Εισαγωγή
Η εγκατάσταση των Ελλήνων στη Ρωσία ανάγεται στην αρχαιότητα . Οι ελληνικές αποικίες της Μιλήτου και της Τέω , πόλεων της Ιωνικής ομοσπονδίας , στην Κριμαία και στην ανατολική Μαύρη θάλασσα ιδρύθηκαν πολύ πριν οι περιοχές αυτές περιέλθουν στη σφαίρα επιρροής των Ρώσων1 . Μετά τη συνθήκη του Κιουτσούκ - Καιναρτζή (1774 ) και τους νικηφόρους
πολέμους των Ρώσων ( 1769 -1774 και 1787 - 1792 ) κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας , παρατηρήθηκε μετοίκηση Ελλήνων προς τις ρωσικές περιοχές2 .Ιδιαίτερα , ο ποντιακός ελληνισμός της νότιας Ρωσίας , της νότιας Ουκρανίας και της Υπερκαυκασίας , αποτελεί σημαντικό ιστορικό και πολιτισμικό κεφάλαιο , που η μοίρα του επιφύλαξε να ζήσει έξω από τα όρια του ελληνικού κράτους . Κύριος τόπος προέλευσης του πληθυσμού αυτού υπήρξε ο Μικρασιατικός Πόντος . Ο λόγος του ξεριζωμού αναμφισβήτητα υπήρξε η οθωμανική κατάκτηση του Πόντου. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 και τους τρεις ρωσοτουρκικούς πολέμους που ακολούθησαν , παρατηρήθηκε επίσης μετοίκηση προς τις ρωσικές περιοχές .Ο φόβος των τουρκικών αντεκδικήσεων λειτούργησε ως επιπλέον κίνητρο3 .Οι πρώτοι μεταλλωρύχοι της νότιας Ρωσίας και της Υπερκαυκασίας είναι Έλληνες που μετανάστευσαν από την Αργυρούπολη του Πόντου μετά τους ρωσοτουρκικούς πολέμους του 1828 φοβούμενοι τις σφαγές των Τούρκων4. Στη διάρκεια του Κριμαικού πολέμου (1856-1866) μετακινήθηκαν περίπου 60.000 Πόντιοι στις περιφέρειες του Κουμπάν και της Σταυρούπολης5 .Παράλληλα εγκαταστάθηκαν στις ρωσικές ακτές , αλλά και στην ενδοχώρα , πολλοί Έλληνες , κυρίως έμποροι και διανοούμενοι , από τα νησιά του Αιγαίου , τη Μακεδονία και τα νησιά του Ιονίου , οι οποίοι κατέλαβαν σημαντικές θέσεις και αξιώματα στο ρωσικό κρατικό μηχανισμό . Πολλοί από αυτούς ευνόησαν τη μετανάστευση των ελληνικών πληθυσμών από τα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας προς τη Ρωσία6 .
Από τη θύελλα στη νηνεμία ...
Το περιοδικό ‘ Εύξεινος Πόντος ’ που εκδιδόταν στην Τραπεζούντα υπολόγιζε το 1880 , ότι 100.000 Έλληνες από τον Πόντο είχαν ήδη μετοικήσει στην Κριμαία και το βόρειο Καύκασο 7 .Η τελευταία μαζική και δραματικότερη έξοδος έγινε την περίοδο 1914-1924 που σημαδεύτηκε από τη θανάσιμη σύγκρουση του ελληνισμού , αρχικά με το οθωμανικό και μετέπειτα με το νεοτουρκικό κράτος . Περισσότερα από 130.000 άτομα ζήτησαν καταφύγιο στις ρωσικές περιοχές . Η περίοδος μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία συνετέλεσε καθοριστικά στη μετεξέλιξη της ελληνικής ταυτότητας του πληθυσμού αυτού , που γνώρισε αρχικά τον εμφύλιο ανάμεσα στις δυνάμεις των μπολσεβίκων και των τσαρικών και μετέπειτα βίωσε τραυματικά την περίοδο του σταλινισμού με τις διώξεις και τις εκτοπίσεις , ιδιαίτερα από το 1936 και μετά . Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι :
Ανάθεμά σε Ρούσια , τον νόμον ντο εξέγκες ,
σο Κριμ και σ’ όλον το Καυκάζ , Ρωμαίον ξάι κι εφέκες8 .
Η πλειοψηφία των Ελλήνων Ποντίων θεωρεί τις σταλινικές διώξεις ως συνέχεια της γενοκτονίας που υπέστησαν στον μαρτυρικό Πόντο από το νεοτουρκικό εθνικιστικό κράτος9 . Την περίοδο αυτή έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία , οι εκκλησίες , τα θέατρα , τα τυπογραφεία , ενώ σταμάτησε να εκδίδεται κάθε τι ελληνικό . Στις αρχές του 20ου αι . στην περιφέρεια Σταυρούπολης ιδρύθηκαν 4 ελληνικά χωριά : Η Σπάρτα στα τέλη του 1924 και το Γκρετσέσκογιε , η Ντουμπόβαγια Μπάλκα και το Χασάουτ στα 1926 . Στο πρώτο ελληνικό σχολείο στη Σπάρτα , διευθυντής διετέλεσε ο Σάββας Ιωαννίδης10 .
Σήμερα στο βόρειο Καύκασο , αλλά και μέσα στα όρια της ρωσικής ομοσπονδίας ζουν 91.000 Έλληνες , σύμφωνα με την απογραφή του 2005 . Αυτός είναι ο επίσημος αριθμός που δίνουν οι αρχές . Ο πραγματικός αριθμός όμως υπερβαίνει κατά πολύ τον επίσημο , δεδομένου ότι υπάρχουν πολλοί μεικτοί γάμοι και έχουν πολιτογραφηθεί πολλοί Έλληνες με ρωσικά επώνυμα . Δεν υπάρχει πόλη που να μη συναντήσει κανείς Έλληνες . Παντού έχουν δημιουργηθεί ελληνικοί σύλλογοι . Στη Σταυρούπολη ιδρύθηκε η ‘Αναγέννηση ’ το 1991 με πρόεδρο σήμερα τον Νικολάι Ιβάνοβιτς Ματσουκάτοβ , καθηγητή φυσικής κουλτούρας στο Τεχνικό Ινστιτούτο . Στην παραλιακή πόλη Γκελεντζίκ , στη Μαύρη θάλασσα , έγινε από 29 ως 31 Μάρτη 1991 το Α’ Συνέδριο των Ελλήνων της ΕΣΣΔ . Ο Ιακώβ Πολυχρόνοβιτς Ματσουκάτοβ από τη Σταυρούπολη , μηχανικός δημόσιων έργων , ανακηρύχθηκε γραμματέας του κυβερνητικού συμβουλίου , ενώ πρόεδρος ήταν ο Γαβριήλ Χαριτόνοβιτς Ποπόβ , πρώην δήμαρχος της Μόσχας και σήμερα πρύτανης του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Μόσχας , από τον ελληνισμό της Ουκρανίας11 .Ο αείμνηστος Νικολάι Κονσταντίνοβιτς Ματσουκάτοβ , επιφανής καθηγητής στο Αγροτικό Πανεπιστήμιο ίδρυσε το 1992 το Ελληνικό Σχολείο Σταυρούπολης στο νεοκλασικό κτίριο των Ναιτάκη στη λεωφόρο Κάρλ Μάρξ . Ήταν ο πρώτος διευθυντής του και αφιέρωσε όλη τη ζωή του για τη διατήρηση και αναβάθμισή του . Στο σχολείο αυτό που πριν στεγαζόταν στην οδό Γκολένεβα στο χώρο του σημερινού ναού Καζάνσκαγια δίδαξαν οι γνωστοί αδελφοί Ούρσοβ , πολιτικοί πρόσφυγες από την Ελλάδα12 . Σήμερα το σχολείο αυτό φέρει τιμητικά το όνομά του και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα της ελληνικής παιδείας στην περιοχή της νότιας Ρωσίας . Η ελληνική γλώσσα διδάσκεται σήμερα , εκτός από το Ελληνικό Σχολείο Σταυρούπολης , το οποίο ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και στο κρατικό Πανεπιστήμιο Σταυρούπολης ως συμπληρωματική ξένη γλώσσα , προαιρετική για τους φοιτητές . Οι Ματσουκάτοβ , από τη Σπάρτα , έχουν προσφέρει σημαντικό έργο στην αναγέννηση και διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας , ενώ η Σταυρούπολη αναδεικνύεται όλο και περισσότερο σε σημαντικό πολιτικό κέντρο και πρωτεύουσα πόλη του ποντιακού ελληνισμού στο βόρειο Καύκασο .
Η ελληνική διασπορά στη Σταυρούπολη
Νικολάι Γιεγκόροβιτς Νικηφοράκη (1838-1904) . Το Μάρτιο του 1887 στη Σταυρούπολη χρίζεται Έλληνας κυβερνήτης . Ο Νικολάι Γιεγκόροβιτς Νικηφοράκη γεννήθηκε το 1838 στο Αικατερίνοσλαβ , σημερινό Ντνιεπροπετρόβσκ της Ουκρανίας , από Έλληνες γονείς ευγενείς . Το 1902 στη Σταυρούπολη , με τη συμμετοχή του Γερμανού μηχανικού Α. Σμίντ ιδρύεται εργοστάσιο επεξεργασίας χυτοσίδηρου που παρήγαγε εξοπλισμό για αγροτικές μηχανές , άροτρα , κλπ. - σήμερα εργοστάσιο ‘Κράσνυι Μεταλλίστ’-. Με τη συμβολή του κυβερνήτη Νικηφοράκη τίθεται στην κυκλοφορία η σιδηροδρομική γραμμή Ροστόβ - Σταυρούπολη - Βλαντικαυκάζ . Το 1897 το πρώτο τρένο φτάνει στη Σταυρούπολη . Τον Οκτώβριο του 1903 ο ίδιος ο Νικηφοράκη άναψε το κουμπί του πρώτου θερμοηλεκτρικού σταθμού στη Σταυρούπολη , εφοδιασμένου με εξοπλισμό από την Ελβετία και τη Γερμανία . Ο Νικολάι Γιεγκόροβιτς μιλούσε 6 γλώσσες , γνώριζε ρωσική , ελληνική και ευρωπαική λογοτεχνία , θέατρο , μουσική κλπ. Ίδρυσε το Γυμνάσιο Ολγκίνσκυ , το Κυριακάτικο σχολείο και τη σχολή Μπελίνσκυ. Διοργάνωσε σεμινάρια για τους δασκάλους και μετέφερε από την προσωπική του βιβλιοθήκη περισσότερους από 1000 τόμους βιβλίων που ενσωματώθηκαν στα δημοτικά σχολεία και τις σχολές του κρατιδίου της Σταυρούπολης . Το 1893 ίδρυσε το δημοτικό σπίτι ‘Α . Σ . Πούσκιν ’ όπου οργανώνονταν πρωτοχρονιάτικες εκδηλώσεις , θεατρικές παραστάσεις , μαθητικοί διαγωνισμοί κλπ . Ίδρυσε το πρώτο Μουσικό σχολείο στο βόρειο Καύκασο . Πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου 1904 . Ο τάφος του βρίσκεται στην αυλή του καθεδρικού ναού του Αγίου Ανδρέα στην οδό Ντζερζίνσκυ , απέναντι από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Σταυρούπολης13 . Ο ανδριάντας του σχεδιάστηκε και χτίστηκε με τη συμβολή της ελληνικής διασποράς της Σταυρούπολης και βρίσκεται στην είσοδο ‘Τιφλίσκαγια Βαρότα’ απέναντι από το σιδηροδρομικό σταθμό .
Πιέτρ Αφανάσιεβιτς Ναιτάκη (1777-1858) . Γεννήθηκε στην Ιθάκη , ακριβώς τη χρονιά που ιδρύθηκε και η Σταυρούπολη από τον απεσταλμένο του τσάρου στον Καύκασο , Σουβόροβ . Ήρθε εδώ από το Ταγκανρόγκ , όπου άρχισε να δραστηριοποιείται στις επιχειρήσεις ξενοδοχείων και εστιατορίων στη Σταυρούπολη και το Πιάτιγκορσκ . Ο Μιχαήλ Γιούρεβιτς Λέρμοντοβ , μεγάλος Ρώσος ποιητής αναφέρεται στο διήγημά του ‘Πριγκίπισσα Μαίρη’ στο πανδοχείο του Ναιτάκη . Στο κτίριο της λεωφόρου Νικολάγιεβσκαγια - σήμερα Κάρλ Μάρξ - στη Σταυρούπολη , ξενοδοχείο του Ναιτάκη , διέμειναν διαπρεπείς λόγιοι της παλιάς ρωσικής ιντελιγκέντσιας 14 .Στο κτίριο αυτό σήμερα στεγάζεται η ελληνική κοινότητα ‘Αναγέννηση’ και το ελληνικό σχολείο Σταυρούπολης ‘Νίκος Ματσουκατίδης’. Οι απόγονοι των Ναιτάκη σήμερα ζουν στη Γαλλία .
Η Δυναστεία των Αλαφούζοβ . Το 1827 στην περιοχή Σταυρούπολης έφτασε μια οικογένεια Ελλήνων εμπόρων από τη Σαντορίνη . Τα μέλη της γρήγορα πήραν τη ρωσική υπηκοότητα . Το 1847 ο γιος της οικογένειας Ιβάν Αντόνοβιτς εκλέχτηκε βουλευτής στη Δημοτική Δούμα , ενώ το 1856 ανακηρύχθηκε κτήτορας του ναού , αφιερωμένου στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας ‘Καζάνσκαγια15 . Το 1868 άρχισε η ανέγερση εργοστασίου ζυθοποιίας στην οδό Σεμινάρσκαγια - σήμερα Λομονόσοβα - αλλά και αλευρόμυλου . Ο Ιβάν Αντόνοβιτς ανέλαβε αμέσως την εργολαβία εφοδιασμού του στρατού σε ψωμί και βότκα . Ο ετήσιος τζίρος του έφτανε το αστρονομικό ποσό για την εποχή των 600.000 ασημένιων ρουβλίων . Την ποιότητα των παραγόμενων προιόντων των επιχειρήσεων Αλαφούζοβ πιστοποιούσαν χρυσά και ασημένια μετάλλια σε εκθέσεις στην Πετρούπολη και στο Παρίσι . Η βότκα Αλαφούζοβ ήταν γνωστή στην εντόπια και διεθνή αγορά . Το 1889 ο Βασίλι Μάρκοβιτς ανοίγει το πρώτο εργοστάσιο μπύρας κοντά στην περιοχή του κρατικού τσίρκου της πόλης , όπου η μπύρα έβραζε στον ατμό και με την εφαρμογή όλων των σύγχρονων τεχνικών . Παρήγαγε τα εξής είδη μπύρας : Εξαγωγής , Πιλζένσκαγια , Βένσκαγια , Μαρτιάτικη και Μαύρη16 .Παράλληλα με τα προιόντα ζυθοποιίας εδώ παρήγαγαν χυμούς φρούτων και μεταλλικό νερό . Ετικέτες από τη συσκευασία της μπύρας βρίσκονται σήμερα στο Λαογραφικό Μουσείο της Σταυρούπολης . Αργότερα ίδρυσαν εργοστάσιο τούβλων που ανήκε στον Αντόν Βασίλιεβιτς , μέλος της επιτροπής λογιστικού της κρατικής τράπεζας . Ο Ιβάν Αντόνοβιτς είχε 5 γιους , τον Ιβάν , τον Νικολάι , τον Αντόν , τον Γκεόργκι και τον Λεονίντ και 2 κόρες , την Ευδοκία και τη Μαρία από τον πρώτο γάμο του , αλλά και άλλα παιδιά από το δεύτερο17 .Ο μικρός γιος του Ιβάν Αντόνοβιτς , Νικολάι , φοίτησε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μόσχας , ενώ αργότερα παρουσίασε στη Σταυρούπολη την προσωπική του συλλογή που ήταν μοναδική18 .Ο άλλος γιος , Ιβάν Ιβάνοβιτς Αλαφούζοβ (1837-1891) , πήρε την εκπαίδευσή του στην Οδησσό , στο Λύκειο Ρυσελέβσκυ , το οποίο δεν τελείωσε γιατί έφυγε για τη Γερμανία . Ήταν ένας από τους πλουσιώτερους εμπόρους στη Ρωσία . Μεγάλη ακίνητη περιουσία είχε στο Καζάν και στην Πετρούπολη . Δραστηριοποιήθηκε στο εμπόριο του λιναριού , τη μηχανουφαντουργία και τη βυρσοδεψία . Το 1867 οι επιχειρήσεις του στο Καζάν , στο Ουράλ , στη Σιβηρία και στην περιοχή του Βόλγα ήταν ανάμεσα στις πιο εύρρωστες οικονομικά σε όλη τη Ρωσία . Εξαγωγές δερμάτων , λινών , χοντρόπανων κλπ . και με εκθέσεις των προιόντων του στην Ευρώπη και την Αμερική19 . Συνολικά οι επιχειρήσεις Αλαφούζοβ βραβεύτηκαν με 27 χρυσά και ασημένια μετάλλια στις διεθνείς εκθέσεις . Στην Αγία Πετρούπολη ο Ιβάν Ιβάνοβιτς άφησε στην διαθήκη του ποσό 400.000 ρουβλίων για την ανέγερση Επιδημιολογικού Νοσοκομείου 250 κλινών20 . Η βιβλιοθήκη γενικής μόρφωσης ήταν το ‘σπίτι των εργαζόμενων’ στις επιχειρήσεις των Αλαφούζοβ στο Καζάν . Στις αρχές του 20ου αι . η βιβλιοθήκη διέθετε περίπου 35.000 τόμους βιβλίων και 50 εφημερίδες και περιοδικά στη ρωσική και την τατάρικη γλώσσα21 .Από τους νεότερους προγόνους είναι και ο Βλαντίμιρ Αντόνοβιτς Αλαφούζοβ (1901-1966) . Πήρε μέρος στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο . Τελείωσε τη Ναυτική Ακαδημία του Λένινγκραντ το 1932 . Το 1938 γίνεται υπαρχηγός του Ναυτικού Επιτελείου , ενώ στο ρωσο-φινλανδικό πόλεμο ήταν διοικητής του στόλου της Βαλτικής . Από τον Ιούλιο του 1942 ως το Μάρτιο του 1943 ήταν διοικητής του στόλου στον Ειρηνικό .Τιμήθηκε με 2 παράσημα Λένιν , 3 παράσημα της σημαίας , παράσημο Ουσακόβ 1ου βαθμού , πατριωτικού πολέμου 1ου βαθμού και κόκκινου αστέρα22 .Σήμερα , στη Σταυρούπολη , πόλη από την οποία ξεκίνησαν τη λαμπρή και μακρόχρονη επιχειρηματική τους πορεία οι Αλαφούζοβ , όλοι γνωρίζουν τη μεγάλη προσφορά τους στην οικοδόμηση της Ρωσίας . Αν επισκεφθεί Έλληνας σήμερα το Μουσείο Καλών Τεχνών της πόλης , στην οδό Ντζερζίνσκυ , νεοκλασικό κτίριο στο οποίο διέμενε η οικογένεια Αλαφούζοβ στις αρχές του 19ου αι . , θα γίνει δέκτης ευγνωμοσύνης από το προσωπικό του μουσείου για τη μεγάλη προσφορά των Ελλήνων ευγενών στον πολιτισμό .
Στους δρόμους της ποίησης ...
Το 1812 ο Ρώσος στρατηγός Ραέβσκυ με το γιο του Νικόλαο συνάντησαν τον Αλεξάντερ Σεργκιέγιεβιτς Πούσκιν στο Αικατερίνοσλαβ . Από τη διάσωση μιας επιστολής του Ραέβσκυ με την κόρη του Κατερίνα , προκύπτει η επιθυμία του μεγάλου Ρώσου ποιητή να επισκεφθεί τα θεραπευτικά νερά του Καυκάσου .Μια βουτιά στα παγωμένα νερά του Δνείπερου του έφερε υψηλό πυρετό που εξελίχτηκε σε αινιγματική αρρώστια , ίσως αθεράπευτη . Τον οδήγησε στην περιπέτεια να ταξιδέψει στον Καύκασο23 . Ο Πούσκιν ταξίδεψε 2 φορές στον Καύκασο , τον Ιούνη του 1820 και το καλοκαίρι του 1829 . Και τις 2 φορές πέρασε και διέμεινε στη Σταυρούπολη . Το ταξίδι που ακολούθησε ήταν : Αικατερίνοσλαβ - Μαριούπολ - Ταγκανρόγκ - Ροστόβ επί του Δον - Ακσάι - Νοβοτσερκάσκ - Στάβροπολ - Γκεοργκίεβσκ - Γκοριάτσιε Βόντι (σημερινό Πιάτιγκορσκ ) .Στο πρώτο ταξίδι τον ακολούθησαν ο στρατηγός Ραέβσκυ με τα παιδιά του . Φτάνοντας στην πόλη του Σταυρού άφησαν τα άλογά τους να ξεδιψάσουν και να ξεκουραστούν . Ο ίδιος ο ποιητής γράφει : ‘…η πόλη είναι χτισμένη ψηλά και όλα τα σπίτια είναι όμορφα και καθαρά , χτισμένα στη βουνοπλαγιά . Οι δρόμοι γενικά είναι ανώμαλοι . Τα περισσότερα σπίτια είναι ξύλινα ... πολύ λίγα είναι από πελεκητή πέτρα εξορυγμένη από την περιοχή . Σε μεγάλο μέρος τους σκεπάζονται με στοές που μεταμορφώνει τις αυλές τους …’ Επίσης με την πόλη συνέδεσαν το όνομά τους ο Μ . Λέρμοντοβ , ο Λ . Τολστόι , ο Β . Μπελίνσκυ και πολλοί άλλοι γνωστοί άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης 24 .
Σταυρούπολη
Στην πόρτα του Καυκάσου ,
εσύ διαβάτη στάσου ,
λίγο νερό να πιεις
και να συλλογιστείς .
Κι εδώ στην πόλη του Σταυρού ,
την καταπράσινη παντού ,
με τα παλιά τα τείχη ,
ψάξε να βρεις μια τύχη .
Μεγάλοι ανθρώποι ξακουστοί ,
στη Μοσχοβία σεβαστοί ,
πέρασαν κι έζησαν εδώ ,
μέσα σε τόπο ιερό .
Ο πρώτος κυβερνήτης ,
από την ίδρυσή της ,
ήταν αριστοκράτης ,
Έλληνας διπλωμάτης .
Μνημεία επιβλητικά ,
κτίρια νεοκλασικά ,
στολίζουνε την πόλη ,
κάθε γιορτή και σχόλη .
Με την άνοιξη ανθίζει ,
όλο μυρωδιές σκορπίζει ,
στις μπεριόζες , στα λουλούδια
τα πουλιά στήνουν τραγούδια .
Κι όταν έρχεται τ’ αγιάζι
Και ο άνεμος σφυρίζει ,
μη φοβηθείς στ’ αλήθεια ,
γιατί θα ’ναι μια συνήθεια.25
Κων/νος Ν. Θώδης , εκπ/κός - συγγραφέας ,
Πανεπιστήμιο Σταυρούπολης Ρωσίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου