήθεια το πέρασμα των Ελλήνων από εκείνη την περιοχή και αν ναι, τότε τι αναζητούσαν σε μια τέτοια έρημο;


Μέρος Β

Η ύπαρξη πόλεων με ελληνική αρχιτεκτονική και περισσότερο η ανακάλυψη των νεκρών με τα ελληνικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι δεν πέρασαν απλώς οι Έλληνες από εκεί, αλλά πραγματοποίησαν μόνιμη εγκατάσταση. Ποιος ο λόγος μιας τέτοιας πράξης σε εκείνη την περιοχή, αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός και συγκεκριμένος ρόλος που θα πρέπει να παίξουν αυτοί που θα εγκαθίσταντο εκεί; Μήπως τελικά οι πόλεις αυτές ήταν φρούρια και φυλάκια και οι άνθρωποι φύλακες κάποιου μυστικού. Ποιο ήταν αυτό το μυστικό που οδήγησε τον Μεγάλο Στρατηλάτη να πραγματοποιήσει αυτό το σκέλος της εκστρατείας του; Τα ερωτήματα αυτά μας οδηγούν πίσω στην σχολή της Μιέζας και τις διδασκαλίες του Αριστοτέλη προς τον διάσημο μαθητή του! Αναρωτιέμαι τι ακριβώς πληροφορίες του μετέφερε για τις παλιές εκστρατείες των Ελλήνων και το τι έψαχνε τότε ο Διόνυσος. Τι του είπε για τα μυστικά που έκρυβε η έρημος και ποιες οδηγίες του έδωσε για να φτάσει εκεί. Επίσης πρέπει να του έδωσε οδηγίες για το τι έπρεπε να κάνει όταν θα έφτανε εκεί και αυτό εξηγείται εύκολα με την ύπαρξη των πόλεων-φυλακίων.

Είναι σίγουρο ότι του ανέφερε για την εκστρατεία του Διονύσου και του πρότεινε αυτή τη διαδρομή ως πιο ασφαλή για να προσεγγίσει την έρημο. Η εκστρατεία του Διονύσου μπορεί να αποδειχθεί( σε πείσμα όσων μελετητών τη θεωρούν φαντασίας γέννημα) από την ύπαρξη νεκρών με ηλικία σχεδόν 4000 χρόνων, ανάμεσα στις μούμιες που ανακαλύφθηκαν στην Τάκλα Μακάν. Η ηλικία τους πλησιάζει αυτή της χρονολογίας που αναφέρεται από την αρχαία γραμματεία ως η δόκιμη για την εκστρατεία του Διονύσου. Οπότε ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από τα παραπάνω στοιχεία, είναι ότι ο Μ. Αλέξανδρος επιχείρησε αυτό το κομμάτι της εκστρατείας του για να επιθεωρήσει τα έργα που άφησε ο Διόνυσος και να τα ενισχύσει με δικά του όπου υπήρχε ανάγκη.

Το πιο δύσκολο σημείο είναι ο εντοπισμός της αιτίας για την δημιουργία αυτών των έργων. Ποια ανάγκη οδήγησε να χτιστούν πόλεις στη μέση της ερήμου και να επανδρωθούν από ικανό προσωπικό, έτοιμο να δώσει μάχες! Θα είναι δύσκολο να μάθουμε τι ακριβώς προστάτευαν αυτοί οι φύλακες ή τι ακριβώς εμπόδιζαν να διαφύγει από αυτή την περιοχή. Είναι λογικό να σκεφτεί κάποιος ότι μια τόσο σκληρή περιοχή, στην οποία φτιάχνει κάποιος φυλάκια-φρούρια, παίζει το ρόλο ενός τύπου φυλακής και έχει μέσα της πολύ ιδιαίτερους/επικίνδυνους κρατούμενους. Τι όμως έκρυβε μέσα της αυτή η φυλακή της ερήμου; Εμείς μπορεί ποτέ να μην το μάθουμε με βεβαιότητα, αλλά ο Αριστοτέλης το είχε πει σίγουρα στον Μ. Αλέξανδρο και αυτό του έδωσε την καταπληκτική ορμή που επέδειξε κατά την διάρκεια της εκστρατείας του.

Γίνεται φανερό, λοιπόν, ότι η έρημος Τάκλα Μακάν κρύβει πολλά και επικίνδυνα μυστικά! Τα στοιχεία που έρχονται στο φως αποκαλύπτουν ιστορικά γεγονότα που φαίνονται ικανά να ανατρέψουν θεμελιωμένες θέσεις για την ιστορία της περιοχής και ίσως την παγκόσμια ιστορία! Εκστρατείες και εγκαταστάσεις πληθυσμών σε εποχές παλαιότερες από ότι πιστεύονταν μέχρι τώρα και οι οποίες έγιναν από λαούς με υψηλό πνευματικό επίπεδο. Λαούς που δεν είχαν σχέση στην εμφάνιση με τους ιθαγενείς και ούτε στα ήθη και έθιμα τους! Και τέλος κεντρικό σημείο σε όλα αυτά είναι οι Έλληνες και οι ενέργειες τους, με αρχηγό τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Διόνυσο!

…Το τρίτο μέρος μάλλον θα το γράψουμε εμείς.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΕΣΠΕΙΡΑΝ ΤΟ DNA ΤΟΥΣ - ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ

Επιβεβαιώνεται από Ιταλούς επιστήμονες ότι οι Έλληνες διέσπειραν το DNA τους σε Ιταλία και παράλια του Αιγαίου μέσω των αρχαίων αποικιών, όπου ανιχνεύεται μέχρι σήμερα.

Θα το διαφυλάξουμε, ή θα γίνουμε πακιστανο-αφγανο-αφρικανομάνι;;

Genetic history of the population of Puglia (southern Italy).

Nine-hundred and twenty-two individuals belonging to the five provinces of Puglia were typed for nine erythrocyte genetic markers (ACP1, ADA, AK1, ESD, GLO1, PGD, PGM1, PGM2, and SODA). Genetic heterogeneity within Puglia was investigated on the basis of allele frequencies of the above mentioned markers plus ABO*A, ABO*B, ABO*O, and RH*D, by the (chi 2 test and Rst statistic. The analyses revealed no differences at the provincial level. Furthermore, correspondence and genetic distance analyses were applied to look for a statistical difference within Puglia from different standpoints, as well as between Puglia, the rest of Italy and other European and Near and Middle Eastern populations whose genetic history is most likely related. Southern and central Italian, Greek and Aegean populations appeared very homogeneous and quite differentiated from the rest of Europe, both continental (including northern Italy) and south-eastern, stressing the major impact of the heavy Greek colonization on the genetic pools of the circum-Mediterranean people.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8845336

ΠΗΓΗ: hellenicrevenge.blogspot.com

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΡΩΣΩΝ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΙΝΚΑ!

Η ασύρματη επικοινωνία με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), έγινε από την αρχαία πόλη των Ίνκα, Μάτσου Πίτσου, στο Περού, όπως ανέφεραν τοπικά Μέσα Ενημέρωσης.

Οι ρωσικές και περουβιανές αντιπροσωπείες μίλησαν με το πλήρωμα του ISS για δέκα λεπτά.

Η συνομιλία έγινε σε τρεις γλώσσες: ρωσικά, ισπανικά και την ελληνικής προέλευσης διάλεκτο των Κέτσουα. Ο Διοικητής του Σταθμού, Alexander Skvortsov τόνισε ότι ήταν η πρώτη φορά που άκουγε τη γλώσσα των Κέτσουα στο ΔΔΣ.

Η Κέτσουα χρησιμοποιείται από περίπου 10 εκατομμύρια κατοίκους της Νότιας Αμερικής που ισχυρίζονται ότι έχουν αρχαιοελληνικές ρίζες.

Η Ρωσία βοηθά το Περού στην κατασκευή του πρώτου δορυφόρου, σύμφωνα με τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης.

ΠΗΓΗ: liako.gr/

ΕΝΑΣ ΑΦΓΑΝΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Οι δράσεις του Μεγαλέξανδρου ήταν τα αγαπημένα του παραμύθια. Όλες οι αναφορές στην κλασική αρχαιότητα κέντριζαν το ενδιαφέρον του και ταξίδευαν τη σκέψη του. Από μικρός έγινε ταγός του ελληνικού πολιτισμού και βάλθηκε να μελετήσει τη μακρά πορεία του στον χρόνο. Η δύσκολη ελληνική γλώσσα ήταν απλώς ένας σκόπελος, που έπρεπε γρήγορα να ξεπεραστεί. Βλέπεις, δεν ήταν καν Έλληνας...

Ο Αφγανός υφυπουργός Πολιτισμού, Ομάρ Σουλτάν, σπούδασε αρχαιολόγος στη Θεσσαλονίκη, συμμετείχε, ως μαθητής του Ανδρόνικου, στις ανασκαφές στην Βεργίνα, και εκείνοι, που τον γνωρίζουν καλά, τον χαρακτηρίζουν πιο Έλληνα κι από τους Έλληνες, αφού αυτό το...δέντρο είχε μακριές ρίζες.

Ο ...σπόρος έπεσε στην πατρίδα του και τα κλαδιά απλώθηκαν γρήγορα ίσαμε την Ελλάδα. Γεννήθηκε στην Καμπούλ το 1949, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια, πήγε σχολείο και μυήθηκε στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

H ζωή του και η σταδιοδρομία του, είναι ταυτισμένη με τον ελληνικό πολιτισμό, ενώ ιδιαίτερη αδυναμία τρέφει, όπως είπε ο ίδιος, στο Μανόλη Ανδρόνικο.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Έλληνες δηλώνουν οι ντόπιοι στο Νουριστάν

Κάτοικοι των χωριών στα σύνορα Αφγανιστάν με Πακιστάν,μαθαίνοντας πως είναι Έλληνας, πλησιάζουν αυθόρμητα τον πρόωρα χαμένο δημοσιογράφο Γ. Κοίλιαρη που κάλυπτε στρατιωτικό ρεπορτάζ, και του δηλώνουν πως και αυτοί είναι Ελληνικής καταγωγής και απόγονοι των στρατιωτών του Μ.Αλεξάνδρου.

Μιλώντας μπροστά στην κάμερα αναφέρουν χαρακτηριστικά:
"Εμείς οι κάτοικοι του Νουριστάν νιώθουμε Έλληνες.Είμαστε ένα μικρό κομμάτι της Ελλάδας".
Ενώ στέλνουν και χαιρετισμό στους αδελφούς Έλληνες.

Προσέξτε τις φυσιογνωμίες τους και τα καπέλα που φορούν.
Φανταστείτε την επιρροή που θα μπορούσε να αποκτήσει η Ελλάδα στην περιοχή, αν μια ΕΛΛΗΝΙΚΗ κυβέρνηση αγκάλιαζε αυτούς τους ανθρώπους.

Δείτε το μοναδικό αυτό βίντεο



ΠΗΓΗ: visaltis.blogspot

Βραζιλιάνοι Σαρακατσάνοι

άρθρο του Δημήτρη Γαρούφα* στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ


Με θλίψη και βαριά καρδιά γράφω το σημερινό σημείωμα που ο τίτλος του θα φανεί παράξενος. Απαντώ σε ερώτημα αναγνώστη, που τηλεφωνικά με ρώτησε για το πώς αντιμετωπίσαμε ελληνικούς πληθυσμούς στη γειτονική FYROM.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι ...

στη νότια περιοχή των Σκοπίων κινούνταν πολλά σαρακατσάνικα τσελιγκάτα. Τους Σαρακατσάνους τους ήξεραν οι Βούλγαροι κομιτατζήδες από την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα ως φανατικούς Ελληνες που μιλούσαν την ελληνική γλώσσα όπως την εποχή του Μακρυγιάννη.

Με την απόφαση του Τίτο για δημιουργία «Μακεδονικής Δημοκρατίας» έπρεπε οι αναφομοίωτοι πληθυσμοί να εκδιωχθούν προς Ελλάδα ή να απομονωθούν σε περιοχές μακράν των συνόρων. Ετσι, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν 7 Σαρακατσάνοι ως συνεργάτες των Ελλήνων και οι άλλοι εκτοπίστηκαν βορειότερα, ενώ το 1947 τους πήραν αναποζημίωτα εκατοντάδες χιλιάδες πρόβατα. Κάποιοι που κινούνταν κοντά στα σύνορα Σκοπίων - Βουλγαρίας ρημάχθηκαν από τους κομιταζήδες και εκτοπίστηκαν το 1944 στην περιοχή Σερρών με κάτι ελάχιστα πρόβατα.

Ταλαιπωρήθηκαν μερικά χρόνια και οι ελληνικές αρχές δήλωσαν αδυναμία τακτοποίησης κι έτσι τους βρήκε ανέστιους μια υπηρεσία του ΟΗΕ που τους είπε ότι, αφού η Ελλάδα δεν μπορεί να τους φροντίσει, μπορεί ο ΟΗΕ να τους πάει στη Βραζιλία για καλή αποκατάσταση! Είχε μαυρίσει το μάτι τους από την πείνα κι έτσι 160 άτομα το Δεκέμβρη του 1951 έφυγαν με αποστολή του ΟΗΕ για να αποκατασταθούν στη Βραζιλία… Εκεί τους πήγαν στο νησάκι Ιλία Ντα φλόρες (Ilha das flores-νησί των λουλουδιών, απέναντι από το Ρίο), αλλά οι ορεσίβιοι Σαρακατσάνοι, όλοι συγγενείς μεταξύ τους, δεν άντεξαν τη ζέστη αλλά ούτε και την προοπτική επιγαμιών με ντόπιους… Αρχισαν διαμαρτυρίες κι έτσι φθινόπωρο του 1952 αναγκάστηκε ο ΟΗΕ να τους ξαναφέρει πίσω, οπότε το ελληνικό κράτος, με την πίεση και του ΟΗΕ, τους αποκατέστησε στην Ευκαρπία Σερρών (οικισμός Καστρί), από όπου εν συνεχεία έφυγαν οι περισσότεροι και εγκαταστάθηκαν στο Κορδελιό Θεσσαλονίκης, αλλά ανταμώνονται κάθε καλοκαίρι για να ξαναθυμηθούν την περιπέτειά τους από την οποία τους έμεινε η επωνυμία «Βραζιλιάνοι Σαρακατσάνοι».

Ακούγονται σαν παραμύθι όλα αυτά, μα είναι αληθινά. Δυστυχώς, έτσι αντιμετώπιζε τότε το ελληνικό κράτος τους ομογενείς μας που τους ρήμαζαν τα γειτονικά Σκόπια…τους στέλναμε για αποκατάσταση στη Βραζιλία… Ηταν τα λάθη που πληρώνουμε σήμερα. Επειτα από λίγα χρόνια, την περίοδο 1955-1968, «έφυγαν» άλλοι 3.500 Σαρακατσάνοι από Σκόπια που ζουν στο Ν. Κορδελιό Θεσσαλονίκης. Απέμειναν μονάχα περίπου 600 άτομα που ίδρυσαν πριν από μερικά χρόνια το σύλλογο «Χελιδόνι»…και παλεύουν μόνοι τους για να φέρουν την άνοιξη και στη δική τους ζωή.

*Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΟΥΦΑΣ είναι δικηγόρος

Βόρεια Ήπειρος: Το χρονικό του αυτονομιστικού αγώνα

5 Νοεμβρίου 1912 :

Ο ταγματάρχης χωροφυλακής Σπήλιος Σπυρομήλιος, με σώμα 2.000 αντρών, κυρίως Κρητών εθελοντών, αποβιβάζεται στη Χειμάρρα και ελευθερώνει από τους Τούρκους την γύρω περιοχή.

Δεκέμβριος 1912 - Μάρτιος 1913 :

Ο Ελληνικός Στρατός απελευθερώνει την μια μετά την άλλη, τις πόλεις της Βόρειας Ηπείρου, υποδεχόμενος ως ελευθερωτής από τον ντόπιο πληθυσμό.

27 Δεκεμβρίου 1912 :

Η Διάσκεψη του Λονδίνου, αναγνωρίζει το ανύπαρκτο έως τότε Αλβανικό Κράτος.

Νοέμβριος 1913 :

Διεθνής Επιτροπή περιοδεύει σε πόλεις και χωριά της Βόρειας Ηπείρου, προκειμένου να καθορίσει την Εθνολογική σύνθεση της περιοχής και να αποφασίσει εάν παραχωρηθεί στην Αλβανία. Οι πιέσεις και οι εκβιασμοί, κυρίως Ιταλών και Αυστριακών, προς αυτή την κατεύθυνση, καθίστανται απροκάλυπτοι.

17 Δεκεμβρίου 1913 :

Υπογράφεται το πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, με το οποίο η Βόρεια Ήπειρος παραχωρείται στην Αλβανία. Σύσσωμος ο Ελληνισμός αντιδρά και διαμαρτύρεται για την κατάφωρη αδικία.

31 Ιανουαρίου 1914 :

Οι Πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων, απαιτούν από την Ελληνική Κυβέρνηση, την άμεση αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από την Βόρεια Ήπειρο, εκβιάζοντας ότι σε αντίθετη περίπτωση δεν θα παραχωρούνταν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου στην Ελλάδα.

25 Φεβρουαρίου 1914 :

Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος ανακοινώνει στην Ηπειρωτική Επιτροπή το αμετάβλητο της Ευρωπαϊκής απόφασης. Παράλληλα με τις προτροπές να μην λιποψυχήσουν και να κρατήσουν τον Εθνισμό τους, τους καλεί να συμμορφωθούν με τις αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων δίχως κάποια αντίσταση. Εν συνεχεία θα οριστεί η 1η Μαρτίου ως ημερομηνία έναρξης της αποχώρησης του Ελληνικού Στρατού από την Βόρεια Ήπειρο.

9 Φεβρουαρίου 1914 :

Η Πανηπειρωτική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Αργυρόκαστρο στέλνει έντονη διαμαρτυρία στις Μεγάλες Δυνάμεις και εκλέγει επιτροπή που αναλάμβάνει την ηγεσία του Αυτονομιστικού Αγώνος. Ένοπλα τμήματα με την επονομασία "Ιεροί Λόχοι" αρχίζουν να οργανώνονται στις πόλεις και τα χωριά της Βόρειας Ηπείρου. Την ίδια ημέρα ο αρχηγός των Χειμαρριωτών Σπ.Σπυρομήλιος, καταργεί τις Ελλαδικές Αρχές και κηρύσσει την αυτονομία της Χειμάρρας.

10 Φεβρουαρίου 1914 :

Η Ελληνική Κυβέρνηση διατάζει τον συνταγματάρχη Δ.Δούλη να συλλάβει τον Σπ.Σπυρομήλιο, μη γνωρίζοντας ότι τόσο αυτός όσο και πλήθος άλλων αξιωματικών, έχουν προσχωρήσει στην Βορειοηπειρωτική Επανάσταση. Φυσικά ο Δ. Δούλης αρνείται να εκτελέσει την διαταγή.

16 Φεβρουαρίου 1914 :

Σχηματίζεται προσωρινή Κυβέρνηση της Αυτονόμης Βόρειας Ηπείρου με πρόεδρο τον Γεώργιο Χρηστάκη - Ζωγράφο.

17 Φεβρουαρίου 1914 :

Υψώνεται και επίσημα έξω από το Αργυρόκαστρο, η σημαία της Αυτονομίας, παρουσία κλήρου, λαού και 2.000 ενόπλων. Την ίδια ημέρα στην Κορυτσά ο συνταγματάρχης Κοντούλης, αφού προηγουμένως - ακολουθώντας τις υποδείξεις της Ελλαδικής Κυβερνήσεως - είχε απαγορεύσει την συγκρότηση ενόπλων τμημάτων από τους Βορειοηπειρώτες, παραδίδει αμαχητί την πόλη στους Αλβανούς. Εν συνεχεία οι Αλβανοί εξαπολύουν ένα άγριο πογκρόμ κατά των ελληνικών πληθυσμών.

18 Φεβρουαρίου 1914 :

Η περιοχή Κολωνίας παραδίδεται από τον συνταγματάρχη Κοντούλη με πρωτόκολλο στους Τουρκαλβανούς, οι οποίοι υπό τα απαθή βλέμματα Ολλανδών αξιωματικών προχωρούν σε σφαγές κατά των Ελλήνων. Εν συνεχεία ακολουθούν σκληρές συγκρούσεις με τους Βορειοηπειρώτες επαναστάτες.

2 Μαρτίου 1914 :

Με την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από την περιοχή Χειμάρρας, 800 Τουρκαλβανοί υπό την διοίκηση Ιταλών αξιωματικών επιτίθονται στο χωριό Βούνοι. Οι Βουνιώτες αποκρούουν την επίθεση και περνούν σε αντεπίθεση, τρέποντας σε άτακτη φυγή τις Αλβανικές ορδές.

4 Μαρτίου 1914 :

Πραγματοποιείται συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών της Βόρειας Ηπείρου με τον αντιπρόσωπο της Αλβανικής Κυβερνήσεως Ολλανδό ταγματάρχη Θόμφων. Μετά από δύο ημέρες άκαρπων συνομιλιών, οι συγκρούσεις ξαναρχίζουν.

7 Μαρτίου 1914 :

Μετά από λυσσώδης μάχες κοντά στο χωριό Κόδρα, οι Βορειοηπειρώτες κυριολεκτικά διαλύουν τις Αλβανικές δυνάμεις, οι οποίες απωθούνται προς τον βορρά.

15 Μαρτίου 1914 :

Οι αριθμητικά υπέρτερες δυνάμεις των Αλβανών, υπό την διοίκηση Ολλανδών και Ιταλών Αξιωματικών, δέχονται θυελλώδη επίθεση του Βορειοηπειρωτικού Στρατού στην περιοχή της Κλεισούρας που είχαν καταλάβει. Οι Αλβανοί αναγκάζονται να υποχωρήσουν.

20 Μαρτίου 1914 :

Οι Έλληνες της Κορυτσάς, έχοντας υποστεί ένα μήνα άγριων διώξεων, επαναστατούν και καταφέρνουν να απελευθερώσουν την πόλη.

24 Μαρτίου 1914 :

Λόγω της καθυστέρησης ενισχύσεως των Ελλήνων της Κορυτσάς, μεγάλες Αλβανικές δυνάμεις ανακαταλαμβάνουν την Κορυτσά. 2.500 ένοπλοι Βορειοηπειρώτες διαφεύγουν και ενώνονται με τον υπόλοιπο Αυτονομιστικό Στρατό. Θα ξαναδούν την πολύπαθη πόλη τους, τρεις μήνες αργότερα, όταν ο Στρατός της Βόρειας Ηπείρου θα μπει ελευθερωτής στην Κορυτσά.

9 Απριλίου 1914 :

Επίθεση 1.500 Αλβανών στο χωριό της Χειμάρρας Πυλιούρι, αποκρούεται με επιτυχία. Οι Αλβανοί υποχωρούν αφήνοντας πολλούς νεκρούς και αιχμαλώτους.

12 Απριλίου 1914 :

Οι Αλβανοί επιτίθεται στο χωριό Παλιάσα της Χειμάρρας. Αποκρούονται και υποχωρούν άτακτα προς τον αυχένα της Λογαράς. Εκεί πέφτουν σε ενέδρα αποσπάσματος Κρητών εθελοντών, το οποίο τους αποδεκατίζει. Όσοι επέζησαν συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.

18 Απριλίου 1914 :

Μετά από υπόδειξη Ιταλών και Ολλανδών Αξιωματικών, Αλβανικές δυνάμεις επιτίθονται και καταλαμβάνουν το στρατηγικής σημασίας φρούριο του Μπούσι, αποκόπτοντας έτσι την επικοινωνία της Χειμάρρας με τους Αγίους Σαράντα. Δύο μήνες αργότερα, ο Αυτονομιστικός Στρατός της Β. Ηπείρου θα ανακαταλάβει το φρούριο, αποκαθιστώντας την επικοινωνία Χειμάρρας - Αγίων Σαράντα. Σκληρές μάχες λαμβάνουν χώρα και Β.Δ. του Αργυροκάστρου, κοντά στο μοναστήρι του Τσέπου. Η νικηφόρα έκβαση των μαχών θα κρίνει κατά μεγάλο βαθμό την τύχη του Αγώνα. Οι Αλβανοί θα καταδιωχθούν σε μεγάλο βαθμό προς το βορρά.

25 Απριλίου 1914

: Οι Βορειοηπειρωτικές δυνάμεις της περιοχής Κολώνιας, ενισχυμένες από δύο μεγάλα σώματα Κρητών εθελοντών και ένα Αιτωλοακαρνάνων, μετά από τριήμερο συνεχή αγώνα, εκδιώκουν τις Αλβανικές δυνάμεις από ολόκληρη την επαρχία. Οι Αλβανοί αφήσουν πίσω πάνω από 500 νεκρούς, με τον αρχηγό τους Wani Bey Starjia. Την ίδια ημέρα, αφού η Αλβανική Κυβέρνηση δέχθηκε όλους τους όρους των Βορειοηπειρωτών, ορίζεται πενθήμερη ανακωχή, προκειμένου να ξεκινήσουν στην Κέρκυρα διαπραγματεύσεις.

26 Απριλίου 1914 :

Ξεκινούν στην Κέρκυρα οι διαπραγματεύσεις οι οποίες θα καταλήξουν στο πρωτόκολλο της Κέρκυρας.

5 Μαΐου 1914 :

Υπογράφεται το πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Με βάση αυτό αναγνωρίζεται από τις Μ.Δυνάμεις, την Αλβανία και την Ελλάδα, η Αυτονομία της Β. Ηπείρου, ο Ελληνικός της χαρακτήρας και κατοχυρώνεται πλήρως η θρησκευτική, γλωσσική και εκπαιδευτική ελευθερία του πληθυσμού της.
Αύγουστος 1914 : Ενώ ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει, οι Δυνάμεις της Αντάντ δίνουν εντολή στα Ελληνικά Στρατεύματα να προελάσουν στην Βόρεια Ήπειρο επιβάλλοντας την τάξη.

Οκτώβριος 1914 :

Ο Ελληνικός Στρατός εισέρχεται για δεύτερη φορά ελευθερωτής στην Βόρεια ΄Ηπειρο.
Δυστυχώς η περίοδος ελευθερίας για τους Βορειοηπειρώτες, δεν διαρκεί για πολύ. Δύο χρόνια αργότερα, η Ελλάδα ολόκληρη σπαράσσεται από τον εθνικό διχασμό. Οι δύο πρωτεργάτες του θριάμβου των Βαλκανικών πολέμων, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ο Ελ.Βενιζέλος, ωθούμενοι έντεχνα από τους "συμμάχους" μας, συγκρούονται χωρίζοντας την Ελλάδα στα δύο. Οι Ιταλοί και οι Γάλλοι εν συνεχεία, εκμεταλλευόμενοι αυτή την κατάσταση, καταλαμβάνουν τις περιοχές της Βόρειας Ηπείρου, επιβάλλοντας των εξαλβανισμό του πληθυσμού της. Οι Ελληνικές δυνάμεις, μέσα στην δίνη του διχασμού, συγκρούονται μεταξύ τους, αδιαφορώντας και καταδικάζοντας την μαρτυρική Βόρεια Ήπειρο, για άλλη μια φορά στην σκλαβιά.



ΠΗΓΗ:www.neb.gr

Μ.Α.Β.Η. Κομμάτι της ιστορίας

Τα 50 χρόνιας της κόκκινης δικτατορίας-απομόνωσης δεν μας απέκοψαν μόνο από το εθνικό κέντρο αλλά και από την ίδια την Ιστορία μας. Από τότε που αυτή η ιστορία γράφετε χωριστά από την υπόλοιπη Ήπειρο, γεγονότα όπως ο Αυτονομικός Αγώνας(1914), Σχολικό Κίνημα (1935) και ΜΑΒΗ (1942-1944) που κοσμούν την ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδα μας, παραμένουν άγνωστα ακόμα και στην πλειοψηφία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Καταντήσαμε (γιατί για κατάντια πρόκειται), να θεωρούμαι γραφικούς ή εξτρεμιστές όσους αναφέρονται στους αγώνες των προγόνων μας. Πριν από λίγες μέρες γράφτηκαν κάποια συνθήματα στη Μουζίνα με την υπογραφή της ΜΑΒΗ. Η ιστορία της Οργάνωσης δεν έχει καμία σχέση με τους πρώιμους αγωνιστές των μπλε σπρέι, ωστόσο ήταν μια αφορμή για να γράψουμε κάτι.
Το Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου (MABH), ήταν αντιστασιακή οργάνωση που έδρασε στον γεωγραφικό χώρο της Βορείου Ηπείρου κατά την διάρκεια της ιταλικής και γερμανικής κατοχής της Αλβανίας από τον Άξονα (1941-1944).
Ίδρυση
Με την αποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Βόρειο Ήπειρο (Απρίλιος 1941), σημειώθηκαν βιαιότητες στην περιοχή, από ομάδες ατάκτων ενόπλων καθώς και ιταλικού στρατού. Το Μάιο του 1942 οργανώθηκαν τα πρώτα αντάρτικα τμήματα από Βορειοηπειρώτες στην περιοχή του Δέλβινου, επικεφαλής ήταν δύο ντόπιοι αξιωματικοί του ελληνικού στρατού: Ο Σπυρίδων Λύτος και ο Ιωάννης Βιδέλης. Τον ίδιο μήνα Βορειοηπειρώτικα αντάρτικα οργανώθηκαν και σε άλλες περιοχές: Δρόπολη, Ρίζα, Χειμάρρα, Αυλώνας, Λιούντζη, Πωγώνι, Λεσκοβίκι, Κορυτσά. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου στα Τίρανα, σε συγκέντρωση Βορειοηπειρωτών εκπροσώπων, συγκροτήθηκε η ΜΑΒΗ. Επικεφαλής της ΜΑΒΗ τίθεται ο Βασίλειος Σαχίνης, άλλα βασικά στελέχη της ήταν οι: Ηλίας Κώνστας, Γιώργος Τάσος, Σπύρος Ντάσιος και ο Χειμαριώτης εισαγγελέας Αναστάσιος Κοκκαβέσης. Το αρχηγείο του Μ.Α.Β.Η. ήταν ο Άγιος Δημήτριος, η κεντρική εκκλησία του χωριού Γλύνα Βορείου Ηπειρου
Στόχος και πεδίο δράσης
Κύριος στόχος της ήταν η προστασία των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και, λόγω των διάφορων αντάρτικων και δοσίλογων οργανώσεων που δρούσαν εκείνη την περίοδο στην ευρύτερη περιοχή ανεξέλεγκτα λόγω της έλλειψης κάποιας κρατικής αρχής για την προστασία των πολιτών.
Οι κύριες περιοχές δράσης της ΜΑΒΗ ήταν η περιοχή του Δέλβινου, της Δρόπολης, της Χειμάρρας, του Βούρκου (η ευρύτερη περιοχή των Αγίων Σαράντα), της Ρίζας και της Ζαγοράς (περιοχή κοντά στην Πρεμετή).
Αλβανική αντίσταση
Στα τέλη του 1942 ιδρύεται η αριστερή αλβανική οργάνωση Front Nacional Cilirimitar (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) με επικεφαλής τον Ενβέρ Χότζα, την ίδια εποχή δρα στην ευρύτερη περιοχή και η φιλοναζιστική Bali Competar, τα στελέχη της είναι γνωστά και ως «Μπαλίστες», μεταξύ των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής . Γενικά οι αλβανικές ένοπλες ομάδες αν και διέφεραν ριζικά οι επιδιώξεις τους, στο θέμα της Βορείου Ηπείρου διατηρούσαν κοινή στάση: υπαγωγή της περιοχής στο αλβανικό κράτος χωρίς αυτονομία και σταδιακό εξαλβανισμό της.
Σχέση με ελληνική αντίσταση
Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Βασιλείου συγγραφέα και ερευνητή των αρχείων του ελληνικού κράτους και του υπουργείου εξωτερικών, η οργάνωση είχε την στήριξη του ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα. Είναι όμως αξιοπρόσεκτη η στάση του ΕΑΜ που τάχθηκε ενάντια στην δράση της ΜΑΒΗ. Η συμβολή μάλιστα του ΕΑΜ υπήρξε ενεργή συνεργαζόμενο άμεσα με την οργάνωση του Ε. Χότζα κατά της ΜΑΒΗ, στον τομέα των πληροφοριών. Σε συναντήσεις στελεχών των δύο όμορων, ιδεολογικά, αντάρτικων οργανώσεων (ελληνικής και αλβανικής) υποστηρίχθηκε κοινή πολιτική στα εξής σημεία:

* Εκδίωξη των δυνάμεων του ΕΔΕΣ από τα σύνορα και να αποκοπεί η ΜABH

* Να υπαχθεί η ΜABH στην οργάνωση του Ε. Χότζα (με βία η χωρίς)

* Να συλληφθεί πάση θυσία ο Β. Σαχίνης.

Σταδιακό τέλος της δράσης
Στις 17 Νοεμβρίου 1943, ο αρχηγός της ΜΑΒΗ, Βασίλειος Σαχίνης, συλλαμβάνεται από άτομα της οργάνωσης του Εμβέρ Χότζα στο Αργυρόκαστρο, οι οποίοι κατόπιν εντολής, αφού τον βασανίζουν για να αποσπάσουν πληροφορίες, τον εκτελούν. Στις 3 Δεκεμβρίου δολοφονείται ο επικεφαλής της οργάνωσης στην περιοχής Χειμάρρας, Γεώργιος Μπολάνος . Ακολούθησε η καταστροφή του χωριού Γλυνά, στην περιοχή Αργυροκάστρου που αποτελούσε βάση της ΜΑΒΗ. Από τον Δεκέμβριο του 1944 ενεργό ρόλο αναλαμβάνει ο Γρηγόριος Λαμποβιτιάδης, γιατρός από το Αργυρόκαστρο.
Τρομοκρατικές επιθέσεις το 1984, 1991 και 1994
Τα έτη 1984, 1991 και 1994, πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις τρομοκρατικού τύπου, κατά αλβανικών στόχων, σε Αλβανία και Ελλάδα. Η οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη για τις επιθέσεις έφερε το ίδιο όνομα (Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου). Δεν υπάρχουν στοιχεία, όμως, για υποτιθέμενη σύνδεση με την ιστορική αντιστασιακή οργάνωση που έδρασε την δεκαετία του ’40, καθώς υπάρχει μεγάλο χρονικό κενό και δεν έχουν υποστηριχθεί υποθέσεις για πιθανή επιβίωσή της καθ’ όλο το διάστημα του καθεστώτος Ε. Χότζα στην Αλβανία.

Πηγή: borioipirotis.blogspot.com/

Κορυτσά και Μοσχόπολη το 1913

Τι γράφει ο «Τουριστικός Οδηγός» της εποχής.
του Νίκου Υφαντή

Στον «Oδηγό της Νέας Ελλάδος» (Μπαίδεκερ) υπό Τρύφωνος Ευαγγελίδη, που εκδόθηκε το 1913 (Εν Αθήναις, τύποις Δ. Γ. Ευστρατίου και Δ. Δελή - Πραξιτέλους 8) περιλαμβάνεται και η Κορυτσά, απελευθερωθείσα Ηπειρωτική πόλη, με πολυπληθή ελληνικό πληθυσμό και ακμάζοντα πολιτισμό, η οποία, δυστυχώς, μετά τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την διανομή των «ιματίων» της, μετά δηλ. τους Βαλκανικούς πολέμους, με απόφαση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, η Κορυτσά, όπως και το υπόλοιπο Βόρειο Τμήμα της Ηπείρου, παραχωρήθηκε στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Ευαγγελίδης αναφέρει όσα πρέπει να γνωρίζουν οι επισκέπτες - περιηγητές επισκεπτόμενοι την Κορυτσά. Γράφει για τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα ζαχαροπλαστεία, τα φαρμακεία και λοιπά καταστήματα, που ήταν όλα ελληνικά.
Γράφει σχετικά: «Ξενοδοχεία: «Μοναστήριον» αδελφών Τσίγκου μεθ’ εστιατορίου, «Κωνσταντινούπολις» Δ. Δημέλη - Εστιατόρια: Β. Ηλιού, Μ. Πάντου - Ζαχαροπλαστεία: αδελφών Βίκα Α. και Γ. και Χ. Μιχαήλ, Ε. Γκίκα, Χ. Λιμπώνια - Ζύθος παρά Κ. Σκένδερη - Ιατροί: Α. Βαλαούρης, Σ. Βιλβίλης, Χ. Δάρδας, Δ. Παπαδόπουλος, Α. Χριστοδούλου, Χ. Ζωγράφος και Χ. Κοντούλιας - Οδοντοϊατρός - Φαρμακεία: Ι. Παπαγιάννη, Γ. Σκάλλη, Π. Φύλλα. Φωτογραφεία: Π. Δημητριάδου, Α. Νικολακοπούλου, Χ. Σούλου - Κουρεία: Δ. Βόρια, Γ. Λετιμπέλου - Καφεία: Γ. Αντωνίου, Χ. Γερμενλή - Καπνοπωλεία: Κ. Αδέζα, Κ. Σκένδερη, Λ. Κονταξή».
Αφού μιλάει διεξοδικά για τη γεωγραφική θέση της Κορυτσάς, για τα βουνά, τα ποτάμια, τις λίμνες και τις πεδιάδες, σημειώνει: «Έχει 22.000 κατοίκων, ων οι 16.000 Έλληνες, οι δ’ άλλοι Αλβανοί και Τούρκοι και Αθίγγανοι καλούντες αυτήν Γκιορδζά και διατηρούντες διά της προπαγάνδας, σχολεία στοιχειώδη, εν ω ημείς διατηρούντες από του 1817, ειμή πρότερον, (Μ. Παρανίκας Σχεδίασμα σ. 79) προς τω Γυμνασίω, πλείστα Ελληνικά Σχολεία Αρρένων και Θηλέων».
Η πόλη είναι του Μητροπολίτη Κορυτσάς, ο οποίος, πριν καταργηθεί η Αρχιεπισκοπή της πρώτης Ιουστινιανής το 1767, είχε και τη φήμη Κορυτσάς και Σελασφόρου. Μετά υπήχθη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Πολλοί κάτοικοι της Κορυτσάς αποδημούν στο εξωτερικό, επιστρέφουν και ανεγείρουν λαμπρά οικοδομήματα. Η πόλη έχει «ζωηρόν εμπόριον και βιομηχανίαν εντοπίων υφασμάτων».
Ο Τρύφων Ευαγγελίδης μέτρησε 4 ναούς, λαμπρό μητροπολιτικό ίδρυμα, δημόσια καταστήματα, ωρολόι της πόλης, 2 τεμένη, λουτρά, δημαρχιακό κατάστημα και στρατώνα.
Αναφέρει επίσης τα εξής χωριά γύρω από την Κορυτσά: Μπόρια (Εμπορία) (με ανθρακωρυχεία), Σιάπκα ή Σίπτικη (Ιππιοχία) και Μοσχόπολη, Ζβέσδα (Σελασφόρος), Βιθικούκι, Βοβοστίτσα και Πλιάσα (Πήλιον - Ιστορικό από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου 336-4 π.Χ.). Τα χωριά αυτά μετά την Επανάσταση του 1770 έπαθαν πολλά από τους Τουρκαλβανούς και δεν μπόρεσαν να ανακάμψουν από την καταστροφή.
Ο Τρ. Ευαγγελίδης προτρέπει τους επισκέπτες μετά την Κορυτσά να επισκεφτούν την Μοσχόπολη, η οποία απέχει τρεις ώρες από την Κορυτσά και υπήρξε πνευματική όαση «κατά τα δυσπροπέλαστα ταύτα μέρη της Μακεδονίας» πριν από την καταστροφή της από τους Τουρκαλβανούς.
Γράφει σχετικά: «Η πόλις αύτη το πρώτον Βοσκόπολις (Τουρκιστί Τομόρδζα) καλουμένη φαίνεται ότι ιδρύθη, ως μεν εν τω κώδικι της Μονής Προδρόμου λέγεται τω 1330 υπό βοσκών εκ των πέριξ συμπηξάντων τας καλύβας αυτών εις πόλιν, αλλ’ ως ο περί αυτής εξ αυτοψίας γράψας γραμματεύς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και ιεροδιάκονος της Ε’ Μεραρχίας της καταλαβούσης την Δυτικήν Μακεδονίαν κ. Δ. Καλλίμαχος, θεωρεί ότι η πόλις εκτίσθη κατά τον ΙΕ’ αιώνα επί οροπεδίου της οροσειράς Όπαρης εις ύψος 1.200 μ. Συν τω χρόνω ευδοκιμών ο συνοικισμός ούτος έφθασεν εις το άκρον της ακμής του κατά τα τέλη του ΙΖ’ αιώνος, εξαπλωθείς επί επτά λόφων, εφ ων εισέτι σώζονται τα ερείπια της υπό των Αλβανών καταστροφής».
Για πρώτη φορά ονομάστηκε Μοσχόπολη ίσως το 1610 από τους Πατριάρχες Ιεροσολύμων, οι οποίοι διεπίστωσαν ότι τα ελέη που προσέφερε η Βοσκόπολη ήταν περισσότερα και από εκείνα που πρόσφεραν πολύ μεγάλες πόλεις.
Για το λόγο αυτό την ονόμασαν Μοσχόπολη. Οι Μοσχοπολίτες κατέστησαν σπουδαία την πατρίδα τους.
Το 1750 είχε περίπου 60.000 ψυχές, εκλεκτά σχολεία, όπως η Νέα Ακαδημία, τυπογραφείο, στο οποίο τυπώθηκαν αρκετά βιβλία, συντεχνίες, κανονισμό της κοινότητας, ιδιωτικές και κοινοτικές οικοδομές και πολλά άλλα.
Όλα αυτά τα κατάστρεψαν το 1769 οι Τουρκαλβανοί. Οι Μοσχοπολίτες μετά την καταστροφή σκορπίστηκαν στις γειτονικές πόλεις και πολλοί μετανάστευσαν στο εξωτερικό.
Εκεί εμπορεύονταν και πλούτισαν, όπως ο Σίνας και ο Σμολένσκης. «Σήμερον Μοσχόπολις αποτελεί μικρόν χωρίο (κ. 2.000). Είναι δε πατρίς του εθνικού ευεργέτου βαρώνου Σίμωνος Σίνα και του στρατηγού Κωνσταντίνου Σμολένσκη».

Πηγή: Πρωινός Λόγος

Το Αργυρόκαστρο του 1913 και η Περιφέρειά του

του Νίκου Υφαντή

Ο Τρύφων Ευαγγελίδης, στις ταξιδιωτικές εκδρομές που πραγματοποίησε στις Νέες Χώρες, που μόλις είχαν απελευθερωθεί από τους Τούρκους, συμπεριέλαβε και το Αργυρόκαστρο με την περιοχή του. Από το Δέλβινο έφτασε, ακολουθώντας τον δρόμο από Ελευθεροχώρι, Βλαχογορατζή και Λαζαράδες, στο Αργυρόκαστρο, πόλη της Δρυϊνούπολης.
Για την ίδρυση της πόλης, μας πληροφορεί, ότι δεν υπάρχουν σαφείς ιστορικές πληροφορίες. Κατά την παράδοση που επικρατεί στην περιοχή, χτίστηκε από την Αργυρώ, Βυζαντινή αρχόντισσα, γι’ αυτό και ονομάστηκε Αργυρόκαστρο (Κάστρο της Αργύρως). Παλιότερα υπήρχαν οι Αργυρίνοι, λαός ηπειρωτικός, που κατοικούσαν γύρω από το Αργυρόκαστρο. Ίσως να υπήρχε και ομώνυμη πόλη την οποία οι Βυζαντινοί ονόμαζαν Αργυρίνη ή Αργυροπολίχνη. Γεγονός είναι ότι η πόλη ιδρύθηκε κατά την αρχαία εποχή.

Στην ιστορία το Αργυρόκαστρο μνημονεύεται κατά τα νεότερα χρόνια από τον 14ο αι. και εξής. «Κείται», γράφει ο Τρύφ. Ευαγγελίδης, «δ’ επί χαριεστάτης θέσεως παρά τας παρωρείας ομωνύμου όρους διά 3 χαραδρών, χωριζομένου εις τρεις λόφους και εις ο όρος τινές αποδίδουσι το όνομα των Κεραυνίων ορέων, άπερ απέχουσι πολύ προς Δ. και είναι κοινώς γνωστά «Βουνά της Χειμάρας», άπερ εκτείνονται παρά το Ιόνιον Πέλαγος. Άλλοι θεωρούσιν ότι εν Αργυροκάστρω έκειτο η πόλις Εκατόμπεδον (κατά Πτολεμαίον). Και ο Αλή Πασάς καταλαβών την πόλιν ωχύρωσεν αυτήν ορμώμενος εκ του προς τα ΒΑ αυτού κειμένου λόφου Γκιπάνα, εφ’ ου εισέτι σώζονται και τα ερείπια φρουρίου».
Το Αργυρόκαστρο υπήρξε έδρα διοικήσεως με τις εξής υποδιοικήσεις: Αργυροκάστρου, Δελβίνου, Χειμάρας (Χίμαιρας), Πωγωνιανής, Φιλιατών, Πρεμετής και Τεπελενίου (Αντιγόνειας) και υπαγόταν στο Βιλαέτι Ιωαννίνων. Υπήρξε επίσης έδρα του Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως (Δρινοπόλεως, Αδριανουπόλεως, Ιουστινιανουπόλεως, κατά τον Προκόπιο, «Περί Κτισμάτων 4, 1, 4»). Το 1913 περιελάμβανε 56 χωριά με 50.000 κατοίκους. Από τα 56 χωριά μόνο 4 κατοικούνταν από μωαμεθανούς: Το Λιμπόχοβο, η Νεπράβιστα, οι Λαζαράτες και η Χρυσόδουλη. Όλα τα υπόλοιπα χωριά ήταν χριστιανικά.
«Οι κάτοικοι», κατά τον Τρύφ. Ευαγγελίδη, «εν γένει είναι νοήμονες, φίλεργοι και φειδωλοί, εφαρμόζοντες μετά συνέσεως πρακτικής το πνεύμα του συνεταιρισμού ου μόνον εις τας εμπορικάς επιχειρήσεις, αλλά και εν αυτή τη πατριαρχική διοικήσει των εαυτών οίκων, συζώντες αρμονικώς μετά αδελφών και εξαδέλφων ενίοτε και μετά θάνατον των γονέων, αναθέτοντες εις ένα την διεύθυνσιν των υποθέσεων και συμφερόντων των. Είναι ευκατάστατοι, ιδίως οι Αλβανοί προύχοντες. Πλείστοι των Αργυροκαστριτών αγάδων ιδίως ως και των χριστιανών προυχόντων, κέκτηνται αξιόλογα πάγια εξ αγροτικών κτημάτων εισοδήματα τόσον κατά την πεδιάδα της Δρυϊνουπόλεως, όσον και εν Δελβίνω, Βουθρωτό, Λούρω, Πωγωνιανή και εν τη εριβώλακι Μουζακιά κατά τον Αυλώνα και αλλαχού».
Η πόλη συγκροτείται από δέκα συνοικίες: Από αυτές το Μανωλάτιο, Δουναβάτιον και το ψηλότερο, ο Παληορτός είναι μουσουλμανικές. Χριστιανικές συνοικίες είναι το Παληοπάζαρο και η πολυπληθέστερη το Βαρόσι (Βασι = φρούριο). «Εν μέσω δε αυτών προέχει μεγαλοπρεπώς επί λόφου το Βενετικόν φρούριον, επιδιορθωθέν και συμπληρωθέν υπό του Αλή Πασά δι’ αγγαρειών, διατηρούμενον καλώς και ήδη χρησιμεύον ως στρατόν και θεραπευτήριον του στρατού και ως φυλακαί της πόλεως».
Από τα τετρακόσια (400) καταστήματα που υπήρχαν στην Αγορά μόνο το 1/6 ανήκε στους Τουρκαλβανούς και 3-4 σε Εβραίους. Όλα τα άλλα ήσαν χριστιανικά, που επιδίδονταν επίσης με τις επιστήμες, τις τέχνες, το εμπόριο και την βιομηχανίαν.
Η πόλη είχε μεγάλη εμπορική κίνηση. Διέθετε δύο Βυρσοδεψεία και σε παλιότερη εποχή, πριν από το 1913, επιδίδονταν και στην μεταξοσκωληκοτροφία. Σε περίοπτη θέση στην Αγορά υπήρχε το Διοικητήριο της πόλεως, το οποίο είχε οικοδομηθεί την δεκαετία του 1890. Σ’ αυτό το Διοικητήριο ήταν συγκεντρωμένες όλες οι δημόσιες υπηρεσίες. Οι Οθωμανοί είχαν τεμένη και μικρά προκαταρκτικά τουρκικά σχολεία, ένα σε κάθε συνοικία και ένα Ρουστιέ (ελληνικό σχολείο) και ένα Ινταντιέ (Γυμνάσιο).
Σχετικά με τις εκκλησίες, τα ελληνικά σχολεία Αργυροκάστρου και την κοινή ελληνική γλώσσα για Έλληνες και Τουρκαλβανούς γράφει ο Τρύφ. Ευαγγελίδης: «Οι δε χριστιανοί έχουσι την ιεράν Μητρόπολιν εν Παληοπαζάρω, ανακαινησθησομένην επί μεγαλοπρεπούς σχεδίου δι’ εράνων, δύο ναούς, ων ο μεν του Παληοπαζάρου είναι Μητροπολιτικός και τιμάται επ’ ονόματι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ο δε του Βαροσίου επ’ ονόματι των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Εν τω Παληοπαζάρω υπάρχει Παρθεναγωγείον ως και Αρρεναγωγείον επτατάξιον (πλήρης Αστική Σχολή). Εις αυτά φοιτώσι περί τους 300 μαθητάς αμφοτέρων των φύλων, πολλάκις δε εφοίτων και Οθωμανόπαιδες άρρενες και θήλεις, μολονότι η αστυνομία απεδίωκεν αυτούς. Η δε καλλιέργεια των Ελληνικών γραμμάτων είναι λίαν διαδεδομένη καθ’ όλην την επαρχίαν. Δεν υπάρχει έστω και το ελάχιστον χωριό όπερ να μην έχη και το σχολείον του, πολλά δε τούτων και Παρθεναγωγείον• συντηρούνται δε τα σχολεία εκ κληροδοτημάτων ή δια συνδρομής των κατοίκων ως και δι’ εξωτερικού επιδόματος. Σημειωτέον δε ότι σπουδαίαν ώθησιν προς την πρόοδον των γραμμάτων έδωκεν ο εκ Μαδύτου καταγόμενος Δρυϊνουπόλεως και είτα Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Λουκάς Πετρίδης, ο εσχάτως αποθανών, συστήσας πολλαχού σχολεία και Παρθεναγωγεία και διορίσας διδασκαλιστάς. Γλώσσα είναι η Ελληνική την οποίαν γνωρίζουσι και οι Τούρκοι πάντες σχεδόν, ομιλούντες και γράφοντες αυτήν• πάντες δε οι τε Μουσουλμάνοι και οι Ορθόδοξοι την Ελληνικήν αποκλειστικώς μεταχειρίζονται εις την αλληλογραφίαν και τας συναλλαγάς αυτών• ικανοί δε προύχοντες Τουρκαλβανοί και ονομαστί ο εν Αγίοις Σαράντα μεγαλέμπορος Καμών Κανταρές απέστειλεν εις Κέρκυραν και εις την εμπορικήν σχολήν εις Πάτρας τα τέκνα του προς σπουδήν».
Γράφει ο Τρύφ. Ευαγγελίδης αυτό που είναι γνωστό και ομολογείται και από τους ίδιους τους μουσουλμάνους ότι οι μουσουλμάνοι του Αργυροκάστρου είναι αρνησίθρησκοι χριστιανοί, «και απόδειξις πλην άλλων είναι ότι και τώρα ακόμη φέρουσι πολλοί και προσαγορεύονται διά των χριστιανικών επωνύμων και ιδίως οι Λιάπηδες της επαρχίας ταύτης π.χ. Γαϊτάζ Νικόλας, Σέιντο Βασίλης, Χαλήλ Μηνάς, Ρετζέπ Ντίνος (Κωνσταντίνος) μέχρι δε προ 30-35 ετών διετήρουν κατά τους γάμους και τας κηδείας, τας συγγενικάς σχέσεις προς τους οικείους χριστιανούς, επισκεπτόμενοι αυτούς δι’ εσφαγμένων ή μη κριών και άλλων κατά τα έθιμα του τόπου κανισκίων (προσφορών) και οι παλαιότεροι μάλιστα Τουρκαλβανοί, ίσως διότι είχον την συνείδησιν της καταγωγής των ταύτης».
Σχετικά με τα σχολεία που υπήρχαν στο Αργυρόκαστρο και πριν από το 1913 και για τους διακριθέντες και διαπρέψαντες Αργυροκαστρίτες γράφει τα εξής ο Τρύφ. Ευαγγελίδης: «Σχολεία εν Αργυροκάστρω, κατά Μ. Παρανίκαν (Σχεδίασμα σ. 77), υπήρχον από του τέλους του ΙΗ’ αιώνος (προ της περιοδείας του Αιτωλού 1779) ότε ο φιλογενής Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως Δοσίθεος ο Μετσοβίτης ίδρυσε σχολείον (άγνωστον αν υπήρχε πρότερον) ου προέστη ο αδελφός αυτού Κωσταντίνος, είτα ο εκ Βιθυκουκίου Ευστράτιος μέχρι της υπό του Αλή Πασά καταστροφής. Αλλ’ ανιδρυθείσα και αύθις, διετηρήθη μέχρις ημών (Π. Αραβαντινού, Χρονογραφία Ηπείρου Β’ 282). Εξ Αργυροκάστρου είλκε την καταγωγήν του και ο μέγιστος των διπλωματών του ΙΘ’ αιώνος Ιωάννης Καποδίστριας ο Κερκυραίος, ο είτα Κυβερνήτης της Ελλάδος (1828-31) και ο Αλέξανδρος Βασιλείου εν Τεργέστη πρόξενος της Τουρκίας τω 1800 προς ον συχνήν αλληλογραφίαν είχεν ο σοφός της Χίου Αδαμάντιος Κοραής (ιδέ επιστολάς αυτού εκδ. Δαμαλά) και ο Μιχαήλ Βασιλείου πανίσχυρος τότε εν Βυζαντίω, ο συντάκτης της ελληνολατινικής γραμματικής Γεώργιος Δημητρίου και πολλοί άλλοι λόγιοι, ως αναγράφει ο Σάθας και ο Βρετός (Νεοελλ. Φιλολογία)».
Στη Γέρμα, γραφικό χωριό, υπήρχε τεκές «δυσπροπέλαστος, παρ’ ον οι κάτοικοι μεταβαίνοντες ενω χούνται πανέστιοι». Πριν από το Αργυρόκαστρο στους πρόποδες οροσειράς βρίσκονται τα χωριά της Πάνω και Κάτω Δερόπολης «οικούμενα υπό ακραιφνεστάτων Ελλήνων».

Πηγή: ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής ήταν Έλληνας

Του Γεωργίου Λεκάκη


Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που μπορούν να στοιχειοθετήσουν πως η Κολχίδα των Αργοναυτικών δεν είναι η γνωστή Κολχίς του Πόντου, αλλά τμήμα μεταξύ Βολιβίας-Περού, γύρω από την λίμνη Τιτικάκα, στα σύνορα Αργεντινής-Βολιβίας. Μάλιστα, λένε, πως η πανάρχαια φυλή Ινδιάνων Κόλχι είναι απομεινάρι των Κόλχων, γι’ αυτό και χρησιμοποιούν πολλάκις στα σύμβολά τους τον ελληνικό μαίανδρο. Άρα οι σχέσεις Ελλήνων-Νοτιοαμερικανών τραβάει σε απίστευτα βάθη χρόνου, που μένει σε επόμενες γενεές επιστημόνων, αποδεσμευμένων από στεγανά, να ερευνήσουν.

Άλλωστε το όνομα της χώρας ετυμολογείται από την αρχαία ελληνική (ομηρική) ρίζα αργ- (> αργής, άργιλλος, άργος, κλπ.) που σημαίνει φωτεινός, λαμπρός, φεγγοβόλος, άσπρος, εξ αιτίας του άσπρου της χώματος.

Ο πρώτος πρόεδρος της Ενωμένης Αργεντινής Δημοκρατίας, ήταν ένας Έλληνας, ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου (Μήτρε στην βορειοηπειρωτική > Μίτρε στην ισπανική, 1821-1906), Βορειοηπειρώτης εκ Χιμάρας. Αυτός, μετανάστης 4ης γενεάς, όταν τελείωσε ο 7ετής εμφύλιος με την Μάχη της Σεπέντα (1859), και το Μπ. Άυρες υποτάχθηκε στην Ομοσπονδία, ανήλθε στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας (1862). Και ίσως γι’ αυτό η σημαία της να είναι γαλανόλευκη. Στην διάρκεια της προεδρίας του, έγινε ο αιματηρός πόλεμος Αργεντινής-Ουρουγουάη, που στοίχισε στην Αργεντινή 50.000 άνδρες και πολλές υλικές ζημιές (200 εκατ. πιάστρα). Διάδοχος του προέδρου Δημητρίου ήταν ο Σαρμιέντο (1868-1874), που προσπάθησε να φέρει μετανάστες στην Αργεντινή, αλλά τον εμπόδισε ο εθνικιστής στρατηγός Δημητρίου, με στασιαστικό κίνημα. Ακολούθησε εμφύλιος, οι στασιαστές υπετάχθησαν, και εν τέλει το Μπ. Άυρες ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Αργεντινής, το 1880, υπό τον Ρόκα.

Η οικογένεια του Δημητρίου συνδεόταν φιλικά με την μεγάλη οικογένεια Ηπειρωτών ευεργετών Ζάππα, απ’ το Λάμποβο της Β. Ηπείρου. Η οικογένεια Δημητρίου πένθησε πολύ τον θάνατο του Ζάππα (1865). Οι πρόγονοι του Βαρθ. Δημητρίου άφησαν περί το 1670 την Χιμάρα, ακολουθώντας το μεγάλο ρεύμα φυγής του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής, που έφευγε (κυρίως προς την ελεύθερη Ιταλία) για να μην υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Αυτό ακριβώς εξιστορεί το δημοτικό, όταν λέει.

«Δέλβινο και Τσαμουριά

δεν τα δίνουν τα παιδιά,

για νιζάμ του βασιλιά».

Η οικογένεια Δημητρίου ακολούθησε το δρομολόι αναζητήσεως νέας ζωής Γένοβα-Ενετία-Πειραιά-Αθήναι (1678) κι απ’ εκεί Ουρουγουάη.

Από την Ουρουγουάη οι Έλληνες διεσπάρησαν σε όλην την Ν. Αμερική. Κι αυτό συνεχίσθηκε έως τις αρχές του 20ού αι. (1907-1911). Την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. περισσότεροι από 10.000 Έλληνες (κυρίως από Κρήτη, κ.α.) κατέφθασαν ως μετανάστες στην Ουρουγουάη, ενώ περίσσότεροι από 50.000 - κατά το πλείστον μικρέμποροι - έφθασαν στην Αργεντινή!

Στην Αργεντινή, που μαχόταν για την ανεξαρτησία της, ως ήρωάς της τιμάται κι ένας άλλος Έλλην, ο Ιωάννης Γεωργίου (1833-1935), από το «ανταρτοχώρι της Σάμου», Πλάτανο. Αυτός ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εξεμέτρησε την Παταγονία και την Γη του Πυρός (1855-1890)! Μάλιστα, όταν ο Δαρβίνος μελετούσε την περιοχή, ο Σαμιώτης συνεργάσθηκε μαζί του! Το όνομά του και η δράση του έγιναν λαϊκό παραμύθι στην Αργεντινή! Έγινε μύθος και πέθανε σε βαθύ γήρας (102 ετών) στον Κάμπο του Μπ. Άυρες, χωρίς ν’ αφήσει απογόνους. Όσοι γνώρισαν τον Γεωργίου, έλεγαν πως μιλούσε για την πατρίδα του, την Σάμο, σαν να μην έφυγε ποτέ απ’ αυτήν. (Πριν απ’ αυτόν έφθανε στα λιμάνια της Ν. Αμερικής ο επίσης Σάμιος καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης, με το σκαρί του «Αχιλλέυς» - ο μετέπειτα ξακουστός πολέμαρχος του Αγώνος του 1821).

Αλλά δεν ήταν ο μόνος Έλλην πεσών για την ανεξαρτησία της Αργεντινής. Ως ήρωας αυτού του αγώνος τιμάται και ο Μιχ. Σπύρου, εκ Λέσβου, ο οποίος στα στερνά, ανατίναξε το καράβι του, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του.

Η οικογένεια Δημητρίου έφθασε στο Μπουένος Άυρες. Εκεί μέσα σ’ ένα καφενείο, του Χιώτη Α. Ζέππου, τρεις Έλληνες της διασποράς, ο Σαμιώτης Κώστας Καρούλιας (πρόγονος του παλαιμάχου ποδοσφαιριστή και νυν προπονητή Νίκου Καρούλια), ο Σιάκης από την Βυτίνα (Αρκαδίας) και ο Σπ. Σπυριδάκης ίδρυσαν την ποδοσφαιρική ομάδα-καμάρι της Αργεντινής, την Μπόκα-τζούνιορς! Μάλιστα ο Κ. Καρούλιας ίδρυσε και τον προσκοπισμό στην Αργεντινή! Ενώ ο Σπυριδάκης, που έφθασε στην Αργεντινή απ’ τ’ Αναφιώτικα της Πλάκας, είχε πρωτοστατήσει και στην ανέγερση του πρώτου ορθόδοξου ναού στην περιοχή.

Το λιμάνι της πόλεως οργάνωσε και πάλι ένας Έλλην, ο Εμμανουήλ Χατζιδάκης, Δωδεκανήσιος εκ Κάσου! Αυτός διέμεινε για λίγο εν Αθήναις και το 1870 έφυγε για Αργεντινή, όπου έγινε υπεύθυνος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας και απ’ την θέση αυτή βοηθούσε πολύ τους Έλληνες καπεταναίους που προσέγγιζαν το μεγάλο λιμάνι…

Διευθυντής της Αστυνομίας Αργεντινής χρημάτισε ένας άλλος Έλλην, ο Ηπειρώτης Αλκ. Λάππας. Για όλα τούτα δεν είναι τυχαίο που λεν πως «οι Ηπειρώτες έκτισαν την Αργεντινή»!..

Επανερχόμαστε στον αγωνιστή και πρώτο πρόεδρο της Αργεντινής: Όταν η χώρα πτώχευσε (1890) οι Αργεντινοί θυμήθηκαν και πάλι τον Δημητρίου. Αυτός, συμφώνησε με τον στρατηγό Ρόκα και υποστήριξαν στις προεδρικές εκλογές (Μάιος 1892) τον Σάενς Πένια, έναν ανώτερο δικαστικό λειτουργό, που έχαιρε γενικού σεβασμού. Ο Β. Δημητρίου δεν ξέχασε ποτέ τις καταβολές της οικογενείας του, κι ας μην είχε επισκεφθεί ποτέ ο ίδιος την Ελλάδα! Μιλούσε άριστα ελληνικά! Θεωρείται και εκ των κορυφαίων λογοτεχνών (ποιητών και ιστορικών) της Αργεντινής. Έγραψε το έργο «Η Ιστορία του Σαν Μαρτίν» και το «Η Ιστορία του Μπελγκράνο», στα οποία προσπάθησε να αναπτύξει το φρόνημα της εθνικής συνειδήσεως των Αργεντινών. Ας σημειώσω, ότι τότε η ελληνική ήταν η δημοφιλέστερη γλώσσα στο Μπ. Άυρες, μετά την τοπική.

Ο συγγραφέας Β. Δημητρίου ίδρυσε και την εφημερίδα «Έθνος», το 1862, την πρώτη εφημερίδα της Αργεντινής! Ενώ στο Μπ. Άυρες εκδιδόταν και ελληνικό - και μάλιστα γελοιογραφικό - φύλλο! Η «Εταιρεία της υπέρ των Πατρίων Αμύνης» (που ιδρύθηκε το 1901 και στεγάσθηκε στην Ακαδημία Αθηνών) κυκλοφορούσε ένα 4σέλιδο φυλλάδιο, με τίτλο «Τα Πάτρια» - επιμελεία των ακαδημαϊκών Γ. Χατζιδάκη, Κ. Ζησίου και του δημοσιογράφου Ι. Δαμβέργη - που κυκλοφορούσε τότε σε 20.000 δωρεάν αντίτυπα και που έφθανε και στην Αργεντινή! Το 1924 ιδρύθηκε η ομογενειακή εφημερίδα «Πατρίς», στο Μπ. Άυρες, από τον Γ. Παρασκευαΐδη (και είτα δ/ντή τον Αθ. Βαϊρακλιώτη). Μετά, ο πρέσβυς της Ελλάδος στο Μπ. Άυρες, Βασ. Δενδραμής, ίδρυσε την εφημερίδα «Ελλάς» (με δ/ντές τον Δημ. Λογοθέτη, έως το 1956, την θυγατέρα του Ελένη και είτα τον Λεων. Τριανταφυλλίδη). Το 1958 ιδρύθηκε η εφημερίδα «Νότιος Αμερική», από την Πολ. Μποσκαΐνου και ο «Ελληνισμός» από τον Δημ. Ρούτση.

Γι’ αυτό ο Αργεντινός εθνικός ποιητής και ένας των σημαντικότερων ποιητών της Ν. Αμερικής, που ήταν και μέλος του Αργεντινού Κοινοβουλίου Αντράντε Ολεγκάριο (1841-1882), ο οποίος ύμνησε τις ομορφιές της πατρίδος του, έγραψε έργα εμπνευσμένα από την Ελλάδα («Ατλαντίς», 1881 και «Προμηθεύς», 1877), στα οποία εκφράζει τους πόθους των λαών της Λατ. Αμερικής. Ενώ ένα από τα ωραιότερα γλυπτά έργα-δημόσια μνημεία που ευρίσκονται στην Αργεντινή, είναι ο «Θνήσκων Κένταυρος», έργο του Γάλλου γλύπτου Μπουρντέλ.

Η Αργεντινή συνδέεται και με την Θράκη, κυρίως δια μέσου του ιδιοφυούς επιχειρηματία και ευπατρίδη, Ευγένιου Ευγενίδη (εκ Διδυμοτείχου) ο οποίος - μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο - συνέδεσε ατμοπλοϊκώς την Νότιο Αφρική με την Νότιο Αμερική! Εν τέλει, εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή, απ’ όπου ο οξυδερκής επιχειρηματίας διείδε το ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα κι εστράφη στην ναυτιλία των υπερωκεανίων.

Και ο δις βραβευμένος με Όσκαρ Αργεντινός συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια, δήλωσε: «Προσωπικά νοιώθω την ύπαρξη μιας υπόγειας σύνδεσης μεταξύ Ελλάδος-Αργεντινής, μεταξύ των δύο πολιτισμών. Νοιώθω πως η μουσική μας συγγενεύει κάπως με την δική σας και την συγγένεια την εντοπίζω ανάμεσα στο τάνγκο και στο ρεμπέτικο… Ίσως να υπάρχουν κοινές πηγές. Οι μουσικές και των δύο είναι πιο συναισθηματικές, κάπως σκοτεινές και θλιμμένες, και τα δύο ιδιώματα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την μελαγχολία. Υπάρχει ένα περίεργο αίσθημα κενότητος που δεν μπορώ να το περιγράψω. Μου αρέσει ο Μ. Θεοδωράκης, ενώ παλαιότερα ήμουν φανατικός των Aphrodite’s Child του Β. Παπαθανασίου. Ο δίσκος τους “666? είναι από τους αγαπημένους μου. Μου αρέσουν επίσης πολύ τα ρεμπέτικα. Στην συλλογή των οργάνων μου έχω - εννοείται - και το μπουζούκι. Εάν το χρησιμοποιούσα στην ταινία, θα το έπαιζα βέβαια με τον δικό μου τελείως διαφορετικό τρόπο» - βλ. σχ. εφημ. «Εποχή», Ιούνιος 2009.

Στο σημείο αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε πως στα εθνικά μουσικά όργανα της Αργεντινής, ανάμεσα στο τύμπανο κάγια, τον καλαμένιο αυλό, τον κοκκαλένιο αυλό (κουένα), τον ευθύαυλο (μια πεντάμετρη σάλπιγγα, που λέγεται έρκε ή ερκέντχο ή τρουτρούκα), συγκαταλέγεται και ο αυλός του Πανός, που στην τοπική λέγεται «σίρου» ή «αντάρα».

Η ελληνική κοινότητα του Μπ. Άυρες από το 1911 είχε εκκλησία, σχολείο και νοσοκομείο! Στην απογραφή του 1963 οι Έλληνες της Αργεντινής ήσαν 43.000 (η πολυπληθέστερη εθνότητα μετά τους εντοπίους, τους Ιταλούς και τους εβραίους). Την δεκαετία του 1950-60 ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν συνεχώς. Ζούσε κυρίως σε 8 κοινότητες (οι παλαιότερες: Δυο στο Μπ. Άυρες, μια στο Βερίσσο και μια στο Ρεμέντιος ντε Εσκαλάντα), είχε αναπτύξει 21 κοινωφελείς οργανώσεις, εκκλήσιαζόταν σε 6 εκκλησιές και λειτουργούσε 5 σχολεία! Σήμερα, ο απόδημος ελληνισμός στην Αργεντινή υπολογίζεται σε 20.000 ανθρώπους. Η δε δρ. Χρ. Τσαρδίκου (πρόεδρος του «Νόστος» Μπ. Άυρες) δημιούργησε έδρα Ελληνικών Σπουδών σε μεγάλο πανεπιστήμιο της αργεντίνικης πρωτεύουσας. Το 2009 η Ένωση Συγγραφέων Αργεντινής έδωσε το α΄ διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας στην Ελλάδα και στον Πέτρο Κασιμάτη, κατά τον διεθνή διαγωνισμό «Ο Ελληνισμός και ο Μέγας Αλέξανδρος», που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την ελληνική πολιτιστική οργάνωση «Νόστος».

ΠΗΓΕΣ:

Γκαλεάνο Εδ. «Πηγές από Μνήμες Φωτιάς - Τα πρόσωπα και οι μάσκες», μτφρ. Ισμ. Κανσή, εκδ. «Εξά¬ντας», 1987.

Δαμηλάκου Μ. «Έλληνες μετανάστες στην Αργεντινή (1900-1970): Διαδικασίες συγκρότησης και μετασχηματισμοί μιας μεταναστευτικής κοινότητας», Ιστορικό Αρχείο Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος, 2004.

Εθνική Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου «Αργεντινή-Χιλή από οικονομικής απόψεως», Αθήναι, 1961.

Καμηλιέρης Σπ. «Το γενικόν εμπόριον της Αργεντινής Δημοκρατίας και η οικονομική εξέλιξις της χώρας κατά τα τελευταία έτη», Μπ. Άυρες, 1938.

Κατσόμαλος Β. «Αργεντίνα, Χιλή-Ουρουγουάη-Βραζιλία και οι Έλληνες», Μπ. Άυρες, 1972.

Κουτάντος Δημ. «Λέξεις που μυρίζουν θάλασσα (Ελληνικές λέξεις στα πορτογαλικά)».

Λεκάκης Γ. «Ήπειρος, η γωνιά που πέτρωσε στο 5…», βιβλίο (620 σελίδων), το οποίο κυκλοφόρησε μαζί με 4 CDs με ηπειρώτικη μουσική και ένα Cdrom. Έκδ. RiA Music & Multimedia Education Engineering (εκδ. «Πολυμέσα Εκπαιδευτική Μηχανική»), 1998. Του ιδίου: «Ο Τύπος την εποχή Πλάτωνος Δρακούλη», εισήγηση στο συνέδριο για τον Πλ. Δρακούλη, που έγινε στην Ιθάκη, το 2009.

Πετρίδης Ζ. Π. «Οδύσσεια - Μια ναυτική εποποιία προϊστορικών Ελλήνων εις την Αμερικήν», 1994.

Ποιμενίδης Κ. Ι. «Συνοπτική εικών της Αργεντινής Δημοκρατίας», εν Αθήναις, 1926.

Τρακάδα Κυρ. «Αγαπημένη μου Αργεντινή-Από την Παταγονία στη Σάμο με αγάπη», εκδ. «Νοσταλγία», 2010. Της ιδίας «Μπόκα-τζούνιορ-Αιγαίο: Αυτά που μας ενώνουν».

Τριανταφυλλίδης Μαν. «Έλληνες της Αμερικής», 1952.

Χουρμουζιάδης Γ. “La cultura de Grecia”, Μπουένος Άυρες Αργεντινή, 1972.

Χρηστοφής Χρ. «Η Αργεντινή δημοκρατία και το ελληνικό εμπόριον υπό έποψιν ναυτιλίας, μεταναστεύσεως, συναλλαγών», εν Αθήναις, 1991.

Και: “Grecia-datos informativos sebu su economia nauonal con la Republica Argentina”, Μπ. Άυρες, 1936.

ΠΗΓΗ: www.xronos.gr/

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΦΑΝΕΙΣ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

ΟΙ ΛΑΖΟΙ - Ανήκουν στην πελασγική φυλή και είναι κατά βάσιν λαός ναυτικός. Δεν συμπαθούν τους Τούρκους, κατοικούν στις περιοχές Τραπεζούντος, Κερασούντος, Κοτυώρων (Ορντού) και στην περιοχή της Γεωργίας του Βατούμ (Ατζαρία). Συγγενικό φύλο προς αυτούς, θεωρουνται οι Μιγγρελοί, απόγονοι των αρχαίων Κόλχων. Στους Λαζούς ανήκουν και οι Οφίτες ή Οφλήδες, οι οποίοι εξισλαμίσθηκαν τον ΙΖ’ αιώνα και διατηρούν ακόμη έντονη την Ελληνική τους καταγωγή, έχοντες λανθάνουσα Ελληνική συνείδηση και ομιλούν ακόμη την Ελληνική. Το 1904, αριθμούσαν 120.000 άτομα. Σήμερα, υπολογίζονται σε τετραπλασίους.

ΟΙ ΜΕΣΟΧΑΛΔΗΝΟΙ - Κατοικούν στο βιλαέτι Τραπεζούντος και το 1904 αριθμούσαν 80.000 άτομα. Είναι απόγονοι παναρχαίων Ελλήνων, των Χαλύβδων. Αν και τυπικώς παρουσιάζονται ως μουσουλμάνοι, είναι κατ’ ουσίαν δίθρησκοι. Ήσαν αιρετικοί Χριστιανοί επί Βυζαντίου. Κατεργάζονται τον σίδηρο, ως πεταλουργοί, για αυτό και καλούνται υπό των Τούρκων Ναλτζήδες.

ΟΙ ΣΑΥΝΝΟΙ (ΣΑΝΝΟΙ Ή ΤΣΑΝΝΟΙ) - Πανάρχαιο Ελληνικό φύλο. Ο Ξενοφών, στην Κύρου Ανάβασιν, τους αναφέρει όταν διήλθε δια μέσου της χώρας τους, οδηγώντας τους Μυρίους μετά τη μάχη στα Κούναξα (401 π.Χ.). Μουσουλμάνοι, αλλά διατηρούν στην πίστη τους πολλά στοιχεία της παναρχαίας Ελληνοφρυγικής λατρείας, που θυμίζουν την λατρεία της Μητέρας Γης. Οι Τσάννοι (Τσαννίκ τους καλούν οι Τούρκοι) ήσαν κι αυτοί αιρετικοί, μοντανιστές. Στις αρχές του περασμένου αιώνος, ανήρχοντο σε 303.955 άτομα. Είχαν στενές και φιλικές σχέσεις με τους Έλληνες Ορθοδόξους του Πόντου.

ΟΙ ΚΟΛΧΟΙ (ΜΙΓΓΡΕΛΟΙ) ΚΑΙ ΟΙ ΑΒΑΣΓΟΙ - Οι Μιγγρελοί είναι απόγονοι των Κόλχων, παναρχαίου Ελληνικού φύλου του Καυκάσου. Δεν είναι αιγυπτιακές καταγωγής, όπως εσφαλμένως θεωρούσαν κάποιοι, στηριζόμενοι στα όσα περί αυτών (περιτετμημένοι, μελαμψοί, ασχολούμενοι με την επεξεργασία του λιναριού) αναφέρει ο Ηρόδοτος. Όμως, πολλοί ανθρωπολόγοι βεβαιούν ότι, είναι Αρίας καταγωγής. Άλλοι δε, ότι είναι απόγονοι των λεγομένων Πρωτοελλήνων του Καυκάσου. Διατηρούσαν μάλιστα, σχέσεις με τους βασιλικούς Οίκους των Περσών.
Οι Αβασγοί ή Αβάσκοι (νυν Αμπχάζιοι) ήσαν γνωστοί κατά την αρχαιότητα και αναφέρονται στα Αργοναυτικά των Ορφικών (754) ως λαός αυτόχθων, κατοικών βορείως της Κολχίδος. Οι αρχαίες παραδόσεις μνημονεύουν παναρχαίους δεσμούς των Κρητών και των Μυκηναίων με τις χώρες της Μαύρης Θαλάσσης και συγκεκριμένως με τα παράλια της Αβασγίας, όπου βρίσκονται οι πόλεις Διοσκουριάς και Πιτυούς (νυν Πιτσούντα όπου και ναός της Παναγίας, του 6 ου αιώνος, κτισθείς υπό του Ιουστινιανού). Κόλχοι και Αβασγοί, αριθμούσαν το 1904, 210.510 άτομα…

ΟΙ ΓΙΟΥΡΟΥΚΟΙ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ - Κατοικούν στο βιλαέτι της Τραπεζούντος, στην περιφέρεια μεταξύ Πλατάνων και Τριπόλεως. Κατοικούν σε 45 χωριά και ονομάζονται Τσεπνήδες.

ΟΙ ΚΙΡΚΑΣΙΟΙ - Είναι η υπερήφανη φυλή των Τσερκέζων του Καυκάσου, η οποία έχει συνείδηση της φρυγοπελασγικής καταγωγής της. Καυχώνται ότι συνδέονται φυλετικώς προς τους ιστορουμένους Αχαιούς του Καυκάσου και προς τους Κρήτες (τους Σφακιανούς μάλιστα), των οποίων έχουν το ευσταλές και το εύσωμον. Διατηρούν ζωηροτάτη ανάμνηση της καταγωγής τους, καθώς και της Χριστιανικής θρησκείας, σέβονται τον Σταυρό, πιστεύουν στην Παναγία, επικαλούνται τους Αγίους Αποστόλους και γενικώς, τελούν έθιμα χριστιανικά. Στις αρχές του περασμένου αιώνος, οι Κιρκάσιοι του Καυκάσου ανήρχοντο σε 1.500.000 ψυχές και οι ομόφυλοί τους στην Μικρά Ασία, Κουρδιστάν, Αρμενία, Συρία, Μεσοποταμία (Ιράκ) και Θράκη ανήρχοντο σε 700.000 ψυχές. Η γλώσσα τους είναι φρυγοπελασγικής προελεύσεως και παρέμεινε, όπως και η Αλβανική, πρωτόγονη. Η Παναγία, για αυτούς, καλείται και Μέρισσα (Μέλισσα) θεά των Μελισσών, ιερειών του θεού Απόλλωνος, στους Δελφούς, καθώς και των θεαινών Δήμητρος, Αρτέμιδος και Κυβέλης. Κατά την άνοιξη γίνεται εορτή προς τιμήν του θεού Σωσεζές (Σωτήρος Διός ή Ζηνός) καθώς και άλλη προς τιμήν του προστάτου των Χαλύβων Τληέφε (Ηφαίστου). Περί τα τέλη του Οκτωβρίου, γίνεται η εορτή των νεκρών (Ψυχοσάββατον) και η εορτή του Κεραυνού. Επίσης, τιμούν τον θεό του Πολέμου και της Δικαιούνης Σιβλ.

ΟΙ ΙΒΗΡΕΣ - Πρόκειται για τους Γεωργιανούς, οι οποίοι αποκαλούνται υπό του Ηροδότου Σάπειροι. Αρχαιότατο πρωτοελληνικό φύλο. Ίσως απόγονοι των κατοίκων της Ατλαντίδος. Κατά τις αρχές του πεερασμένου αιώνος, οι Γεωργιανοί που κατοικούσαν στην Μικρά Ασία, ανήρχοντο σε 55.000 άτομα…

ΟΙ ΙΣΑΥΡΟΙ (ΑΦΣΑΡΟΙ) - Η Ισαυρία είναι ορεινή χώρα της Μικράς Ασίας και βρίσκεται στα νότια της Λυκαονίας, στο κεντρικό τμήμα της οροσειράς του Ταύρου, κοντά στις πύλες της Κιλικίας. Σήμερα, η περιοχή λέγεται Καραμανία. Οι Ίσαυροι, είναι πανάρχαιο πελασγικό φύλο. Ασχολούνται με τους ίππους και τα όπλα και είναι πολύ φιλόξενοι. Τον περασμένο αιώνα, ήσαν 225.000 ψυχές.

ΟΙ ΓΑΛΛΟΓΡΑΙΚΟΙ - Περί τα τέλη τού 2 ου π.Χ. αιώνος, εγκαθίστανται στην μεταξύ του Σαγγαρίου και του Άλυος χώρα, τα λείψανα της Γαλατικής φυλής των Τεκτοσάγων, οι οποίοι μετά την εισβολή τους στο Ευρωπαϊκό τμήμα της Ελλάδος εισβάλλουν στην Μικρά Ασία και υποχρεώνουν το βασίλειο της Περγάμου να τους πληρώνει βαρύ ετήσιο φόρο. Αντιμετωπίσθηκαν από δύο βασιλείς, που έμειναν στην Ιστορία, με τον τίτλο του Σωτήρος. Τον Άτταλο τον Α’ και τον Αντίοχο τον Α’. Οι Γαλάτες συνετρίβησαν. Όσοι απέμειναν, εγκατεστάθησαν στην περιοχή της Αγκύρας και εξελληνίσθησαν, αναμιχθέντες με το ντόπιο φρυγοελληνικό στοιχείο της χώρας. Σε αυτούς απευθύνθηκε - με Επιστολή του - ο Απόστολος Παύλος. Οι Βυζαντινοί δε, το τμήμα εκείνο της Φρυγίας στο οποίο εγκατεστάθησαν όσοι απέμειναν, το ονόμασαν Γαλλογραικία. Στην Άγκυρα εσώζοντο βυζαντινές εκκλησίες, οι οποίες κατεστράφησαν όμως το 1922. Οι Τούρκοι εξισλάμισαν τους κατοίκους και χρησιμοποίησαν τους Γαλλογραικούς στον κρατικό μηχανισμό τους! Εξακολουθούν να διατηρούν τις ιδιαίτερες παραδόσεις τους και τα έθιμά τους. Το 1904 αριθμούσαν 95.000 άτομα. Εκτός από την Άγκυρα, κατοικούν και στην περιοχή Κορνιάσπων (Υοσγάτη).

ΟΙ ΛΥΚΙΟΙ - Η Λυκία είναι η χερσόνησος της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας, που βρίσκεται έναντι της νήσου Μεγίστης (Καστελλόριζο). Υπήρξε από τα πανάρχαια έτη τμήμα του Ελληνικού Έθνους και κατά την εποχή της ακμής της είχε περί τις 70 πόλεις. Κατά την βυζαντινή περίοδο ανήκε στο θέμα των Κιβυρραωτών. Σπουδαιότερες πόλεις της Λυκίας ήταν η Ξάνθος, αποικία Κρητών (νυν Γκιουνέκ), τα Πάταρα (νυν Γκελεμίς), τα Πίναρα, η Τλως (νυν Δουέρ), τα Μύρα, έδρα του μεγάλου ιεράρχου Αγίου Νικολάου (νυν Ντεμπρί), η Φάσηλις, η Μάκρη (εκ της οποίας η Νέα Μάκρη Αττικής) και αρκετές άλλες. Οι τουρκοφανείς Λύκιοι διατηρούν ήθη και έθιμα της προτέρας χριστιανικής λατρείας, ανήρχοντο δε κατά τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνος σε 95.000 άτομα.

ΟΙ ΓΕΖΙΤΕΣ - Η φυλή αυτή, αρχικώς λάτρευε τον Μίθρα, τον θεό του Ηλίου και κατοικούσε κοντά στην ανατολική όχθη της Κασπίας θαλάσσης. Πιέσθηκε από άλλους, μετανάστευσε νοτιώτερα και ήρθε σε επαφή με Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Το ιερό βιβλίο τους, η «Μουσσαφιρές», απαρτίζεται από δόγματα και πεποιθήσεις, που έχουν ληφθή και εκ των τριών αυτών θρησκειών. Το πνευματικό κέντρο τους, βρίσκεται στο Λαλάς του Ιράκ, οι δε Γεζίτες είναι διεσπαρμένοι στο Ιράκ, την Συρία και την Τουρκία. Κατά τον 18 ο αιώνα, ανήρχοντο συνολικώς σε 250.000 ψυχές. Στην Τουρκία, ζουν στο Κουρδιστάν, συγχέονται δε με τους «Κηζηλμπασήδες». Οι Γεζίτες είναι υπολείμματα αιρέσεως Χριστιανικής διότι όταν προσεύχονται δεν στρέφονται προς την Μέκκα, αλλά προς ανατολάς, κάνουν το σημείο του Σταυρού και εκτελούν τρεις γονυκλισίες. «Βαπτίζουν» τα παιδιά τους και πιστεύουν σε έναν θεό, αλλά ισχυρίζονται ότι εντός αυτού του θεού υπάρχει και δεύτερος που απαρτίζεται εκ του Ταβούς (Σατανάς), του Γεζίτ και του Σεΐχ Χαδή. Είναι ο μόνος μουσουλμανοφανής λαός, ο οποίος ΔΕΝ είναι ελληνικής καταγωγής.

ΟΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΕΣ - Η Καππαδοκία είναι μία εκτεταμένη χώρα της Μικράς Ασίας και υπήρξε επί σειρά αιώνων φρούριο και ακρόπολη του Ελληνισμού. Περιλαμβάνει την περιοχή από το κέντρο της εντός του Άλυος χώρας μέχρι του ποταμού Ευφράτου και προς νότον φθάνει μέχρι του Ταύρου και του Αντίταυρου, συμπεριλαμβανομένης και της πόλεως Νίγδης. Γνώρισε μεγάλη ακμή από του 3 ου μέχρι του 5 ου αιώνος, επεξετάθη δε μέχρι του Καυκάσου, της Κριμαίας, της Κολχίδος και της Συρίας. Με τον θάνατο του Μιθριδάτου, κατέστη ρωμαϊκή επαρχία. Εξ αυτής προέρχονται οι μεγαλύτεροι Πατέρες του Χριστιανισμού: Γρηγόριος ο Θαυματουργός ο Νεοκαισαρείας, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και Γρηγόριος ο Νύσσης αδελφός του Βασιλείου. Κυριώτερες πόλεις της Καππαδοκίας τώρα, που ήκμασαν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ως κέντρα Ελληνισμού ήσαν η Καισάρεια, η Νεάπολις (Νεβ-Σεχήρ), η Νίγδη (έδρα της Μητροπόλεως Ικονίου), η Καρβάλη, η Σεβάστεια, το Ανδρονίκειον και το χωριό Προκόπιον. Οι μουσουλμανοφανείς πληθυσμοί στην Καππαδοκία - απόγονοι εξισλαμισθέντων Ορθοδόξων Χριστιανών - εσέβοντο το φυλασσόμενο σκήνωμα του Αγίου Γρηγορίου στην Καρβάλη μέχριτην ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923. Τότε, οι Έλληνες που έφυγαν, πήραν μαζί τους το λείψανό του, παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι του χωριού Νένεζι (παραφθορά της αρχαίας πόλεως Ναζιανζού) οι οποίοι παρέμειναν πίσω παρεκάλεσαν να τους το αφήσουν εκεί, για να προστατεύει το χωριό τους! (πηγή: λήμμα στην εγκυκλοπαίδεια του «ΗΛΙΟΥ» περί Ναζιανζού). Τουρκοφανείς Καππαδόκες είναι και οι Τροκμηνοί ή Τουρκομάνοι που κατοικούν σε περιοχές Τσερκέζων και Αφσάρων. Άλλοι, κατοικούν στην ορεινή περιοχή Καφίρ Καλά (Φρούριο των Απίστων). Τα ήθη, οι παραδόσεις, τα άσματα των τελευταίων (στα οποία περιλαμβάνονται μέχρι και θούρια Αλεξάνδρων (Ισκεντέρ) και Βασιλέων (Κηράλ), ανάμνηση των πολέμων του Ηρακλείου, μαρτυρούν ότι δεν προέρχονται από Τούρκους ή Τουρανούς, αλλά από ένα μεγάλο Έθνος που ανέδειξε μεγάλους στρατηλάτες Βασιλείς. Με ιδιαίτερο σεβασμό ψάλλουν τα κεφάλαια του Κορανίου, που αφορούν τον Μέγα Αλέξανδρο, τους πολέμους κατά των Περσών, τον Ηράκλειο, την Παναγία, τον Χριστό. Το 1904 αριθμούσαν 95.000 άτομα, η δε ονομασία τους Τουρκομάνοι, προέρχεται από τον νομαδικό ή ημινομαδικό τους βίο. Οι Τροκμηνοί, δεν προέρχονται από τους επήλυδες Γαλάτες. Είναι γηγενής πληθυσμός.

ΟΙ ΓΙΟΥΡΟΥΚΟΙ - Προέρχονται εξ Ελληνικών πληθυσμών αναμφισβητήτως και είναι οι απόγονοι των εικονοκλαστών Ελλήνων που απεσπάσθησαν από τους Ορθοδόξους Έλληνες κατά την εποχή της εικονομαχίας. Ανήκουν στην αίρεση των Αστάτων - η λέξη διεσώθη παρεφθαρμένη ως Απτάλ στην Τουρκική και σημαίνει τον περιπλανώμενο αιρετικό, τον άστατο - και είναι μία εκ των σημαντικωτέρων ομάδων μουσουλμανοφανών της Μικράς Ασίας! Διακρίνονται δε, για το άσβεστο μίσος που τρέφουν εναντίον των Τούρκων (βλ. Γ. Κλ. Σκαλιέρη «ΛΑΟΙ ΚΑΙ ΦΥΛΑΙ ΤΗΣ Μ. ΑΣΙΑΣ»). Στο βιλαέτι Σμύρνης, οι Γιουρούκοι κατοικούσαν ανέκαθεν στο σαντζάκι Σμύρνης, στην επαρχία Περγάμου, στην επαρχία Κλανούδας (Κούλων), στην επαρχία Ακρασού (Ασμά ή Εσμέ), στην επαρχία Θυατείρων (Ακ Χισάρ), στα Σώκια, στη Λαοδίκεια (Ντενισλή), στη Μύνδο (Μεντές), στα Μύλασα Καρίας (Μυλάς) και στην περιοχή Γόρδων (Γιορδές). Στη Βιθυνία, οι Γιουρούκοι κατοικούν στη Μεσοθυνία (Αδά - Παζάρ), Τότταιο, Κύβελα (Γκέιμπε) και Κάλπη. Υπάρχουν και σε πολλές άλλες περιοχές, όπως στη Δαρδανίδα (Καλέι Σουλτανιέ), στις Πηγές (Πήγας), στη Νεανδρία (Εζινέ), στην Άσσο, στην Πιονία, στην Αττάλεια, στο Καριέ Ουτμούκ (την «κώμη κελαηδήματος των πτηνών», όπως λέγεται η αρχαία κώμη των Οιάνδων), ακόμη και κοντά στην Άγκυρα, στην Κασταμονή, στην Γάγγρα (Κάγκαρι) και στη Σινώπη. Συναντώνται στη Σεβάστεια, ως Τσεπνήδες, Τεκελήδες και Ταχτατζήδες. Επίσης, στην Κιλικία. Ακόμη και στην Αλεξανδρέττα, στα σύνορα με τη Συρία! Δεν μιλούσαν καλά την τουρκική κατά το παρελθόν. Στις αρχές του περασμένου αιώνος, ανήρχοντο σε 1.291.861 άτομα! Σήμερα, υπολογίζονται σε τετραπλασίους…

ΟΙ ΚΗΖΗΛΜΠΑΣΗΔΕΣ - Ένας από τους σημαντικώτερους μουσουλμανοφανείς λαούς της Μικράς Ασίας. Είναι απόγονοι των Παυλικιανών, Ελλήνων την καταγωγή, που εξεγέρθησαν υπό τον Χαρβέα και τον Χρυσόχειρα, κατά του Βυζαντίου και αφού συνετρίβησαν, κατέφυγαν στον εμίρη της Μελιτηνής, μέχρι που βρήκαν αργότερα την ευκαιρία επανόδου τους στα πάτρια εδάφη. Αυτο - ονομάζοντο Έλληνες Χριστιανοί, ενώ τους Ορθοδόξους τους αποκαλούσαν Ρωμαίους (Ρωμηούς). Πυκνοί οικισμοί τους συναντώνται στη Σεβάστεια. Το όνομά τους, προέρχεται από τον Ερυθρό ποταμό (Κηζήλ Ιρμάκ). Στα 1904, ανήρχοντο σε 384.834 άτομα.

ΠΙΣΙΔΕΣ - ΛΥΚΑΟΝΕΣ - ΠΑΜΦΥΛΟΙ και ΒΙΘΥΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΦΑΝΕΙΣ - Η Πισιδία είναι ορεινή χώρα της κεντροδυτικής Μκράς Ασίας με κυρώτερα κέντρα την Σπάρτη (Ισπάρτα) και το Πολύδωρον (Μπουρδούρ). Πανάρχαιο πελασγικό - ελληνικό - φύλο οι Πισίδες, λαός τραχύς και ορεισίβιος. Το 1904, ήταν 85.000 περίπου. Οι Λυκάονες, κατέχουν το κέντρο της Μικράς Ασίας και κυριώτερη πόλη τους είναι το Ικόνιο. Πανάρχαιο ελληνικό φύλο, όπως και οι Πισίδες. Το 1904, 70.040 άτομα. Η Παμφυλία, βρέχεται από τον κόλπο της Ατταλείας. Οι Έλληνες εκεί και στην Πέργη, ήταν 90.000 άτομα στις αρχές του 20 ου αιώνος. Οι Βιθυνοί τώρα, προήρχοντο από την Βόρειο Ελλάδα και είναι άγνωστο πότε βρέθηκαν στη Μικρά Ασία. Ήταν πάντως από τους τελευταίους Έλληνες που εξισλαμίσθηκαν βιαίως. Προύσα, Κίος, Ελενόπολις, Μουδανιά, Νίκαια, Νικομήδεια, Χαλκηδών, λαμπρά κέντρα του Ελληνισμού της Βιθυνίας. Παρά τις διώξεις τους, μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνος 200.000 περίπου Βιθυνών διατηρούσαν σημαντικά στοιχεία της προτέρας χριστιανικής πίστεώς τους, ακόμη και ποιητικά στοιχεία (τραγούδια) χαρακτηριστικές αποδείξεις της ελληνικής καταγωγής τους.

ΖΕΪΜΠΕΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΜΑΚΟΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ - Οι Ζεϊμπέκοι είναι εξισλαμισμένοι Θράκες που χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους για τις στρατιωτικές ανάγκες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατοικούν στο Αϊδίνιο στα όρη του Τμώλου (Μποζ Νταγ) και της Μεσογίδος (Κεστενέ Νταγ). Ανήρχοντο σε 40.000 το έτος 1904. Η ονομασία Ζεϊμπέκοι προέρχεται από το Ζευς και βεκκός που στην φρυγοελληνική διάλεκτο σημαίνει ψωμί. Οι Πομάκοι, προέρχονται κι αυτοί από τη Θράκη. Είναι ευρέως γνωστά τα περί της Ελληνικής καταγωγής τους. Στη Μικρά Ασία, ανήρχοντο σε 85.823 ψυχές τον περασμένο αιώνα.

ΟΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΛΑΜΨΑΚΟΥ - Χαρακτηριστική περίπτωση κρυπτοχριστιανών της Μικράς Ασίας. Η Λάμψακος βρίσκεται επί της ακτής της Προποντίδος. Η Νέα Λάμψακος, στον νότιο Ευβοϊκό κόλπο. Στην Λάμψακο έζησαν την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου ο Όσιος Παρθένιος από την Μελιτούπολη, ο οποίος ανεδείχθη σε περίφημο Επίσκοπο. Η μνήμη του εορτάζεται την 7η Φεβρουαρίου. Το ιερό λείψανό του, ετάφη στον Ναό του Παντοκράτορος, τον οποίο έκτισε ο ίδιος. Πρόσφυγες από εκεί, στην περιοχή της Χαλκίδος, έλεγαν ότι πολλοί άρρωστοι επεσκέπτοντο τον τάφο του, τοποθετούσαν τα ενδύματά τους πάνω του και επέστρεφαν υγιείς στις εστίες τους. Έλεγαν μάλιστα για κάποια κρυπτοχριστιανή, η οποία άναβε την κανδήλα του Οσίου. Οι «Τούρκοι» της περιοχής τρέφουν μεγάλο σεβασμό προς τον Όσιο Παρθένιο, για αυτό και συνεχίζουν να θεραπεύονται ασθενείς από αυτόν, ακόμη και σήμερα! Τον αποκαλούν «Σαρί Μπαμπά» (Κίτρινο Πατέρα) εξ αιτίας της ωχρής μορφής που παρουσιάζει η απεικόνισή του.

ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΕΣΧΑΤΗ ΓΡΑΜΗ ΑΝΑΣΧΕΣΕΩΣ»

ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ , ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΡΒΙΣΕΣ , ΕΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ !

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΑΥΤΟ;

Ασχοληθήκαμε ήδη συστηματικώς με μία πλειάδα μουσουλμανοφανών λαών τής Τουρκίας: Λαζοί, Μεσοχαλδηνοί, Σαύννοι, Κόλχοι, Αβασγοί, Γιουρούκοι, Κιρκάσιοι, Ίβηρες, Ίσαυροι, Γαλλογραικοί, Λύκιοι, Γεζίτες, Καππαδόκες, Κηζηλμπασήδες, Πισίδες, Λυκάονες, Πάμφυλοι, Βιθυνοί τουρκοφανείς, Ζεϊμπέκοι, Πομάκοι τής Μικράς Ασίας, κρυπτοχριστιανοί της Λαμψάκου… Εξ όλων αυτών, ΜΟΝΟΝ οι Γεζίτες είναι ΜΗ Ελληνικής καταγωγής!

Έχετε ακούσει για τους Δερβίσες; Αυτοί, υπήρξαν παραφυάς του Ελληνικού χριστιανικού τάγματος των Ικετών Μοναχών. Είναι απόγονοι Νεστοριανών Ελλήνων και άλλων αιρετικών Ελλήνων, επίσης. Το τάγμα των Μεβλεβήδων και το τάγμα των Μπεκτασήδων.

Ο Μεβλανά Τζελαλεδδίν Ρουμ, υπήρξε ένας εκ των ιδρυτών τού τάγματος των Μεβλεβήδων. Περί του Τζελαλεδδίν Ρουμ, δεν είναι γνωστό τίποτε, αλλά είναι βέβαιον ότι η μητέρα του ως και η σύζυγός του, η κυρά - Κατούν, ήσαν Ελληνίδες. Ο Τζελαλεδδίν, μετά τις ήττες των Ελληνικών στρατευμάτων, απέτρεψε απειληθείσα σφαγή Χριστιανών ως εξής: «Κατά τινα Παρασκευήν, ευθύς ως έμαθε την μελετωμένην σφαγήν, μετέβη εις τέμενος (τζαμίον) εν ώ θα ετέλει το προσκύνημα αυτού ο Ηγεμών τής χώρας. Τού Ηγεμόνος ελθόντος και συγκεντρωθέντος πλήθους πιστών, ο πατήρ τού Τζελαλεδδίν ονομαζόμενος Μπεχαρεδδίν, απευθυνόμενος προς την ομήγυριν ηρώτησεν: «Ο Θεός είναι Κύριος όλων ή μόνον των μουσουλμάνων;» Οι παριστάμενοι με μια φωνή απήντησαν: «Κύριος όλων». Τότε ο Μπεχαρεδδίν, στρεφόμενος προς τον Ηγεμόνα, είπε: «Εν τίνι δικαιώματι άρα απεφασίσατε την εξολόθρευσιν των ΜΗ μουσουλμάνων;» Και απετράπη μεν η σφαγή, αλλ’ ηναγκάσθη να φύγη ο Μπεχαρεδδίν, ίνα μη φονευθή υπό τού εξαγριωθέντος Ηγεμόνος. Τόσιν δύναμιν και συμπάθειαν απέκτησεν ο Τζελαλεδδίν εν τω Βασιλείω τού Ικονίου ή των Ελλήνων (Ρουμ), ώστε, ότε ο Σελτζούκος Σουλτάνος Αλαεδδίν Γ’, άτεκνος, απεφάσισε να εκλέξη και υποδείξη προ του θανάτου αυτού τον Διάδοχον τού Θρόνου, οι μεγιστάνες και ο λαός εξ Ελλήνων συγκροτούμενος, εκηρύχθησαν υπέρ τού Τζελαλεδδίν και αυτόν εζήτησαν ως διάδοχον. Αλλ’ ο Σουλτάνος εξέλεξε και υπέδειξε τον Τούρκον φύλαρχον Ερτογρούλ, όστις απέθανε προ τού Σουλτάνου (!) Αλαεδδίν…». (Γεωργίου Κλ. Σκαλιέρη, Λαοί και Φυλαί της Μικράς Ασίας σ. 137-138).

Ο Μεβλανά - Τζελαλεδδίν είχε αρκετές γνώσεις τής Ελληνικής και στο ποίημά του «Μπουγιούκ ντιβάν» (στην περσική γλώσσα) στο στοιχείο «Σιν» χρησιμοποίησε ελληνικές λέξεις. Απέδιδε υψηλότερη θέση στον «εν Αγίοις Προφήτην Ιησούν» από την απλή θέση τού προφήτου. Κοινή παράδοση - Ελληνική και Τουρκική - που διασώζεται, βεβαιοί ότι οι Μεβλεβήδες είχαν φιλικές σχέσεις με τους Έλληνες Μοναχούς Χριστιανικής Μονής που ευρίσκετο κοντά στο Μουσουλμανικό Μοναστήρι του Ικονίου!..

Το άλλο τάγμα των Δερβισών, είναι το τάγμα των Μπεκτασήδων. Πρόκειται για την εξέλιξη τής χριστιανικής αιρέσεως των Ευνομιανών (τουρκ. Μπεκτάς = εύνομος, ίσος). Αυτοί, όπως και οι Μεβλεβήδες, είχαν εξαπλωθή στην Κεντρική Μικρά Ασία - την Λυκαονία (Ικόνιο), Γαλλογραικία (Άγκυρα), Πισιδία - και όπως οι Μεβλεβήδες, υπήρξαν φιλικοί προς τους Ορθοδόξους Έλληνες. Στον δήμο των Οχρών (Χατζή Μπεκτάς) ο εκεί τεκές των Μπεκτασήδων ελέγετο ότι ήταν πριν, το αρχαιότατο Μοναστήρι τού Αγίου Χαραλάμπους, ο οποίος κατά τους ντόπιους Ορθοδόξους ήταν το ένα και το αυτό πρόσωπο, με ιδρυτή τού Τάγματος των Δερβισών, Χατζή Μπεκτάς. Οι Μπεκτασήδες εξηγέρθησαν επανειλημμένως κατά των Οθωμανών. Το 1361 εστασίασαν με τους Αχήδες (Σπαχήδες, απογόνους των γηγενών ευπατριδών γαιοκτημόνων, των Ιππέων) καθώς και τα έτη 1607, 1622 και 1651.

Το «θηρίον τής Ηπείρου», ο Αλή Πασάς Τεπελενλής υπήρξε γόνος Δερβίσηδων και υπεστήριξε την εξάπλωση τού Μπεκτασικού Τάγματος. Είναι γνωστός ο σεβασμός που έτρεφε προς τον Εθναπόστολο τού Ελληνισμού, τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον οποίο εφιλοξένησε στην οικία του στο Τεπελένι και εφόνευσε πολλούς για τον απαγχονισμό τού πατρο-Κοσμά τον οποίο - ο Αλή, και αυτό είναι το παράδοξο - ανεκήρυξε Άγιο! Ο Αλή Πασάς έδωσε διαταγή να συλλεγούν τα λείψανα τού ιερομάρτυρος αυτού τού Χριστιανισμού, και τα δώρησε σε Μοναστήρι, το οποίο ιδρύθηκε με δικές του δαπάνες!

Οι Δερβίσες, όπως προαναφέραμε, εξηγέρθησαν επανειλμμένως κατά τής Οθωμανικής κυριαρχίας εν συνεννοήσει και συνεργασία πάντοτε με τους Έλληνες Χριστιανούς Ορθοδόξους. Σπουδαιότατη ήταν η εξέγερση που έγινε κατά τον ΙΕ’ αιώνα, γνωστή υπό το όνομα «Στάσις τού Δεδέ - Σουλτάν», ο οποίος σταυρώθηκε στην Έφεσσο, αφού προηγουμένως είχε κατασταλή η εξέγερση. Άλλη εξέγερση των Δερβισών σημειώθηκε κατά τον ΙΖ’ αιώνα αλλά κι αυτή κατεστάλη μετά από μακρούς αγώνες. Επίσης, εξηγέρθησαν οι Δερβίσες κατά την περίοδο τής βασιλείας τού Αβδούλ Χαμίτ, αφού αντέδρασαν κατά τού Κομιτάτου «Ένωσις και Πρόοδος» το 1909 στην κωνσταντινούπολη και το 1910-1911 στο Ικόνιο και στην Άγκυρα. Αντιστάθηκαν επίσης κατά των Κεμαλικών οι οποίοι θεωρούσαν την Λυκαονία χώρα εχθρική προς τον τουρκισμό και προέβησαν στην κατάργηση των Δερβισικών Ταγμάτων. Οι Δερβίσες, όπως έγραψε ο Χαμδή Βέης, Γενικός Διευθυντής τού Αυτοκρατορικού Μουσείου τής Κωνσταντινουπόλεως (1837) είναι μοναχοί, που εμπνέονται από την διδασκαλία τού Χριστού, από την οποία εμπνέονται και οι Χριστιανοί Μοναχοί, κήρυκες τού δόγματος τής αγάπης.

Να συμπληρώσουμε τέλος, ότι στις πόλεις Αλατζά και Μαμασό τής Καππαδοκίας, εκ τής οποίας κατάγεται ο Άγιος Μάμας, βρέθηκαν Εκκλησίες που εχρησιμοποιούντο και από τους Χριστιανούς και από τους μουσουλμάνους, για θρησκευτικούς σκοπούς. Ακόμη κι ο τεκές τού Νασρεντίν ή Νουσρεντίν στα Ζήλα (Ζήλε) τού Πόντου, ήταν τόπος προσκυνήματος των Ορθοδόξων, οι οποίοι πίστευαν ότι ήταν ο τάφος των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων της Σεβαστείας! Ελέγετο Κηρκλάρ Τεκές (τεκές των 40) και ήταν παλαιός Χριστιανικός Ναός με το ίδιο όνομα…

ΠΗΓΗ: ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ «ΕΣΧΑΤΗ ΓΡΑΜΗ ΑΝΑΣΧΕΣΕΩΣ»