ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

Σε μία πανάρχαια εποχή φαίνεται πως έγινε ο εποικισμός της Αμερικανικής ηπείρου από ομάδες Τατάρων και Μογγόλων κυνηγών από την Σιβηρία Η λογική λέει πως οι ομάδες αυτές που κατέκλυσαν την Αμερικανική ήπειρο πέρασαν από τα στενά της χερσονήσου Καμτσιάκας τα οποία στην απώτατη εκείνη εποχή ήταν μία συνέχεια ξηράς που ένωνε την Αλάσκα με το πιο μακρινό βόρειο σημείο της Ασίας. Είναι εκείνοι που στην συνέχεια έφτιαξαν τον μογγολοειδή τύπο των ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Είναι αυτοί που βρήκαν οι Έλληνες όταν έφτασαν στην ανεξερεύνητη έως τότε ήπειρο του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη. Είναι εκείνοι που έβλεπαν την κατάλευκη σάρκα, τους ασπροφώτιστους μανδύες των Ελλήνων και το υψηλό τους παρουσιαστικό, τα υπερσύγχρονα σκάφη τους που φαίνονταν αλλόκοτα μπροστά στις ακατέργαστες πιρόγες τους και όπως ήταν λογικό τους είδαν σαν Θεού!!!
Η POPOLBUX το πανάρχαιο ινδιάνικο κείμενο των ιθαγενών της Αμερικής γράφει για τους «παράξενους» επισκέπτες που ήρθαν στην χώρα τους και τους μετέφεραν τον πολιτισμό: « Ο Θεός Ήλα-Τάκι ήταν ιερέας και βασιλιάς των λευκών επικοιστών. Οι λευκοί εκείνοι ήταν σοφοί, ειρηνικοί και ψηλοί. Είχαν λευκό δέρμα και μακριά γένια…».
Είναι λογικό οι τότε κάτοικοι της Αμερικής που είχαν άγνοια για το πώς ήταν η γη, τι έκταση καταλάμβανε, και αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι κάπου αλλού, να τους φαίνονται περίεργοι εκείνοι οι επισκέπτες, θεωρώντας τους μάλιστα, λόγω των μεγάλων μορφολογικών διαφορών αλλά κυρίως των γνώσεων που κατείχαν, κάτι εν είδη Θεών…
Και έτσι έπλασαν τους Θεούς μέσα στην φαντασία τους πάνω σ’ εκείνα τα πρότυπα. Τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι έφτασαν εκεί, στην μακρινή χώρα της Εσπερίας με τα πλοία τους και με έναν πολιτισμό μαζί τους τον οποίο άφησαν παρακαταθήκη σ’ έναν κόσμο που βρισκόταν ακόμα σε μία πρωτόγονη κατάσταση, αλλά όχι και άγρια. Απόδειξη η αφομοίωση όχι μονάχα του υλικού μέρους του πολιτισμού αλλά και εκείνου του πνευματικού που κυρίως έχει να κάνει με την γλώσσα και τον λόγο. Γι’ αυτό και οι ομοιότητες πολλών λέξεων των αρχαίων λαών της Αμερικής με την ελληνική γλώσσα είναι σημείο αναφοράς για πολλούς επιστήμονες, ντόπιους και ξένους…
Όταν μετά από αρκετούς αιώνες παρουσιάστηκαν στα παράλια των ακτών της Αμερικής οι νέοι επισκέπτες, με τον Χριστόφορο Κολόμβο επικεφαλής, οι ιθαγενείς τους υποδέχτηκαν σαν θεότητες. Ο ίδιος ο μεγάλος εξερευνητής εξιστορεί στα απομνημονεύματά του : « …Το μόνο αίσθημα που ένοιωσαν για εμάς οι Ινδιάνοι, ήταν λατρεία και θαυμασμός…» , και πιο κάτω συμπληρώνει: « Μόλις μας είδαν οι Ινδιάνοι στις ακτές τους, έπεφταν στη γη έξαλλοι, σήκωναν τα χέρια τους στον ουρανό ολόχαροι, και μας καλούσαν να βγούμε στην στεριά το γρηγορότερο…».
Η παράδοσή τους έλεγε πως θα επέστρεφαν εκείνοι που κάποτε είχαν έρθει και τους έφεραν το φως του πολιτισμού. Που τους έδωσαν την τάξη και τον τρόπο του πως θα ζούσαν καλύτερα μέσα από μία σωστή και ορθή ανάπτυξη πολιτιστική. Τους έδωσαν πολιτισμό και αυτό έλεγε πάρα πολλά σε εκείνους που ζούσαν μέχρι τότε σε μία κατάσταση που ταίριαζε σε ζώα και όχι ανθρώπους. Πώς να μην είναι ευγνώμονες απέναντί τους; Πώς να μην τους θεωρούν Θεούς; Είναι λοιπόν πολύ λογική η αντίδραση που περιέγραψε ο Χριστόφορος Κολόμβος, εκ μέρους των ιθαγενών της Αμερικής. Αλλά πιο λογική φαίνεται όταν συναντά κανείς μέσα στην παράδοση ή στα παλιά, πανάρχαια κείμενά τους την νοσταλγία μιας επιστροφής Εκείνων…
Στις θρησκευτικές τους τελετές οι Ινδιάνοι της Αμερικής, φορούν λευκά προσωπεία( μάσκες), ή βάφουν τα πρόσωπά τους με λευκό χρώμα σε ανάμνηση εκείνων των λευκών Θεών που τους είχαν εκπολιτίσει. Οι ιερείς τους επίσης φορούν κράνη στολισμένα με κέρατα ταύρου. Τα κράνη αυτά φορούσαν οι στρατιώτες του Κρόνου- Βήλου. Αλλά είναι και το σύμβολο του Κρητικού πολιτισμού, των χρόνων του Μίνωα, των Ετεοκρητών, των μεγάλων και ισχυρότερων θαλασσοπόρων όλων των εποχών.

Οι ψηλοί επισκέπτες της Αμερικής, λευκοντυμένοι και γενειοφόροι καθώς λένε τα πανάρχαια ινδιάνικα κείμενα, είναι οι Έλληνες Θεοί, της εποχής των Θεοβασιλέων Ουρανού, Κρόνου, Άτλαντα, Ποσειδώνα, Διονύσου…
Γίγαντες τους παρουσιάζουν πολλά αρχαία δικά μας κείμενα, «…Γένος κρατερών, γιγάντων, υμνεύσαι … εντός Ολύμπου μούσαι Ολυμπιάδες…», γράφει ο Ησίοδος δίνοντας το στίγμα για το ποιοι ήσαν αυτοί οι ψηλοί σαν γίγαντες λευκοί και γενειοφόροι κρατεροί…
« Άναξ, παιδοτρεφές, αίμαι γιγάντων»( Νόνος, Διονυσιακά, τόμος Β΄ βιβλ. 40ο σελ. 313, στιχ. 315), και ο Απολλόδωρος λέει: « Γεννά γίγαντας εξ ουρανού … Εγένετο δε εν Παλήνη…» ( Βιβλ. Ι., 34).
Ο Πλάτων γράφει: «…εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη, μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μεν απάσης της νήσου πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου…»
«… Ούτοι δε οι πάντες αυτοί τε και οι έκγονοι τούτων, επί γενεάς πολλάς ώκουν, άρχοντες μεν πολλών άλλων κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…»
«… Καθ’ άπερ εν τοις πρόσθεν ελέχθη περί της των θεών λέξεως ότι κατενείμαντο γην πάσαν … Ποσειδών την Ατλαντίδα λαχών, εκγόνους κατώκεισεν…»
Γράφει ο Πλάτων σχετικά με την Ατλαντίδα δείχνοντάς μας ότι είχε εποικιστεί από τα ελληνικά φύλα. Η τοποθέτηση της Ατλαντίδας στο δυτικό ημισφαίριο όπου μάλιστα όπως λέει ο Πλάτων υπήρχαν και άλλα νησιά και μία ήπειρος «κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…», φανερώνει την γνώση της ύπαρξης της Αμερικανικής ηπείρου στα χρόνια του Πλάτωνα. Αφού λοιπόν ο Πλάτων γνωρίζει την ύπαρξή της είναι φυσικό να γίνει παραδεκτό, ότι οι περί της Ατλαντίδας και της Αμερικής αφηγήσεις του πρέπει να είναι αληθινές. Και γιατί να τις αμφισβητήσουμε άλλωστε όταν όλα είναι καταφανή και μιλούν για τους Έλληνες, τους λευκούς θεούς της Αμερικής στα απώτατα χρόνια της προϊστορίας;

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Ινδιάνοι - Μια ακόμα Απόδειξη: Οι Αρχαίοι Έλληνες Παντού!

Σήμερα στα άρθρα που κοιτούσα, έπεσε το μάτι μου σε μια φωτογραφία με σύγχρονους ινδιάνους:
Αυτό που παρατήρησα είναι το σύμβολο που έχει ο μεσαίος ινδιάνος στο κεφάλι του... παρατηρείστε την παρακάτω φωτογραφία και θα δείτε ότι είναι το ίδιο σήμα με αυτό του ΛΑ.Ο.Σ., το οποίο υποτίθεται είναι Αρχαίο Ελληνικό Σύμβολο!
Το σήμα είναι ακριβώς το ίδιο σε διαφορετική αποτύπωση! Ο Κύκλος, τα Βέλη, ο Ρόμβος στο κύκλο, ακόμα και οι δάφνες στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ σήμα του ΛΑ.Ο.Σ. αποτελούνται από κάτι γαλάζιο στο σήμα των Ινδιάνων. Το σήμα των ινδιάνων αποτελείται από επιπλέον μια γραμμή (stroke), κάτι που στο απλοποιημένο σήμα του ΛΑ.Ο.Σ. δεν υπάρχει. Το ίδιο ακριβώς σήμα!!!



ΠΗΓΗ: area51gr.blogspot

Ελληνες παντού στο Χόλιγουντ

Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, παραγωγοί που απασχολούν με τη δουλειά και τη ζωή τους τον διεθνή Τύπο

Του Κοσμά Βίδου


Μετανάστες από το Σκουροχώρι Ηλείας, οι Κάρολος, Γιώργος και Σπύρος Σκούρας ξεκίνησαν πουλώντας αναψυκτικά στους αμερικανικούς κινηματογράφους και έφτασαν να γίνουν ιδιοκτήτες 500 αιθουσών, με τον Σπύρο να διευθύνει τη Fox και τον Γιώργο την United Αrtists. Από τότε μέχρι σήμερα οι Ελληνες του Χόλιγουντ δεν έπαψαν να απασχολούν τα ΜΜΕ με τις δημιουργικές τους τροχιές στον χώρο του θεάματος. «Κρύβοντας» την καταγωγή τους πίσω από «παραποιημένα», εξαμερικανισμένα ονόματα. Με τους περισσότερους όμως... εις «-ides», «akis», «-er» και «-poulos» να αναφέρονται με υπερηφάνεια στις ρίζες τους.

«Στενοχωριέμαι όταν δεν γνωρίζουν ότι είμαι από την Κρήτη» δήλωσε η Τζένιφερ Ανιστον.

«Υπήρχαν παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία στην οικογένειά μου,όπως ότι ύστερα από κάθε τραπέζι το σπίτι μύριζε σκόρδο» θυμάται ο κωμικός Ζακ Γαλυφιανάκης .

«Οι Ελληνες ξέρουμε να λέμε καταπληκτικές ιστορίες,από τον Ομηρο ως σήμερα. Αυτή είναι η πολιτιστική κληρονομιά μου» υποστηρίζει ο σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος Τζορτζ Μίλερ (Γιώργος Μηλιώτης), ο οποίος υπογράφει τις «Μάγισσες του Ιστγουικ» και την τριλογία «Μad Μax».

Βεβαίως, όσο και αν νοσταλγούν μια πατρίδα που οι περισσότεροι δεν γνώρισαν, παραμένουν κυρίως πολίτες του κόσμου. Γρανάζια της καλοκουρδισμένης μηχανής της ψυχαγωγίας. Αυτό τους φέρνει στα εξώφυλλα των μεγάλων εντύπων. Τους διασημότερους. Γιατί υπάρχουν και πολλοί άλλοι λιγότερο γνωστοί, αλλά εξίσου δραστήριοι. Παρατηρήστε τους τίτλους τέλους των ξένων ταινιών και θα το διαπιστώσετε: (σχεδόν) παντού υπάρχει ένας Ελληνας.

Αστείες και σέξι

Εκτός από την Ανιστον, εκείνη που ακούγεται περισσότερο τα τελευταία χρόνια είναι η Νία Βαρντάλος. Με καταγωγή από τα Καλάβρυτα και από τη Λακωνία, η Αντωνία-Ευγενία όπως βαφτίστηκε είδε τις μετοχές της να ανεβαίνουν όταν το θεατρικό της έργο «Γάμος α λα ελληνικά» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο.

Την ίδια στιγμή μεγάλη επιτυχία γνωρίζει η Μελίνα Κανακαρίδη, η οποία έγινε διάσημη με το σίριαλ «Ρrovidence» και ακόμα πιο διάσημη με το «CSΙ: Νέα Υόρκη». Προσφάτως δήλωσε προς «Το Βήμα»: «Είμαι υπερήφανη για την καταγωγή μου. Γι΄ αυτό δεν άλλαξα το όνομά μου».

Προικισμένη με «μεσογειακή ομορφιά», η Βαλέρια Γκολίνο (από μητέρα Ελληνίδα) έχει εμφανιστεί στον «Ανθρωπο της βροχής» με τους Ντάστιν Χόφμαν και Τομ Κρουζ, για να δηλώσει απογοητευμένη από το Χόλιγουντ και να του γυρίσει την πλάτη. Αντιθέτως, πλούσια είναι η παρουσία τής Ολυμπίας Δουκάκη στα αμερικανικά στούντιο. Γεννημένη στη Μασαχουσέτη, το 1931 έφτασε στο απόγειο της δόξας της όταν κέρδισε Οσκαρ β΄ ρόλου, ΒΑFΤΑ και Χρυσή Σφαίρα για το «Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού» (1987).

Ελληνοαμερικανίδα νοσοκόμα ήταν η μητέρα τής ηθοποιού- μοντέλου και σχεδιάστριας μόδας Μίνα Σουβάρι, η οποία έκανε αίσθηση ως κρυφό αντικείμενο του πόθου του Κέβιν Σπέισι στο «Αmerican beauty». Από τη μητέρα τους αντλούν την ελληνική καταγωγή τους η Μαρίνα Σίρτις (σταρ του «Star Τrek»), η τηλεπερσόνα- κωμικός Τίνα Φέι και η Ρίτα Γουίλσον, σύζυγος του Τομ Χανκς. Ελληνα πατέρα έχουν η σκηνοθέτις, παραγωγός και σεναριογράφος Πηνελόπη Σφύρις, η κωμικός Εϊμι Σερντάρις (αδελφή του μπεστσελερίστα Κρις Σερντάρις ) και η ηθοποιός Τζία Καρύδις. Ελληνίδα ήταν η γιαγιά της Εμανουέλ Μπεάρ, Ελληνες οι παππούδες της Ελίζαμπεθ Πέρκινς, πρωταγωνίστριας του «Σαν τον σκύλο με τη γάτα», Ελληνες οι γονείς της ηθοποιού- παρουσιάστριας- δημοσιογράφου Μαρίας Μενούνος.

Ο... μίστερ Fox και οι άλλοι

Ισχυρότερος σήμερα Ελληνας του Χόλιγουντ θεωρείται ο επικεφαλής της Fox Filmed Εntertainment Τζιμ Γιαννόπουλος. Ανάμεσα στους αξιολογότερους διευθυντές φωτογραφίας συγκαταλέγεται ο Φαίδων Παπαμιχαήλ , ο πατέρας του οποίου υπήρξε συνεργάτης του (επίσης ελληνικής καταγωγής) σκηνοθέτη Τζον Κασσαβέτη (1929-1989). Οσο για τον γιο του Κασσαβέτη, τον Νικ Κασσαβέτη, ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του, ως παραγωγός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός.

Ελληνας τρίτης γενιάς είναι ο τιμημένος με Οσκαρ σεναρίου για το «Πλαγίως» Αλεξάντερ Πέιν. Ο Νίκολας Καζάν, γιος του Ηλία Καζάν, έχει υπογράψει το σενάριο του «Φράνσις». Ο Κώστας Μάντιλορ, γιος έλληνα ταξιτζή, ξεκίνησε από την Αυστραλία για να... τρομοκρατήσει το Χόλιγουντ πρωταγωνιστώντας στη σειρά ταινιών θρίλερ «Saw». Ο Ηλίας Κοτέας (από την Ηλεία) έχει εμφανιστεί στη «Λεπτή κόκκινη γραμμή» του Τέρενς Μάλικ και στο «Αραράτ». Ο Μάικλ Τσίκλις ήταν το... Πράμα στους «Fantastic four». Ο Θεσσαλονικιός Χανκ Αζάρια είναι η φωνή πολλών ηρώων των «Simpsons».

Γνωστός και ως πρώην σύζυγος της Σούζαν Σαράντον, ο ηθοποιός Κρις Σαράντον γεννήθηκε στη Δυτική Βιρτζίνια από έλληνες εστιάτορες. Ο Αλεξ Πρόγιας σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων «Το κοράκι». Ο Πάτρικ Τατόπουλος διακρίθηκε ως σπεσιαλίστας στα ειδικά εφέ.

Γεννημένος στον Καναδά, ο Κρις Διαμαντόπουλος έγινε γνωστός από τα σίριαλ «Τhe Sopranos», «Νip/Τuck» και «24». Αυτή τη στιγμή εμφανίζεται στη σειρά «Τhe Κennedys», στην οποία υποδύεται τον Φρανκ Σινάτρα. Ο σεναριογράφος και κωμικός Τζέισον Σουντέικις συνεργάστηκε με την Ανιστον, με την οποία λέγεται ότι υπήρξαν ζευγάρι. Τέλος, ο Γαλυφιανάκης, γιος ενός Κρητικού, εξάδελφος του βραβευμένου καρτουνίστα Νικόλα Γαλυφιανάκη και ανιψιός του πολιτικού Νικ Γαλυφιανάκη, θεωρείται ένας από τους πλέον δημοφιλείς κωμικούς των ΗΠΑ.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Παντού υπάρχει ένας Έλληνας !

Στο θέμα της φωτογραφίας με το μνημείο για τους πεσόντες της Αμερικανικής Υπηρεσίας Ασφαλείας NSA, εντοπίσαμε και έναν Έλληνα.
Τον George P. Petrochilos.
Τι ήταν όμως ο Γιώργος Πετρόχειλος και τι δουλειά έχει στην αναμνηστική στήλη των πεσόντων στο καθήκον Αμερικανών πρακτόρων;
Διαβάστε τι έκανε, έχει μεγάλο ενδιαφέρον :

Air Force Master Sergeant.


From, The (Philadelphia) Enquirer - National

Wednesday, September 3, 1997

After decades of secrecy, U.S. honors Cold War’s lost fliers

The crews were on spy missions along the borders of the Soviet Union and its allies.

Some were shot down, others just disappeared

By Michael E. Ruane

INQUIRER WASHINGTON BUREAU

FORT MEADE, Md - The fat, gray American spy plane had blundered over the Soviet border like a cow into crocodiles. Four MiG fighters were on it in an instant. ‘Attack!’ the Russian pilots could be heard yelling into their radios. “Attack!”

The unarmed, propeller-driven C-130 never had a chance. The MiGs raked it with rocket and cannon fire. Flames burst from its side. Its huge red tail broke off. And down the plane went, taking George P. Petrochilos and 16 buddies to their fiery deaths.

It was Tuesday, Sept. 2, 1958. Back home in Levittown, “Pete” Petrochilos’ sister, Theresa Durkin, then 36, would soon be waking her three boys. Summer was over. The world was generally at peace. But within hours, heading to her home via taxicab, would be a telegram beginning: “It is with deep regret. . . .

Yesterday, 39 years to the day after Air Force Master Sgt. Petrochilos’ plane plunged into a field in Soviet Armenia, his white-haired sister, now 75, and hundreds of others paid tearful and overdue tribute to the scores of’ ‘silent soldiers” who gave their lives on aviation’s secret front lines of the Cold War.

Standing before a gleaming C-130 refurbished to look like Petrochilos’ aircraft, family members, former comrades and top military brass gathered on a hazy, humid morning to honor all service members, living and dead, who manned the nation’s spy planes during the long, delicate duel with the Soviet Union and its allies.

The ceremony was hosted by the National Security Agency, the nation’s secret, high-tech electronic eavesdropping and code-making organization, at a new park and memorial on the grounds of this Army base north of Washington where the NSA has its headquarters.

It marked the loss of about 40 aircraft - 13 to enemy fire - and the deaths of more than 100 Americans who were engaged in the top-secret aerial electronic and photo reconnaissance that went on along the razor edges of the Communist bloc during the Cold War.

Some of the incidents, such as the 1958 loss of Petrochilos’ plane, became public when they occurred. The Soviets initially denied downing the plane -- which officials have said probably got lost in poor weather -- saying it “fell” in Soviet territory. But only six bodies -- none of them, apparently, that of Petrochilos -- were ever returned.

About other incidents, though, little was said at the time.

Planes were quietly lost in the vastness of places like the Bering Sea; Shemya Island, Alaska; or the Sea of Japan. In some cases, U.S. officials knew that a plane had been shot down. In other cases, weather or malfunction was the cause. And some aircraft just vanished without explanation.

NSA officials and even the aging veterans of those days remain tight-lipped about what exactly was done, and how and where.

‘We’re from the old school,” remarked one silver-haired veteran yesterday, who said he had seen Petrochilos’ plane depart that day, but declined to identify himself

And no large public ceremony had ever been held honoring the dangerous work and those who performed it -- until yesterday.

By 1958, George Petrochilos had been in the service for almost two decades. He signed up in 1940, before the U.S. entry into World War II, made his way into the Air Corps, and aside from a brief stint in civilian life, was making it a career.

The eldest of the five children of a Greek restaurant chef, he grew up in Scranton and I-Iazleton with keen language skills hatched at home and as an altar boy in the local Greek Orthodox Church.

A handsome man with thick dark hair, he never married. By I958, with his home of record that of his sister in Levittown, Petrochilos was flying top-secret reconnaissance missions for the Air Force.

They were called “ferret” missions, designed to use language experts and state-of-the-art electronics gear to divine what was going on beyond the often-impenetrable barrier of the Iron Curtain.

Although there was some overflying of enemy territory -- as with U-2 pilot Francis Gary Powers, who was shot down over the Soviet Union in 1960 -- most of the missions saw airplanes flying back and forth along hostile borders eavesdropping, careful not to penetrate the adversary’s air space.

The missions often were long and tedious, with a small crew of pilots flying a larger crew of’ ‘back­enders’ packed in hot, darkened compartments in the rear of rugged craft such as the stubby, slow C-130.

Petrochilos’ family knew he was in the Air Force, but were not quite sure what he did. “He was a very close-mouthed individual,” Durkin, his younger sister, who now lives in Jamison, Bucks County, said in an interview last week. “He could write a letter three pages long and not tell you anything except how the weather was.”

The plane bearing Petrochilos, who was a back-ender, took off at 10:21 am. from the Incirlik Air Base near Adana, Turkey, flew northeast to the Black Sea, and then was supposed to fly back and forth along the border between Turkey and Soviet Georgia and neighboring Soviet Armenia.

Instead, the plane went off course and flew directly into Aimenia, where it was attacked and downed by the four Russian MiGs near the village of Sasnashen.

American officials in 1959 released a transcript of the Russian pilots’ radio calls, to prove to the won that the Soviets had shot down an unarmed plane. “He will not get away,” one pilot radioed about th stricken American aircraft. “He is already falling. I will finish him off, boys. I will finish him off on th run.’

Later, investigators obtained photos from the Russian jets’ gun cameras that show the C-130 caught i the crosshairs of a gunsight, then falling to earth in flames.

Yesterday’s memorial was, to a large extent, the work of one man. Larry Tart, 59, a retired Air Force master sergeant who now lives in State College, did the same kind of work as Petrochilos in the sam kinds of airplanes, but about a decade later.

He recalled that a plaque honoring the men of the doomed plane hung in a squadron operations briefing room used by his later generation of back-enders.

“I’d always had a soft feeling for the fact that these guys had given their lives protecting their countr from communism, and in effect they had made it possible and safer for people like me to fly similar missions,” he said in an interview last week.

“On any given mission it could have been me rather than them, is the way I looked at it,” he said. ‘Men like that . . . had never been given any recognition. We simply couldn’t talk about it. We were really, known as silent warriors.

You’d leave. Your wife would pack your bags, and say, ‘Where are you going?’ You’d say, ‘I’m going to be gone for two weeks. You’ll see me when I get back.’”

After Tart retired in 1977, he visited the National Cryptologic Museum, adjacent to the NSA, and wondered why, amid memorials to other spy operations, there was no recognition of the men of the 1958 flight. Tart said officials told him they lacked memorabilia.

Tart said he determined to try to find some. He wound up doing much more. Not only did he gather memorabilia from across the country -- and from the crash site in Armenia -- but he also succeeded ir getting the NSA and the Air Force interested in setting up a memorial to all the Americans who performed the hazardous duty.

His work bore its final fruit yesterday under a hazy, cloudless sky.

As tearful relatives -- widows, sons and brothers of the men on the lost plane -- gathered with gray­haired Cold War veterans under a tent and in bleachers before the restored C-130, Tart stood to one side waiting for the ceremonies to begin.

“Some of these people have not known for 39 years what happened to their loved ones,” he said.
“Today, we’re going to tell them a little.”

ΠΗΓΗ: taxalia.blogspot

Πηνελόπη ΔΕΛΤΑ - Ο Ελληνισμός της Αλεξάνδρειας

ΠΗΓΗ: youtube

Τα ελληνικά από τις δημοφιλέστερες γλώσσες της Αυστραλίας

Η ελληνική γλώσσα παραμένει από τις δημοφιλέστερες γλώσσες της Αυστραλίας, παρουσιάζοντας τη μεγαλύτερη γλωσσική συγκράτηση έναντι όλων των άλλων 90 κύριων εθνοτικών γλωσσών της χώρας.
Σύμφωνα με έρευνα που συνεχίζεται από το Πανεπιστήμιο του Notre Dame Australia, αλλά και αυτή του Australian Early Development Index, που έχει ολοκληρωθεί, η ελληνική συνεχίζει να είναι αριθμητικά η πλέον εύχρηστη γλώσσα στα νοικοκυριά της Αυστραλίας, όσον αφορά τουλάχιστον τις εθνοτικές ομάδες που είχαν εγκατασταθεί στην Αυστραλία μέχρι το 1974.

Η αραβική ομιλείται από δεκάδες εθνικές ομάδες της Αυστραλίας (αφρικανικές και ασιατικές) και συνεχίζει να είναι η κύρια «συλλογική γλώσσα» των μαθητών στα σπίτια τους, με ποσοστό 11,8%. Ακολουθεί η βιετναμέζικη ως γλώσσα «νέων μεταναστών», προσφύγων και μεταναστών με ποσοστό 8,4% και κατόπιν η ελληνική ως πρώτη ανάμεσα σε όλες τις άλλες εθνοτικές ομάδες, ακόμη και των Ιταλών και των Κινέζων, με ποσοστό 4,3%.
Ας σημειωθεί ότι από τις 505.000 άτομα ελληνικής και κυπριακής καταγωγής, μόνον οι 109.000 έχουν γεννηθεί πλέον εκτός Αυστραλίας, ενώ οι τρεις στους τέσσερις είναι γεννημένοι στην Αυστραλία.
Στην περίπτωση των Βιετναμέζων τα δεδομένα είναι διαμετρικά αντίθετα, αφού οι τρεις στους τέσσερις έχουν γεννηθεί εκτός Αυστραλίας. Μετά την ελληνική ακολουθεί η μανδαρινική με 3,7% μαθητές χρήστες στο σπίτι τους, η καντονιζιακή με 3,6%, η μακεδονοσλαβική με 3,1% και η ιταλική με 3%.
Στην περίπτωση της ελληνικής ασφαλείς συγκρίσεις μπορούν να γίνουν μόνον με την ιταλική και τη μαλτέζικη, αφού η πρόσκληση Γιουγκοσλάβων μεταναστών στην Αυστραλία δεν είχε ενθαρρυνθεί μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ενώ οι διακρατικές συμφωνίες της Αυστραλίας για τη μετανάστευση με την Ιταλία, τη Μάλτα και την Ελλάδα προσυπογράφηκαν το 1952, όταν και συντελέστηκε η μετανάστευση 250.000 Ελλήνων μεταναστών τη περίοδο 1952-1974. Μετά το 1974 εγκαταστάθηκαν στην Αυστραλία και 14.000 Κύπριοι ελληνικής καταγωγής και 3.300 Τουρκοκύπριοι ως πρόσφυγες.
Η μελέτη Australian Early Development Index, που ερεύνησε τις γλωσσικές προδιαθέσεις 47.000 μαθητών έχει επίσης εντοπίσει ότι ένα ποσοστό 12,8% των μαθητών συνεχίζει να έχει την αγγλική ως δεύτερη γλώσσα. Σημειώνεται ότι το 88% των μαθητών αυτών είναι πρόσφατοι μετανάστες και πρόσφυγες από την Ασία και την Νότιο Αφρική.
Η ελληνική παρουσιάζει ανθεκτικότητα και ισχυρό δείκτη συγκράτησης ανάμεσα στους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου, ελαφρά συρρίκνωση στη δευτεροβάθμια και αισθητή συρρίκνωση, ως μάθημα επιλογής για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Αυστραλίας και ως γλωσσικό μάθημα, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αισθητή αύξηση στον αριθμό των σπουδαστών της ελληνικής σημειώθηκε στα κέντρα προσχολικής ηλικίας και στους ελληνόγλωσσους παιδικούς σταθμούς, κυρίως στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ.
«Τα θετικά για την ελληνική γλώσσα αποτελέσματα των πρόσφατων ερευνών, θα πρέπει να εντείνουν τις συστηματικές προσπάθειες της ομογένειας για αύξηση του αριθμού των ελληνόγλωσσων κέντρων προσχολικής ηλικίας και παιδικών σταθμών. Χρειάζεται να ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση των παρεχόμενων προγραμμάτων ελληνομάθειας και η αρτιότερη συνεργασία των φορέων παροχής ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης», δήλωσε ο κ. Α. Μ. Τάμης, καθηγητής της Σχολής Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου Notre Dame Australia.
«Τελευταία σημειώνεται ζήτηση από ενήλικες επιστήμονες που επιθυμούν να εκμάθουν την ελληνική, καθώς και από μαθητές σχολικής ηλικίας σε απομακρυσμένες περιοχές. Η χαρτογράφηση των αναγκών ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης αποβλέπει στο να εντοπίσει όχι μόνον τις ανάγκες των μαθητών, αλλά και τη φύση των προγραμμάτων ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης που θα πρέπει να δρομολογηθούν, καθώς και τις κοινωνικο-οικονομικές και γεωγραφικές παραμέτρους που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη στη διαμόρφωση μηχανισμών διδασκαλίας και μάθησης», εξήγησε ο κ. Τάμης.
«Η προετοιμασία, οργάνωση και εμπέδωση τόσο μηχανισμών έντυπης αλλά και ηλεκτρονικής διδασκαλίας και μάθησης, θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη ότι η ελληνική παραμένει η ισχυρότερη ουσιαστικά οικόλεκτος ανάμεσα σε όλες τις άλλες εθνοτικές ομάδες και να εισαγάγει προγράμματα που θα αξιοποιούν το θετικό σπιτικό περιβάλλον στην εναργέστερη εκμάθηση της ελληνικής», κατέληξε ο κ. Τάμης.
Τα πορίσματα της έρευνας που διεξάγει η Σχολή Τεχνών και Επιστημών και το Τμήμα Ελληνικών του Πανεπιστημίου Notre Dame Australia, υπό τη διεύθυνση του κ. Τάμη, αναμένεται να ολοκληρωθούν τον Ιούλιο του 2011.


ΠΗΓΗ: Kαθημερινή

Χυλοπίτες, γλυκά και ξανθιές μούμιες 2.500 χρόνων,βρέθηκαν σε κινεζική έρημο

Χυλόπιτες, φουρνιστά γλυκά και παγωμένους χυλούς, καθώς οστά ανθρώπινα εντόπισαν οι αρχαιολόγοι σε παλαιό κινεζικό νεκροταφείο, σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα του Discovery.

Τα γλυκά που βρέθηκαν, ήταν ψημένα σε φούρνο και όπως διαπιστώνουν οι επιστήμονες η χρήση του φούρνου στα αρχαιότατα χρόνια ήταν ευρέως γνωστή στην περιοχή αυτή της Κίνας.

Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποίησαν πρώτοι το αλεύρι για την παρασκευή άρτου στα προϊστορικά χρόνια. Τώρα, όμως, διαπιστώνεται ότι οι παλαιοί κάτοικοι της Βόρειας Κίνας ήταν ειδικευμένοι αρτοποιοί και μάλιστα δημιουργούσαν περίπλοκες τεχνικές μαγειρέματος. Αυτό διαφαίνεται από τα γλυκά τους, στα οποία χρησιμοποιούσαν τρούφα από κεχρί, όπως έδειξαν οι χημικές αναλύσεις των ευρημάτων.

Η κινεζική ακαδημία επιστημών την περασμένη Τετάρτη, σε ανακοίνωσή της, ισχυρίστηκε ότι η κατανάλωση σιτηρών στα αρχαιότατα χρόνια ήταν διαδεδομένη στο βόρειο μέρος της Κίνας.

Τα ευρήματα ανακαλύφθηκαν στην αυτόνομη περιφέρεια Xinjiang, όπου υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις με έρημο.

Το παράξενο στις αρχαιολογικές ανακαλύψεις, είναι ότι εντοπίστηκαν σε τάφους, μούμιες καθώς το κλίμα της περιοχής τις διατήρησε ανέπαφες. Οι μούμιες ομοιάζουν περισσότερο με λείψανα ανθρώπων που ανήκουν στη λευκή φυλή, παρά σε ασιατική.
Τα διατηρημένα μαλλιά στις κεφαλές των μούμιων είναι ξανθά και καστανά, έχουν βαθιά μάτια και μύτες ορθές (αρχαιοελληνικής, ίσως, μορφής).

Από τις δέκα εννέα μούμιες που βρέθηκαν μόνον οι τρεις είναι μογγολικής καταγωγής.
Στην ίδια περιοχή βρέθηκε και εργαστήρι κεραμικής.


Οι παράξενοι κάτοικοι του Λίτσουαν

Μόλις, χθες, δημοσιεύθηκε στην Daily Telegraph, και η παράξενη είδηση, ότι τα δύο τρίτα των κινέζων κατοίκων του χωριού Λίτσουαν έχουνε ευρωπαϊκή καταγωγή.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα οι κάτοικοι είναι πιθανόν, απόγονοι Ρωμαίων λεγεωνάριων, χωρίς όμως να επιβεβαιώνεται αυτό.
Οι γενετικές εξετάσεις που πραγματοποίησαν οι Κινέζοι επιστήμονες, επιβεβαίωσαν ότι το 56% των κατοίκων έχει ευρωπαϊκή καταγωγή (ανήκουν στη λευκή φυλή).

Το Λίτσουάν βρίσκεται στη βορειοδυτική Κίνα, στην άκρη της ερήμου Γκόμπι. Πολλοί από τους κατοίκους έχουν γαλάζια ή πράσινα μάτια, μακριά μύτη και ξανθά μαλλιά και αυτά ήταν τα στοιχεία που προκάλεσαν τις υποψίες για τις ευρωπαϊκές τους ρίζες.

(Επίσης δες : Αμφορείς και μαίανδροι σε αρχαία πόλη της Κίνας )

Το δημοσίευμα αναφέρεται σε πιθανή σύνδεση των κατοίκων του χωριού με οδοιπορικό σταθμό του Μεγάλου Δρόμου του Μεταξιού.
Ωστόσο, οι αρχαιολόγοι σχεδιάζουν να πραγματοποιήσουν ανασκαφές στην περιοχή για να διαπιστώσουν αν πράγματι υπάρχουν στοιχεία που να συνδέουν τους κατοίκους με την αρχαία Ρώμη ή πρόκειται για παλαιότερη παρουσία, ίσως, των στρατευμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή.

Γιώργος Εχέδωρος

ΠΗΓΗ: olympia.gr/