Salutate la Magna Grecia!

Κρότων ή Κρότωνας υπήρξε αρχαία ελληνική αποικία στην ανατολική ακτή της Καλαβρίας, στις εκβολές του ποταμού Αισάρου, που ιδρύθηκε περίπου το 710 π।Χ. από Αχαιούς. Αφού κυρίευσε την προς βορειοδυτικά ορεινή χώρα και τα χαλκωρυχεία του κόλπου της Τερίνης, ίδρυσε μικρό κράτος εκτεινόμενο από την Αδριατική ως την Τυρρηνική Θάλασσα.
Το σύνθημα που ακούγεται από τους οπαδούς ποδοσφαιρικής ομάδας(Ultras Crotone) της πόλης Crotone (Κρότων), αρχαία ελληνική πόλη της Κάτω Ιταλίας, είναι το εξής: Salutate la Magna Grecia!




Επίσης δείτε τους οπαδούς της Hellas Verona στο 0.32 και τις σημαιες!

Εκδήλωση Ελληνισμού στη Βουλγαρία..

Του Δημήτρη Γαρούφα*


Σήμερα ξεφεύγοντας λίγο από την μίζερη δική μας πολιτική πραγματικότητα θα αναφερθώ σε μια εκδήλωση που παρακολούθησα το Σαββατοκύριακο 12-13 Νοεμβρίου 2011, προσκεκλημένος από την «Πανβουλγαρική Ομοσπονδία συλλόγων Σαρακατσάνων», στο Μπόροβιτς της Βουλγαρίας(δίπλα στην πόλη Σαμοκόβ) όπου διοργάνωσε φεστιβάλ παραδοσιακών Ελληνικών χορών με συμμετοχή χορευτικών ομίλων των εκεί συλλόγων Σαρακατσάνων.

Η εκδήλωση είναι η δεύτερη μεγάλη εκδήλωση που διοργανώνουν κάθε χρόνο οι σύλλογοι Σαρακατσάνων της Βουλγαρίας και είναι μια ευκαιρία «ανταμώματος» των Σαρακατσάνων που ζουν στη Δυτική Βουλγαρία(Ντούπνιτσα, Σαμακόβ, Μπερκόβιτσα, Μοντάνα, Σόφια, Κάρλοβο κλπ.).΄Ήταν συγκινητικό να βλέπει κάποιος εκατοντάδες παιδιά ηλικίας από 7 μέχρι 18 χρονών από όλη τη Βουλγαρία να χορεύουν και να τραγουδούν για τα ΄Αγραφα και τον Κατσαντώνη, για τις Ελληνικές θάλασσες, την Πόλη και τον «μαρμαρωμένο» βασιλιά…

Ζουν στη Βουλγαρία εδώ και 180 χρόνια αλλά χαράσσοντας τη δική τους πορεία κρατούν με πείσμα την Ελληνική γλώσσα, κρατούν τις παραδόσεις ,έχουν συνείδηση της Ελληνικής καταγωγής και διαπρέπουν σήμερα στη Βουλγαρία αρχίζοντας να μπαίνουν δυναμικά στον κόσμο των επιχειρήσεων…Είδα ανθρώπους που πριν 20 χρόνια δούλευαν ως εργάτες στην Ελλάδα να είναι τώρα ιδιοκτήτες ξενοδοχείων ενώ κάποιοι άλλοι που από τότε άρχισαν εμπόριο εισάγοντας στη Βουλγαρία βρώσιμη ελιά και ξηρούς καρπούς από Ελλάδα τώρα κτίζουν εμπορικά κέντρα και τουριστικά συγκροτήματα στη μαύρη θάλασσα

Τα ονοματεπώνυμά τους τα άλλαξε βίαια η Βουλγαρική κυβέρνηση το 1958 αλλά οι ίδιοι τα διατηρούν στις κοινωνικές σχέσεις ενώ ο διακριτικός τίτλος των επιχειρήσεών τους είναι συνήθως το Ελληνικό επώνυμο του ιδιοκτήτη η ονόματα από την Ελληνική μυθολογία…κι ΄έτσι στις εκδηλώσεις όταν αναφέρονται οι χορηγοί αναφέρονται εταιρίες με διακριτικό τίτλο «Οδυσσέας» , «Πηνελόπη» κλπ.

Παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις Ελληνικές εξελίξεις και κάνουν κριτική για τους ΄Έλληνες πολιτικούς. .Με πληροφορούν ότι πέραν της Ελβετίας… μεγάλα ποσά από Ελλάδα κατατέθηκαν σε Βουλγαρικές Τράπεζες το τελευταίο εξάμηνο , ότι οι μεγάλες Ελληνικές εταιρίες στη Βουλγαρία ακμάζουν αλλά επεσήμαναν ότι «όταν η Ελλάδα βήχει η Βουλγαρία παθαίνει πνευμονία»…

Ζώντας εκτός Ελλάδας έχουν άλλη οπτική , είναι αισιόδοξοι για τον Ελληνισμό.. Γι΄ αυτό συζητώντας για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα μας διέκοψε κάποιος γέροντας Σαρακατσάνος για να μας πεί με τη γλώσσα του Μακρυγιάννη: «μη σκιάζεστε.. Είμαστε τρανό ΄Εθνος κι΄ έχουμε πολιτισμό που σαν τ ΄αλάτι νοστιμεύει όλο τον κόσμο. Γι΄ αυτό κι ο Θεός δεν αφήνει να χαθούμε. Η Ελλάδα κοντανασαίνει τώρα στον ανήφορο αλλά θα βρει την καλή τη στράτα..»



*Δικηγόρος-πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσ/νίκης. Το άρθρο δημοσιεύθηκε(16-11-11)και στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ.

Καταγγελίες για Ιταλούς και Αλβανούς αρχαιολόγους που αποκρύπτουν και καταστρέφουν Ελληνικά ευρήματα στην Αλβανία

Στα πλαίσια της 11ης εβδομάδας της Ιταλικής Γλώσσας, το Ιταλικό Πολιτιστικό Κέντρο, εγκαινίασε στο Αργυρόκαστρο έκθεση φωτογραφίας με θέμα την αρχαιοελληνική πόλη της Αδριανούπολης.
Οι 60 φωτογραφίες που εκτίθενται αποτελούνται από κάποιες παλιές ασπρόμαυρες και νέες φωτογραφίες από τις ανασκαφές που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή της Δρόπολης και κυρίως γύρο από το αρχαίο θέατρο των Σωφράτικων, από ιταλούς και αλβανούς αρχαιολόγους των πανεπιστημίων Macerata και Αργυροκάστρου αντίστοιχα.
Αλβανοί και ιταλοί προσπαθούν να αναδείξουν τα ευρήματα της Ρωμαϊκής Περίοδο, αποκρύπτοντας αυτά της Ελληνικής ενώ υπάρχουν και καταγγελίες για την καταστροφή τους.
Στα εγκαίνια της έκθεσης παραβρέθηκε και ο Υπουργός Πολιτισμού της Αλβανίας που με τις δηλώσεις του έδειξε ότι ή είναι εκτός τόπου και χρόνου και δεν κατέχει «γρι» από ιστορία ή υπηρετεί άκομψα το προαναφερόμενο σχέδιο ή και τα δύο μαζί। Ο κ. Aldo Bumci είπε συγκεκριμένα: Αυτή η έκθεση είναι τμήμα της κοινής αλβανο-ιταλικής πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι η απόδειξη των δεσμών των δύο λαών από την αρχαιότητα και ότι όπως ο ιταλικός πολιτισμός είναι γνωστός στη χώρα του, έτσι πρέπει και ο αλβανικός πολιτισμός να γίνει πιο γνωστός στην Ιταλία…

ΠΗΓΗ: ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΗΣ

Ρουμανία: Άγαλμα της θεάς Νέμεσις ανακαλύφθηκε στην αρχαία πόλη Apulum

Ένα μαρμάρινο άγαλμα της θεάς Νέμεσης συμπεριλαμβάνεται στα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα που ήρθαν στο φως από την αρχαιολογική σκαπάνη στη ρουμανική επαρχία Άλμπα Ιούλια, βορειοδυτικά του Βουκουρεστίου. Στην ίδια περιοχή, πριν από δύο εβδομάδες, ανακαλύφθηκαν ένας μαρμάρινος αναθηματικός βωμός και μαρμάρινο ανάγλυφο, στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη ναού στην περιοχή.
Τα ευρήματα χρονολογούνται στα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. ή στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. και αποτελούν τη σημαντικότερη ανακάλυψη της τελευταίας δεκαετίας στην περιοχή της πόλης Apulum, οχυρωματικό κέντρο της ρωμαϊκής επαρχίας Δακίας.
Ο Κοσνταντίν Ινέλ, αναπληρωτής διευθυντής του Εθνικού Μουσείου της Άλμπα Ιούλια, παρουσιάζοντας σε εκπροσώπους των ΜΜΕ το άγαλμα που ανακαλύφθηκε στη διάρκεια των αρχαιολογικών ερευνών σε τοποθεσία ανάμεσα σε Ρωμαιοκαθολικό Καθεδρικό Ναό και Ορθόδοξο Ναό τόνισε ότι το εύρημα μαρτυρά ότι υπήρχε αρχαίος ναός στην περιοχή.
«Η αρχαιολογική και καλλιτεχνική αξία του αγάλματος της θεάς, προσωποποίησης της έννοιας της απονομής δικαιοσύνης και της τιμωρίας όσων διέπρατταν ύβριν είναι πολύ μεγάλη. Εκτός από την εκφραστικότητα και την εξαιρετικά ακριβή αναπαράσταση του σώματος και της ενδυμασίας, στο δεξί πόδι της Νέμεσις υπάρχει το μυθικό τέρας που συνδέεται με τη θεότητα, ο γρύπας, φανταστικό ζώο με σώμα λιονταριού και κεφάλι και φτερά αετού», υπογράμμισε ο κ. Ίνελ.
Δυστυχώς το κεφάλι του γρύπα και μέρος του δεξιού άκρου δεν έχουν εντοπιστεί, πρόσθεσε τονίζοντας ότι το κόκκινο χρώμα στις πτυχές των ρούχων και τα ίχνη χρώματος στα μαλλιά και στο διάδημα είναι ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο.
Το άγαλμα θα παρουσιαστεί σε μελλοντική έκθεση του μουσείου και ένα αντίγραφο θα τοποθετηθεί στο χώρο, όπου βρέθηκε το αυθεντικό. Στο Μουσείο της Άλμπα Ιούλια στεγάζεται η σημαντικότερη συλλογή αρχαιοτήτων της ρωμαϊκής περιόδου στη Ρουμανία.
Η πόλη Apulum ήταν ο μεγαλύτερος αστικός οικισμός στη Δακία και η έδρα της ρωμαϊκής λεγεώνας XIII Gemina, όπου ήταν εγκατεστημένοι περίπου 5.600 στρατιώτες.


ΠΗΓΗ:http://www.ert.gr/

Ανακάλυψη αρχαίας ελληνικής πόλης στη Ρωσία!

Μια μοναδική ανακάλυψη έγινε στην περιοχή Ταμάν στη Νότια Ρωσία, στις ακτές της Μαύρης θάλασσας. Τα ερείπια αρχαίας Ελληνικής πόλης, που χρονολογείται γύρω στον 6ο αιώνα π.χ., ήρθαν στο φως ενώ οι αρχαιολόγοι έχουν μείνει έκπληκτοι τόσο από το πλήθος των ευρημάτων όσο και από την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν.
Η ανασκαφή προχωρά με μεγάλη προσοχή προκειμένου να μην καταστραφούν τα αρχαία τείχη της πόλης. Στο σημείο της ανασκαφής εικάζεται ότι βρισκόταν ο αρχαίος ναός της θεάς Δήμητρας, θεάς της καρποφορίας και της γεωργίας, ενώ οι ιστορικοί που περευρέθηκαν προσδιόρισαν ακριβώς το σημείο του βωμού. Όμως, από το πλήθος των ευρημάτων μιλούν για ολόκληρη πόλη.
Να σημειωθεί ότι οι συνθήκες των ανασκαφών είναι εξαιρετικά δύσκολες λόγω της τοποθεσίας, της έλλειψης τρεχούμενου νερού, και του ψύχους (μέχρι -26 Κελσίου κατά τις νυχτερινές ώρες).
Επιπλέον, οι εργασίες γίνονται με τη βοήθεια εθελοντών οι οποίοι πληρώνουν (500 ρούβλια) περίπου 13 ευρώ την ημέρα για την συμμετοχή τους στις ανασκαφές!

ΠΗΓΗ: ellinikanea.gr

Ρουμανία: Η αρχαία ελληνική πόλη Ίστρος

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος


Η αρχαία ελληνική πόλη Ίστρος κτίστηκε από τους Μιλήσιους, νότια από το ιερό ‘πεντάστομο’ του ποταμού Ίστρου, λίγο βορειότερα της πόλης Τόμοι- Εμπόριον (σημερινή πόλη Κωνστάντσα).
Οι Μιλήσιοι άποικοι στην περιοχή είχαν εμπορικές συναλλαγές με τους Θράκες Γέτες.
Ήταν η πρώτη ελληνική πόλη που δημιουργήθηκε στο σημερινό έδαφος της Ρουμανίας και η οποία περιγράφεται πολλούς αιώνες μετά, από το γεωγράφο Σκύμνο το Χίο περί το 110 π.Χ., στο έργο του ‘Περιήγησις’, όπου αναφέρει ότι η Ίστρος ιδρύθηκε το 630 π.Χ.
Μερικούς αιώνες αργότερα ο Ευσέβιος της Καισάρειας, γράφει ότι ιδρύθηκε περί την 33η Ολυμπιάδα, ήτοι περί το 657-656 π.Χ.
Το παλαιότερο τεκμηριωμένο νόμισμα που βρέθηκε στην περιοχή της αρχαίας πόλης είναι μια ασημένια δραχμή οκτώ γραμμαρίων που αναφέρεται στο έτος 480 π.Χ.
Η Ίστρος ήταν κατ’ αρχάς μια πολίχνη και φαίνεται ότι η πλήρης ανάπτυξής της προσδιορίζεται περί τον Γ΄ αιώνα π.Χ. Αυτό δηλώνεται από την αφθονία των ευρεθέντων αργυρών νομισμάτων της εποχής. Τα νομίσματα αυτά φέρουν από την μία όψη δύο κεφάλια, το ένα στραμμένο επάνω και το άλλο κάτω- πιθανώς των Διόσκουρων, το οποίων η λατρεία ήταν διαδεδομένη στα παράλια του Εύξεινου Πόντου. Στην άλλη όψη τα νομίσματα φέρουν έναν αλιάετο πάνω σε δελφίνια. Ενώ νεότερα νομίσματα έχουν την κεφαλή του ποταμού Ίστρου ως πωγωνοφόρο και κερασφόρο.
H ίδρυση της Ίστρου οφείλεται στο εμπόριο το οποίο γινόταν από τους Έλληνες οι οποίοι είχαν διεισδύσει στο εσωτερικό της χώρας. Εδραιώθηκε ως λιμάνι εμπορικών συναλλαγών. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία έχουν ανακαλυφθεί στο εσωτερικό της Ίστριας, στην κοιλάδα του Δούναβη, βρέθηκαν αττικά μελανόμορφα κεραμικά, νομίσματα, αγγεία Ιωνικού τύπου, πολλά θραύσματα αμφορέων κλπ.
Μεγάλες ποσότητες αμφορέων βρέθηκαν στην τοποθεσία της αρχαίας πόλης από τους οποίους άλλοι είναι εισαγόμενοι και άλλοι κατασκευασμένοι σε τοπικό εργαστήριο και οι οποίοι χρονολογούνται πριν από τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ.
Πρόσθετα έσοδα της πόλης αποτελούσαν η αλιεία και η γεωργία. Στοιχεία τα οποία απέμειναν κατά τους επόμενους αιώνες.
Περί τον 1ο αιώνα αναφέρεται ως μια πολίχνη που είχε έσοδα από την αλιεία.
Περί το 30 μ.Χ. η Ίστρος έγινε ρωμαϊκή πόλη. Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο οικίστηκε από πλούσιους Ρωμαίους οι οποίοι έχτισαν ναούς, δημόσια λουτρά και μεγάλες κατοικίες.
Η πόλη αναφέρεται μέχρι τον 6ο μ.Χ. αιώνα που δεινοπάθησε από τους Αβάρους για να καταστραφεί ολοκληρωτικά από τους Σλάβους τον 7ο αιώνα.


Η πόλη


Η Ίστρος ήταν χτισμένη σε μια χερσόνησο, περίπου πέντε χιλιόμετρα ανατολικά της σύγχρονης ρουμανικής πολίχνης Ίστρια, στην ακτή Dobruja. Η αρχαία παραλία μετατράπηκε βαθμηδόν σε δυτική όχθη της λίμνης Σινόη, καθώς οι καταθέσεις βούρκου από το Δούναβη την απέκλεισαν από την αρχαία ακτογραμμή.
Η Ακρόπολη με το ιερό βρισκόταν στο υψηλότερο σημείο και σε οκτακόσια μέτρα από αυτήν βρισκόταν ο αρχαίος οικισμός. Όπως διαπιστώθηκε ο οικισμός είχε λιθόστρωτα δρομάκια και προστατεύονταν από ισχυρό τείχος. Το νερό ερχόταν στην πόλη με ένα σύστημα υδραγωγείων μήκους 20 χιλιομέτρων.
Τα ερείπια του αρχαίου οικισμού εντοπίστηκαν για πρώτη φορά το 1868 από το Γάλλο αρχαιολόγο ErnestDesjardins. Ανασκαφές άρχισαν το 1914 από τον αρχαιολόγο Vasile Parvan.
Σύμφωνα με τα ευρήματα κύρια θεότητα της πόλης ήταν ο Απόλλων ο Ιήτρης (θεραπευτής), ο Δίας ήταν πολιούχος και κύρια θεότητα επίσης ήταν η Αφροδίτη.
Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι η αποικία εκπροσωπούνταν από έξι ελληνικές φυλές της Μιλήτου. Αυτές, ωστόσο, που έχουν πιστοποιηθεί είναι τέσσερις: Αιγικορείς, Αργαδείς, Μπορείς και Γελέοντες.
Σύμφωνα με σχετική αναφορά του Αριστοτέλη στα ‘Πολιτικά’ του η πόλη Ίστρος κυβερνιόταν από ολιγαρχία.
Η πόλη βρισκόταν μεταξύ των βασιλείων των Οδρυσών Θρακών και των Σκυθών και αρκετές φορές καταστράφηκε. Τον 5ο αιώνα π.Χ. αναγκάστηκε να ενταχθεί στη Συμμαχία της Δήλου, όπως οι περισσότερες αποικίες. Στο διάστημα αυτό, έγινε και η μεταβολή του πολιτεύματος από την Ολιγαρχία στη Δημοκρατία. Την εποχή αυτή κόπηκαν και τα πρώτα νομίσματα της πόλης, δίδραχμα καθώς και χάλκινοι οβολοί με την ένδειξη «ΙΣΤΡΙΗ».
Στην περίοδο των ελληνιστικών χρόνων ο Απόλλων Ιητρός, συνεχίζεται να λατρεύεται στην Ίστρια, καθώς και οι : Αθηνά, ο Ελικώνιος Ποσειδώνας, Ταύριος, Δήμητρα, Ερμής ο Αγοραίος, ο Ηρακλής, ο Ασκληπιός, οι Διόσκουροι κ.ά.
Χτίστηκε επίσης ένα νέο τείχος στην πόλη, ένα γυμνάσιο και θέατρο. Την εποχή αυτή έγινε σημαντικός προμηθευτής σιτηρών της Ελλάδας αν και το κυρίαρχο στοιχείο της αποικίας ήταν το εμπόριο.
Η αρχαία ελληνική πόλη ?στρος- των σημερινών ρουμανικών παραλίων-κατάφερε να επιζήσει μετά από αλλεπάλληλες λεηλασίες και καταστροφές 14 αιώνες ήτοι από τον 7ο αιώνα π.Χ. έως τον 7ο αιώνα μ.Χ.
Σε μουσείο που χτίστηκε το 1982 στην περιοχή, φυλάσσονται όλα τα ευρήματα που ήρθαν στο φως από την αρχαία πόλη.

Αρχαίο Ελληνικό σπίτι τύπου ΙΚΕΑ!

Οι Ιταλοί αρχαιολόγοι ανάσκαψαν τα ερείπια ενός Αρχαίο Ελληνικού κτιρίου σαν ναό η παλάτι του 6ου αιώνα π.κ.ε., το οποίο είχε οδηγίες συναρμολόγησης όπως ενα έπιπλο του ΙΚΕΑ !!! Η περίτεχνη κατασκευή ανακαλύφθηκε στο Torre Satriano, κοντά στην Νότια πόλη της Potenza, στην Basilicata. Μια περιοχή όπου οι ντόπιοι ανακατεύονταν με τους Έλληνες που είχαν αποικίσει την Νότια ακτή και από την Σικελία από το 8ο αιώνα και εντεύθεν.

Μοιάζοντας καταπληκτικά με τις οδηγίες συναρμολογήσεως της Σουηδικής εταιρείας ΙΚΕΑ, τα διάφορα κομμάτια του πολυτελούς κτιρίου έχουν ανάγλυφα κωδικοποιημένα σύμβολα που δείχνουν το πως τα κομμάτια δένουν μαζί τους.

“Μέχρι τώρα έχουμε ανακαλύψει εκατό κομμάτια με χαραγμένες οδηγίες, που όλα έχουν σχέση με το σύστημα της οροφής. Οι επιγραφές επίσης αποκαλύπτουν ότι το παλάτι κτίστηκε από Έλληνες τεχνίτες που προέρχονταν από την Σπαρτιατική αποικία του Taranto στην Puglia. Είπε ο Massimo Osanna, διευθυντής της αρχαιολογικής σχολής στο Πανεπιστήμιο Basilicata, στο Discovery News.

Η είσοδος είχε εντυπωσιακές κολώνες και ήταν πλούσια διακοσμημένο με διαζώματα και ζωφόρους τερακότας, και δύο αγάλματα στην κορυφή που παριστάνουν μυθολογικά πλάσματα.

Η ζήτηση για Ελληνικού στυλ σπίτια ανάμεσα στον προ -Ρωμαϊκό πληθυσμό, μπορεί να ενέπνευσε κάποιον κατασκευαστή να φτιάξει κατασκευές τύπου “ΚΑΝΤΟ ΜΟΝΟ ΣΟΥ” πάνω στο μοντέλο των Κλασσικών Ελληνικών κτιρίων είπε ο Ossana !

ΠΗΓΗ: miastala.com

Ελληνικοί θησαυροί στη Βουλγαρία

Βρέθηκαν αρχαία νομίσματα


Ελληνικά χάλκινα νομίσματα με την κεφαλή του Απόλλωνα, που χρονολογούνται μεταξύ 4ου και 3ου αιώνα π. Χ., βρέθηκαν στη Σωζόπολη της Βουλγαρίας.

Η ανακάλυψη έγινε κατά τη διάρκεια ανασκαφών στον λόφο της Αγίας Μαρίνας, κοντά στη Σωζόπολη, που βρίσκεται περίπου 30 χλμ νότια του Μπουργκάς, στη βουλγαρική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Novinite.
Τα νομίσματα φέρουν στη μία πλευρά την κεφαλή του Απόλλωνα και στην άλλη τον θεό να κάθεται πάνω σε ομφαλό. Τα ελληνιστικά νομίσματα βρέθηκαν στα αρχαία κατάλοιπα βίλας του 4ου-3ου αιώνα πΧ, που βρίσκεται έξω από την πόλη της Απολλωνίας, όπως λεγόταν στην αρχαιότητα η Σωζόπολη. Το κτίριο είναι η πρώτη αρχαία κατασκευή που βρέθηκε εκτός πόλης.

Οι ανασκαφές στον λόφο της Αγίας Μαρίνας άρχισαν το 2010 στο πλαίσιο γαλλοβουλγαρικού προγράμματος, του Apollonia-Pont-Euxin (Απολλωνία-Εύξεινος Πόντος), με στόχο τη δημιουργία ενός χάρτη ο οποίος θα περιλαμβάνει τους αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής.

Επικεφαλής των ανασκαφών είναι ο Γάλλος αρχαιολόγος Αλεξάντερ Μπερλίς από το Πανεπιστήμιο Αιξ-Μαρσέιγ, η Κριστίνα Παναγιότοβα από το βουλγαρικό Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαιολογίας, ο Μάρτιν Γκιουζέλεβ και ο Ντιμιτάρ Νεντέβ από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Σωζόπολης.

ΠΗΓΗ: evros-line.blogspot.com

Το νησί του Πάσχα

Το Νησί του Πάσχα βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό, μεταξύ της Χιλής και της Ταϊτής. Διαμορφωμένο από μία σειρά ηφαιστειακών εκρήξεων, ήταν κατοικήσιμο μόνο από πουλιά και λιβελλούλες της θάλασσας για εκατομμύρια χρόνια. Οι απότομες πλαγιές του, κάποτε εθεάθησαν με μεγάλη ικανοποίηση από μια κουρασμένη ομάδα πολυνησιακών ναυτικών. Γιατί αυτοί οι ναυτικοί εγκατέλειψαν την αρχική τους χώρα, για πόσο καιρό έμειναν στο νησί του Πάσχα, ή γιατί έφυγαν τόσο απότομα, είναι μερικές ερωτήσεις στις οποίες δεν θα έχουμε ποτέ την απάντηση. Το νησί του Πάσχα είναι ένα από τα πιο απομονωμένα κατοικημένα νησιά στον κόσμο.
Το νησί ονομάζεται από τους σημερινούς ντόπιους κατοίκους, ως "Ράπα Νούι" (Rapa Nui), το οποίο σημαίνει στην γλώσσα τους "Μεγάλο Νησί". Βρίσκεται περίπου 3.700 χλμ δυτικά από τις δυτικές ακτές της Νοτίου Αμερικής (Χιλή), και 3.200 χλμ νοτιοανατολικά από την Γαλλική Πολυνησία. Έχει τριγωνικό σχήμα, έτσι όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα, και έχει τρεις κρατήρες από ηφαίστεια, έναν σε κάθε άκρη του. Το όνομά του (Νησί του Πάσχα ή Easter Island στα Αγγλικά), το έχει πάρει από το γεγονός, ότι ανακαλύφθηκε εκ νέου, από τους Ευρωπαίους (και πιο συγκεκριμένα από έναν Ολλανδό καπετάνιο ονόματι Ρόγκεβεν), την Κυριακή του Πάσχα το 1722.

Οι κάτοικοι του Ράπα Νούι, ταξιδέψανε από αλλά νησιά της Πολυνησίας μέσα σε διπλά μεγάλα ξύλινα κανό. Σύμφωνα με την προφορική ιστορία του νησιού, ένα άτομο ονομαζόμενο Χότου Ματούα, ήταν ο πρώτος κάτοικος του νησιού. Οι αρχαιολόγοι είναι σίγουροι, ότι οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού έφτασαν σε αυτό, το 400 με 800 μ.Χ.
Οι ιεραπόστολοι έκαναν την περισσότερη ζημία στην ιστορία του νησιού, ακόμα και από τους περουβιανούς εμπόρους σκλάβων, οι οποίοι σκλάβωσαν και εμπορεύτηκαν τους περισσότερους από τους κατοίκους του νησιού. Οι ιεραπόστολοι είναι αυτοί που προχώρησαν στην καταστροφή όλων των ξύλινων γλυπτών, θρησκευτικών χειροποίητων αντικειμένων και επιπλέον αρκετών επιγραφών γνωστών ως Rongo - Rongo, οι οποίες αποτελούσαν ένα αρχείο της χαμένης γλώσσας του Rapa Nui. Έτσι λίγες από αυτές τις επιγραφές σώζονται σήμερα, τόσες που κανένας δεν είναι σε θέση να τις αποκρυπτογραφήσει. Οι πρώτοι άποικοι βρήκαν ένα πλούσιο σε βλάστηση νησί, γεμάτο με γιγαντιαίους φοίνικες, που χρησιμοποίησαν για να φτιάξουν τις βάρκες και τα σπίτια τους. Διάφορες κοινότητες διαμορφώθηκαν καθώς ο πληθυσμός αυξανότανε και διάφορα πληθυσμιακά κέντρα δημιουργήθηκαν σε διάφορες περιοχές του νησιού. Ένα πράγμα τους έδενε όλους μαζί, η κατασκευή αγαλμάτων τα οποία ονομάζονται "Μοάη" (Moai) και η λατρεία που διαμόρφωσαν γύρω από αυτά.

Κατασκευή των αγαλμάτων

Είναι ασαφές γιατί οι κάτοικοι του νησιού του Πάσχα κατασκεύαζαν αγάλματα σε τέτοιο μεγάλο βαθμό. Το πως κατασκευάζονταν, είναι σχεδόν γνωστό. Κάθε άγαλμα φτιαχνότανε στο λατομείο. Η μαλακή ηφαιστειακή τέφρα ήταν τέλειο υλικό για τη γλυπτική αγαλμάτων. Χρησιμοποιούσανε μία σκληρότερη ηφαιστειακή πέτρα, για να σκαλίσουν το άγαλμα στον βράχο. Τελικά όταν ένα άγαλμα τελείωνε, αποκόπτονταν από τον βράχο και το μετακινούσανε προσεκτικά χρησιμοποιώντας τους γιγαντιαίους κορμούς των φοινίκων για να τα κυλούνε στο έδαφος. Στοιχείο της δυσκολίας της μετακίνησης των αγαλμάτων, είναι τα κατά μήκος των αρχαίων μονοπατιών σπασμένα και εγκαταλελειμμένα αγάλματα.

Πρόσφατες προσομοιώσεις υπολογιστών έχουν εμφανίσει ότι ένα μέσο άγαλμα θα μπορούσε να μετακινηθεί από το λατομείο σε απόσταση 10 χιλιομέτρων, σε λιγότερο από 5 ημέρες, χρησιμοποιώντας περίπου 70 άτομα. Οι θεωρία αυτή, τέθηκε πρόσφατα σε δοκιμή σε ένα επιτυχές πείραμα για να μετακινήσουν ένα αντίγραφο αγάλματος. Μόλις γινότανε η μετακίνηση, το άγαλμα τοποθετούνταν επάνω σε μεγάλες πλατφόρμες, με μία απίστευτη ακρίβεια στις συναρμολογήσεις των πετρών. Για δεκαετίες, ο ανταγωνισμός για να χτιστεί το μεγαλύτερο και καλύτερο άγαλμα ανέβαινε. Ο πολιτισμός είχε φθάσει στο αποκορύφωμά του. Και έπειτα κάτι πήγε τρομερά στραβά...

Το περίεργο της υπόθεσης

Αν ρωτήσετε τους σημερινούς κατοίκους του νησιού, σχετικά με την ονομασία των αγαλμάτων, θα σας απαντήσουν ότι στην γλώσσα τους τα ονομάζουν: mata kita rane. Για να βρείτε ποιο είναι το περίεργο της υπόθεσης, εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε, είναι να δείτε τι ομοιότητες έχει αυτή η ονομασία, με την ελληνική φράση: Μάτια κοιτάνε ουρανό. Δηλαδή: Τα μάτια που κοιτάνε τον ουρανό.

ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ

ΑΠΟΚΑΛΕΣΕ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΝΟΜΑ "ΠΟΤΑΜΙΑ"

Tayyip Erdogan: POTAMYA HAYALINI GERCEKLESTIRDI, Ilcesine Potamya (Pontus - Rum) dedi

Ο εκ Ποταμιάς Ριζούντας καταγόμενος Ταγίπ Ερντογάν, ενοχλείται πολύ όταν τίθεται υπό αμφισβήτηση το πόσο Τούρκος είναι.

Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε τηλεοπτική συνέντευξη στο κανάλι NTV, στις 10 Ιουνίου 2011, σε σχετική ερώτηση που αφορά τη καταγωγή του, μίλησε με τον πιό προσβλητικό και απαξιωτικό τρόπο για την ελληνική του καταγωγή, λέγοντας τη φράση που συνηθίζεται να λέγεται όταν αναφέρεται η λέξη διάβολος, δηλαδή «ο έξω από εδώ», όταν είπε τη λέξη Rum (Έλληνας).

Πόντιος λοιπόν ο Ταγίπ. Τούρκοι ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο Ερντογάν έχει ελληνική καταγωγή, από το χωριό Ποταμιά της Ριζούντας του Πόντου, από όπου και η φωτογραφία.
Ο ερευνητής Cezmi Yurtsever αναφέρει ότι με τον εξισλαμισμό των Ποντίων ταυτόχρονα έγινε αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα του Πόντου, αλλάζοντας τις ελληνικές ονομασίες χωριών και πόλεων με τουρκικές.

Όπως αναφέρει, παρόλο ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια που ο Fatih Sultan Mehmet που κυρίευσε τον Πόντο, εξισλαμίζοντας τον ελληνικό πληθυσμό και με φιρμάνι (διάταγμα) άλλαξε τις ονομασίες, μέχρι σήμερα οι κάτοικοι του Πόντου χρησιμοποιούν την ελληνική ονομασία των χωριών τους.

Ο Ερντογάν, σε πρόσφατη περιοδεία στην περιοχή της Ριζούντας (η ονομασία που έδωσαν οι Τούρκοι της Ριζούντας είναι RIZE), επισκέφθηκε και το χωριό καταγωγής των γονιών του, την Ποταμιά.

Στη πλατεία του χωριού ένα μεγάλο πανό έγραφε ‘Potamya Hos Geldiginiz’, δηλαδή η Ποταμιά σας καλωσορίζει. Κατέβηκε από το λεωφορείο, χόρεψε με τους ομοχώριούς του που ήταν ντυμένοι με ποντιακές παραδοσιακές στολές και στην ομιλία του είπε ότι ένας απόδημος από την Ποταμιά, όταν επισκέπτεται το χωριό του, το αποκαλεί με την παραδοσιακή ονομασία Ποταμιά και όχι με την τουρκική ονομασία που είναι ‘Guneysu’ (νερό του νότου).

Αυτό το βίντεο με την υποδοχή το Ερντογάν στη Ποταμιά, το χρησιμοποίησε ο ηγέτης του Εθνικιστικού Κόμματος Devlet Bahceli στη προεκλογική εκστρατεία, για να πλήξει τον Eρντογάν ότι είναι ελληνικής καταγωγής.



Ο Τούρκος ερευνητής, για να στηρίξει το εύρημά του, παραθέτει στοιχεία από το φορολογικό αρχείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για τους κατοίκους του χωρίου Ποταμιά και βρήκε τα στοιχεία του προπάππου το Erdogan, ότι ήταν επικεφαλής αντάρτικης ομάδας Ελλήνων του Πόντου εναντίον των Τούρκων κατακτητών.

Το επίθετο του προπάππου του Ερντογάν ήταν το εξισλαμισμένο Bakatoglu Memis. Το φορολογικό βιβλίο στη στήλη εθνική καταγωγή έγραφε τη λέξη ‘Εξισλαμισθείς’ και στη στήλη ονοματεπώνυμο το νέο ισλαμικό όνομα.

Το αρχείο είναι του 1850 και φαίνεται ότι ο προπάππος του Ερντογάν ήταν ο πιο πλούσιος, διότι όλοι οι χωριανοί πλήρωναν φόρους 20-30 γρόσια ο καθένας και ο προπάππος του Ερντογάν πλήρωσε 38 γρόσια.

Η οικογένεια άλλαξε επίθετο το 1934, διότι η λέξη ‘Bakat’, που ήταν το επίθετο της οικογένειας, εθεωρείτο βρισιά, διότι όλοι οι Έλληνες αντάρτες αποκαλούνταν ‘Bakat’. Στον Πόντο, συνεπώς, η λέξη αυτή είχε τη σημασία Έλληνα αποστάτη, στασιαστή εναντίον των Τούρκων.

Όπως βλέπουμε στο βίντεο που παραθέσαμε,οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής την αποκαλούν "Ποτάμια" και όχι με το τουρκικό της όνομα! Δείγμα ότι στην Τουρκία ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ που εξισλαμίστηκαν,αλλά ποτέ δεν έπαψαν να θυμούνται ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ!

Και να μην ξεχνάμε τα όσα είπε σχετικά ο Γέροντας Παίσιος:

- Εγώ δε θα είμαι εδώ, αλλά θα βλέπω από πάνω. Η Τουρκία θα διαμελιστεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το Κουρδικό έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ό διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης (δηλ. των κρυπτοχριστιανών Ελλήνων της Τουρκίας) θα ανάβονται πάνω στη γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω.

Πηγή: Ηellas-orthodoxy.blogspot.com

ANGELO KLONIS

The Real-Life Story of an Army Soldier Turned American Icon

by Mary Virginia Swanson


When visiting the Andrew Smith Gallery in downtown Santa Fe last summer, the sound of live Dixieland jazz lured me across the street, inside "Evangelo's," where I came face-to-face with dozens of photographs of a man I felt I knew - the man featured in the famous W. Eugene Smith photograph, the face of World War II. Younger readers will know it, too, as this man's image had been featured within the famous Masters of American Photography stamp set that was published by the United States Postal Service in 2002.


This is the story of a young Greek stowaway who lived the American Dream. It is also the story of a spirited search for documentation of his military activities by scholars in the history of photography who, along with his family, discovered more about his life during World War II than Angelo Spiros Klonis had shared with his own family.
In 1936, at age 15, Angelo left his home in Kephallonia, Greece, as a "stowaway" on a boat bound for Los Angeles, California, in search of a better life. He worked his way from Los Angeles through the western half of the country, finally to Santa Fe, New Mexico, in 1938, where he found a small European-style town with a Hispanic culture, a Greek community and a temperate climate, all of which appealed to him. He happily put down roots.
On December 7th, 1941, life in America was forever changed. Angelo was in the town plaza, a gathering place for the community, when he learned of the Japanese attack on Pearl Harbor. Fiercely loyal to his adopted homeland, Angelo tried to join the Marines the next day but was rejected as he was not a U.S. citizen. Angelo fervently wanted to help in some way at this crucial time and he next tried to join the Army. The recruitment officials said they would accept him into service, regardless of his lack of citizenship, on the condition that he pass the physical, which he breezed through.


Angelo Klonis officially entered U. S. military service on August 10, 1942, and was honorably discharged in 1945. Angelo rarely discussed his wartime experiences with his family, which was not uncommon for men of his generation. The children learned that their father went to boot camp in Ft. Bliss, Texas, and at this time was informed that the Germans had killed his family in Greece, which perhaps intensified his desire to serve and excel as a soldier. Angelo revealed little of his wartime activities until later in life, and even then only a few more tales were shared, including mention of a photographer from LIFE magazine who had taken his picture along the way.


After the war was over, assuming that his family in Greece had all died during the war, Angelo returned to his home in Santa Fe where he worked with Greek friends in the bar/restaurant business. In 1946, a letter to Angelo arrived at the Mayflower Cafe and Bar. It was from his mother, in her handwriting; she had heard nothing from him in nine years, and if he had survived the war, she asked, please return to Greece to see his family. Angelo cried upon learning his family had survived the war, contrary to what he had been told. He began corresponding with his family and in 1950 traveled to Greece to visit them.


It was on this trip that he met Angeliki ("Kiki"), his bride-to-be; within a month they were married. The newlyweds traveled to Santa Fe, arriving in August 1951 to work in the restaurant in which Angelo had retained part-ownership. Their family grew during these years, with three sons born in Santa Fe: Evangelo, in 1952, Nicalaos ("Nick") in 1954 and Demosthenes ("Demo") in 1955. When they lost the lease on their business in 1958, the Klonis' decided to move back to Greece and raise their children among family.


It was during this time in Greece that a small bit of Angelo's war experiences began to surface. Angelo was able to acquire the vacant lot next to the Klonis family home, and set about building a home for his own young family. Curiously, he built a house made primarily out of bamboo, unique for this region of the world. The house featured many handcrafted elements as strong design details throughout. Everyone was obviously curious as to why he chose to build a house with Polynesian elements, but Angelo never revealed why nor how he was become inspired to do so.

Angelo and his family lived in his native Greece for 10 years, and in 1969 returned to Santa Fe for the opportunity to work at the Plaza Restaurant, owned by his good friend Dennis Razatos, who was his oldest son Evangelo's godfather. Not long after, Angelo learned that a bar was for sale on San Francisco Street, just off the plaza, and in 1971 he bought the establishment and named it "Evangelo's." To give it a new look, Angelo re-designed the interior with a "South Seas" decor, lining the walls with bamboo as he had done with his home in Greece. He outfitted the wooden bar with hand-carved sea horses, seashells and other beach icons, hung lanterns from the ceiling in a "kon-tiki" style, right down to the glassware; a homespun appearance out of place for the high desert Southwest and a curiosity to all including his family, whose questions about the origins of this curious Polynesian style went unanswered. The Santa Fe Reporter did a feature story on Evangelo's on December 9, 1976, entitled "South Seas, West San Francisco," referring to Evangelo's theme and location.


"Evangelo's" became the focus of life for the Klonis family, with the sons joining their parents after school and on weekends. Nick, then a young soccer star, remembers a day in 1972 when he told his father that he was to be photographed by someone from a sports magazine. When Angelo heard this, he quickly came out from behind the bar and with great enthusiasm said, "Find the picture the photographer from LIFE magazine took of me in the war!!" He told Nick that he thought it was published, that he had a cigarette in his mouth, but he'd never seen it. Something about Nick's forthcoming photo shoot with a magazine photographer clearly struck a chord with his father.


None of Angelo's family had ever heard anything about his being photographed by someone from LIFE magazine. Nick recalls mentioning it to patrons in the bar, some of whom confirmed that somewhere they had seen a famous photograph of a World War II soldier. He viewed all the covers of LIFE at the Santa Fe Public Library, but found no such photograph featured on the cover (it was never published as a cover image). The family's curiosity never diminished, however, and Nick periodically picked up the trail of the mysterious photograph taken of his father during the war.


In 1991, Nick located a publication featuring the missing photograph; there it was: the image of his father with the cigarette on the cover of a book that Time-Life published called "LIFE - 50th Anniversary of World War II." He was overwhelmed with joy to finally see the published photograph made by the LIFE magazine photographer; the image was credited to W. Eugene Smith. The Klonis family proudly displayed it at both Evangelo's and the Mediterrean Cafe, which they also owned in Santa Fe. Almost immediately, patrons began to mention how they loved that image, and how it was a favorite among those documenting America at war. The significance of the photograph was becoming clear; Angelo's likeness was known worldwide, representing to many who viewed it all the soldiers who fought in World War II.


A few years later, Nick saw a second published photograph of his father, this time holding a canteen in his hands. This image (which we now know as "uncropped") showed several other soldiers around his father. This time it was featured in a book about WWII battles in Saipan, in the Pacific Theater, which bewildered Nick; his father never mentioned he was in Saipan - Europe, Africa, even Norway, but never Saipan.


In 1998, Marcia Tiede, Curatorial Associate and Cataloger from the Center for Creative Photography (CCP) at the University of Arizona in Tucson, visited Santa Fe and stopped for lunch at the Mediterranean Cafe. The CCP holds the archive of photojournalist W. Eugene Smith with which Marcia was very familiar. Upon seeing the framed cover of the book featuring the Smith photograph, she asked the waitress why this was so prominently displayed and was told that the man featured in the photograph was the patriarch of the family that owned the restaurant. Within the same year, a project was to begin that would feature the Smith photograph; it was extremely fortuitous that a staff member at the CCP now knew where the soldier's family resided.


In 1998, Peter C. Bunnell, McAlpin Professor of the History of Photography and Modern Art at Princeton University, was commissioned by the United States Postal Service to determine a set of 20 individual images that best depicted Masters of American Photography. This page of stamps was the final offering in the USPS' "Classic Collection," and after four years of research and production was released with fanfare in June 2002; sixty million stamps were sold.

In Bunnell's final selection, W. Eugene Smith was included among such notable photographic artists as Ansel Adams, Imogen Cunningham, Alfred Steiglitz and Minor White. He selected Smith's photograph of the WWII soldier drinking from a canteen as best representing his body of work. The USPS's path to find the Klonis family and secure the necessary model release, pre-publication, was not quite so simple, however.


A business in Washington, D.C., called Photo Assist was contracted by the USPS Stamp Development Office to find the man featured in the Smith photograph in order to secure a model release. They contacted the CCP seeking permission, knowing Smith's archive was housed there, and Ms. Tiede was able to tell them to contact The Mediterranean Cafe in Santa Fe and speak with the family of the soldier prominently depicted in the Smith photograph. The Klonis family shared with me a copy of a letter from Photo Assist to the USPS stating, "per Marcia Tiede, Curatorial Associate and Cataloguer at the CCP Library, the soldier's name is Evangelo Klonis."


[NOTE: This letter, and other documents related to the publication of the Masters of American Photography, was obtained by the Klonis family though their attorney, Mr. Jere Corlett, who filed for its release under the Freedom of Information Act through which they filed for access to documents in March of 2005.]

Nick was informed of this project and told of the possible development of the photography stamp set and its confidentiality until its final approval. On September 14, 2001, the USPS requested the family's permission for Angelo's likeness to be featured in the Masters of American Photography stamp series, and was given a copy of the photograph with the canteen mocked up as a U.S. postage stamp, marked CONFIDENTIAL. The USPS asked Nick to verify that the man with the canteen was his father, which Nick confirmed and explained that more photographs of his father were in the Smith Archive at the CCP in Tucson. In 2002, Nick was again contacted by the USPS Stamp Development office and told the photography series was to be released and he could now reveal this to others. Nick was told "the Smith heirs anxiously awaited the Klonis family's permission to include this iconic Smith photograph in the Masters of American Photography series." They told Nick they did not have a budget to pay for the release, asking what might be acceptable to the family in exchange for their permission. They requested a set of first-edition stamps and the first poster to be released for marketing the series that featured the photograph of Angelo.


The family excitedly awaited the publication of the American Photography series. On June 13, 2002, the USPS held a celebration for the release of the stamp set at the Museum of Photographic Arts in San Diego, where the family was represented by Angelo's son Demos. Upon receipt of the promised poster promoting the stamp series, Nick proudly installed it in Evangelo's, a companion to the cover of LIFE. Comments and queries from patrons increased, many asking about the location and circumstances surrounding the photograph.


Nick became increasingly curious about his father's whereabouts during the war and began to research the authenticity of the caption. It was known at this point that Angelo was in Normandy during the early summer of 1944 (on Omaha Beach on D-Day) and Smith was in the South Pacific at about the same time. Nick contacted the Army to have his father's military records released, only to learn that in 1973 a fire had destroyed all related documents at the Army facility in St. Louis where they were purported to be held. Having reached a dead end for confirmation by the military that Angelo was in Saipan at this crucial time, Nick resumed his search elsewhere.


In the summer of 2004, Zig Jackson, a noted photographer whose work is represented by the Andrew Smith Gallery, happened across the street into Evangelo's and was immediately fascinated by the Smith photographs on the walls. He began talking with Nick about the images. Nick explained that he needed help identifying his father's whereabouts at the time Smith took the photograph. Jackson suggested that Nick contact James L. Enyeart, a respected author/curator and scholar of the history of photography. Enyeart lived in Northern New Mexico, had been a very close friend of Smith's (who passed away in 1971) and served for years as Director of the Center for Creative Photography where many of Smith's negatives and archive items are housed. Jackson thought Enyeart would be able to help Nick in his search for the facts about his father and the Smith photograph.


Nick contacted Jim Enyeart, who was very interested in the story of the Smith photograph. Soon afterwards, he and his wife Roxanne Malone had a wonderful time sharing stories with Nick and his mother Kiki. Enyeart reviewed the materials proudly displayed at Evangelo's, including family photographs, documentation of the quest for military records, and letters from the USPS Masters project among other items.

Enyeart concurred that it appeared that the man in the Smith photographs was Nick's father. Nick explained that he needed to submit a letter from an expert to LIFE who would affirm this. Based on the documentation and materials he reviewed, Enyeart agreed to write a statement certifying this fact, which was sent to the editors of the Time-Life Photo Library and Life magazine. Enyeart wrote, "I am unequivocally confident that the postal issue stamp of Smith's photograph is a portrait of Angelo Klonis...". Shortly thereafter, Enyeart suggested to Nick that he was interested in exploring the idea of writing a book about the two Smith photographs.

Having spent a great deal of time with Smith during his career, including the process of installing his archive at the Center for Creative Photography (he was with Smith when he died), Enyeart was the perfect person to continue this research. Soon afterwards, he commenced extensive discussions with the Klonis family and traveled to the Smith Archives at the CCP in the fall of 2004.


It was clearly documented that Smith had made the photographs in Saipan, not Normandy, so the challenge was to show that Angelo Klonis had somehow served in both World War II theatres. However, evidence that Angelo was serving in the Pacific Theater had yet to surface. Enyeart was increasingly curious about just what this soldier was involved with on behalf of the U. S. Army. What missions had he been on? Why were there no records? Circumstances have prohibited Enyeart from continuing to research and write the book, but he noted recently that Nick's continued research on his father "appears to have born great benefit in the identity of the photographs."


Spurred by Enyeart's scholarship and genuine interest in the project, in late 2004 the family searched for more clues to his military whereabouts. Among Angelo's Army memorabilia, Kiki found a monetary note from the Japanese government that was typically issued to soldiers in the Pacific Theater. The family had never before seen this currency, located at the bottom of a metal box. This was their first indication that Angelo may in fact have been in Saipan!


In early 2005, Enyeart made a second trip to the Center for Creative Photography to review and document the Smith contact sheets and notes from the film rolls featuring Angelo Klonis, particularly the full-frame image showing many people in the frame. Nick recalled this as the photograph from the book title he had seen years prior, featuring his father holding a cigarette in his mouth, standing with a group of men; he had not viewed this full-frame image since the chance viewing of the earlier book publication.


Enyeart observed that Smith's film notes stated, "I believe that the images 6-8 on Roll 10 on July 8, final days of Saipan Invasion, were 4th Division Marine PFC T. E. Underwood (24th Bat.) of St. Petersburg, Florida. A portrait of a weary warrior who has been through one of the toughest days of his life. And still at the moment the picture was taken under fire." Upon learning this, Nick strongly replied that it is his father in the image, not someone named Underwood!


Nick notes that the man featured in the Smith photos is obviously a swarthy, dark-skinned, dusky-looking Greek, not an Anglo. It is highly unlikely that he would have been an "Underwood" in the WWII generation of 55 years ago in America, when there was not as much intermarriage as there is today. "Remember," Jere Corlett says, "the armed forces were still segregated then."


In February of this year, Marcia Gonzales, Nick's longtime friend from Santa Fe who is now serving as Army Chief Warrant Officer Three, based in Washington, D.C., contributed research to this project, having the ability to research each Underwood who was in any branch of the military in any war. She identified only one, a T. E. Underwood, who had served in Vietnam. Nick obtained the phone number from the St. Petersburg, Florida, telephone directory and on March 31, 2005 called, asking the woman who answered if her husband ever served in the U.S. Army. She replied, "Yes, a WWII Vet." He learned Mr. Underwood had served in Europe and the Pacific, and that he passed away in 1998. Nick explained his curiosity, and asked if she minded if he sent her a photograph of his father in case she could identify him. Upon review of the photo, she regretfully informed him that this was not her husband and she did not know this man. Nick astutely asked if she would send him a photograph of her husband, to see if he is one of the men who appears with his father in the Smith photographs. Nick examined the photographs Mrs. Underwood sent of her husband during his military service, and compared them with the photographs of his father and with the other men featured in family snapshots from his father's war years. He enlarged the photos to review them carefully, and there it was - her husband was featured in the Klonis family snapshots!



Nick telephoned Mrs. Underwood on April 1st to tell her of his discovery and asked if she knew anything about her husband's military experience and whereabouts during WWII. She said her husband spent most of his time in Europe, but served in some special missions in the Pacific, especially in Saipan where he was almost killed. As Underwood told the story, if he had to run 20 more yards he would have died were it not for his "Greek buddy" who saved his life. She shared that her husband had longed to see his friend again. He thought Angelo was from New Mexico, but did not know where and couldn't remember his last name. In 1978, she and her husband traveled west from Florida to New Mexico, getting as far as Albuquerque on their quest, but alas they did not find his wartime companion. Throughout his lifetime, Underwood embraced all things Greek - food, music - and fondly remembering his wartime friend. After listening to her passionate story, Nick replied, "Mrs. Underwood, I am calling you from New Mexico and I'm Greek!" The connection was made.


Nick said he needed more time to look through his father's memorabilia in hopes of finding more photographs of her husband, calling her back with the news that "I think I have at least five photographs of your husband taken with my father!" Nick sent a selection to her to confirm, and she telephoned him right away to say, "Nick, the man with your father IS my husband!"


Her husband was not "T. E. Underwood" however; she said her husband often talked about how he would change his first initials because he hated to say his name was J. R., as he was teasingly called "Junior." Nick thought about this comment and replied that his dad said his Army buddies used to call him "Crazy Greek," which translated as "TRELOS ELLINAS" - "T. E." for short, and going forward T.E. was used as his nickname. Hence, we have T. E. Underwood noted in the Smith film records - a mixture of the two friend's names. (Mrs. Underwood told him that her husband had emphasized that on special missions they were instructed never to give their real names, hence the initials.)


Nick asked Mrs. Underwood if her husband talked to their family about his war years, explaining that his own father hadn't shared much and never discussed serving in the Pacific Theater. She graciously agreed to be interviewed for an affidavit and confirmed that she had learned from her husband that he and Angelo Klonis were on 13 secret missions together during their wartime service, including Saipan.


Enyeart reviewed all the materials relating to the Underwoods and concluded the puzzle has been solved and no questions remained. Between Mrs. Underwood's statement and the comparison of the Underwood and Klonis family photographs featuring the other soldiers, along with review of the Smith negatives, Enyeart concluded that Nick's father was in Saipan on a secret mission and is unquestionably featured in the famous photograph known throughout the world. Enyeart has since identified a second soldier in the Smith photographs who also appears in Klonis' family snapshots, further substantiating that Klonis was in Saipan at the time W. Eugene Smith was photographing under contract for LIFE magazine.

Nick informed the editors and archivists at the Center for Creative Photography and at LIFE magazine of Enyeart's conclusions. He again wished for the staff at LIFE to have confirmation from a respected member of the photography industry. Peter Howe, former Director of Photography for LIFE and Executive Editor of this e-magazine, was recently in Santa Fe to serve as a Portfolio Reviewer for Review Santa Fe. I participated as a Reviewer at the event as well, and took Howe on a pilgrimage to meet Nick at Evangelo's and see the evidence for himself. Howe enjoyed the visit and concurred on the positive identification of Angelo and the other soldiers, and has agreed to talk to his colleagues and further confirm that the subject in the Smith photograph is Mr. Angelo Klonis.


Since the time of Mrs. Underwood's April 15, 2005 affidavit, Nick has found another clue - a photograph of a different soldier that appears in the Smith contact sheet, as well as in the Klonis family album. It has furthered his interest in continuing to research the stories of his father's fellow soldiers featured in Smith's photographs, in hopes of bringing their stories to light.


Angelo Klonis made immeasurable efforts to help the U.S. in the war effort; he died in 1989 never having viewed the photograph of himself that has become one of the most famous images of WWII. Here's hoping the Klonis family's efforts to learn of Angelo's legacy will inspire others to learn about their parent's war years.

ΠΗΓΗ: digitaljournalist.org

Ο Άγνωστος Στρατιώτης

(Esquire, Νοέμβριος 2004)

Κοιτάξτε αυτή τη φωτογραφία.



Είναι ίσως η διασημότερη φωτογραφία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, τραβηγμένη από τον σπουδαίο Γιουτζίν Σμιθ. Δείχνει καλύτερα από κάθε άλλη τη γενναιότητα και το θάρρος του ανώνυμου Αμερικάνου φαντάρου που πολέμησε για την ελευθερία. Με το τσιγάρο να κρέμεται μάγκικα στα χείλη, και με ένα βλέμμα που τσακίζει κόκαλα, αυτός ο στρατιώτης έγινε το σύμβολο της Μεγαλύτερης Γενιάς των Αμερικάνων.

Αυτός ο στρατιώτης, όμως, δεν είναι Αμερικανός.

Λέγεται Ευάγγελος Κλωνής.

Είναι Έλληνας.


--


Ο Ατλαντικός ήταν γκρίζος, και η συννεφιά ήταν βαριά. Υπήρχε παντού η μυρωδιά της θάλασσας, και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος των κυμάτων. Είχε φουσκοθαλασσιά, και τα αποβατικά σκάφη, τα επονομαζόμενα «σκάφη Χίγκινς», από τον ιδιοφυή μπεκρή που τα είχε σχεδιάσει, λικνίζονταν σαν καρυδότσουφλα καθώς πλησίαζαν την ακτή. Πολλοί έκαναν εμετό. Μερικοί επειδή ζαλίζονταν από τη θάλασσα.

Ο Βαγγέλης είχε στο πλάι του τον Ιρλανδό, όπως πάντα. Ήταν κολλητοί φίλοι εδώ και μήνες, απ’ το Σαουθάμπτον, όπου περίμεναν πότε θα έρθει η ώρα για την απόβαση. Στέκονταν στοιβαγμένοι μέσα στο Χίγκινς με καμιά τριανταριά άλλους, όλοι τους νέοι, ντυμένοι στα χακί, με τα κράνη στο κεφάλι, και ένα μεγάλο κόκκινο «1» στον ώμο, το σήμα της 1ης Μεραρχίας Πεζικού, της θρυλικής Big Red One.

Ήταν 6 Ιουνίου του 1944. Η D-Day.

Και ήταν 6:30 το πρωί. Αυτό ήταν το πρώτο κύμα της απόβασης της Νορμανδίας. Ο Βαγγέλης στεκόταν σιωπηλός δίπλα στον Ιρλανδό και σκεφτόταν την Κεφαλονιά. Και μετά ο πυθμένας του Χίγκινς έγδαρε την άμμο της Όμαχα Μπιτς, και η πόρτα άνοιξε, και οι φαντάροι της Big Red One ξεχύθηκαν στο σφαγείο.



--1



Οι Κεφαλλονίτες είναι μια ιδιόμορφη κατηγορία Ελλήνων. Πολλοί τους αποκαλούν μουρλούς, και πολλοί το παραδέχονται κιόλας, αλλά το σίγουρο είναι ότι στην ιστορία τους έχουν να παρουσιάσουν τα πιο ασυνήθιστα επιτεύγματα από όλους τους Έλληνες. Ένας από αυτούς, για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Γεράκης, έγινε αντιβασιλιάς στο Σιάμ. Ένας άλλος, ο Ιωάννης Φωκάς, έκανε το 1592 τον περίπλου του Καναδά και πέρασε στον Ειρηνικό, όπου το στενό ανάμεσα στο Βανκούβερ και την ηπειρωτική χώρα έχει ακόμα το όνομά του. Ένας άλλος, ο μηχανικός Μαρίνος Χαρμπούρης, κατάφερε εν έτει 1770 να μεταφέρει ένα βράχο βάρους 2000 τόνων από ένα έλος της Φινλανδίας στην Αγία Πετρούπολη. Από ότι φαίνεται, αυτή η εκλεκτή παρέα κεφαλλονιτών ηρώων πρόκειται να υποδεχτεί ένα νέο μέλος.

Ο Ευάγγελος Κλωνής γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο της κοινότητας Πάστρας στις 28 Οκτωβρίου του 1916. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας φτωχής οικογένειας που συνολικά θα αποκτούσε οκτώ. Ο Βαγγέλης άρχισε να καπνίζει όταν ήταν τεσσάρων, άρχισε να δουλεύει όταν ήταν πέντε, και παράτησε το σχολείο στην Τρίτη Δημοτικού. Στα 14 του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου δούλευε ο μεγαλύτερος αδερφός του. Εκεί δούλεψε σαν εισπράκτορας στο λεωφορείο ενός άλλου Κεφαλλονίτη, του Γεράσιμου Αρσένη: Φορούσε την άσπρη του στολή και έκοβε τα εισιτήρια. Ότι έβγαζε το έστελνε στη μητέρα του, αλλά τα λεφτά ήταν λίγα. Μια μέρα, όταν ήταν 16 χρονών, το λεωφορείο είχε σταματήσει στον Πειραιά, και ο Βαγγέλης είδε κάτι ναύτες να βγαίνουν από ένα καράβι, να πηγαίνουν σε ένα κοντινό κρεοπωλείο, να φορτώνουν κομμάτια κρέας στον ώμο, και να τα μεταφέρουν στο καράβι. Οι ναύτες φορούσαν άσπρες στολές. Ο Βαγγέλης πήγε αμέσως στον Αρσένη, του έδωσε τις εισπράξεις της ημέρας και του είπε: «Εγώ φεύγω. Πες στη μάνα μου ότι θα της στείλω λεφτά από την Αμερική». Και πήγε στο κρεοπωλείο, και φορτώθηκε ένα κομμάτι κρέας, και μπήκε σκυφτός στο καράβι, και κρύφτηκε στα αμπάρια.

Έμεινε κρυμμένος τρεις μέρες, όταν η δίψα, η πείνα, και οι αρουραίοι τον ανάγκασαν να παραδοθεί. Είχαν ήδη περάσει το Γιβραλτάρ, και ο καπετάνιος δεν είχε επιλογή απ’ το να τον βάλει στη δουλειά, μέχρι να πιάσουν λιμάνι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού συμπάθησε το νεαρό, και τον έβαζε τα βράδια να τους λέει τραγούδια απ’ το νησί. Ο καπετάνιος, βλέπετε, ήταν κι αυτός κεφαλλονίτης. Όταν έφτασαν στο Λος Άντζελες, ο καπετάνιος προσφέρθηκε να εξασφαλίσει χαρτιά στον Βαγγέλη, για να τον κάνει ναυτικό, αλλά αυτός δεν ήθελε. Έτσι τον αποχαιρέτησε δίνοντάς του ένα τελευταίο δώρο, που θα τον διευκόλυνε να περάσει από τον τελωνειακό έλεγχο. Ο Βαγγέλης δεν ήξερε λέξη αγγλικά, και δεν είχε κανένα χαρτί πάνω του, έτσι όταν ήρθε η σειρά του, έκανε τον κωφάλαλο, και δεν απαντούσε σε καμία ερώτηση. Οι υπάλληλοι τον άφησαν να περάσει, επειδή ήταν όμορφος και σοβαρός, και επειδή φορούσε ένα εντυπωσιακό, επίσημο κοστούμι.

Στο Λος Άντζελες έπιασε δουλειά στο ανθοπωλείο ενός άλλου κεφαλονίτη, του Σπύρου Στεφανάτου (ο οποίος σήμερα ζει στην Κεφαλονιά -είναι 94 χρονών). Η πόλη όμως δεν του άρεσε -είχε πολύ κόσμο, και δεν είχε συνηθίσει. Μετακόμισε στο Ντένβερ του Κολοράντο, όπου δούλευε σαν πιατάς σε ένα εστιατόριο, και κάποια στιγμή πήρε και μια δικιά του καντίνα με χοτ-ντογκ και τα πούλαγε στο δρόμο. Εκτός από την ωριμότητα που είχε αποκτήσει δουλεύοντας τόσα χρόνια, μια ωριμότητα που τον έκανε να φαίνεται πολύ μεγαλύτερος από ότι ήταν, είχε και τα γονίδια με το μέρος του. Καθώς άφηνε πίσω τον εφηβικό εαυτό του, μεταμορφωνόταν σε έναν πολύ εντυπωσιακό άντρα. Δεν ήταν πολύ ψηλός, ούτε ιδιαίτερα μεγαλόσωμος, αλλά είχε πολύ καθαρό, αρρενωπό πρόσωπο, και ένα έντονο βλέμμα που έκανε αμέσως εντύπωση στις κοπελιές. Μια ελληνοπούλα τον ερωτεύτηκε, και ήθελε να τον παντρευτεί. Αυτός όμως αρνήθηκε -υποστήριξε ότι ήταν μικρός ακόμα, και έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του στην Ελλάδα. Οπότε αυτή τον απείλησε ότι θα τον καταδώσει στις Αρχές, καθώς εξακολουθούσε να ζει και να δουλεύει στη χώρα παράνομα.

Ο Βαγγέλης έφυγε από το Ντένβερ και πήγε στο Σικάγο, όπου δούλεψε σε εστιατόρια και μπαρ («μπάρες», όπως τα αποκαλεί ο γιος του Νίκος), αλλά δεν του άρεσε καθόλου το κρύο, έτσι έφυγε κι από εκεί και πήγε στο Χιούστον. Εκεί τον ενοχλούσε η υγρασία, οπότε επέστρεψε στο Ντένβερ, όπου το κλίμα του άρεσε, ελπίζοντας ότι η κοπελιά θα είχε βρει κάποιον άλλο, και θα τον άφηνε ήσυχο. Έτσι έγινε, αλλά δεν έμελλε να μείνει ούτε εκεί για πολύ. Ένας κεφαλλονίτης φίλος του πρότεινε να πάνε στη Σάντα Φε του Νιου Μέξικο για να βρούνε κάποιους φίλους (κεφαλλονίτες φυσικά), και τον ακολούθησε.

Η Σάντα Φε τότε είχε 8000 κατοίκους, από τους οποίους οι 800 ήταν Έλληνες. Η κοινότητα ήταν πολύ ζωντανή, και όλα τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα κοσμηματοπωλεία ήταν ελληνικά. Ο Βαγγέλης λάτρεψε το μέρος -όλα εκεί, ακόμα και το κλίμα, του θύμιζαν Ελλάδα. Ένας Ζακυνθινός, ο Παναγιώτης Πομόνης, τον πήρε στη δουλειά του, σε ένα μπαρ-εστιατόριο που είχε. Αυτός και η γυναίκα του Ελένη τον δέχτηκαν σαν παιδί τους, και ο Βαγγέλης τους το ανταπέδωσε δουλεύοντας σκληρά. Οι δουλειές πήγαιναν καλά, και ο Βαγγέλης γρήγορα έγινε συνέταιρος στο μαγαζί. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: Εξακολουθούσε να είναι παράνομος. Όταν άρχισε ο Πόλεμος, βγήκε ένα νέο διάταγμα που καλούσε τους παράνομους μετανάστες να καταταγούν, με αντάλλαγμα την αμερικανική υπηκοότητα. Έτσι ο Βαγγέλης Κλωνής αποφάσισε να πάει στον πόλεμο.





--2



«Ο πατέρας μου ποτέ δεν μίλαγε για τον πόλεμο», λέει ο Νίκος Κλωνής, ο δεύτερος από τους τρεις γιους το Βαγγέλη. «Δεν του άρεσε να λέει ιστορίες γι’ αυτά τα πράγματα. Και μερικές φορές, όταν τον ρωτάγαμε επίμονα, μας μάλωνε».

Η θητεία του Βαγγέλη Κλωνή είναι ένα μεγάλο μυστήριο, όχι τόσο για τα (πολλά) πράγματα που δεν ξέρουν ούτε οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, αλλά για τις λεπτομέρειες που είναι γνωστές και επιβεβαιωμένες, οι οποίες συνθέτουν μια ημιτελή, αλλά απίστευτη ιστορία. Αυτά που ξέρουμε, από τις ιστορίες που είπε στα παιδιά του, από τα αντικείμενα που άφησε πίσω του, και από διάφορα στοιχεία από επίσημα αρχεία που έχουν ανακαλύψει οι δικοί του, πληροφορίες ανεπιβεβαίωτες αλλά πιθανότατα αληθινές, είναι τα εξής: Ο Βαγγέλης Κλωνής, μετά την κατάταξή του, ταξίδεψε στο Fort Bliss στο Τέξας όπου εκπαιδεύτηκε με το στρατό ξηράς. Χάρη στις εντυπωσιακές του επιδόσεις (ήταν άριστος σκοπευτής) τον έστειλαν στην Βιρτζίνια, στη Βάση των Πεζοναυτών. Εκεί τον κορόιδευαν επειδή δεν ήξερε καλά αγγλικά και επειδή δεν ήταν μεγαλόσωμος, στο γνωστό πνεύμα της εκπαίδευσης και της σκληραγώγησης, αλλά ο Κλωνής ήταν πλέον 25 χρονών και από αυτά είχε δουλέψει στα 20, οπότε δεν ήταν ιδιαίτερα δεκτικός σε τέτοιου είδους εκπαίδευση, και δεν χρειαζόταν άλλη σκληραγώγηση. Πλακώθηκε με κάμποσους σκληροτράχηλους marines, και τελικά μετατέθηκε πίσω στο Στρατό Ξηράς. Φεύγοντας έκλεψε αυτά τα λουριά που χρησιμοποιούσαν οι πεζοναύτες για να δένουν το καμουφλάζ στα κράνη τους. Του άρεσαν πιο πολύ από το δίχτυ που έβαζαν στο στρατό ξηράς, κι αυτό ήταν το μόνο πράγμα που κράτησε από τους Πεζοναύτες.

Στη συνέχεια πήγε στη Γιούμα της Αριζόνα, όπου εκπαιδεύτηκε στην έρημο, και μετά επέστρεψε στη Βάση της Βιρτζίνια με το Στρατό. Η εκπαίδευσή του είχε πια τελειώσει, και περίμενε να ακούσει που θα τον στείλουν, πιθανότατα στον Ειρηνικό, όταν ένας βαθμοφόρος ήρθε και τον βρήκε και του ζήτησε να μιλήσουν ιδιαιτέρως. «Σου έχω άσχημα νέα», του είπε. «Οι Γερμανοί σκότωσαν την οικογένειά σου στην Ελλάδα. Δεν έζησε κανείς. Μπορείς, αν θέλεις, να πάρεις μια άδεια και να επιστρέψεις στο σπίτι σου στην Σαντα Φε». Ο Βαγγέλης δεν ήθελε να πάει στην Σάντα Φε, μπορούσε να κλάψει κι εκεί που ήταν. Ζήτησε μόνο ένα πράγμα: «Στείλτε με στην Ευρώπη. Θέλω να πάω στους Γερμανούς».

Ο πρώτος σταθμός του Κλωνή στον πόλεμο ήταν στην Βόρεια Αφρική. Πολέμησε στην Τυνησία, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είχε ήδη ενσωματωθεί στην 1η Μεραρχία Πεζικού, η οποία «καθάρισε» αυτό το μέτωπο στις 9 Μαΐου του ’43, με την παράδοση 40.000 Γερμανών των «Afrika Korps». Στη συνέχεια η Big Red One προχώρησε στη Σικελία την οποία απελευθέρωσε, και μετά επέστρεψε στην Αγγλία, για να προετοιμαστεί για μια άλλη μεγάλη αποστολή: Την απόβαση στη Νορμανδία. Στο Σαουθάμπτον ο Κλωνής περνούσε την ώρα του κάνοντας βόλτες με τον Ιρλανδό φίλο του (το όνομα του οποίου παραμένει άγνωστο) και παίζοντας μπαρμπούτι. Πέρασε μερικούς μήνες σχετικά ξένοιαστους, με διαλείμματα έντασης όταν οι Γερμανοί αποφάσιζαν να βομβαρδίσουν. Σε έναν από τους βομβαρδισμούς, ο Βαγγέλης πήρε στα χέρια του ένα 12χρονο τραυματισμένο κορίτσι, και το πήγε στον Ερυθρό Σταυρό. Το κορίτσι πέθανε λίγα λεπτά αργότερα, και ο Βαγγέλης πήρε το θέμα προσωπικά: Καβάλησε ένα αντιαεροπορικό και άρχισε να ρίχνει Γερμανικά αεροπλάνα μόνος του.

Καθώς έμπαινε το καλοκαίρι του ’44, οι συμμαχικές δυνάμεις προετοιμάζονταν για την μεγάλη και κρίσιμη Επιχείρηση Overlord, που θα περιλάμβανε τη μαζική απόβαση στις ακτές τις Γαλλίας. Θα ήταν μια επιχείρηση δύσκολη, γιατί οι Γερμανοί την περίμεναν. Από την έκβασή της θα κρινόταν η πορεία του πολέμου. Στις 4 Ιουνίου του ’44, δύο μέρες πριν από την D-Day, ο Στρατηγός Άιζενχάουερ που είχε αναλάβει την διοίκηση της συμμαχικής στρατιάς, επισκέφθηκε τους στρατιώτες στο Σαουθάμπτον και κουβέντιασε μαζί τους. Ο Βαγγέλης έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του, σε μια συνομιλία που μου μετέφερε ο γιος του: «Εγώ δεν είμαι Αμερικάνος», είπε. «Έρχομαι από την Ελλάδα. Οι Γερμανοί σκότωσαν όλη μου την οικογένεια. Θα πάω στη μάχη, και δεν με νοιάζει αν πεθάνω». «Είσαι Αμερικάνος γιατί φοράς τη στολή μας», του απάντησε ο Άικ. «Θα πολεμήσεις για την καινούρια σου πατρίδα, αλλά μετά θα γυρίσεις, για να γευτείς τους καρπούς της νίκης». Και ο Βαγγέλης Κλωνής έκανε ακριβώς αυτό.

Μετά την απόβαση, τα αμερικανικά στρατεύματα διέσχισαν τη Γαλλία. Ο Βαγγέλης πολέμησε στη Μάχη των Αρδεννών στο παγωμένο Βέλγιο, μια πολύ σημαντική σύγκρουση, όπου οι Σύμμαχοι κινδύνευσαν να χάσουν τον πόλεμο. Μέχρι εκείνο το σημείο πιθανότατα εξακολουθούσε να υπηρετεί με την Big Red One, αλλά στα πράγματά του οι δικοί του βρήκαν και ένα άλλο σήμα, το σήμα των Tigers, που επισήμως ήταν γνωστοί ως 10η Μεραρχία Τεθωρακισμένων και επίσης συμμετείχαν στη Μάχη. Στα προσωπικά του αντικείμενα βρέθηκαν ακόμα τρεις διαφορετικές στολές, και τα στοιχεία συμφωνούν ότι υπηρέτησε επίσης στην 82η και την 101η Μεραρχία Αεροπορίας, και στην 654η Μεραρχία Πυροβολικού. Δεν υπάρχει ακόμα εξήγηση για το πώς ένας στρατιώτης θα μπορούσε να πολεμήσει με τόσες διαφορετικές Μεραρχίες. Οι ενδείξεις δείχνουν ότι η θητεία του Βαγγέλη Κλωνή δεν ήταν καθόλου τυπική ή φυσιολογική. Ο Κλωνής πολέμησε στην Αυστρία, την Πολωνία, τη Γερμανία, μπήκε στο Βερολίνο και το Παρίσι, ενώ υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι πήγε και στον Ειρηνικό. Για τίποτα από όλα αυτά δεν μιλούσε, όμως, δεμένος από όρκους και διαταγές. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν ότι δεν ήταν ένας απλός φαντάρος. Πήρε ασυνήθιστα πολλά μετάλλια (η οικογένειά του αυτό τον καιρό προσπαθεί να εντοπίσει ακριβώς πόσα και ποια), και δέχτηκε και μια θερμότατη ευχαριστήρια επιστολή από τον Πρόεδρο Τρούμαν με ιδιόχειρη υπογραφή. Ο Νίκος Κλωνής έχει ρωτήσει δεκάδες βετεράνους, αλλά ακόμα δεν έχει βρει κανένα που έλαβε τέτοια επιστολή μετά τον πόλεμο.

Κάτι άλλο που ξέρουμε είναι ότι κάποια στιγμή, το 1945, βρέθηκε έξω από το Βερολίνο και, υψηλόβαθμος πλέον, πήρε μια απόφαση που έμελλε να τον οδηγήσει στο στρατοδικείο. Σύμφωνα με την ιστορία που εξομολογήθηκε στους γιους του, η ομάδα του, που συνοδευόταν από τεθωρακισμένα, είχε αποκλειστεί από έναν ορμητικό χείμαρρο που είχε 6-7 μέτρα βάθος, και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ήξεραν ότι μια μεγάλη δύναμη Γερμανών πλησίαζε -υπολόγιζαν ότι είχαν δύο ώρες να απομακρυνθούν πριν τους φτάσουν, αλλά δεν μπορούσαν να περάσουν το χείμαρρο. Σε εκείνο το σημείο είχε γίνει μια μάχη, και υπήρχαν πολλοί νεκροί τριγύρω. «Ήταν απάνθρωπο», ομολόγησε ο Βαγγέλης Κλωνής, «αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Δυο ώρες είχαμε. Κατ τότε το μυαλό μου πήρε μια κεφαλλονίτικη στροφή». Έδωσε τη διαταγή, και οι φαντάροι γέμισαν το χείμαρρο με πτώματα Αμερικάνων και Γερμανών, για να μπορέσουν να περάσουν τα τεθωρακισμένα από πάνω τους.

Λίγους μήνες αργότερα, στην οικογένεια του Πομόνη έφτασε ένα γράμμα από το Υπουργείο Αμύνης: Η κυβέρνηση, μετά λύπης, ενημέρωνε τους συγγενείς και τους φίλους ότι ο Βαγγέλης είχε σκοτωθεί. Στο εστιατόριο έγινε ένα μεγάλο μνημόσυνο, και όλοι οι Έλληνες περνούσαν από εκεί για να κλάψουν. Μόνο σε μια γωνιά καθόταν και έπινε ένας Κεφαλονίτης, ο Θεοδωράτος, και έμοιαζε να μην ασχολείται. Τον ρώτησαν γιατί δεν λυπάται για τον φίλο του, και αυτός τους κοίταξε και απάντησε: «Τι να σας πω ρε μαλάκες. Αυτός ζει. Μια των ημερών θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει μέσα. Είναι μεγάλος κερατάς. Λένε μαλακίες αυτοί, δεν τον πιάνει σφαίρα το Βαγγέλη. Δεν του κάνω μνημόσυνο εγώ». Το Γενάρη του 1946, ο Βαγγέλης Κλωνής βγήκε μαζί με τους άλλους βετεράνους από το λεωφορείο και προχώρησε προς το μαγαζί του στη Σάντα Φε. Είχε χάσει την μεταλλική του ταυτότητα, και την είχαν βρει δίπλα σε ένα πτώμα.



---3



Μετά τον πόλεμο ο Βαγγέλης συνέχισε να δουλεύει με τους Πομόνηδες, και πάντα έστελνε λεφτά στο θείο του, τον Γεράσιμο Στάβερη στην Ελλάδα. Ένα απόγευμα, όταν πήγε στο μαγαζί να δουλέψει, ένας άλλος κεφαλλονίτης που δούλευε εκεί τον πλησίασε και του έδωσε ένα γράμμα. Από την Ελλάδα.

Το γράμμα έγραφε: «Αγαπημένε μας Βαγγέλη. Δεν ξέρουμε που είσαι, εδώ και 6-7 χρόνια. Ο Στάβερης μας βοηθά, αλλά δεν ξέρουμε αν είσαι καλά και που βρίσκεσαι. Εμείς είμαστε καλά. Περάσαμε δύσκολες στιγμές στο πόλεμο, αλλά είμαστε όλοι καλά, και θέλουμε να σε δούμε. Οι γονείς σου». Ο Βαγγέλης δεν δούλεψε εκείνο το απόγευμα. Πήρε μια μπουκάλα ουίσκι και έκατσε σε μια γωνιά με ένα φίλο και έκλαιγε. Όπως είπε αργότερα: «Έκανα και ένα μνημόσυνο για τους Γερμανούς. Σκότωσα πολλούς που δεν έπρεπε να σκοτώσω».

Το 1950, ο Βαγγέλης γύρισε στην Κεφαλονιά και είδε ξανά την οικογένειά του. Ένα από τα πρώτα πράγματα που του είπε η μάνα του ήταν: «Ξέρω ότι κυνηγάς τις γυναίκες και αυτές σε κυνηγάνε, αλλά πρέπει να βρεις μια να παντρευτείς, για να μη γυρνάς σα ρεμάλι». Και βάλθηκε να τον παντρολογεί σε όλο το νησί, καθώς είχε φτάσει πια τα 34, και ήθελε να τον δει γαμπρό. Ο Βαγγέλης όμως είχε συνηθίσει τις πολλές και όμορφες γυναίκες, και της ξεκαθάρισε ότι θα πρέπει να βρεθεί κάτι πολύ ιδιαίτερο για να τον κάνει να παντρευτεί. Από όσες έβλεπε δεν του άρεσε καμία, μέχρι που πήγε στη Σκάλα και είδε την Κική.

«Όταν τον είδα, εμένα μου άρεσε», θυμάται η Κική Κλωνή, το γένος Κουρκουμέλη, η γυναίκα του. «Ήταν πολύ όμορφος, σαν movie star, σαν τον Κλαρκ Γκέιμπλ, και ακόμα καλύτερος. Ήταν κεφαλλονίτης μάγκας». Ο Βαγγέλης όταν την είδε ζήτησε να πάει αμέσως στο σπίτι του πατέρα της. Μέσα σε μια εβδομάδα είχαν αρραβωνιαστεί. Μέσα στο μήνα παντρεύτηκαν. Επέστρεψαν στην Αμερική, και έκαναν τρία παιδιά, στη Σάντα Φε. Κάποια στιγμή η JC Penney’s έκανε μια μεγάλη προσφορά και νοίκιασε το κτίριο του εστιατορίου του Πομόνη, έτσι ο Βαγγέλης έμεινε χωρίς δουλειά. Τα παιδιά πλησίαζαν και την σχολική ηλικία, οπότε πήρε την απόφαση: «Θέλω να πάω τα παιδιά στην Κεφαλονιά, να κάνουμε άλλη μια γενιά Έλληνες».

Η οικογένεια επέστρεψε στην ρημαγμένη από το σεισμό Κεφαλονιά, και πιθανότατα θα έμεναν για πάντα εδώ, αν δεν ερχόταν η χούντα. Το καθεστώς απαιτούσε τα παιδιά να πάνε στρατό, έτσι ο Κλωνής πήρε την οικογένεια και ξαναγύρισε στη Σάντα Φε. Ο Βαγγέλης είδε τα παιδιά του να μεγαλώνουν -ο μεγαλύτερος, ο Άγγελος, έχει σπουδάσει πυρηνική φυσική και δουλεύει στο Ναυτικό. Ο Νίκος, ο δεύτερος, κρατά το μπαρ Evangelo’s στο κέντρο του Σάντα Φε, που ο Βαγγέλης άνοιξε το ’70. Ο Δήμος, ο τρίτος, είναι καρδιολόγος. Όσο περνούσαν τα χρόνια, άρχισε να λέει ιστορίες από τη ζωή του στον πόλεμο, ψήγματα πληροφοριών που έδιναν στα παιδιά και τους φίλους του μια άλλη εικόνα για τον πατέρα τους.

Όσο κι αν προσπαθούσε να τις ξεχάσει, οι εμπειρίες του από τον πόλεμο τον είχαν σημαδέψει. «Μερικές φορές, όταν έβλεπε ταινίες για τον πόλεμο στην τηλεόραση, έκλαιγε», θυμάται η γυναίκα του. «Μερικές φορές γινόταν νευρικός και μόνο που τα σκεφτόταν». Ο Βαγγέλης δεν ξαναταξίδεψε με αεροπλάνο, και δεν συμπαθούσε τη φασαρία. «Την ηρεμία την έβρισκε μόνο στη Σάντα Φε και στα Κοριάνα, στην Κεφαλονιά», θυμάται η Πελαγία Στεφανάτου, η κόρη του Σπύρου. Παρ’ όλα αυτά, ο πόλεμος εξακολουθούσε να μοιάζει μια παρένθεση στη ζωή του, και οι γνωστοί του την αντιμετώπιζαν ως τέτοια, χωρίς να δίνουν πολλή σημασία. Είχαν τον Κλωνή στο μυαλό τους ως αυτό τον γλετζέ, γοητευτικό, εξωστρεφή Έλληνα, που βωμολοχούσε ακατάσχετα και λάτρευε τις παρέες και τα τραγούδια.

Ο Βαγγέλης Κλωνής πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1989. Κηδεύτηκε στα Κοριάνα, και όλοι όσοι τον ήξεραν κράτησαν μαζί τους ο καθένας τη δική του, προσωπική εικόνα γι’ αυτόν. Υπήρχε όμως μια άλλη εικόνα, πολύ διάσημη, που κυκλοφορούσε εδώ και χρόνια, αλλά κανείς δεν την είχε συνδέσει με τον Βαγγέλη. Μέχρι το 1991. «Μια μέρα», θυμάται η Κική Κλωνή, «είχα πάει με το Νίκο και τα εγγόνια μου στο εμπορικό κέντρο. Ο Νίκος είχε πάει να πάρει περιοδικά, κι εγώ πήγα με τα εγγόνια για να τους πάρω παιχνίδια. Κάποια στιγμή βλέπω το Νίκο να έρχεται τρέχοντας. «Μάνα τρέχα!» φώναζε. «Ο πατέρας!» Και εκεί, στο εξώφυλλο του περιοδικού Life, ήταν ο άντρας μου, με στρατιωτικό κράνος και ένα τσιγάρο στο στόμα, και κοίταζε βλοσυρά προς τα πίσω».



--4



Ο Γιουτζιν Σμιθ γεννήθηκε το 1918 στο Κάνσας, και εμφάνισε μια κλίση προς τη φωτογραφία από πολύ μικρή ηλικία. Μεγαλώνοντας έγινε ένας από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ που έζησαν ποτέ, δούλεψε για το Life, το Newsweek, και άλλες μεγάλες εκδόσεις, αποκτώντας τη φήμη του λεπτολόγου καλλιτέχνη, που ήταν πρόθυμος να δουλέψει ακόμα και δύο εβδομάδες πάνω σε μια φωτογραφία για να βγάλει το αποτέλεσμα που θέλει. Πήρε διάσημες φωτογραφίες από τον πόλεμο, ανάμεσα στις οποίες και δύο λήψεις του Βαγγέλη Κλωνή: Η φωτογραφία με το τσιγάρο, και η εικόνα με το παγούρι, η οποία πριν από λίγα χρόνια έγινε γραμματόσημο στις ΗΠΑ.

«Ο Γιουτζίν Σμιθ ήταν ένας πολύ δύσκολος άνθρωπος», μου εξηγεί ο Τζέιμς Ένιαρτ, καθηγητής φωτογραφίας στο Κολέγιο της Σάντα Φε, που τον ήξερε καλά. «Είχε δαίμονες που τον κατάτρεχαν σε όλη του τη ζωή. Ήταν μια ψυχή βασανισμένη, αλλά μπορεί αυτοί οι δαίμονες να τροφοδοτούσαν την ιδιοφυία του». Ο Ένιαρτ έζησε μαζί με τον Σμιθ τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και ήταν δίπλα του όταν πέθανε. Έχει ήδη γράψει ένα μεγάλο βιβλίο για το έργο του, και τώρα έχει ξεκινήσει έρευνες για ένα νέο βιβλίο, στο οποίο θα μελετά τη ζωή του Σμιθ παράλληλα με τη ζωή ενός από τα θέματά του: Του Βαγγέλη Κλωνή.

«Αυτοί οι άντρες είχαν πολλές ομοιότητες», μου λέει. «Ήταν εικονοκλάστες, αψηφούσαν το θάνατο, ήταν πολύ συναισθηματικοί, διψούσαν για περιπέτεια». Είχαν ακόμα παρόμοια ηλικία και έζησαν από πολύ κοντά τον πόλεμο -και κάποια στιγμή, κατά τη διάρκειά του, συναντήθηκαν.

Αυτή η συνάντηση είναι άλλο ένα μεγάλο μυστήριο.

Οι δύο φωτογραφίες του Σμιθ φέρεται ότι πάρθηκαν στο νησί Σαϊπάν του Ειρηνικού, όπου έγινε μία από τις σημαντικότερες Αμερικανο-Ιαπωνικές μάχες του πολέμου. Υπάρχει ένα πρόβλημα, όμως: Η απόβαση στο Σαϊπάν έγινε στις 15 Ιουνίου του 1944, εννέα μέρες μετά την απόβαση στη Νορμανδία.

«Το πιο πιθανό είναι ότι ο Κλωνής έφτασε εκεί κάποια στιγμή σε μια μυστική αποστολή», λέει ο Ένιαρτ. «Αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε ακόμα. Ξέρω ότι ο Σμιθ ταξίδευε συχνά, και απλά πρέπει να ερευνήσουμε τα ταξίδια του και όποια στοιχεία μπορούμε να βρούμε για την θητεία του Κλωνή, ώστε να μάθουμε πότε και που πάρθηκαν οι φωτογραφίες». Στην πορεία, ο Ένιαρτ ελπίζει να μάθει περισσότερα για την υπηρεσία του Κλωνή στον πόλεμο. «Οπωσδήποτε δεν ήταν μια τυπική θητεία», μου λέει. «Συμμετείχε σε υπερβολικά πολλά θέατρα επιχειρήσεων, και είχε εκπαιδευτεί για να χρησιμοποιεί σχεδόν όλα τα όπλα και όλα τα οχήματα -μπορούσε να οδηγεί ακόμα και τανκ. Φαίνεται πως ήταν κομάντο στις Ειδικές Δυνάμεις». Τα παιδιά του Βαγγέλη Κλωνή έχουν αρχίσει ήδη να ψάχνουν όποια στοιχεία μπορούν να βρουν για τη θητεία του πατέρα τους, για να διευκολύνουν την έρευνα του Ένιαρτ, και για να μάθουν την αλήθεια. Το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι, θα είναι συναρπαστικό: Θα είναι η πλήρης, αληθινή ιστορία ενός Έλληνα ήρωα.



--5



Όλα ήταν ματωμένα. Το κύμα που έσκαγε στην αμμουδιά ήταν κόκκινο. Η αμμουδιά ήταν κόκκινη. Και μετά, όταν όλα τελείωσαν, η αμμουδιά δεν φαινόταν, είχε κρυφτεί από τα πτώματα, που στην άκρη της θάλασσας παρασέρνονταν από το κόκκινο κύμα σε ένα μακάβριο λίκνισμα.

Ο Ιρλανδός ήταν δίπλα του στην αρχή. Σέρνονταν μαζί, σαν ένας άνθρωπος, πάνω στην άμμο της Όμαχα Μπιτς, ενώ γύρω τους το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σφαίρες: Σφαίρες που σφύριζαν στον αέρα, σφαίρες που καρφώνονταν στην παραλία με ένα κούφιο «παφ» τινάζοντας την άμμο, σφαίρες που έσκαγαν στο νερό και διαπερνούσαν τα σκάφη Χίγκινς, σφαίρες που έσκιζαν σάρκες και τσάκιζαν κόκαλα. Μία σφαίρα βρήκε τον Ιρλανδό στο μέτωπο και διέλυσε το κεφάλι του. Τα μυαλά του χύθηκαν πάνω στον Βαγγέλη.

Την 6η Ιουνίου του 1944, στην δεύτερη από τις πέντε παραλίες όπου θα γινόταν η απόβαση της Νορμανδίας, την επονομαζόμενη Όμαχα Μπιτς, μόνο ένας από τους λόχους του αμερικανικού στρατού αποβιβάστηκε στο σημείο που έπρεπε. Μόνο δύο από τα 29 τανκς που θα πλαισίωναν την απόβαση έφτασαν στην ακτή. Οι βομβαρδισμοί των προηγουμένων ημερών είχαν αστοχήσει τελείως, και έτσι πλήρεις Γερμανικές δυνάμεις φυλούσαν τους λόφους πάνω από την παραλία, και ξερνούσαν μολύβι στους αβοήθητους φαντάρους της Big Red One.

Από τους εκατό πρώτους που πάτησαν στην αμμουδιά, οι 87 σκοτώθηκαν. Μέχρι το μεσημέρι, όταν όλα ήταν κόκκινα και τα πτώματα είχαν καλύψει τα πάντα, μια χούφτα επιζώντες προσπαθούσε να ξεκολλήσει από την παραλία και να καλυφτεί στους πρόποδες των λόφων. Ο Βαγγέλης Κλωνής ήταν εκεί, μέσα στο σφαγείο, και σκεφτόταν την Κεφαλονιά. Πιθανότατα σκεφτόταν ότι δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ. Θα επιζούσε, όμως, και θα γυρνούσε ξανά το νησί του, και θα ζούσε μια μεγάλη και γεμάτη ζωή, με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και θα κρατούσε για πάντα τη φωτογραφία του Ιρλανδού στο πορτοφόλι του, και θα γέλαγε και θα φώναζε και θα έπινε, και θα έβριζε σε κάθε ευκαιρία αγίους, Χριστούς και Παναγίες, και η Κική του θα του φώναζε «Θα σε κάψει ο Θεός Βαγγέλη», κι αυτός θα της απάνταγε: «Δεν με έκαψε στη Νορμανδία, τώρα θα με κάψει;»

ΠΗΓΗ: georgakopoulos.org

Ο αρχαιοελληνικός δρόμος του μεταξιού

Είχαν φθάσει οι Αχαιοί στην αρχαία Κίνα; Γιατί οι Κινέζοι αναφέρουν την Ελλάδα με το όνομα «Σελλά»; Ποιος λαός ήταν οι ψηλοί, κοκκινομάλληδες με ανοιχτόχρωμα μάτια, των οποίων οι μούμιες βρέθηκαν στην έρημο Τακλαμακάν; Η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει εσχάτως στο φως εκπληκτικά ευρήματα

Του Τάσου Καφαντάρη

Η περασμένη χρονιά ανήκε αναμφίβολα στην Κίνα. Ηταν η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της, η χρονιά που μας προμήθευσε ντόπες, η χρονιά που ξύπνησε στον κόρφο της το Θιβέτ, η χρονιά που τη θυμήθηκε με θυμό ο Εγκέλαδος… Χρονιά κορύφωσης για την πρώτη σε πληθυσμό και τέταρτη σε έκταση χώρα της Γης, για καλό ή για κακό.
Πριν από λίγες ημέρες ξανακοίταξα προσεκτικά τη θέση της στον χάρτη. Θυμήθηκα σαν χθες το ανάγλυφο της χώρας, όπως το είδα σε ένα πάρκο «της Κίνας σε μινιατούρα», κατά την εκεί επίσκεψή μου προ δεκαετίας. Βαδίζοντας μεταξύ του Σινικού Τείχους και της Λάσας του Θιβέτ, είχα ρωτήσει τον ξεναγό μας πώς λένε την Ελλάδα στη γλώσσα τους. Μου αποκρίθηκε: «Σελλά» (λαρισινή προφορά). Ξαφνιασμένος, τον ρώτησα αν αυτή η λέξη έχει κάποιο άλλο νόημα στα κινέζικα. «Οχι» μου είπε «αλλά Αιγαίο σημαίνει Θάλασσα της Αγάπης»…
Η απορία για τις συμπτώσεις με συνόδεψε όλα τα επόμενα χρόνια. Ιδιαίτερα η ομοιότητα του Σελλά με το προομηρικό όνομα Σελλάς (Χώρα του Φωτός) της χώρας μας, με έκανε να φαντάζομαι απογόνους των Αργοναυτών σε ρόλο Μάρκο Πόλο. Βέβαια, ο Αριστέας ο Προκοννήσιος, ο ποιητής του 7ου αιώνα π.Χ. και συγγραφέας των Αριμασπείων Επών, είχε περιηγηθεί μεγάλο μέρος της Ασίας- αλλά είχε φθάσει στην άλλη της άκρη; Η βεβαιότητα του Αλεξάνδρου ότι μετά την Ινδία ο κόσμος τελείωνε, δεν άφηνε περιθώρια για κάτι τέτοιο. Ακόμη και έτσι όμως αυτό δεν σήμαινε ότι δεν θα το έκανε κάποιος επόμενος «για λογαριασμό του». Και, όντως, το λαμπύρισμα της δάδας στα Ιμαλάια φώτισε κάτι που είχα παραβλέψει.

Οταν η Ευρώπη συνάντησε την Κίνα

Τυπικά, ο Αλέξανδρος κατέκτησε και κράτησε την αυτοκρατορία του Δαρείου για μόλις εννέα χρόνια (334-323 π.Χ.), αλλά το σοκ που επέφερε στην ιστορία αυτού του κόσμου έμελλε να κρατήσει αιώνες. Χάρη στην αίγλη του ονόματός του, οι επίγονοι κατόρθωσαν μετά τον θάνατό του να κρατήσουν για δύο αιώνες τα φέουδα που μοιράστηκαν, παρά τους συνεχείς πολέμους μεταξύ τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πείθων που είχε αναλάβει τις ινδικές κτήσεις στην κοιλάδα του Ινδού και ο Εύδεμος που είχε πάρει τη διοίκηση του Παντζάμπ έμειναν στις κτήσεις τους ως το 316 π.Χ., για να πάρει τη θέση τους η ινδική δυναστεία του Τσαντραγκούπτα Μαουρία. Ως τον πρώτο αιώνα π.Χ.- μας λέει η Ιστορία- τις κτήσεις της Δύσης τις κατέλαβαν οι Ρωμαίοι και εκείνες της Ανατολής οι διάδοχοι των Περσών, Πάρθοι. Σε πείσμα της ιστορίας όμως, οι Ελληνες κατόρθωσαν να συστήσουν στα εδάφη του Αφγανιστάν και του Πακιστάν το ΕλληνοΒακτριανό βασίλειο (206-140 π.Χ.) και να το επεκτείνουν ανατολικά, συστήνοντας το Ελληνο-Ινδικό βασίλειο (180 π.Χ.- 10 μ.Χ.) Τότε, με τα πρώτα κύματα των Ούννων (Ξιον Γκνου για τους Κινέζους) να σαρώνουν τα πάντα, τελείωσε το παιχνίδι εξουσίας των Ελλήνων.
Οσο για τους Κινέζους… γνωρίζαμε μόνο ότι οι στρατιώτες του Ευθύδημου (με πρωτεύουσα την Αντιόχεια τη Μαργιανή και ορμητήριο την Αλεξάνδρεια την Εσχάτη) είχαν εξερευνήσει τις ερημιές στο τωρινό κινεζικό Τουρκεστάν. Ο Στράβων έγραψε χαρακτηριστικά ότι οι Ελληνο-Βακτριανοί «επέκτειναν την αυτοκρατορία τους μακριά ως την Κίνα και τους Φρύνους (βλ. www.perseus.tufts.edu/cgibin/pte xt? lookup=Strab. +11.11.1 στο Διαδίκτυο). Αλλά λεπτομέρειες για εμπορικές σχέσεις δεν ανέφερε. Τους Κινέζους τους γνώρισαν έμμεσα οι Ρωμαίοι, επειδή εκείνοι πουλούσαν μετάξι στους Πάρθους και οι Πάρθοι στους Ρωμαίους. Η επαφή τους έγινε άμεση μετά το 14 μ.Χ., όταν ο έλληνας πλοίαρχος Εύπαλος έδειξε στον ναύαρχο του Αυγούστου το πώς να εκμεταλλεύεται τους μουσώνες για να συντομεύει το ταξίδι στην Ινδία. Σύμφωνα με τα κινεζικά αρχεία, ως τον 2ο αιώνα οι έλληνες ναυτικοί είχαν φτάσει στο Βιετνάμ και το 166 μ.Χ. επισκέφθηκαν την αυτοκρατορική αυλή του Χουάν Τι, ως απεσταλμένοι του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου. Από τότε και ως τον Μάρκο Πόλο (1266 μ.Χ.) οι Ευρωπαίοι γνώριζαν ότι ο στεριανός δρόμος για την Κίνα ήταν στα χέρια Ούννων και Μογγόλων.

Παράδοξα, συμπτώσεις και ανατροπές

Αυτή η παγιωμένη εικόνα απομόνωσης της Κίνας ανατρέπεται άρδην τα τελευταία χρόνια, από τη διασταύρωση τόσο ιστορικών όσο και αρχαιολογικών ευρημάτων.Σύμφωνα με το αρχείο του κινέζου ιστορικού Σίμα Κιάν, ο αυτοκράτορας Γου αποφάσισε το 138 π.Χ. να στείλει τον πρεσβευτή του Ζανγκ Κιάν στους λαούς της Δύσης, ψάχνοντας για συμμάχους κατά των Ούννων. Εκείνος, έπειτα από την ατυχή σύλληψή του και αιχμαλωσία δέκα χρόνων στα χέρια των Ούννων, δραπέτευσε και διέσχισε την έρημο του Τακλαμακάν για να συναντήσει… τους «Νταϊουάν» (Δαναοί;). Ηταν λευκοί χωρίς λοξά μάτια και είχαν γενειάδες. Ηταν εκτροφείς υπέροχων αλόγων, είχαν πολύ όμορφα κτίρια και αγάλματα, φέρονταν με σεβασμό στις γυναίκες και… τις άκουγαν. Η περιοχή διέθετε 60.000 οικογένειες και 30.000 στρατιώτες. Με βάση τις γεωγραφικές συντεταγμένες που έδινε ο Ζανγκ Κιάν στην αναφορά του, η πόλη που συνάντησε ήταν η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη, στα όρια Φεργάνας και Σογδιανής, στο πέρασμα του Παμίρ. Το πολύ περίεργο είναι ότι στην πόλη αυτή έκοβαν ήδη νομίσματα με μια τεχνική που γνώριζαν μόνον οι Κινέζοι. Συγκεκριμένα, οι βασιλείς Αγαθοκλής και Πανταλέων της Βακτρίας είχαν κυκλοφορήσει- γύρω στο 170 π.Χ. - το πρώτο δυτικό νόμισμα «λευκού χαλκού», από κράμα χαλκού- νικελίου σε αναλογία 75/25. Προφανώς, κάποιοι είχαν προλάβει να κάνουν εισαγωγές…Ο Ζανγκ προχώρησε στη Βακτρία και έφθασε ως την Ινδία. Επέστρεψε- έπειτα από μία ακόμη αιχμαλωσία στα χέρια των Ούννων- και πληροφόρησε τον αυτοκράτορα για τα θαυμαστά που είδε. Τον αυτοκράτορα τον ενδιέφερε κυρίως η αγορά των αλόγων που είχαν οι Ελληνες, αλλά μαζί με αυτό ξεκίνησε το αλισβερίσι που, τον 19ο αιώνα, βαφτίστηκε από τον γερμανό μελετητή von Richthofen «δρόμος του μεταξιού». Τους Ελληνες αντικατέστησαν στη συνέχεια οι Σκύθες, οι οποίοι πιεζόμενοι από τους Ούννους εισέβαλαν στη Βακτρία και στην Ινδία, για να δημιουργήσουν την αυτοκρατορία του Κουσάν, ώσπου την περιοχή κατέλαβε η Κίνα (70 μ.Χ.). Τα καραβάνια έφευγαν από την Κίνα με μετάξι, κεραμικά και σιδηρικά και επέστρεφαν με χρυσό, ελεφαντόδοντο και γυάλινα αντικείμενα. Ωστόσο οι επιθέσεις από ληστές ήταν συχνές. Για την προστασία του εμπορίου, το νεότευκτο Σινικό Τείχος επεκτάθηκε δυτικά, ως την έρημο Τακλαμακάν.

Τα σημάδια και η μεγάλη έκπληξη

Το πέρασμα των καραβανιών από την έρημο αυτή ανά τους αιώνες άφησε πάμπολλα σημάδια πίσω του. Οι πρώτοι δυτικοί μελετητές που έφθασαν στην περιοχή το 1900- ο Σουηδός γεωγράφος Sven Ηedin και ο Ούγγρος Αurel Stein- βρήκαν πολλά από αυτά, όπως και 2.000 χειρόγραφα που εξιστορούσαν τα δρομολόγια του δρόμου του μεταξιού τους προηγούμενους αιώνες. Ακολουθώντας τον δρόμο στις περιοχές της Κίνας, έβρισκαν παντού επιρροές από την τέχνη των Ελλήνων: Γεωμετρικά σχέδια στα υφαντά και στα κεραμικά, αγάλματα φτερωτών αλόγων, απεικονίσεις του Βούδα με φτερά αγγέλου… αλλά και ζωγραφιές με έλληνες στρατιώτες και Κενταύρους. Πολλοί σύγχρονοι αρχαιολόγοι επιμένουν ότι και ο πήλινος στρατός, που συνόδευσε το 210 π.Χ. τον αυτοκράτορα Κιν στον τάφο, είχε πηγή έμπνευσης τα αγάλματα των Ελλήνων!Αλλά η μεγάλη έκπληξη ήλθε όταν πέρασε το «καθαρτήριο» της Πολιτιστικής Επανάστασης και η Κίνα άρχισε να ανασκάπτει επιστημονικά το παρελθόν της: Η έρημος Τακλαμακάν μόνον έρημη δεν ήταν. Θαμμένες πόλεις βρέθηκαν κάτω από τις αμμοθίνες της και τάφοι με μούμιες άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια. Δεκάδες μούμιες χιλιετηρίδων, τέλεια διατηρημένες από την ξηρασία. Ωστόσο… οι νεκροί δεν ήταν Κινέζοι! Ηταν ψηλοί, κοκκινομάλληδες, με ανοιχτόχρωμα μάτια. Οι πιο παλιοί ανάγονταν στο 1800 π.Χ. και οι πιο πρόσφατοι στο 300 π.Χ. Μεταξύ αυτών ήταν και ένα μωρό ενός έτους, που είχε στη θέση των ματιών του γαλάζιες πέτρες, και κάποιες γυναίκες, του 4ου και 3ου π.Χ. αιώνα, που φορούσαν μυτερά καπέλα όπως οι Αμαζόνες. Τι συνέβαινε; Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πώς ζούσαν σε μια περιοχή τελείως άνυδρη;Για το τελευταίο ερώτημα η απάντηση είναι μάλλον γεωλογική: Η έρημος Τακλαμακάν βρίσκεται πολύ χαμηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας και- σε παλιότερη εποχή, με άλλο κλίμα- ήταν πιθανότατα εύφορη πεδιάδα με λίμνη.Κατά τα λοιπά, τα απρόσμενα αυτά ευρήματα- της δεκαετίας του 1990- δημιούργησαν μεγάλο μειονοτικό πρόβλημα στην Κίνα. Οι τουρκογενείς Ουιγούροι της περιοχής άρχισαν να λένε ότι οι μούμιες αποδείκνυαν ότι κατάγονταν από μη Κινέζους, τους Τοχάριους, άρα και η γύρω χώρα έπρεπε να γίνει αυτόνομη. Ολοι θυμήθηκαν τους αρχαίους κινεζικούς μύθους για έναν λευκό λαό στα δυτικά, ψηλό, με πράσινα και γαλανά μάτια, και βοστρυχωτά γένια. Επειτα από πολλές διελκυστίνδες, η κινεζική κυβέρνηση δέχτηκε να γίνει εξέταση DΝΑ από κοινή ομάδα ερευνητών από πανεπιστήμια της Κίνας, της Σουηδίας και των ΗΠΑ.Τα πορίσματα από το DΝΑ ξεκαθάρισαν ένα πράγμα: Οι μούμιες δεν είχαν καμία σχέση με τους Ουιγούρους Τούρκους, οι οποίοι άλλωστε είχαν καταλάβει την περιοχή μόλις τον 9ο αιώνα μ.Χ. Αλλά δεν επήλθε συμφωνία για τίποτε από τα υπόλοιπα. Οι ανθρωπολόγοι είχαν βρει γονιδιώματα που παραπέμπουν άλλοτε σε Κιμμέριους Κέλτες της Κριμαίας, άλλοτε σε Σκύθες του Κιργιστάν και άλλοτε σε κατοίκους της Ανατολικής Μεσογείου.Τι λένε οι αρχαιολόγοι; Πολύ απλά, ότι τα σχέδια των ρούχων των νεκρών έχουν ελληνικής τεχνοτροπίας μοτίβα. Μάλιστα, ένα από τα εγχάρακτα ταφικά αναθήματα φέρει το σύμβολο της γνωστής σβάστικας. Ακόμη πιο εντυπωσιακά, μια μούμια που βρέθηκε πολύ νοτιότερα της ερήμουστο Γινγκπάν της ΝΔ Κίνας- χρονολογείται από το 1000 π.Χ., έχει ύψος γύρω στο 1.90(!) και φέρει χρυσή νεκρική προσωπίδα, κατά το συνήθειο των Μυκηναίων.Μα… υπάρχει ιστορική διασταύρωση; Εχουμε ξανακούσει ποτέ για τέτοιον λαό; Ψάχνοντας στα κείμενα του Πλίνιου του Πρεσβύτερου (ΧΧΙV, Τaprobane) βρίσκουμε μια απροσδόκητη περιγραφή των Κινέζων, από έναν πρεσβευτή της Κεϋλάνης, προς τον αυτοκράτορα Κλαύδιο: «Ο πατέρας μου έχει επισκεφθεί συχνά τη χώρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνούν στο ύψος τους συνηθισμένους ανθρώπους, έχουν πυρόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια…». Σημειωτέον ότι ένας επισκέπτης από την Κεϋλάνη προφανώς θα πήγαινε στην Κίνα με πλοίο και θα έπιανε λιμάνι στη νοτιοδυτική μεριά της, κοντά στο Γινγκπάν.Επειτα από αυτό, η φαντασία οργιάζει. Βρήκαμε, μήπως, πού κατέληξαν οι Μυκηναίοι, όταν μετανάστευσαν λόγω κλιματικής αλλαγής μετά τον Τρωικό Πόλεμο; Τα κείμενα των Χετταίων μιλούν για τους Αχιγιάβα (Αχαιούς) που προχώρησαν πολεμώντας μέσα από τη Συρία. Αλλά και οι Κιμμέριοι σάρωσαν εκείνα τα μέρη, για να καταλήξουν να γίνουν οι Πάρθοι. Μήπως, απλά, βρήκαμε αυτούς που τους κυνήγησαν ως την εσχατιά της Γης και τους εξολόθρευσαν, κλέβοντας ακόμη και τα ταφικά τους έθιμα; Κάποτε, η αλήθεια θα έλθει στο φως.

ΒΟΥΔΑΣ… ΑΡΣΑΚΕΙΟΣ

Το άνοιγμα του δρόμου του μεταξιού έδωσε ανατολικούς ορίζοντες όχι μόνο στους εμπόρους αλλά και στους απόστολους νέων ιδεών. Τα κινεζικά χρονικά αναφέρουν ότι ένας από τους πρώτους κήρυκες του ινδογενούς βουδισμού στην Κίνα ήταν ο Αν Σινγκάο. Ηταν ευγενούς καταγωγής, από τον βασιλικό οίκο των Ανξί, της χώρας του. Το όνομα Ανξί είναι η απόδοση στα κινεζικά του ονόματος Αρσάκης, της γνωστής δυναστείας που βασίλεψε στους Πάρθους μεταξύ του 240 π.Χ. και του 224 μ.Χ., με πρωτεύουσα την Αντιόχεια Μαργιανή (ή Μερβ). Λίγο μετά τον Αν Σιγκάο, στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ., ένας άλλος βουδιστής ιεραπόστολος στην Κίνα είχε «αρσάκειο όνομα», ο Αν Ξουάν. Επίσης, την ίδια εποχή, εμφανίστηκε στην Νταρόν της Αρμενίας ομάδα βουδιστών από την Ινδία, για τους οποίους ο μελετητής Ε. Seldeslachts ισχυρίζεται ότι τουλάχιστον οι δύο αρχηγοί τους ήταν Ελληνες του πρώην ελληνο-ινδικού βασιλείου. Να ήταν οι απόστολοι αυτοί δημιουργήματα της τότε παγκοσμιοποιημένης κρίσης, μια μείξη ελληνικής φιλοσοφίας με τον φιλειρηνικό τρόπο ζωής που δίδασκε ο ινδός «πεφωτισμένος πρίγκιψ»;
Οποια και αν ήταν η ακριβής καταγωγή των αποστόλων του βουδισμού στην Κίνα, το γεγονός είναι ότι ο δρόμος του μεταξιού λειτούργησε τελικά ανασχετικά στη μετατροπή της μεγάλης αυτής χώρας σε μουσουλμανική. Αντίθετα, η ιστορία παίζει τελευταία ένα περίεργο πολιτικοθρησκευτικό παιχνίδι: Οπως διαβάσαμε στην επίσημη ιστοσελίδα της κινεζικής πρεσβείας στην Αυστραλία, η κυβέρνησή της προωθεί από το 2006 το… πάντρεμα του κομμουνισμού με τον βουδισμό. «Η ανισοκατανομή του πλούτου και ο καταναλωτισμός δεν έχουν εγείρει μόνον άγχος και εντάσεις στη μοντέρνα Κίνα» γράφει, «αλλά και ένα ιδεολογικό κενό. Πολλοί αισθάνονται χαμένοι, πνευματικά και ηθικά. Οι ιερείς του βουδισμού πιστεύουν ότι η κοσμοθεωρία τους προσφέρει την αναγκαία πνευματική γαλήνη για να γεμίσει αυτό το κενό». Τον νέο αυτό προσανατολισμό, οι κομματικοί αξιωματούχοι που τον εμπνεύστηκαν τον ονομάζουν «αρμονική κοινωνία της Κίνας». Μας βαυκαλίζει η ιδέα ότι πρόκειται για την τελευταία συμβολή της Ελληνιστικής εποχής στη διαμόρφωση του κόσμου μας.

ΠΗΓΗ: gkdata.wordpress.com

Γάζα:Όποια πέτρα και αν σηκώσεις θ’ ανακαλύψεις την ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ…..

Μια πλούσια αρχαία πόλη έρχεται στο φως στην περιοχή της Ράφα, στη Λωρίδα της Γάζας. Η θέση, της οποίας μια παρουσίαση έγινε στις αρχές του 2010, είναι τουλάχιστον 2000 ετών και μέχρι στιγμής περιλαμβάνει εντυπωσιακά Ελληνορωμαϊκά και Βυζαντινά και κατάλοιπα. Χιλιάδες νομίσματα με τη μορφή της θεάς Αθηνάς, καθώς και ένας μεγάλος αριθμός επιμελημένων αγγείων από πηλό αλλά και υαλόμαζα μαρτυρούν την ακμή της πόλης. Περισσότερες πληροφορίες όμως είναι δύσκολο να αποκομίσουμε. Η θέση βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες για αρχαιολογικό έργο περιοχές στον πλανήτη.

Τοποθετημένη στα σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο, βρίσκεται σε άμεση γειτνίαση με τις σήραγγες που σκάβουν οι Παλαιστίνιοι με σκοπό τον ανεφοδιασμό της περιοχής τους και συχνά το δικό τους πέρασμα προς τη Χώρα του Νείλου. Τα ισραηλινά πυρά λοιπόν δεν είναι άγνωστα για τους αρχαιολόγους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο χώρο, που συχνά εκκενώνουν την περιοχή κατά τους βομβαρδισμούς για να συνεχίσουν το έργο τους όταν τα πνεύματα ηρεμούν. Ειρωνεία της τύχης αποτελεί το γεγονός ότι και η ίδια η θέση περιλαμβάνει σήραγγες: αρχαία περάσματα προς την Αίγυπτο που διευκόλυναν τον αιφνιδιασμό ελληνιστικών στρατών και ρωμαϊκών λεγεώνων. «Τα βομβαρδιστικά δεν ξεχωρίζουν τους ανασκαφείς από αυτούς που σκάβουν (νέες) σήραγγες. Τώρα όμως είναι ήρεμα», δηλώνει ο Abdel Halim abu Kadeja, ως εκπρόσωπος των αρχαιολογικών-τουριστικών αρχών της Γάζας.
Εκτός όμως από του προφανείς κινδύνους από τον πόλεμο, η θέση απειλείται και από την αρχαιοκαπηλία - ένα νόμισμα με την Αθηνά μπορεί να κάνει θραύση στη μαύρη αγορά - ενώ το ισραηλινό εμπάργκο δυσχεραίνει την απόκτηση χημικών για τη συντήρηση των αρχαιολογικών θησαυρών. Οι συνθήκες αυτές δεν σημειώνονται μόνο στην ελληνορωμαϊκή συνοριακή πόλη. Παρομοίως απειλείται και γειτονική θέση του 3ου αι., μια πρώιμη χριστιανική εγκατάσταση όπου σώζονται περίφημα ψηφιδωτά δάπεδα και άλλα αξιόλογα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα. Όταν όμως η απλή επιβίωση αποτελεί ζήτημα για τους σημερινούς Παλαιστίνιους, οι αρχαιότητες δεν αποτελούν προτεραιότητα. Έτσι για την προστασία των χώρων αυτών οι Παλαιστινιακές αρχές μπορούν μόνο να ελπίζουν σε ευαισθητοποίηση διεθνών πολιτιστικών φορέων.

ΒΙΣΑΛΤΗΣ

ΠΗΓΗ: greeknation.blogspot.com

Πρότης, Εύξενος και ιέρεια Αριστάρχη: οι ιδρυτές της Μασσαλίας

Οι πεντηκοντόροι σχίζουν αργά την θάλασσα ωσάν να γλιστρούν πάνω σε μετάξι. Μέσα στα πλοία οι Φωκαείς άποικοι (από την Φώκαια της Ιωνίας στην Μικρά Ασία) που έχουν αφήσει την πατρίδα τους για να χτίσουν μια νέα αποικία, ταξιδεύουν προς την άγνωστη ακτή της δυτικής Μεσογείου (κάπου το 600π.Χ.).
Αρχηγοί της αποικίας είναι ο Πρότης και ο Εύξενος, δύο σημαίνοντες Φωκαείς που είχαν ακούσει για μια στεριά κάπου στην δύση που μοιάζει πολύ με την δική τους πατρίδα. Ο πλους είναι ήρεμος και μόνο τα δελφίνια που ακολουθούν τις πεντηκοντόρους ταράζουν την ηρεμία του ταξιδιού. Στο πλοίο τους ακολουθεί και μια γυναίκα, η Αριστάρχη, η ιέρεια της Θεάς Αρτέμιδας της Εφεσίας. Έχει μια αποστολή να φέρει εις πέρας. Η Θεά την διέταξε να πάρει μαζί της από το Αρτεμίσιο της Εφέσου (ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου), ένα από τα αγάλματά της και να το τοποθετήσει στον νέο της ναό που θα εγκαθιδρύσει στην αποικία. Και να την τώρα η Αριστάρχη κρατώντας σφιχτά στα χέρια της το άγαλμα της Εφεσίας Αρτέμιδος, ατενίζει το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου. Οι Φωκαείς είναι μέρες τώρα πάνω στα πλοία, αλλά γνωρίζουν ότι σε λίγο θα φανερωθεί μπροστά τους η νέα τους πατρίδα, όπως έχουν πει οι προηγούμενοι εξερευνητές και έμποροι στο πανελλήνιο μαντείο των Δελφών.
Αντικρίζουν μπροστά τους με χαρά την στεριά που τόσο προσμένανε. Η φλόγα που έχουν μέσα στο πλοίο τρεμοπαίζει, είναι η φωτιά που πήρανε από την πατρίδα τους, το άσβεστο πυρ με το οποίο θα καθαγιάσουν την αποικία. Όντως, μοιάζει με την πατρίδα τους. Μπροστά τους φαίνονται τρία νησάκια είναι οι Στοιχάδες νήσοι και από πίσω φαίνεται η Λιγυρική ακτή. Οι πεντηκοντόροι αράζουν στην παραλία, οι Φωκαείς πετάγονται από τα πλοία και τα σέρνουν έξω στην αμμουδερή παραλία. Κοιτάνε γύρω τους με περιέργεια το καινούριο περιβάλλον που τους φαίνεται πολύ οικείο. Ήδη σκέφτονται που θα χτίσουν το θέατρο, τους ναούς τους, το στάδιο, το λιμάνι, τα τείχη και ό,τι άλλο είναι αναγκαίο για την ζωή μιας πόλης. Οι Λίγυρες (Κελτικό φύλλο) που ζουν εκεί τους υποδέχονται με χαρά. Μιλάνε με τους Φωκαείς, αλλά αδυνατούν να καταλάβουν την βάρβαρη γλώσσα τους. Με τα νοήματα οι Λίγυρες δίνουν στους Φωκαείς να καταλάβουν ότι πρέπει να τους ακολουθήσουν. Τους πηγαίνουν στον βασιλιά τους, τον Νόννο. Αυτός με τη σειρά του, τους υποδέχεται εγκάρδια και καλεί σε συμπόσιο τον Πρότη και τον Εύξενο. Οι δύο Φωκαείς δέχονται με χαρά την πρόσκληση. Εκείνη την μέρα θα πάντρευε την κόρη του, την Γύπτιδα, με έναν από τους μνηστήρες.
Το συμπόσιο αρχίζει και οι δύο Φωκαείς κάθονται σε μια άκρη κοιτάζοντας τους συνδαιτυμόνες. Μπαίνει μέσα η πριγκίπισσα κρατώντας ένα μεγάλο κύπελλο με νερό. Αφού τους κοιτάει όλους καλά κατευθύνεται στον Πρότη και του δίνει το κύπελλο. Αυτό σήμαινε πως ήθελε αυτόν τον Ίωνα για άντρα της σύμφωνα με το τοπικό έθιμο .Ο Πρότης παίρνει έκπληκτος το κύπελλο από τα χέρια της και πίνει μια γουλιά. Ο Νόννος μαζί με το χέρι της κόρης του ,τού δίνει το δικαίωμα να χτίσει την αποικία. Η αποικία θα ονομαζόταν Μασσαλία και θα γινότανε η κοιτίδα όλου του δυτικού πολιτισμού. Η Αριστάρχη θα γινότανε η πρώτη ιέρεια της Εφεσίας Αρτέμιδος. Η Μασσαλία ονομάστηκε μετέπειτα Αθήνα της Δύσης. Από εδώ διαδόθηκε η άμπελος και το κρασί, η ελιά και το ελαιόλαδο, το θέατρο και η γραφή στην δυτική Ευρώπη. Η Μασσαλία σε λίγα χρόνια από την ίδρυση της, θα γίνει και αυτή μητρόπολη, ιδρύοντας πάνω από 50 αποικίες στις Λιγυρικές (Γαλλικές) και Ιβηρικές (Ισπανικές) ακτές.


Αίας ο Τελαμώνιος