ΑΡΓΩ - ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ

Η Αρχαία Ελληνική Μυθολογία δεν αποτελείται από μυθεύματα, αλλά περιέχει πραγματικά γεγονότα τα οποία σήμερα, ύστερα από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών, γίνονται κατανοητά και παίρνουν τις αληθινές τους διαστάσεις.
Τυπικό παράδειγμα αυτού του τρόπου αποκρυπτογράφησης της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας αποτελεί η Αργώ, που, όπως αναφέρεται στη Μυθολογία, ήταν ένα πλοίο. Όμως, όπως θα διαφανεί από τα στοιχεία που θα παρατεθούν παρακάτω, η Αργώ ουσιαστικά ήταν ένα διαστημόπλοιο.
Η Αθηνά εκπονεί τα σχέδια για την κατασκευή της Αργούς και επιβλέπει και βοηθάει στην κατασκευή της από τον Άργο.
[Στην Ελληνική μυθολογία ο Άργος του Φρίξου ήταν ο κατασκευαστής του πλοίου «Αργώ», που πήρε το όνομά του (και το έδωσε στους Αργοναύτες και την εκστρατεία τους). Κατά τον Απολλώνιο (Α112, 324 κ.ε.) ήταν γιος του Αρέστορα, και σε αυτό συγχέεται με τον Άργο τον Πανόπτη. Αλλά ο Υγίνος γράφει ότι πατέρας του ήταν ο Πόλυβος και μητέρα του η Αργεία, ενώ άλλοι ότι ήταν γιος του Φρίξου και της κόρης του Αιήτη Χαλκιόπης. Ο ναυπηγός Άργος συνταξίδεψε με τους Αργοναύτες στην εκστρατεία τους πάνω στο πλοίο του. Βικιπαίδεια]
Η Αθηνά ανήκει στους δώδεκα Ολύμπιους Θεούς, οι οποίοι ήταν μια εξωγήινη αποστολή που κατήλθε στον πλανήτη μας για εκπολιτιστικούς λόγους. Η εξωγήινη καταγωγή της Αθηνάς κρυπτογραφείται στον παρακάτω μύθο, ο οποίος δεν είναι ευρύτατα γνωστός και προέρχεται από την Κρήτη. Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν το μύθο, ο Δίας χτύπησε ένα σύννεφο από το οποίο εξήλθε η Αθηνά. Όμως, σήμερα, έπειτα από έρευνες πενήντα ετών κι από αναφορές ανθρώπων οι οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ότι ένας από τους τύπους των UFO είναι αυτός που έχει μορφή σύννεφου.
Η κατασκευή της Αργούς έγινε από το ιερό ξύλο της βαλανιδιάς που ήταν ανθεκτικό τόσο στο νερό όσο και στη φωτιά. Η τοποθεσία στην οποία κατασκευάστηκε είναι ο Παγασές που βρίσκεται κοντά στο λόφο Γορίτσα στο Βόλο, όπου έχουν αναφερθεί ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων και θεάσεις UFO. Σε αυτόν το λόφο ο μαγνητισμός πάντα είναι έντονος. Όμως, το πιο σημαντικό είναι ότι στην κορυφή του υπάρχει ένα κτίσμα το οποίο έχει δυο ανάστροφα έψιλον, που απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους, και στη μέση τα ενώνει μια οριζόντια γραμμή την οποία διέρχεται στη μέση μια κάθετη. Αυτό το σύμβολο δεν είναι τυχαίο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες από διαφορετικά σημεία του πλανήτη μας, αυτό το σύμβολο υπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO. Η τελευταία αναφορά σχετικά με αυτό το σύμβολο προέρχεται από τη Ρωσία στις 27/9/1989 και μεταδόθηκε από επίσημο πρακτορείο ειδήσεων το γνωστό αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι αναφέρθηκε μετέπειτα σε έγκυρα ερευνητικά περιοδικά ότι αυτό το UFO είχε στη μια πλευρά του ένα έμβλημα, το οποίο, όπως το περιέγραφαν, ήταν όμοιο μ' εκείνο του Βόλου.
Το πλήρωμα της Αργούς ήταν επίλεκτο, αφού συμμετείχαν σε αυτό ημίθεοι και ήρωες, από τους οποίους ορισμένοι είχαν θεϊκές ικανότητες. Ενδεικτικά αναφέρω τον Λυγκέα, για τον οποίο ο Ορφέας αναφέρει στα Αργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγκέας, μόνος αυτός απ' όλους τους ανθρώπους, έβλεπε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον απομακρυσμένα βάθη του αιθέρα και της θάλασσας και τα βάραθρα του Πλούτωνα που ζει κάτω από τη Γη».
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Λυγκέας, όπως οι γονείς του κι ο αδελφός του, είχε μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα οποία ουσιαστικά παρείχαν ανεκτίμητες γνώσεις, τις οποίες δεν έπρεπε να ξέρουν οι απλοί άνθρωποι. Πιστεύεται ότι ένα μέρος αυτών των γνώσεων αφορούσε και ανώτερα τεχνολογικά επιτεύγματα που εκείνη την εποχή θα τα θεωρούσαν μαγικά. Επομένως, ο Λυγκέας θα χρησιμοποιούσε κάποια συσκευή, η οποία με τις ειδικές ακτίνες που διέθετε μπορούσε να εισχωρεί παντού και να βλέπει τα πάντα, όπως σήμερα διαθέτουμε τις ακτίνες Χ για να ακτινογραφούμε το ανθρώπινο σώμα.
Επίσης, συμμετείχε ο θεϊκός Ορφέας, ο οποίος γοήτευσε με τη λύρα του ακόμα και τα τέρατα του Άδη (όπου είχε κατεβεί, για να φέρει πίσω την αγαπημένη του σύζυγο Ευρυδίκη) καθώς και τούς χθόνιους θεούς. Είναι αξιοσημείωτο πως, όταν κόλλησε στη Γη η Αργώ, ο Ορφέας έπαιξε τη λύρα του και με ας παλμικές κινήσεις που προκαλούσε, μετέβαλε τη μοριακή δομή της Αργούς, με αποτέλεσμα να μειώνεται το βάρος της και να καθίσταται ικανή να υπερνικήσει τη δύναμη της βαρύτητας.
Άλλα επίλεκτα μέλη της Αργούς ήταν ο Καλάις και ο Ζήτης, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να πετούν με τα υποπόδια που φορούσαν (και προφανώς ήταν πτητικές μηχανές). Εδώ υπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή jatpac που χρησιμοποιούν ειδικοί Αμερικανοί κομάντος. Ακόμα συμμετείχαν οι Διόσκουροι, δηλαδή ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, οι οποίοι ήταν γιοι του Δία και της Λήδας, (αδέλφια της Ωραίας Ελένης και της Κλυταιμνήστρας)και είχαν κι αυτοί την ικανότητα να πετάνε. Επίσης, ο Αγκαίος γνώριζε τις πορείες των άστρων στον ουρανό και τις τροχιές των πλανητών.
Οι πιο γνωστοί κυβερνήτες της Αργούς ήταν ο Ηρακλής, ο Ιάσονας, ο Άργος, ο Τίφυς, ο Αγκαίος, ο Κάναπος.
Σχετικά με το σχήμα της Αργούς, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους, ήταν κυρτό κι από τα δύο μέρη και εξωτερικά είχε ένα «τοίχωμα» το οποίο έπρεπε να περάσουν οι Αργοναύτες, για να εισέλθουν στο εσωτερικό του πλοίου που ήταν κοίλο. «Ούτε υπάρχει λιμάνι ως καταφύγιο των αμφικύρτων πλοίων» (Ορφικά, στ. 1188-1217). «Αφού εβάδιζαν υπεράνω από το τοίχωμα ίου πλοίου» (Ορφικά, στ. 612-642), «ταχέως έπειτα οι Μινύαι εισήλθαν ένοπλοι εις το κοίλον» (Ορφικά, στ. 500-528).
Το τελευταίο κομμάτι που τοποθετήθηκε πάνω στην Αργώ ήταν ένα «ξύλο» που έφερε η Αθηνά από τη Δωδώνη, το οποίο «μιλούσε» κι οδηγούσε τους Αργοναύτες στη σωστή πορεία. Όπως γράφει ο Αρχαίος συγγραφέας Απολλώνιος ο Ρόδιος στο έργο του Αργοναυτικά, «στην πλώρη της Αργούς έβαλε η Αθηνά ένα ξύλο από δρυ της Δωδώνης, το οποίο μιλούσε ανθρώπινα».
Η Αργώ «φώναξε» και είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο το βάρος του Ηρακλή. Αυτό το «κυβερνητικό» ξύλο όχι μόνο μιλούσε, αλλά έδινε και διάφορες εντολές στους Αργοναύτες. «Η Αργώ μίλησε και είπε στους Αργοναύτες ότι δεν θα σταματήσει η οργή του Δία για τον φόνο του Αψύρτου, του αδελφού της Μήδειας τον οποίο κομμάτιασε η ίδια και πετούσε τα κομμάτια του στη θάλασσα για να καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, αν δεν πάνε στην Αισονία κι εκεί να καθαριστούν από το φόνο, από την Κίρκη». Αλλά και οι Αργοναύτες μιλούσαν μαζί της, όπως ο Ορφέας, ο οποίος της λέει: «Και τώρα, Αργώ, άκουσε τη δική μου φωνή όπως την άκουσες προηγουμένως». Σε μια άλλη περίπτωση αναφέρεται ότι μίλησε η Αργώ και είπε τα παρακάτω:
«Ω, εγώ η δυστυχισμένη, μακάρι να είχα συντριβεί και καταστραφεί στις Κυανές Πέτρες και στην τρικυμία του Ευξείνου Πόντου. Παρά που τώρα άδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη άγνοια των βασιλέων. Επειδή τώρα η αιώνια Ερινύα μας παρακολουθεί από πίσω ως τιμωρούς του συγγενικού αίματος του αποθανόντος Αψύρτου. Επέρχεται δε η μία συμφορά πάνω στην άλλη. Διότι τώρα θα κινδυνεύσω να περιέλθω σε άθλια κι οδυνηρή δυστυχία, εάν πλησιάσω στις Ιερνίδες Νήσους, εάν βεβαίως, αφού παρακάμψετε τα Ιερά Ακρωτήρια, δε φθάσετε στον κόλπο εσωτερικά της ξηράς και της απέραντης θάλασσας, κι εγώ φθάσω έξω στο Ατλαντικό Πέλαγος. Αφού είπε (η Αργώ) αυτά, σταμάτησε να μιλά...» (στ. 1160-1188).
Υπάρχουν κι άλλα σημεία στα Αργοναυτικά, τα οποία μας παρέχουν την ένδειξη ότι αυτό το «ξύλο» πρέπει να ήταν ένα είδος ασύρματης επικοινωνίας μεταξύ των Αργοναυτών και της Αθηνάς ή των άλλων Ολυμπίων θεών, οι οποίοι τους καθοδηγούσαν όποτε χρειάζονταν τη βοήθειά τους.
Η άποψη ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο από τους παρακάτω στίχους που ουσιαστικά αναφέρουν ότι «πετούσε»: «Οι Άλπεις έχουν εκτεταμένη αιχμήν, επικάθηται δε πάντοτε εκεί ομίχλη. Από δω ξεκινήσαντες βιαστικά...» (Ορφικά, στίχοι 1131-1136). «Τούτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν η μοίρα, και η ανάγκη του επέβαλε να αποθάνει υπεράνω (πάνω από) της Λιβύης» (Ορφικά, στίχοι 118-131).
Είναι ευνόητο ότι ένα πλοίο δεν μπορεί να ξεκινάει από τις Άλπεις ούτε να πετάει πάνω από τη Λιβύη, αλλά ούτε, όπως αναφέρεται στο παρακάτω απόσπασμα, να βρίσκεται σε μια κλειστή λίμνη όπως η Τριτωνίδα. Σχετικά με αυτό το θέμα γράφει ο Ηρόδοτος: «Ενώ η Αργώ περιέπλεε τον Μαλέα, παρασύρθηκε, όπως λένε, από βόρειο άνεμο και ρίχθηκε μακριά, στη Λιβύη. Πριν όμως αντιληφθεί την ξηρά, ρίχθηκε στα βράχια της λίμνης Τριτωνίδας».
Επίσης, ο Ι. Ρισπέν στο έργο του Ελληνική Μυθολογία αναφέρει ότι: «Μετά την αναχώρηση τους από το νησί των Φαιάκων, οι Αργοναύτες έφτασαν κοντά στην Πελοπόννησο. Σφοδρή όμως τρικυμία τους απομάκρυνε από αυτήν και τους έριξε στις ακτές της Λιβύης. Αφού αποβιβάσθηκαν στις αμμώδεις προσχώσεις της Μεγάλης Σύρτεως, βάδισαν επί δώδεκα μέρες και δώδεκα νύχτες, μεταφέροντας την Αργώ στους ώμους τους και έφθασαν στην Τριτωνίδα, από την οποία βγήκαν χάρη στον Τρίτωνα».
Σε αυτό το σημείο πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί ότι, όταν στην Αρχαιότητα αντέγραφαν κάποιο έργο, δεν το μετέφεραν πάντοτε με ακρίβεια, αλλά, αν υπήρχε κάποιο ακατανόητο γι' αυτούς κείμενο, είτε το παρέλειπαν είτε το προσάρμοζαν στο γενικό νόημα του έργου. Στην παραπάνω περίπτωση, που ο αντιγραφέας αγνοούσε ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο και αδυνατούσε να κατανοήσει πώς ένα πλοίο από την ανοικτή θάλασσα βρέθηκε σε μια λίμνη, πρόσθεσε τη δική του εκδοχή, που θεωρούσε ότι ήταν η πιο λογική, ότι δηλαδή το μετέφεραν οι Αργοναύτες δώδεκα ημέρες και νύχτες στους ώμους τους και μετά το έριξαν στη λίμνη ή, σύμφωνα με την άλλη εκδοχή, ότι παρασύρθηκε από βόρειο άνεμο και έπεσε στη λίμνη.
Η Αργώ εκτός από διαστημόπλοιο ήταν και υποβρύχιο, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους: «Αλλά εις τους Μινύας οι θεοί επέβαλαν σκληράν δυστυχίαν, εις το έσχατον δε μέρος του βυθού διαπλεύσαμεν το ύδωρ (Ορφικά, στ, 1068-69}». «Όταν ανεφάνη κατά τη δεκάτην ημέραν η αυγή που φωτίζει τους ανθρώπους, προσηγγίσαμε εις τα Ριπαία Υψώματα, από εκεί δε αμέσως η Αργώ προχωρούσα ταχέως διήρχετο δια στενού ρείθρου».
Σχετικά με αυτούς τους στίχους, ο ερευνητής-συγγραφέας Κωνσταντίνος Ποταμιάνος στο βιβλίο του Τα Ιερά Όπλα των Ελλήνων παραθέτει την παρακάτω αξιόλογη αναφορά:
Είναι ενδιαφέροντα αυτά που αναφέρει ο Μ. Αβογκάνιρο σε άρθρο του στο περιοδικό ΗΛΙΟΣ με τόν τίτλο «Ευρέθησαν θερμαί Διαβάσεις Υπό τον Παγωμένον Ωκεανόν» (τεύχ. 533, 18 Σεπτεμβρίου 1954) και πιθανότατα το στενό ρείθρο από το οποίο διήρχετο η Αργώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια υποθαλάσσια θερμή διάβαση. Γράφει, λοιπόν, ο Μ. Αβογκάνιρο για μια σοβιετική αποστολή που είχε οργανωθεί από τον καθηγητή Λόπωφ, και η οποία πέρασε κάτω από τούς πάγους του Πόλου με υποβρύχιο. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο: «Το μικρό αυτό εύχρηστον υποβρύχιον, καλώς εξωπλισμένον παρέπλευσε τας αρχάς του Δεκεμβρίου του 1953 όλας τας γνωστάς ακτάς από την θάλασσαν του Μπάρεντς μέχρι των νήσων Βράγγελ, διερχομένον δια του ακρωτηρίου Τσελιούσκιν. Κατόπιν πολλών άκαρπων αναγνωρίσεων, ανεκάλυψε την είσοδον υπογείου διώρυγας που εξηκολούθει υπό τα παγόβουνα με μίαν θάλασσαν "αεριζομένην", δηλαδή θάλασσαν που επέτρεπε μεταξύ αυτής και του θόλου των πάγων χώρον αναπνευσίμου αέρος. Άλλοτε το υποβρύχιον ήτο εις θέσιν να πλέη εις την επιφάνειαν, άλλοτε δε έπρεπε να βυθισθή δια να αποφύγη την επικίνδυνον γειτονίαν ενός παγωμένου όγκου από τον οποίον έπρεπε να προστατευθή.
»Η διάβασις εφαίνετο προσανατολισμένη από ανατολών προς δυσμάς και συχνά διηρείτο εις διακλαδώσεις, μεταξύ των οποίων η εκλογή εφαίνετο δύσκολος. Πολλές φορές ο πλοίαρχος εβύθιζε το σκάφος του μεταξύ δύο τοίχων πάγου, δια να διαπίστωση τελικώς, ότι κάτω ορισμένου βάθους, όλαι αυταί oi διώρυγες επικοινωνούν μεταξύ των. Ήτο αρκετόν να βυθισθή το σκάφος τριάντα μέτρα, δια να ευρεθή εις το ελεύθερον νερό. Ο πάγος των παγόβουνων έλυωνεν εις το βάθος αυτό υπό την επίδρασιν της υδροστατικής πιέσεως, όποια και αν ήτο η θερμοκρασία του ύδατος. Εξάλλου, η θερμοκρασία αυτή, ανήρχετο άνω του μηδενός, υπό την επίδρασιν των ρευμάτων θερμού ύδατος, των οποίων η γενική κατεύθυνσις διειηρείτο από νότου προς βορράν. Το βάθος της θαλάσσης ποτέ δεν έφθανε τα 300 μέτρα, ενώ συνήθως περιωρίζετο εις τα 25 έως 30 μέτρα...»
Αλλά και στο παρακάτω απόσπασμα αποδεικνύεται ότι η Αργώ είχε φθάσει στο Βόρειο Πόλο: «Έπειτα οδηγούντες το ταχύ πλοίον εφθάσαμεν εις τους Κιμμερίους, οι οποίοι μόνοι εκ των άλλων ανθρώπων είναι εστερημένοι από το φως του ήλιου, του διατρεχόντος δια πυρός, γιατί το όρος Ρίπαιον και το ύψωμα Κάλπιον εμποδίζουν την ανατολή του Ήλιου».
Είναι ευνόητο ότι αυτό το απόσπασμα αφορά πολικές περιοχές, αφού στο Β. Πόλο από τις 21 Μαρτίου μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου είναι συνέχεια ημέρα και από ης 24 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 20 Μαρτίου επικρατεί συνέχεια νύχτα, ενώ στο Ν. Πόλο στα ίδια χρονικά διαστήματα επικρατεί νύχτα και ημέρα.
Ακόμα, η ονομασία Ριπαία Όρη, πρέπει να αφορά τα παγόβουνα, που αφθονούν σε αυτή την περιοχή τα οποία κατακρημνίζονται, δηλαδή ρίπτονται (ριπαία) στη θάλασσα.
Όμως και η γλώσσα που μιλούσαν οι Αργοναύτες δεν ήταν η καθομιλουμένη της εποχής. Σχετικά με αυτό το στοιχείο, υπάρχει μια αξιόλογη άποψη από τους Γάλλους ερευνητές Ζακί Μπερζιε, Λούι Παουελς και Ζακ Μπεργκιέρ, οι οποίοι στο βιβλίο τους Αιώνιος Άνθρωπος γράφουν τα παρακάτω:
Μερικοί οξυδερκείς συγγραφείς, που τους έκανε εντύπωση η ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις γοτθική και γεωτική, πίστεψαν ότι πρέπει να υπήρχε στενή σχέση ανάμεσα στη γοτθική και στη γεωδαιτική ή μαγική τέχνη. Για μας, γοτθική τέχνη -αρ γκοτίκ στα Γαλλικά- δεν είναι παρά μια ορθογραφική παραμόρφωση της λέξης αργκοτίκ που σημαίνει «γλώσσα της πιάτσας» και που η ομοφωνία της είναι τέλεια, σύμφωνα με το νόμο της φωνητικής. Είναι η παραδοσιακή σολομωνική που διέπει όλες τις γλώσσες και δεν παίρνει καθόλου υπόψη της την ορθογραφία. Ο καθεδρικός ναός είναι ένα έργο τέχνης «art goth» ή «argot» (αργκό) σαν «μια ιδιάζουσα γλώσσα για όλα τα άτομα που έχουν συμφέρον να επικοινωνούν τις σκέψεις τους, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από αυτούς που τους περιβάλλουν». Πρόκειται συνεπώς για μια αποκρυφιστική ομιλούμενη. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τη μάγκικη γλώσσα είναι αποκρυφιστές, απόγονοι των argo (αργκό)-ναυτών (Αργοναυτών), που επέβαιναν στο πλοίο Αργκό (Αργώ), πλέοντας με ούριο άνεμο προς την ευδαίμονα παραλία της Κολχίδας, για να κατακτήσουν το ξακουστό χρυσόμαλλο δέρας (...).
Όμως η Αργώ, εκτός από τόν πλανήτη μας, ταξίδευε σε άλλες διαστάσεις ή σε άλλα πλανητικά συστήματα του Γαλαξία μας. Όπως αναφέρεται σχετικά, ο Ορφέας γνώριζε καλά τις πύλες του Άδη και τις πύλες του Ήλιου.
Με τη φράση «πύλες του Άδη» κρυπτογραφείται το πέρασμα σε άλλες διαστάσεις και με τη φράση «πύλες του Ήλιου» τα ταξίδια σε άλλα πλανητικά συστήματα. Για να επιτευχθούν αυτά τα διαπλανητικά ταξίδια, η Αργώ εκμεταλλευόταν τις παράδοξες ιδιότητες που υπάρχουν στο Τρίγωνο των Βερμούδων, οι οποίες ήταν γνωστές στους Ολυμπίους Θεούς, καθώς και σε ορισμένους μύστες. Το Τρίγωνο των Βερμούδων είναι μια περιοχή η οποία εκτείνεται από το Μαϊάμι στο Πουέρτο Ρίκο και στις Βερμούδες, και που έχει καταστεί γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο για τις συχνές εξαφανίσεις αεροπλάνων και πλοίων που συμβαίνουν εκεί, οι οποίες, σύμφωνα με την τελευταία άποψη, οφείλονται σε ηλεκτρομαγνητικές και βαρυτικές ανωμαλίες που προκαλεί μια πύλη σε άλλες διαστάσεις ή άλλα πλανητικά συστήματα.
Στην περιοχή αυτή, σύμφωνα με διάφορους ερευνητές, υπήρχε η μυθική ήπειρος Ατλαντίδα, στην οποία χρησιμοποιούσαν απεριόριστες ποσότητες ενέργειας, την οποία παρείχε ένας γιγαντιαίος κρύσταλλος, ο οποίος τη συνέλεγε από το ηλιακό μας σύστημα. Όπως εικάζεται, μετά τον κατακλυσμό της Ατλαντίδος αυτός βυθίστηκε στην περιοχή του Τριγώνου των Βερμούδων κι εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να λειτουργεί σε άτακτα χρονικά διαστήματα, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν τα γνωστά φαινόμενα.
Όπως διαφαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα, και η Αργώ είχε κινδυνεύσει σε αυτό το σημείο.
«Εμείς νομίζαμε ότι δεν θα μπορέσουμε να διαφύγουμε την ολοκληρωτική καταστροφή, εάν ο Αγκαίος δεν κατηύθυνε το πλοίο, το οποίο εκινείτο κάτω από ισχυρή δύναμη, ώστε να έλθει στο δεξιό μέρος του αιγιαλού, αφού το ανάγκασε να υπακούσει στα πελεκητά πηδάλια, εκείνο δε (το πλοίο) ανεπήδησε στην επιφάνεια της θάλασσας πιεζόμενο από τα δύο χέρια του».
Αυτή η περιοχή, καθώς και οι κίνδυνοι που κρύβει, ήταν γνωστή κατά την Αρχαιότητα και στα Ορφικά αναφέρεται με τις ονομασίες «Στύγα» και «Κυανές» ή «Συμπληγάδες Πέτρες». Όπως αναφέρει ο Ορφέας: «...πλησίον εις τας Κυανάς Πέτρας, περί των οποίων κάποτε μου έκανε προφητικόν λόγον η μητέρα μου, η συνετή Καλλιόπη» (στ. 672-700).
Αλλά και ο Ησίοδος, στο έργο του θεογονία, αναφέρει στους στίχους 790-815 ότι το νερό της Στύγας χρησιμοποιείται για τη δοκιμασία των Θεών και αναφέρει ότι το νερό αυτό, που τριγυρίζει με βίνες ασημένιες, μπορεί κατά τη δοκιμασία ενός Θεού να τον ρίξει κάτω χωρίς αναπνοή, δίχως φωνή και να μην μπορεί να γευτεί την αμβροσία και το νέκταρ. Τα μέλη του μπορεί να σκεπασθούν από παράλυση.
Το κακό μπορεί να τελειώσει στο χρόνο επάνω, όμως επί εννιά χρόνια θα είναι ανήμπορος να παίρνει μέρος στα συμβούλια και στα συμπόσια των θεών.
Ίσως μελλοντικά, όταν οι επιστήμονες ανακαλύψουν τους νόμους που διέπουν αυτό το φαινόμενο, θα εκμεταλλευτούν τη Στύγα, όπως η Αργώ, για ταξίδια σε άλλες διαστάσεις ή πλανητικά συστήματα.
Για να είναι πλήρης αυτή η έρευνα για την αρχαία Αργώ, πρέπει να αναφέρουμε ότι η ενέργεια με την οποία έκανε τις εναέριες πτήσεις της ήταν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία αντλούσε από ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό σύστημα, το οποίο εκμεταλλευόταν και, παράλληλα, ενίσχυε σημαντικά τις φυσικές δυνάμεις της Γης. Το σκελετό αυτόν του γεωδαιτικού συστήματος αποτελούσαν τα παρακάτω τρία συστήματα του πλανήτη μας. Το πρώτο ήταν στην περιοχή της Μεσογείου στο ρήγμα της Ερυθράς θάλασσας, το δεύτερο στην τάφρο του Πουέρτο Ρίκο στην Αμερική και το τρίτο στην τάφρο Ραπάτο της Ιαπωνίας.
Αυτά τα τρία σημεία, με αποστάσεις 120 μοιρών μεταξύ τους, σχημάτιζαν ένα ισόπλευρο τρίγωνο στη σφαίρα της Γης που αποτελούσε τη βάση μιας ανεστραμμένης πυραμίδας που είχε κορυφή το κέντρο της Γης. Ενδιάμεσα, οικοδόμησαν πυραμίδες και τις ενίσχυσαν με μεγαλιθικά έργα. Για τα ταξίδια της Αργούς έξω από τον πλανήτη μας χρησιμοποιούσαν υδρογόνο, για το οποίο υπάρχει σχετική αναφορά σε αρχαία ινδικά κείμενα όπου αναφέρεται ότι τα βιμάνας (vimanas), τα οποία ήταν ένας άλλος τύπος διαστημοπλοίων που κατασκεύαζαν οι Γιαβάνας (δηλαδή οι Ίωνες-Έλληνες), χρησιμοποιούσαν τον υδράργυρο ως κινητήρια δύναμη. Όπως γράφει σχετικά το βεδικό κείμενο Samaragana Sutradhara,
«μέσα πρέπει να τοποθετήσει κανείς τη μηχανή υδραργύρου με τη σιδερένια συσκευή θερμότητας από κάτω. Μέσω της ενέργειας που είναι λανθάνουσα στον υδράργυρο και που θέτει την προωθητική τρόμπα σε κίνηση, ένας άνθρωπος που κάθεται μέσα μπορεί να ταξιδέψει μια μακρινή απόσταση στόν ουρανό... στην εξωτερική δομή πρέπει να κλειστούν τέσσερα δοχεία υδραργύρου.
Όταν αυτά θερμανθούν με ελεγχόμενη φωτιά... η βιμάνα, μέσω του υδραργύρου, αναπτύσσει σφοδρή δύναμη σαν του κεραυνού... όταν αυτή η σιδερένια μηχανή, με σωστά συγκολλημένες τις ενώσεις, γεμίσει με υδράργυρο και η φωτιά φθάσει στο υψηλότερο τμήμα της, αναπτύσσει δύναμη με το βρυχηθμό λιονταριού... και με μιας γίνεται σαν μαργαριτάρι στον ουρανό...»
Αυτό το κείμενο φαίνεται ότι είναι απλοϊκό, όμως ουσιαστικά είναι κρυπτογραφημένο, και ενδεικτικά αναφέρω τη λέξη φωτιά, που βέβαια, δεν υπονοεί τη γνωστή φωτιά, αλλά κρυπτογραφεί την πυρηνική ενέργεια, την οποία κατείχε και εκμεταλλευόταν οι Ολύμπιοι Θεοί μας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στην ονομασία «πυραμίδα» υπάρχει η λέξη πυρ και αυτό δεν είναι τυχαίο, επειδή η πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο, όπως προκύπτει από τη διαρρύθμιση των θαλάμων της, από το περιεχόμενο τους και από τα υλικά που βρέθηκαν μέχρι σήμερα μέσα σε αυτήν, όπως πλάκες από χαλαζία και γρανίτη, ήταν ένας πυρηνικός αντιδραστήρας.
(Αμίς= δοχείο, πυραμίς = δοχείο πυρός= ενέργειας)

ΠΗΓΗ: diodos.gr

Ancient Greek influence all over the world

In 1987 the University of Haidelberg published a book with the tittle:" Greek lingustic elements in the Polynesian languages - Greek Pacific" Writer was the German Nors.S.Josephson, who insists that there are more than 1000 Greek words in the Polynisian languages, result of influence at around 950 B.C, by.. ancient Greek coloners..Furthermore, the influence is so amazing that the way of living, the clothes, the ship constructions and the music even today, have so many similarities with the Greek. And not only in Melanesia,Polynesia but also in Easter islands .

Ίνκας και μυκηναϊκή γλώσσα
Ο καθηγητής V.F.Lopez στα τέλη του 19ου αιώνα, μελετώντας την επίσημη 'βασιλική' γλώσσα των Ίνκας διαπίστωσε εντυπωσιακές ομοιότητες με την Μυκηναϊκή γλώσσα. Στο έργο του 'Les Races Aryenes du Perou' Αναφέρεται λεπτομερώς στα στοιχεία που συγκέντρωσε.

Το 1380 μ.Χ., ανακαλύφθηκε ο λεγόμενος "χάρτης του Ζήνωνος", στον οποίο φαινόταν οι χώρες του Αρκτικού κύκλου. Μάλιστα στον ίδιο χάρτη παρουσιάζονται όρη της Γροιλανδίας, που εμείς τα ανακαλύψαμε μόλις το 1947.
Το ίδιο ισχύει και για την Ανταρκτική, όπως απέδειξε η εύρεση του χάρτη που σχεδίασε το 1737 μ.Χ. ο Γάλλος ακαδημαϊκός Φιλίπ Μπυά. Σχεδίασε ένα χάρτη ως αντίγραφο πανάρχαιων Ελληνικών χαρτών. Στον ίδιο χάρτη, η Ανταρκτική παρουσιάζεται να αποτελείται από δύο νησιά, πράγμα που ανακαλύφθηκε μόλις το 1958.

Η ανακάλυψη των χαρτών του Πιρί Ρέις δείχνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν όλο τον κόσμο.
Σημαντικό επίσης να σημειωθεί, είναι ότι οι χάρτες αυτοί έχουν σχεδιαστεί με την μέθοδο της Γεωγραφικής προβολής, που υποτίθεται ότι εφευρέθηκε τον 20ο αιώνα. Οι αποστάσεις που αναφέρονται μεταξύ Ευρώπης, Αφρικής και Αμερικής, έχουν μεγάλη ακρίβεια. Οι αποστάσεις αυτές, μετρήθηκαν τον 18ο αιώνα. Πάνω στους ίδιους χάρτες, φαίνονται οι περιοχές κάτω από το Νότιο παγωμένο Ωκεανό -όπως θα ήταν χωρίς τους πάγους-, οι οποίες ανακαλύφθηκαν τον 18ο αιώνα. Παρουσιάζουν επίσης την Ανταρκτική η οποία ανακαλύφθηκε το 1830, σημειώνοντας τα βουνά της με τα ύψη τους που ακόμα και σήμερα δεν έχουν υπολογιστεί.

ΠΗΓΗ: youtube

19 Μαϊου 2011: Γενοκτονία Ελλήνων του Πόντου (1916-1923)

Η δολοφονία 353.000 Ελλήνων του Πόντου, ήταν αποτέλεσμα σχεδίου εξόντωσης με τη διαδικασία της εθνοκάθαρσης. Στην ολοκλήρωση του σχεδίου αυτού, σημαντικότατο ρόλο διαδραμάτισε ο μισαλλόδοξος Τούρκος σφαγέας Μουσταφά Κεμάλ.
Αυτονόητα, αυτή η αποτρόπαια πράξη συνιστά ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ.
Όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί τους μνημοκτόνους και τους εξομαλυντές των θηριωδιών της Ιστορίας…
Το Φεβρουάριο του 1994 (ομολογουμένως με σημαντική καθυστέρηση), η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο κατά την περίοδο 1916-1923.

ΠΗΓΗ: massmedia-gr

Επέτειος Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου

Όλοι στο Δελβινάκι την Κυριακή 22 Μαίου! Δείτε την αφίσα:






ΠΗΓΗ: taxalia.blogspot

Η νήσος Φαϊλάκα / Failaka Island

Archaeological finds on Failaka, the largest of Kuwait’s nine islands, suggests it was a trading post at the time of the ancient Sumerians. Failaka appears to have continued to serve as a market for approximately 2,000 years, and was known to the ancient Greeks. Despite its long history as a market and sanctuary for traders, Failaka appears to have been abandoned as a permanent settlement in the 1st century A.D.

Failaka Island (Arabic: jazirat failaka) is an island that belongs to Kuwait in the Persian Gulf. The island is 20 km off the coast of Kuwait City in the Persian Gulf. The name 'Failaka' is thought to be derived from the ancient Greek φυλάκιο(ν) - fylakio(n) "outpost".


ΠΗΓΗ: historyofnations.net/asia/kuwait και wikipedia.org

Βρέθηκαν τμήματα αρχαίας ελληνικής πόλης του 6ου αιώνα π.Χ.

Ρεπορτάζ από το κρατικό κανάλι 1 της Ρώσσικης Κρατικής Τηλεόρασης (σαν να λέμε ΕΤ1 ) το οποίο προβλήθηκε στις 15/4/2011 με τίτλο :
Κάλεσμα σε εθελοντές για συμμετοχή σε μοναδικές ανασκαφές !!
Στο ρεπορτάζ η δημοσιογράφος αναφέρει οτι :
Στην περιοχή ΤΑΜΑΝ (σ.σ. κοντά στην πόλη Ανάπα, δημοφιλές θέρετρο στο Νότιο Ρωσία, και η οποία βρίσκεται στο Κράι Κρασνοντάρ, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας) οι αρχαιολόγοι βρέθηκαν μπροστά σε μοναδική ανακάλυψη που μπορεί να αλλάξει εξ ολοκλήρου την άποψη που έχουμε για την αρχαία ιστορία.

Βρήκαν τμήματα αρχαίας ελληνικής πόλης χτισμένης τον 6 αιώνα π.Χ.
Οι αρχαιολόγοι έχουν μείνει έκπληκτοι από την κατάσταση και το πλήθος των ευρημάτων και στην παρούσα φάση φωτογραφίζουν επίπεδο επίπεδο πολύ προσεκτικά προκειμένου να μην καταστρέψουν τα αρχαία τείχη.
Υποθέτουν οτι στο σημείο της ανασκαφής βρισκόταν αρχαίος ελληνικός ναός της θεάς Δήμητρας, θεά της καρποφορίας και της γεωργίας και οι ιστορικοί που παρευρέθηκαν προσδιόρισαν ακριβώς το σημείο του βωμού. Ομως από το πλήθος των ευρημάτων μιλούν για ολόκληρη πόλη.
Το ρεπορτάζ στη συνέχεια αναφέρει οτι οι συνθήκες των ανασκαφών είναι αντίξοες γιατί το σημείο είναι απομακρυσμένο, δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό και κάνει κρύο (μέχρι -26 βαθμούς το βράδυ).
Επιπλέον, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα ο ρόλος των εθελοντών είναι πρωταρχικός.
Συμμετέχουν στα έργα των εκσκαφών και επιπλέον πληρώνουν από την τσέπη τους 500 ρούβλια την ημέρα για τη συμμετοχή τους και παραμονή τους στην ανασκαφή…!!!

ΠΗΓΗ: logioshermes.blogspot

Φυλή Χούνζα. Οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχουν ανοσία στον καρκίνο!

Υπάρχει ένας λαός, ο μακροβιότερος στον κόσμο, όπου ο καρκίνος είναι εντελώς άγνωστος. Πρόκειται για την φυλή Χούνζα, που ζει στο Πακιστάν και αυτοαποκαλούνται απόγονοι των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Το φαινόμενο αυτό δεν άφησε αδιάφορους τους επιστήμονες. Κλιμάκιο από το Μεμόριαλ πήγε στην περιοχή και μελέτησε τη διατροφή των Χούνζα.
Με έκπληξη διαπίστωσαν, ότι οι Χούνζα τρώνε πολλά βερίκοκα και τα κουκούτσια επίσης…. από τα βερίκοκα. Μάλιστα όσο περισσότερα βερίκοκα παράγει και καταναλώνει ένας Χούνζα, τόσο περισσότερο ανεβασμένη είναι η κοινωνική του θέση. Όταν ένας δυτικός γιατρός επισκέφθηκε τους Χούνζα, του προσέφεραν βερίκοκα και αυτός έφτυνε τα κουκούτσια. Έτσι του είχανε μάθει. Οι Χούνζα έκαναν όλοι έναν μορφασμό αηδίας. Πέταγε το καλύτερο.

* Θυμηθείτε. Το κουκούτσι από το βερίκοκο είναι πάρα πολύ πικρό.
* Θυμηθείτε! Το πικρό είναι αναγκαίο για τον καρκίνο.
*Θυμηθείτε! Το πικρό ανοίγει την όρεξη και πολλοί καρκινοπαθείς δεν έχουν όρεξη και πεθαίνουν από καχεξία (υπερβολικό αδυνάτισμα)..
* Θυμηθείτε! Το κουκούτσι από το βερίκοκο έχει βιταμίνη Β17.
* Θυμηθείτε! τα παλικάρια των φαρμακευτικών έθαψαν την εφαρμογή της
επιστημονικής γνώσης στο πεδίο του καρκίνου και εκ. άνθρωποι θα πεθάνουν άδικα (Otto Warburg).

Τι έγινε μετά; Ο Διευθυντής ερευνών του Μεμόριαλ (δεν μιλάμε για οποιοδήποτε νοσοκομείο - είναι η Μέκκα του καρκίνου) ο περίφημος επιστήμονας Κανεμάτσου Σιγκουίρα, έκανε πειράματα με ποντικούς. Η ουσία που ανακάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs έκανε τα πειράματα πάνω σε ποντικούς. Η ουσία που ανεκάλυψε ο βιοχημικός Ernst Krebs μέσα στα βερίκοκα, ονομάστηκε Λεατρίλη ή βιταμίνη Β17.

Ο Σιγκουίρα έμεινε έκπληκτος. Ήταν η δυνατότερη αντικαρκινική ουσία του κόσμου που είχε δοκιμάσει ποτέ, όπως δήλωσε. Τι θα κάνατε εσείς και εγώ αν ακούγατε τέτοια καλό νέο; Δεν θα πηδάγατε από τη χαρά σας; Ο καρκίνος ήταν τελειωμένος. Αμ δε. Το χρήμα βασιλεύει. Πήγε λοιπόν στους ανωτέρους του και τους είπε τα ευχάριστα νέα. Η πιο δυνατή αντικαρκινική ουσία της γης: Β17 η οποία βρίσκεται στα κουκούτσια από βερίκοκα. Τι θα κέρδιζαν αυτοί με την αντικαρκινική αυτή ουσία προσβάσιμη στον καθένα; Θα έχαναν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Αν τα κέρδη τους ανέρχονται σε πολλά δις μόνο από την Ελλάδα, φανταστείτε τι γίνεται σε όλο τον πλανήτη. Άλλωστε τα μέλη του Δ.Σ. του Μεμόριαλ ήταν όλοι αντιπρόσωποι φαρμακευτικών εταιρειών[3].

Του είπαν λοιπόν να συνεχίσει τα πειράματα και να αποδείξει πως ήταν λάθος. Το ακούτε ΛΑΘΟΣ. Οι διαδικασίες τροποποιήθηκαν και σχεδιάστηκαν με σκοπό να αποτύχουν και τελικά απέτυχαν. Αντικατέστησαν τον Σιγκουίρα με έναν κτηνίατρο, ο οποίος χορήγησε στα πειραματόζωα διαφορετική δόση από αυτή που χορηγούσε ο Ιάπωνας επιστήμονας και τα πειραματόζωα πέθαναν. Τα αποτελέσματα αυτού του ψευδοπειράματος δόθηκαν στη δημοσιότητα. Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν τα παπαγαλάκια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Φυσικά από το 1980 που συνέβη οι αποδείξεις ακόμη αναμένονται. Δεν αποδείχθηκε! Ήταν απάτη η Β17, έλεγαν οι γιατροί που δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Κανένας δεν θα μάθαινε την πραγματικότητα αν δεν επαναστατούσε η συνείδηση ενός θαρραλέου δημοσιογράφου που ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων του Μεμόριαλ γνώριζε την απάτη.

Ο Ράλφ Μος, δεν άντεξε το βάρος της συγκάλυψης ενός τόσο μεγάλου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Εδώ παίζονταν οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Βγήκε και κατήγγειλε ευθαρσώς τη μεγάλη απάτη. Τιμή στον θαρραλέο δημοσιογράφο. Τιμή στο Σιγκουίρα. Τιμή στον Κρεμπς που βρήκε έναν πολύτιμο σύμμαχο στη μάχη κατά του για τον καρκίνου. Από τις Eλληνικές εφημερίδες μόνο “Το Βήμα” ανέφερε στις 23/5/1980 ακροθιγώς το θέμα, χωρίς να εισέλθει στην ουσία του θέματος. Ποιος Έλληνας γνωρίζει αυτή την μεγάλη απάτη (σύμφωνα με τον Μοςς);;; Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα σύμφωνα με τον Σιγκουίρα:

α) σταμάτησαν τις μεταστάσεις,
β) βελτίωσαν την γενική υγεία,
γ) εμπόδισαν την ανάπτυξη μικρών όγκων,
δ) παρείχαν ανακούφιση από τον πόνο,
ε) ενεργούν πολύ σημαντικά στην πρόληψη του καρκίνου.

Επίσης η πρώτη επίσημη τονίζω επίσημη αναφορά του Μεμόριαλ υπογράμμιζε με ιδιαίτερη έμφαση τα θετικά πλεονεκτήματα της Β17. Μετά έπεσε γραμμή[4]. Ξέρετε εσείς… Γραμμή και την ακολούθησαν άπαντες.
Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις!. Δεν αποδείχθηκε! Απορώ! Γιατί να μην βάζουμε ένα ερωτηματικό όταν ακούμε αυτό το μονότονα επαναλαμβανόμενο μότο των φαρμακευτικών.

* Θυμηθείτε! Τα κουκούτσια από τα βερίκοκα στο μανάβη της γειτονιά σας
έχουν την ίδια αξία με τα κουκούτσια από τα βερίκοκα των Χούνζα.
Αν λοιπόν αυτοί οι “κύριοι” έσβησαν έναν ερευνητή του κύρους του Κανεμάτσου Σιγκουίρα, που γι αυτόν είχε ειπωθεί από τον αντιπρόεδρο του Μεμόριαλ, ότι είναι ευρέως γνωστός στον κόσμο της έρευνας και ότι οι συνάδελφοί του ερευνητές τον εκτιμούν απεριόριστα. Αν αυτοί οι κύριοι δολοφονούν τους γιατρούς στη Χιλή και αλλού, καταλαβαίνουμε όλοι πως ο πραγματικός καρκίνος για την υγεία της ανθρωπότητας βρίσκεται στα διοικητικά συμβούλια των φαρμακευτικών εταιριών.

Δεν μιλάμε βέβαια για Ελληνικές μικρές εταιρίες, αλλά για σύγχρονα πολυεθνικά θηρία., που επιβάλλουν την άποψή τους με χημειοθεραπείες.
Όποιος ασθενήσει από καρκίνο, θα υποστεί από τις Φαρμακοβιομηχανίες τα μαρτύρια της κόλαση: Γραμμικούς επιταχυντές κοβάλτια, χημειοθεραπείες, εξορκισμούς, για να φύγει ο δαίμονας καρκίνος, διαρκείς εξετάσεις που κρατούν τον άρρωστο σε διαρκή αγωνία, ανασφάλεια, φόβο πανικό, - σωστό θρίλερ. Τώρα το νικήσαμε, δεν αναφέρουμε ούτε το όνομά του και χτυπάμε ξύλο, όταν ακούμε τη λέξη καρκίνος.

Βέβαια τα κυτταροτοξικά φάρμακα, ακτινοβολίες κ.λ.π., είναι γνωστό - και κανείς δεν το αρνείται-, ότι προκαλούν καρκίνο. Είναι δηλαδή βασικές αιτίες ανάπτυξης καρκίνου. Ο άρρωστος όμως, έκανε ότι ορίζουν η φαρμακοβιομηχανίες: Καλό για την τσέπη τους, κακό για τον άρρωστο.
Μην ξεχνάτε: Τα όρια της τσέπης τους, είναι τα όρια της σκέψης τους.
Κουβέντα αυτοί για τη διατροφή. Ρωτείστε ένα γιατρό αν έχει κάτι διδαχτεί για τη διατροφή στις Ιατρική Σχολές. Οι φαρμακοβιομηχανίες θέλουν τον ιατρικό κόσμο στο σκότος της άγνοιας για τη διατροφή και υπερήφανο για τις φαρμακευτικές του γνώσεις σε σημείο, που να υποτιμά τη διατροφή, όπως στην περίπτωση του μυλωνά.

Κανόνας Νο1:
* Τρώτε πικρά, τρώτε βερίκοκα και τα κουκούτσια τους.
* Πίνετε χυμό από φύλλα ελιάς.
* Τρώτε ραδίκια και πίνετε το ζουμί τους με λεμόνι κάθε μέρα.
* Τρώτε αγκινάρες (πικρές).
* Πίνετε ζουμί από άγριες αγκινάρες (πολύ πικρό), Βολβούς (πικρό) ή Γαϊδουράγκαθο (silybuns marianum), αυξάνει την παραγόμενη γλουταθειόνη
υπεροξειδάση: Εξαιρετικό τονωτικό - αποτοξινωτικό για όλες τις παθήσεις του συκωτιού.

Ας ακολουθήσουμε τη συμβουλή των καλύτερων Γερμανών γιατρών, της περίφημης Επιτροπής Ε. Η Επιτροπή Ε, κατατάσσει τα πικρά βότανα ως
εξής:
* (1) κάσσια (quassia amara)
* (2) γεντιανή
* (3) άγρια αψιθιά.
* (4) Φλοιός Gonolobus cocdurango,
* (5) Centantium pulchellum,
* (6) cot αρπαγόφυτο (από την έρημο Καλαχάρη της Αφρικής (το βρίσκετε
στα φαρμακεία).
* (7) φλούδα νεραντζιού.
* (8) γαϊδουράγκαθο (cnicus benediktus).
* (9) Ραδίκι.
* (10) κανέλα.
* (11) κόλιανδρος.

Οι πικρές αυτές τροφές ανοίγουν την όρεξη. Ο καρκινοπαθής συνήθως δεν έχει όρεξη και πεθαίνει από καχεξία. Διεγείρουν την ορμόνη γαστρίνη, που με τη σειρά της διεγείρει την παραγωγή και την απελευθέρωση υδροχλωρικού οξέως. Όλοι το γνωρίζουν: Τα πικρά βοηθούν στην όρεξη.

Αν το σώμα μας έχει μετατραπεί σε ζαχαροπλαστείο, από τα πολλά γλυκά, ποτά, πατάτες κ.λ.π., {όλα αυτά μετατρέπονται σε γλυκόζη) και συγχρόνως έχουμε απορρίψει την πικρή γεύση, δεν θα πάθουμε καρκίνο; Το κλειδί είναι η ισορροπία (ομοιόσταση στην ιατρική γλώσσα).

ΠΗΓΗ: mysatelite

Η Σταυρούπολη ως πρωτεύουσα πόλη του ποντιακού ελληνισμού στον βόρειο Καύκασο

Εισαγωγή



Η εγκατάσταση των Ελλήνων στη Ρωσία ανάγεται στην αρχαιότητα . Οι ελληνικές αποικίες της Μιλήτου και της Τέω , πόλεων της Ιωνικής ομοσπονδίας , στην Κριμαία και στην ανατολική Μαύρη θάλασσα ιδρύθηκαν πολύ πριν οι περιοχές αυτές περιέλθουν στη σφαίρα επιρροής των Ρώσων1 . Μετά τη συνθήκη του Κιουτσούκ - Καιναρτζή (1774 ) και τους νικηφόρους

πολέμους των Ρώσων ( 1769 -1774 και 1787 - 1792 ) κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας , παρατηρήθηκε μετοίκηση Ελλήνων προς τις ρωσικές περιοχές2 .Ιδιαίτερα , ο ποντιακός ελληνισμός της νότιας Ρωσίας , της νότιας Ουκρανίας και της Υπερκαυκασίας , αποτελεί σημαντικό ιστορικό και πολιτισμικό κεφάλαιο , που η μοίρα του επιφύλαξε να ζήσει έξω από τα όρια του ελληνικού κράτους . Κύριος τόπος προέλευσης του πληθυσμού αυτού υπήρξε ο Μικρασιατικός Πόντος . Ο λόγος του ξεριζωμού αναμφισβήτητα υπήρξε η οθωμανική κατάκτηση του Πόντου. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 και τους τρεις ρωσοτουρκικούς πολέμους που ακολούθησαν , παρατηρήθηκε επίσης μετοίκηση προς τις ρωσικές περιοχές .Ο φόβος των τουρκικών αντεκδικήσεων λειτούργησε ως επιπλέον κίνητρο3 .Οι πρώτοι μεταλλωρύχοι της νότιας Ρωσίας και της Υπερκαυκασίας είναι Έλληνες που μετανάστευσαν από την Αργυρούπολη του Πόντου μετά τους ρωσοτουρκικούς πολέμους του 1828 φοβούμενοι τις σφαγές των Τούρκων4. Στη διάρκεια του Κριμαικού πολέμου (1856-1866) μετακινήθηκαν περίπου 60.000 Πόντιοι στις περιφέρειες του Κουμπάν και της Σταυρούπολης5 .Παράλληλα εγκαταστάθηκαν στις ρωσικές ακτές , αλλά και στην ενδοχώρα , πολλοί Έλληνες , κυρίως έμποροι και διανοούμενοι , από τα νησιά του Αιγαίου , τη Μακεδονία και τα νησιά του Ιονίου , οι οποίοι κατέλαβαν σημαντικές θέσεις και αξιώματα στο ρωσικό κρατικό μηχανισμό . Πολλοί από αυτούς ευνόησαν τη μετανάστευση των ελληνικών πληθυσμών από τα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας προς τη Ρωσία6 .



Από τη θύελλα στη νηνεμία ...



Το περιοδικό ‘ Εύξεινος Πόντος ’ που εκδιδόταν στην Τραπεζούντα υπολόγιζε το 1880 , ότι 100.000 Έλληνες από τον Πόντο είχαν ήδη μετοικήσει στην Κριμαία και το βόρειο Καύκασο 7 .Η τελευταία μαζική και δραματικότερη έξοδος έγινε την περίοδο 1914-1924 που σημαδεύτηκε από τη θανάσιμη σύγκρουση του ελληνισμού , αρχικά με το οθωμανικό και μετέπειτα με το νεοτουρκικό κράτος . Περισσότερα από 130.000 άτομα ζήτησαν καταφύγιο στις ρωσικές περιοχές . Η περίοδος μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία συνετέλεσε καθοριστικά στη μετεξέλιξη της ελληνικής ταυτότητας του πληθυσμού αυτού , που γνώρισε αρχικά τον εμφύλιο ανάμεσα στις δυνάμεις των μπολσεβίκων και των τσαρικών και μετέπειτα βίωσε τραυματικά την περίοδο του σταλινισμού με τις διώξεις και τις εκτοπίσεις , ιδιαίτερα από το 1936 και μετά . Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι :

Ανάθεμά σε Ρούσια , τον νόμον ντο εξέγκες ,

σο Κριμ και σ’ όλον το Καυκάζ , Ρωμαίον ξάι κι εφέκες8 .

Η πλειοψηφία των Ελλήνων Ποντίων θεωρεί τις σταλινικές διώξεις ως συνέχεια της γενοκτονίας που υπέστησαν στον μαρτυρικό Πόντο από το νεοτουρκικό εθνικιστικό κράτος9 . Την περίοδο αυτή έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία , οι εκκλησίες , τα θέατρα , τα τυπογραφεία , ενώ σταμάτησε να εκδίδεται κάθε τι ελληνικό . Στις αρχές του 20ου αι . στην περιφέρεια Σταυρούπολης ιδρύθηκαν 4 ελληνικά χωριά : Η Σπάρτα στα τέλη του 1924 και το Γκρετσέσκογιε , η Ντουμπόβαγια Μπάλκα και το Χασάουτ στα 1926 . Στο πρώτο ελληνικό σχολείο στη Σπάρτα , διευθυντής διετέλεσε ο Σάββας Ιωαννίδης10 .

Σήμερα στο βόρειο Καύκασο , αλλά και μέσα στα όρια της ρωσικής ομοσπονδίας ζουν 91.000 Έλληνες , σύμφωνα με την απογραφή του 2005 . Αυτός είναι ο επίσημος αριθμός που δίνουν οι αρχές . Ο πραγματικός αριθμός όμως υπερβαίνει κατά πολύ τον επίσημο , δεδομένου ότι υπάρχουν πολλοί μεικτοί γάμοι και έχουν πολιτογραφηθεί πολλοί Έλληνες με ρωσικά επώνυμα . Δεν υπάρχει πόλη που να μη συναντήσει κανείς Έλληνες . Παντού έχουν δημιουργηθεί ελληνικοί σύλλογοι . Στη Σταυρούπολη ιδρύθηκε η ‘Αναγέννηση ’ το 1991 με πρόεδρο σήμερα τον Νικολάι Ιβάνοβιτς Ματσουκάτοβ , καθηγητή φυσικής κουλτούρας στο Τεχνικό Ινστιτούτο . Στην παραλιακή πόλη Γκελεντζίκ , στη Μαύρη θάλασσα , έγινε από 29 ως 31 Μάρτη 1991 το Α’ Συνέδριο των Ελλήνων της ΕΣΣΔ . Ο Ιακώβ Πολυχρόνοβιτς Ματσουκάτοβ από τη Σταυρούπολη , μηχανικός δημόσιων έργων , ανακηρύχθηκε γραμματέας του κυβερνητικού συμβουλίου , ενώ πρόεδρος ήταν ο Γαβριήλ Χαριτόνοβιτς Ποπόβ , πρώην δήμαρχος της Μόσχας και σήμερα πρύτανης του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Μόσχας , από τον ελληνισμό της Ουκρανίας11 .Ο αείμνηστος Νικολάι Κονσταντίνοβιτς Ματσουκάτοβ , επιφανής καθηγητής στο Αγροτικό Πανεπιστήμιο ίδρυσε το 1992 το Ελληνικό Σχολείο Σταυρούπολης στο νεοκλασικό κτίριο των Ναιτάκη στη λεωφόρο Κάρλ Μάρξ . Ήταν ο πρώτος διευθυντής του και αφιέρωσε όλη τη ζωή του για τη διατήρηση και αναβάθμισή του . Στο σχολείο αυτό που πριν στεγαζόταν στην οδό Γκολένεβα στο χώρο του σημερινού ναού Καζάνσκαγια δίδαξαν οι γνωστοί αδελφοί Ούρσοβ , πολιτικοί πρόσφυγες από την Ελλάδα12 . Σήμερα το σχολείο αυτό φέρει τιμητικά το όνομά του και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα της ελληνικής παιδείας στην περιοχή της νότιας Ρωσίας . Η ελληνική γλώσσα διδάσκεται σήμερα , εκτός από το Ελληνικό Σχολείο Σταυρούπολης , το οποίο ανήκει στο Υπουργείο Παιδείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και στο κρατικό Πανεπιστήμιο Σταυρούπολης ως συμπληρωματική ξένη γλώσσα , προαιρετική για τους φοιτητές . Οι Ματσουκάτοβ , από τη Σπάρτα , έχουν προσφέρει σημαντικό έργο στην αναγέννηση και διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας , ενώ η Σταυρούπολη αναδεικνύεται όλο και περισσότερο σε σημαντικό πολιτικό κέντρο και πρωτεύουσα πόλη του ποντιακού ελληνισμού στο βόρειο Καύκασο .



Η ελληνική διασπορά στη Σταυρούπολη



Νικολάι Γιεγκόροβιτς Νικηφοράκη (1838-1904) . Το Μάρτιο του 1887 στη Σταυρούπολη χρίζεται Έλληνας κυβερνήτης . Ο Νικολάι Γιεγκόροβιτς Νικηφοράκη γεννήθηκε το 1838 στο Αικατερίνοσλαβ , σημερινό Ντνιεπροπετρόβσκ της Ουκρανίας , από Έλληνες γονείς ευγενείς . Το 1902 στη Σταυρούπολη , με τη συμμετοχή του Γερμανού μηχανικού Α. Σμίντ ιδρύεται εργοστάσιο επεξεργασίας χυτοσίδηρου που παρήγαγε εξοπλισμό για αγροτικές μηχανές , άροτρα , κλπ. - σήμερα εργοστάσιο ‘Κράσνυι Μεταλλίστ’-. Με τη συμβολή του κυβερνήτη Νικηφοράκη τίθεται στην κυκλοφορία η σιδηροδρομική γραμμή Ροστόβ - Σταυρούπολη - Βλαντικαυκάζ . Το 1897 το πρώτο τρένο φτάνει στη Σταυρούπολη . Τον Οκτώβριο του 1903 ο ίδιος ο Νικηφοράκη άναψε το κουμπί του πρώτου θερμοηλεκτρικού σταθμού στη Σταυρούπολη , εφοδιασμένου με εξοπλισμό από την Ελβετία και τη Γερμανία . Ο Νικολάι Γιεγκόροβιτς μιλούσε 6 γλώσσες , γνώριζε ρωσική , ελληνική και ευρωπαική λογοτεχνία , θέατρο , μουσική κλπ. Ίδρυσε το Γυμνάσιο Ολγκίνσκυ , το Κυριακάτικο σχολείο και τη σχολή Μπελίνσκυ. Διοργάνωσε σεμινάρια για τους δασκάλους και μετέφερε από την προσωπική του βιβλιοθήκη περισσότερους από 1000 τόμους βιβλίων που ενσωματώθηκαν στα δημοτικά σχολεία και τις σχολές του κρατιδίου της Σταυρούπολης . Το 1893 ίδρυσε το δημοτικό σπίτι ‘Α . Σ . Πούσκιν ’ όπου οργανώνονταν πρωτοχρονιάτικες εκδηλώσεις , θεατρικές παραστάσεις , μαθητικοί διαγωνισμοί κλπ . Ίδρυσε το πρώτο Μουσικό σχολείο στο βόρειο Καύκασο . Πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου 1904 . Ο τάφος του βρίσκεται στην αυλή του καθεδρικού ναού του Αγίου Ανδρέα στην οδό Ντζερζίνσκυ , απέναντι από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Σταυρούπολης13 . Ο ανδριάντας του σχεδιάστηκε και χτίστηκε με τη συμβολή της ελληνικής διασποράς της Σταυρούπολης και βρίσκεται στην είσοδο ‘Τιφλίσκαγια Βαρότα’ απέναντι από το σιδηροδρομικό σταθμό .



Πιέτρ Αφανάσιεβιτς Ναιτάκη (1777-1858) . Γεννήθηκε στην Ιθάκη , ακριβώς τη χρονιά που ιδρύθηκε και η Σταυρούπολη από τον απεσταλμένο του τσάρου στον Καύκασο , Σουβόροβ . Ήρθε εδώ από το Ταγκανρόγκ , όπου άρχισε να δραστηριοποιείται στις επιχειρήσεις ξενοδοχείων και εστιατορίων στη Σταυρούπολη και το Πιάτιγκορσκ . Ο Μιχαήλ Γιούρεβιτς Λέρμοντοβ , μεγάλος Ρώσος ποιητής αναφέρεται στο διήγημά του ‘Πριγκίπισσα Μαίρη’ στο πανδοχείο του Ναιτάκη . Στο κτίριο της λεωφόρου Νικολάγιεβσκαγια - σήμερα Κάρλ Μάρξ - στη Σταυρούπολη , ξενοδοχείο του Ναιτάκη , διέμειναν διαπρεπείς λόγιοι της παλιάς ρωσικής ιντελιγκέντσιας 14 .Στο κτίριο αυτό σήμερα στεγάζεται η ελληνική κοινότητα ‘Αναγέννηση’ και το ελληνικό σχολείο Σταυρούπολης ‘Νίκος Ματσουκατίδης’. Οι απόγονοι των Ναιτάκη σήμερα ζουν στη Γαλλία .



Η Δυναστεία των Αλαφούζοβ . Το 1827 στην περιοχή Σταυρούπολης έφτασε μια οικογένεια Ελλήνων εμπόρων από τη Σαντορίνη . Τα μέλη της γρήγορα πήραν τη ρωσική υπηκοότητα . Το 1847 ο γιος της οικογένειας Ιβάν Αντόνοβιτς εκλέχτηκε βουλευτής στη Δημοτική Δούμα , ενώ το 1856 ανακηρύχθηκε κτήτορας του ναού , αφιερωμένου στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας ‘Καζάνσκαγια15 . Το 1868 άρχισε η ανέγερση εργοστασίου ζυθοποιίας στην οδό Σεμινάρσκαγια - σήμερα Λομονόσοβα - αλλά και αλευρόμυλου . Ο Ιβάν Αντόνοβιτς ανέλαβε αμέσως την εργολαβία εφοδιασμού του στρατού σε ψωμί και βότκα . Ο ετήσιος τζίρος του έφτανε το αστρονομικό ποσό για την εποχή των 600.000 ασημένιων ρουβλίων . Την ποιότητα των παραγόμενων προιόντων των επιχειρήσεων Αλαφούζοβ πιστοποιούσαν χρυσά και ασημένια μετάλλια σε εκθέσεις στην Πετρούπολη και στο Παρίσι . Η βότκα Αλαφούζοβ ήταν γνωστή στην εντόπια και διεθνή αγορά . Το 1889 ο Βασίλι Μάρκοβιτς ανοίγει το πρώτο εργοστάσιο μπύρας κοντά στην περιοχή του κρατικού τσίρκου της πόλης , όπου η μπύρα έβραζε στον ατμό και με την εφαρμογή όλων των σύγχρονων τεχνικών . Παρήγαγε τα εξής είδη μπύρας : Εξαγωγής , Πιλζένσκαγια , Βένσκαγια , Μαρτιάτικη και Μαύρη16 .Παράλληλα με τα προιόντα ζυθοποιίας εδώ παρήγαγαν χυμούς φρούτων και μεταλλικό νερό . Ετικέτες από τη συσκευασία της μπύρας βρίσκονται σήμερα στο Λαογραφικό Μουσείο της Σταυρούπολης . Αργότερα ίδρυσαν εργοστάσιο τούβλων που ανήκε στον Αντόν Βασίλιεβιτς , μέλος της επιτροπής λογιστικού της κρατικής τράπεζας . Ο Ιβάν Αντόνοβιτς είχε 5 γιους , τον Ιβάν , τον Νικολάι , τον Αντόν , τον Γκεόργκι και τον Λεονίντ και 2 κόρες , την Ευδοκία και τη Μαρία από τον πρώτο γάμο του , αλλά και άλλα παιδιά από το δεύτερο17 .Ο μικρός γιος του Ιβάν Αντόνοβιτς , Νικολάι , φοίτησε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μόσχας , ενώ αργότερα παρουσίασε στη Σταυρούπολη την προσωπική του συλλογή που ήταν μοναδική18 .Ο άλλος γιος , Ιβάν Ιβάνοβιτς Αλαφούζοβ (1837-1891) , πήρε την εκπαίδευσή του στην Οδησσό , στο Λύκειο Ρυσελέβσκυ , το οποίο δεν τελείωσε γιατί έφυγε για τη Γερμανία . Ήταν ένας από τους πλουσιώτερους εμπόρους στη Ρωσία . Μεγάλη ακίνητη περιουσία είχε στο Καζάν και στην Πετρούπολη . Δραστηριοποιήθηκε στο εμπόριο του λιναριού , τη μηχανουφαντουργία και τη βυρσοδεψία . Το 1867 οι επιχειρήσεις του στο Καζάν , στο Ουράλ , στη Σιβηρία και στην περιοχή του Βόλγα ήταν ανάμεσα στις πιο εύρρωστες οικονομικά σε όλη τη Ρωσία . Εξαγωγές δερμάτων , λινών , χοντρόπανων κλπ . και με εκθέσεις των προιόντων του στην Ευρώπη και την Αμερική19 . Συνολικά οι επιχειρήσεις Αλαφούζοβ βραβεύτηκαν με 27 χρυσά και ασημένια μετάλλια στις διεθνείς εκθέσεις . Στην Αγία Πετρούπολη ο Ιβάν Ιβάνοβιτς άφησε στην διαθήκη του ποσό 400.000 ρουβλίων για την ανέγερση Επιδημιολογικού Νοσοκομείου 250 κλινών20 . Η βιβλιοθήκη γενικής μόρφωσης ήταν το ‘σπίτι των εργαζόμενων’ στις επιχειρήσεις των Αλαφούζοβ στο Καζάν . Στις αρχές του 20ου αι . η βιβλιοθήκη διέθετε περίπου 35.000 τόμους βιβλίων και 50 εφημερίδες και περιοδικά στη ρωσική και την τατάρικη γλώσσα21 .Από τους νεότερους προγόνους είναι και ο Βλαντίμιρ Αντόνοβιτς Αλαφούζοβ (1901-1966) . Πήρε μέρος στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο . Τελείωσε τη Ναυτική Ακαδημία του Λένινγκραντ το 1932 . Το 1938 γίνεται υπαρχηγός του Ναυτικού Επιτελείου , ενώ στο ρωσο-φινλανδικό πόλεμο ήταν διοικητής του στόλου της Βαλτικής . Από τον Ιούλιο του 1942 ως το Μάρτιο του 1943 ήταν διοικητής του στόλου στον Ειρηνικό .Τιμήθηκε με 2 παράσημα Λένιν , 3 παράσημα της σημαίας , παράσημο Ουσακόβ 1ου βαθμού , πατριωτικού πολέμου 1ου βαθμού και κόκκινου αστέρα22 .Σήμερα , στη Σταυρούπολη , πόλη από την οποία ξεκίνησαν τη λαμπρή και μακρόχρονη επιχειρηματική τους πορεία οι Αλαφούζοβ , όλοι γνωρίζουν τη μεγάλη προσφορά τους στην οικοδόμηση της Ρωσίας . Αν επισκεφθεί Έλληνας σήμερα το Μουσείο Καλών Τεχνών της πόλης , στην οδό Ντζερζίνσκυ , νεοκλασικό κτίριο στο οποίο διέμενε η οικογένεια Αλαφούζοβ στις αρχές του 19ου αι . , θα γίνει δέκτης ευγνωμοσύνης από το προσωπικό του μουσείου για τη μεγάλη προσφορά των Ελλήνων ευγενών στον πολιτισμό .



Στους δρόμους της ποίησης ...



Το 1812 ο Ρώσος στρατηγός Ραέβσκυ με το γιο του Νικόλαο συνάντησαν τον Αλεξάντερ Σεργκιέγιεβιτς Πούσκιν στο Αικατερίνοσλαβ . Από τη διάσωση μιας επιστολής του Ραέβσκυ με την κόρη του Κατερίνα , προκύπτει η επιθυμία του μεγάλου Ρώσου ποιητή να επισκεφθεί τα θεραπευτικά νερά του Καυκάσου .Μια βουτιά στα παγωμένα νερά του Δνείπερου του έφερε υψηλό πυρετό που εξελίχτηκε σε αινιγματική αρρώστια , ίσως αθεράπευτη . Τον οδήγησε στην περιπέτεια να ταξιδέψει στον Καύκασο23 . Ο Πούσκιν ταξίδεψε 2 φορές στον Καύκασο , τον Ιούνη του 1820 και το καλοκαίρι του 1829 . Και τις 2 φορές πέρασε και διέμεινε στη Σταυρούπολη . Το ταξίδι που ακολούθησε ήταν : Αικατερίνοσλαβ - Μαριούπολ - Ταγκανρόγκ - Ροστόβ επί του Δον - Ακσάι - Νοβοτσερκάσκ - Στάβροπολ - Γκεοργκίεβσκ - Γκοριάτσιε Βόντι (σημερινό Πιάτιγκορσκ ) .Στο πρώτο ταξίδι τον ακολούθησαν ο στρατηγός Ραέβσκυ με τα παιδιά του . Φτάνοντας στην πόλη του Σταυρού άφησαν τα άλογά τους να ξεδιψάσουν και να ξεκουραστούν . Ο ίδιος ο ποιητής γράφει : ‘…η πόλη είναι χτισμένη ψηλά και όλα τα σπίτια είναι όμορφα και καθαρά , χτισμένα στη βουνοπλαγιά . Οι δρόμοι γενικά είναι ανώμαλοι . Τα περισσότερα σπίτια είναι ξύλινα ... πολύ λίγα είναι από πελεκητή πέτρα εξορυγμένη από την περιοχή . Σε μεγάλο μέρος τους σκεπάζονται με στοές που μεταμορφώνει τις αυλές τους …’ Επίσης με την πόλη συνέδεσαν το όνομά τους ο Μ . Λέρμοντοβ , ο Λ . Τολστόι , ο Β . Μπελίνσκυ και πολλοί άλλοι γνωστοί άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης 24 .





Σταυρούπολη



Στην πόρτα του Καυκάσου ,

εσύ διαβάτη στάσου ,

λίγο νερό να πιεις

και να συλλογιστείς .



Κι εδώ στην πόλη του Σταυρού ,

την καταπράσινη παντού ,

με τα παλιά τα τείχη ,

ψάξε να βρεις μια τύχη .



Μεγάλοι ανθρώποι ξακουστοί ,

στη Μοσχοβία σεβαστοί ,

πέρασαν κι έζησαν εδώ ,

μέσα σε τόπο ιερό .



Ο πρώτος κυβερνήτης ,

από την ίδρυσή της ,

ήταν αριστοκράτης ,

Έλληνας διπλωμάτης .



Μνημεία επιβλητικά ,

κτίρια νεοκλασικά ,

στολίζουνε την πόλη ,

κάθε γιορτή και σχόλη .



Με την άνοιξη ανθίζει ,

όλο μυρωδιές σκορπίζει ,

στις μπεριόζες , στα λουλούδια

τα πουλιά στήνουν τραγούδια .



Κι όταν έρχεται τ’ αγιάζι

Και ο άνεμος σφυρίζει ,

μη φοβηθείς στ’ αλήθεια ,

γιατί θα ’ναι μια συνήθεια.25





Κων/νος Ν. Θώδης , εκπ/κός - συγγραφέας ,

Πανεπιστήμιο Σταυρούπολης Ρωσίας

Οι δρόμοι των Ελλήνων

Φαίνεται απίστευτο, αλλά μπορεί να είναι αληθινό: ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι πρώτοι Ελληνες έφτασαν στην Αμερική μαζί με τον Χριστόφορο Κολόμβο. Οταν ο θαλασσοπόρος πήγε το 1487 στους Βροντάδες της Χίου, που τότε ήταν αποικία των Γενουατών, ναυτολόγησε τέσσερις ναυτικούς για την ιστορική αποστολή του.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1532, ένας πολέμαρχος, ο Πέτρος Κρητικός αναδείχθηκε υπαρχηγός του ισπανού κατακτητή του Περού Φρανθίσκο Πιθάρο και πήρε μέρος στην ίδρυση της πρωτεύουσας Λίμα. Το 1855, πάλι, ο Σαμιώτης Ιωάννης Γεωργίου εξερεύνησε την απρόσιτη Παταγονία και τη Γη του Πυρός και έγινε θρύλος στην Αργεντινή.

Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις κάποιον Ελληνα θα βρεις. Είτε έφυγαν για οικονομικούς ή πολιτικούς λόγους, είτε ήταν ριψοκίνδυνοι τυχοδιώκτες, διακατέχονταν πάντως από το «σύνδρομο του Οδυσσέα». Ορισμένοι ανέπτυξαν ναυτιλιακές επιχειρήσεις -η άνοδος του Ωνάση άρχισε στην Αργεντινή- άλλοι συμμετείχαν στη διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά, έβγαλαν ακατέργαστα διαμάντια από τα ορυχεία της Νότιας Αφρικής ή βούτηξαν για σφουγγάρια στις... Μπαχάμες. Πολέμησαν μαζί με επαναστάτες, έκαναν μεικτούς γάμους, μετέδωσαν παραδόσεις και νοοτροπίες, διακρίθηκαν στις επιστήμες, τις τέχνες, τα γράμματα.

Την πορεία και τη δράση των Ελλήνων στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ξεδιπλώνει η πολυσέλιδη, ενδιαφέρουσα μελέτη «Οι δρόμοι των Ελλήνων» που έγινε με τη χορηγία της Τράπεζας Πειραιώς σε επιμέλεια των Κώστα Λουκέρη και Κυριακής Πετράκη (εκδόσεις Polaris) και η οποία δεν κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. Οι μεγάλες και μικρές κοινότητες καταγράφονται εκτεταμένα, ενώ η ιδιαιτερότητα της έκδοσης είναι πως φέρνει στο προσκήνιο άγνωστες ή ελάχιστα γνωστές, σχεδόν απίστευτες ανθρώπινες ιστορίες από τις άκρες του κόσμου.

«Παρακολουθούμε τη γιορτή των Θεοφανίων στις αρχές του 20ού αιώνα στη μακρινή Μαντζουρία, με τους ντόπιους να κοιτούν απορημένοι τις βουτιές κάποιων "περίεργων" στις τρύπες του πάγου για να πιάσουν το Σταυρό, περπατάμε στο λιμάνι του Ρίο την ώρα που καρέκλες εκσφενδονίζονται από τα γραφεία της κοινότητας ευέξαπτων μεταναστών -ενώ οι ντόπιοι σχολιάζουν "οι Ελληνες συνεδριάζουν"- και καταλήγουμε στην εξιστόρηση της απίστευτης οδύσσειας των Ελλήνων του Πόντου αλλά και των μεγάλων προβλημάτων των μειονοτήτων στη Βόρεια Ηπειρο», επισημαίνει η Σοφία Στάικου, πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς στην εισαγωγή.

Το βιβλίο μάς ταξιδεύει σε όλες τις ελληνικές κοινότητες.
Το ελληνικό δαιμόνιο όμως, εκτός από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, υπάρχει κι εκεί που δεν το περιμένεις:

* Στο τέλος του 19ου αιώνα ορισμένοι από τους έλληνες εποίκους του Περού πήραν μέρος στον Πόλεμο του Ειρηνικού (στη ναυμαχία του Ικίκε) μεταξύ Βολιβίας, Χιλής και Περού. Θυσιάστηκαν πυρπολώντας τη ναυαρχίδα του περουβιανού στόλου Γουασκάρ.

* Στις Μπαχάμες είχαν εγκατασταθεί από το 1920 δύτες από τη Σύμη, τους οποίους εντόπισε ο αμερικανός αρχαιολόγος Εντουαρντ Χέρμπερτ Τόμσον και τους χρησιμοποίησε στην έρευνα που έκανε στη Λίμνη των Ανθρωποθυσιών, στην ιερή πόλη των Μάγια Τσιτσέν Ιτσά. Σήμερα οι απόγονοί τους ασχολούνται με την αλιεία ή την επεξεργασία σφουγγαριών, τα οποία μεταφέρουν και στην Ελλάδα.

* Στην Κούβα είχαν καταγραφεί 8.000 ορθόδοξοι, όμως λίγοι προέρχονταν από την Ελλάδα. Οταν επαναξιολογήθηκε το καθεστώς του αθεϊσμού, ανέλαβαν δράση. Ετσι, ο ορθόδοξος ναός στην Αβάνα που είχε γίνει παιδικό θέατρο ξανάνοιξε το 2004 με παρέμβαση του Φιντέλ Κάστρο και ανακαινίστηκε με έξοδα της κουβανικής κυβέρνησης.

* Από το Μαϊάμι, μέσω Κούβας, ο Πατρινός Κώστας Μαλεβίτης τροφοδοτούσε με πετρέλαιο τους Σαντινίστας, εξοργίζοντας τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Το 2000 επέστρεψε στη Νικαράγουα, όπου ίδρυσε δική του ναυτιλιακή εταιρεία και με φεριμπότ σύνδεσε τη χώρα με τα εξωτικά νησιά Κορν της Καραϊβικής.

* Ο Παναμάς δέχτηκε πάνω από 6.000 έλληνες εποίκους την περίοδο 1880-1970. Πόλος έλξης ήταν ασφαλώς τα κατασκευαστικά έργα της διώρυγας. Πολλοί από τους πρωτοπόρους αποδεκατίστηκαν από τις κακουχίες και τις ασθένεις. Κάποιοι διακρίθηκαν. Οπως ο πρώτος πιλότος της διώρυγας, καπετάνιος Νικήτας Μαυράκης και ο πρόεδρος του Παναμά Δημήτρης Β. Λάκας, ο οποίος πρωτοστάτησε στις διαπραγματεύσεις για να περάσει η κυριαρχία της διώρυγας από τις ΗΠΑ στον Παναμά.

* Στην άλλη άκρη της γης, η Ασία προσέλκυσε αρχικά πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, οι οποίοι κουβαλούσαν και τα έθιμά τους. Στην περιοχή του παγωμένου Σταυρού, στον ποταμό Σονγκουα οι πρόσφυγες άνοιγαν τα Θεοφάνια μια μεγάλη τρύπα στον πάγο και βουτούσαν σε θερμοκρασία -50 βαθμών. Οι ντόπιοι στο τέλος τούς κερνούσαν βότκα.

* Ο ποιητής Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε και έζησε τα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Μαντζουρία. Ο Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν, η μητέρα του οποίου ήταν Ελληνίδα και ο πατέρας του Ιρλανδός, γεννήθηκε στη Λευκάδα, ενώ μετοίκησε στην Ιαπωνία το 1890. Πήρε την υπηκοότητα και έγινε συγγραφέας με το όνομα Γιακούμο Κοϊζούμι, όπως ήταν το επίθετο του σαμουράι πεθερού του. Θεωρείται ο συγγραφέας που άνοιξε την πόρτα της επί 200 χρόνια απομονωμένης και αποκλεισμένης Ιαπωνίας στη Δύση.

* Στην Αίγυπτο γαλουχήθηκαν εθνικοί ευεργέτες όπως ο Γεώργιος Αβέρωφ και ο Εμμανουήλ Μπενάκης αλλά και ο Κ.Π. Καβάφης και ο Στρατής Τσίρκας. Οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του αναβιώνουν τα ιστορικά γεγονότα τής μετά το 1940 εποχής στη Μέση Ανατολη.

Δισκογραφική εταιρεία στο Κονγκό

* Ενας από τους λίγους Ελληνοεβραίους που εγκαταστάθηκαν στο Ισραήλ και απέκτησαν μεγάλη φήμη ήταν ο Σαλάμο Αρουχ. Η ζωή του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς και η σχέση του με την πυγμαχία έγιναν ταινία («Ο θρίαμβος του πνεύματος») με πρωταγωνιστή τον Γουίλιαμ Νταφόε.

* Τα αδαμαντωρυχεία και τα μεταλλεία χρυσού ήταν πόλος έλξης στη Νότια Αφρική για τους Ελληνες, που στη συνέχεια έγιναν ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, καφενείων και άλλων καταστημάτων -οι γνωστοί τιρουμτζήδες (από το tea-room). Ξεχωριστή περίπτωση ήταν ο Δημήτρης Τσαφέντας, ο οποίος γεννήθηκε στη Μοζαμβίκη από πατέρα Κρητικό και μητέρα από τη Σουαζιλάνδη. Ο ίδιος ζήτησε να αλλάξει στην ταυτότητά του ο χαρακτηρισμός «λευκός» και να γίνει «έγχρωμος». Το 1966 δολοφόνησε τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής και υποστηρικτή της πολιτικής του απαρτχάιντ Χέντρικ Φέρβουρτ και φυλακίστηκε. Και μην ξεχνάμε ότι δικηγόρος του Νέλσον Μαντέλα, την περίοδο του απαρτχάιντ, ήταν ο Γιώργος Μπίζος.

* Στο Κονγκό τις δεκαετίες του 1940 και 1950 οι Νίκος και Αλέξανδρος Ιερωνυμίδης με τον Ελληνα της Αιθιοπίας Νίκο Καββαδία ίδρυσαν τη δισκογραφική εταιρεία Ngoma, εισάγοντας τη χρήση νέων μουσικών οργάνων. Παράλληλα προώθησαν την ντόπια μουσική, συχνά με πολιτικό στίχο και ανέδειξαν νέους καλλιτέχνες. Θεωρούνται από τους πρωτεργάτες της μουσικής «ζαϊρουά» (ζαϊρινής).

(Τα κείμενα του λευκώματος υπογράφουν οι Βλάσης Αγτζίδης, Γεώργιος Γιακουμής, Αλέξανδρος Κιτρόεφ, Κώστας Λουκέρης, Κυριακή Πετράκη, Αναστάσιος Τάμης).

ΛΕΓΝΙΜ' ΠΟΛΛΑ ΛΕΓΝΕΣΑΜ' ... ΜΑΝΤΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ

ένα χάρντ ροκ ποντιακό, έτσι για να εξοικειωνόμαστε!

Εσύ είσαι τ' εμόν τ' αρνίν
και το παντοτινόνι,
τρανύνω και θα παίρω σεν,
είσ' ακόμα μικρόνι...




ΠΗΓΗ: youtube

Οι Μινωίτες πρόλαβαν τον Κολόμβο

Οι Μινωίτες ήταν οι πρώτοι που κατάφεραν να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να πατήσουν το πόδι τους στην Αμερική, 3.700 χρόνια πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο. Έτσι τουλάχιστον υποστηρίζει στο υπό έκδοση βιβλίο του ο Βρετανός συγγραφέας και πρώην αντιπλοίαρχος υποβρυχίου του βασιλικού ναυτικού, Gavin Menzies.

Σημειώνεται ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγγραφέας αμφισβητεί τα πρωτεία του Χριστόφορου Κολόμβου: στο πρώτο του βιβλίο με τίτλο «1421: η χρονιά που η Κίνα ανακάλυψε την Αμερική» διατεινόταν ότι ένας Κινέζος ευνούχος είχε οδηγήσει ένα στόλο ιστιοφόρων στην Αμερική 71 χρόνια πριν από τον Κολόμβο. Το βιβλίο αυτό, μάλιστα, πούλησε πάνω από ένα εκατομμύρια αντίτυπα σε 130 χώρες.

Τα επιχειρήματα του συγγραφέα

Πρώτον ότι οι Μινωίτες θαλασσοπόροι είχαν την δυνατότητα και την τεχνογνωσία να πραγματοποιήσουν ένα τόσο μακρινό ταξίδι. Μελετώντας τις απεικονίσεις πλοίων σε μινωικές τοιχογραφίες και τα ελάχιστα υπολείμματα του ναυαγίου του Uluburun που ανακαλύφθηκε το 1982 στη Μικρά Ασία και χρονολογείται με ακρίβεια στο 1305 π.Χ. ο Menzies υποστηρίζει ότι «τα σκάφη θα μπορούσαν να πλεύσουν με τον αέρα καθώς και με χαμηλότερο πανί σε περίπτωση θύελλας.»

Το δεύτερο επιχείρημα αφορά στη μεταφορά ενός σπάνιου γονιδίου DNA από τους Μινωίτες σε συγκεκριμένους πληθυσμούς γηγενών Αμερικανών. Επιπλέον, στις περιοχές όπου ζούσαν οι πληθυσμοί αυτοί, δηλαδή γύρω από τη λίμνη Superior, κοντά στα σύνορα με τον Καναδά, εντοπίστηκαν πλούσια κοιτάσματα χαλκού και χάλκινα εργαλεία μοναδικής καθαρότητας. O Menzies, λοιπόν, επικαλείται επιστημονικές έρευνες οι οποίες υποστηρίζουν ότι ο χαλκός αυτός ταιριάζει με αυτόν που βρέθηκε στο μινωικό ναυάγιο του Uluburun. Άρα, υποστηρίζει, δεν μένει αμφιβολία ότι οι Κρήτες μετέφεραν το χαλκό αυτόν στην Αμερική.

Τρίτον, η μεταφορά ενδημικών φυτών της Αμερικής σε άλλους πολιτισμούς μπορεί να έγινε μόνο με την μεσολάβηση των Μινωιτών, οι οποίοι και είχαν τη δυνατότητα να κάνουν το ταξίδι. Για παράδειγμα, η ύπαρξη ιχνών νικοτίνης και καλαμποκιού στην αρχαία Αίγυπτο, φυτών αγνώστων στην περιοχή, μπορεί να εξηγηθεί μόνο μέσω της μεταφοράς τους από τη μακρινή Αμερική. Και εφόσον οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν ήταν ικανοί ναυτικοί, αλλά διατηρούσαν στενές εμπορικές σχέσεις με τους ικανότερους Μινωίτες, το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: οι Μινωίτες ήταν αυτοί που μετέφεραν τα φυτά από την Αμερική στην Αίγυπτο.

Αμφισβήτηση από την επιστημονική κοινότητα

Όπως είναι αναμενόμενο, την ίδια στιγμή που ο ατζέντης του συγγραφέα δηλώνει ενθουσιασμένος, λέγοντας ότι «η ιστορία που αναθεωρεί τα μέχρι τώρα δεδομένα πουλάει εξαιρετικά,» πληθώρα επιστημόνων αμφισβητεί τα επιχειρήματα και τα συμπεράσματα του Menzies.

«Θεωρητικά είναι πιθανό οι Μινωίτες να έφτασαν στην Αμερική», λέει ο ειδικός στη μινωική αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Sheffield, John Bennet. «Τα πλοία τους όμως ήταν πολύ μικρά για να μεταφέρουν ικανές προμήθειες και φορτίο για ένα τόσο μακρινό ταξίδι».

Παρομοίως, ο αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Α&Μ του Τέξας που ηγήθηκε των ανασκαφών του Uluburum, Cemal Pulak, αμφισβητεί τη δυνατότητα των πλοίων των Mινωιτών να αντέξουν ένα τόσο φιλόδοξο ταξίδι. Εξάλλου, ο χαλκός από το ναυάγιο του Uluburum προέρχεται από την Κύπρο, προσθέτει.

Επιπλέον, ειδικοί δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν στοιχεία τα οποία να υποδεικνύουν την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της λίμνης Superior από άλλους πέρα από τους γηγενείς Αμερικανούς.

Την αμφισβήτησή του για τις θεωρίες αυτές εξέφρασε και ο ομότιμος καθηγητής Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γεώργιος Κορρές, ο οποίος δήλωσε στα ΝΕΑ ότι «οι Αιγύπτιοι είχαν κάνει υπερπόντια ταξίδια προς Νότον. Δεύτερον, πώς ήταν δυνατόν να διαπλέουν τόσο μικρά πλοιάρια τη νύχτα τον Ατλαντικό; Μπορεί να έκαναν μεγάλα ταξίδια, αλλά η προώθηση γινόταν σταδιακά, καθώς τη νύχτα τα πλοιάρια σταματούσαν σε όρμους, νησάκια και ακρωτήρια με τα οποία είναι διάσπαρτο το Αιγαίο. Και τέλος, πώς μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο οι Αιγύπτιοι να εντόπισαν καπνό και καλαμπόκι στους λαούς που ζούσαν προς Νότον ή στους λαούς της Εγγύς Ανατολής;».

Υπάρχουν, βέβαια, και οι ειδικοί οι οποίοι υποστηρίζουν τα επιχειρήματα του Menzies. «Πεπεισμένος πως οι Μινωίτες δεν ήταν ούτε οι πρώτοι ούτε οι μόνοι που κατάφεραν να διαπλεύσουν τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό» δηλώνει χαρακτηριστικά ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Oregon Carl Johannessen.

ΠΗΓΗ: tvxs.gr

ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

Σε μία πανάρχαια εποχή φαίνεται πως έγινε ο εποικισμός της Αμερικανικής ηπείρου από ομάδες Τατάρων και Μογγόλων κυνηγών από την Σιβηρία Η λογική λέει πως οι ομάδες αυτές που κατέκλυσαν την Αμερικανική ήπειρο πέρασαν από τα στενά της χερσονήσου Καμτσιάκας τα οποία στην απώτατη εκείνη εποχή ήταν μία συνέχεια ξηράς που ένωνε την Αλάσκα με το πιο μακρινό βόρειο σημείο της Ασίας. Είναι εκείνοι που στην συνέχεια έφτιαξαν τον μογγολοειδή τύπο των ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Είναι αυτοί που βρήκαν οι Έλληνες όταν έφτασαν στην ανεξερεύνητη έως τότε ήπειρο του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη. Είναι εκείνοι που έβλεπαν την κατάλευκη σάρκα, τους ασπροφώτιστους μανδύες των Ελλήνων και το υψηλό τους παρουσιαστικό, τα υπερσύγχρονα σκάφη τους που φαίνονταν αλλόκοτα μπροστά στις ακατέργαστες πιρόγες τους και όπως ήταν λογικό τους είδαν σαν Θεού!!!
Η POPOLBUX το πανάρχαιο ινδιάνικο κείμενο των ιθαγενών της Αμερικής γράφει για τους «παράξενους» επισκέπτες που ήρθαν στην χώρα τους και τους μετέφεραν τον πολιτισμό: « Ο Θεός Ήλα-Τάκι ήταν ιερέας και βασιλιάς των λευκών επικοιστών. Οι λευκοί εκείνοι ήταν σοφοί, ειρηνικοί και ψηλοί. Είχαν λευκό δέρμα και μακριά γένια…».
Είναι λογικό οι τότε κάτοικοι της Αμερικής που είχαν άγνοια για το πώς ήταν η γη, τι έκταση καταλάμβανε, και αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι κάπου αλλού, να τους φαίνονται περίεργοι εκείνοι οι επισκέπτες, θεωρώντας τους μάλιστα, λόγω των μεγάλων μορφολογικών διαφορών αλλά κυρίως των γνώσεων που κατείχαν, κάτι εν είδη Θεών…
Και έτσι έπλασαν τους Θεούς μέσα στην φαντασία τους πάνω σ’ εκείνα τα πρότυπα. Τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι έφτασαν εκεί, στην μακρινή χώρα της Εσπερίας με τα πλοία τους και με έναν πολιτισμό μαζί τους τον οποίο άφησαν παρακαταθήκη σ’ έναν κόσμο που βρισκόταν ακόμα σε μία πρωτόγονη κατάσταση, αλλά όχι και άγρια. Απόδειξη η αφομοίωση όχι μονάχα του υλικού μέρους του πολιτισμού αλλά και εκείνου του πνευματικού που κυρίως έχει να κάνει με την γλώσσα και τον λόγο. Γι’ αυτό και οι ομοιότητες πολλών λέξεων των αρχαίων λαών της Αμερικής με την ελληνική γλώσσα είναι σημείο αναφοράς για πολλούς επιστήμονες, ντόπιους και ξένους…
Όταν μετά από αρκετούς αιώνες παρουσιάστηκαν στα παράλια των ακτών της Αμερικής οι νέοι επισκέπτες, με τον Χριστόφορο Κολόμβο επικεφαλής, οι ιθαγενείς τους υποδέχτηκαν σαν θεότητες. Ο ίδιος ο μεγάλος εξερευνητής εξιστορεί στα απομνημονεύματά του : « …Το μόνο αίσθημα που ένοιωσαν για εμάς οι Ινδιάνοι, ήταν λατρεία και θαυμασμός…» , και πιο κάτω συμπληρώνει: « Μόλις μας είδαν οι Ινδιάνοι στις ακτές τους, έπεφταν στη γη έξαλλοι, σήκωναν τα χέρια τους στον ουρανό ολόχαροι, και μας καλούσαν να βγούμε στην στεριά το γρηγορότερο…».
Η παράδοσή τους έλεγε πως θα επέστρεφαν εκείνοι που κάποτε είχαν έρθει και τους έφεραν το φως του πολιτισμού. Που τους έδωσαν την τάξη και τον τρόπο του πως θα ζούσαν καλύτερα μέσα από μία σωστή και ορθή ανάπτυξη πολιτιστική. Τους έδωσαν πολιτισμό και αυτό έλεγε πάρα πολλά σε εκείνους που ζούσαν μέχρι τότε σε μία κατάσταση που ταίριαζε σε ζώα και όχι ανθρώπους. Πώς να μην είναι ευγνώμονες απέναντί τους; Πώς να μην τους θεωρούν Θεούς; Είναι λοιπόν πολύ λογική η αντίδραση που περιέγραψε ο Χριστόφορος Κολόμβος, εκ μέρους των ιθαγενών της Αμερικής. Αλλά πιο λογική φαίνεται όταν συναντά κανείς μέσα στην παράδοση ή στα παλιά, πανάρχαια κείμενά τους την νοσταλγία μιας επιστροφής Εκείνων…
Στις θρησκευτικές τους τελετές οι Ινδιάνοι της Αμερικής, φορούν λευκά προσωπεία( μάσκες), ή βάφουν τα πρόσωπά τους με λευκό χρώμα σε ανάμνηση εκείνων των λευκών Θεών που τους είχαν εκπολιτίσει. Οι ιερείς τους επίσης φορούν κράνη στολισμένα με κέρατα ταύρου. Τα κράνη αυτά φορούσαν οι στρατιώτες του Κρόνου- Βήλου. Αλλά είναι και το σύμβολο του Κρητικού πολιτισμού, των χρόνων του Μίνωα, των Ετεοκρητών, των μεγάλων και ισχυρότερων θαλασσοπόρων όλων των εποχών.

Οι ψηλοί επισκέπτες της Αμερικής, λευκοντυμένοι και γενειοφόροι καθώς λένε τα πανάρχαια ινδιάνικα κείμενα, είναι οι Έλληνες Θεοί, της εποχής των Θεοβασιλέων Ουρανού, Κρόνου, Άτλαντα, Ποσειδώνα, Διονύσου…
Γίγαντες τους παρουσιάζουν πολλά αρχαία δικά μας κείμενα, «…Γένος κρατερών, γιγάντων, υμνεύσαι … εντός Ολύμπου μούσαι Ολυμπιάδες…», γράφει ο Ησίοδος δίνοντας το στίγμα για το ποιοι ήσαν αυτοί οι ψηλοί σαν γίγαντες λευκοί και γενειοφόροι κρατεροί…
« Άναξ, παιδοτρεφές, αίμαι γιγάντων»( Νόνος, Διονυσιακά, τόμος Β΄ βιβλ. 40ο σελ. 313, στιχ. 315), και ο Απολλόδωρος λέει: « Γεννά γίγαντας εξ ουρανού … Εγένετο δε εν Παλήνη…» ( Βιβλ. Ι., 34).
Ο Πλάτων γράφει: «…εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη, μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μεν απάσης της νήσου πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου…»
«… Ούτοι δε οι πάντες αυτοί τε και οι έκγονοι τούτων, επί γενεάς πολλάς ώκουν, άρχοντες μεν πολλών άλλων κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…»
«… Καθ’ άπερ εν τοις πρόσθεν ελέχθη περί της των θεών λέξεως ότι κατενείμαντο γην πάσαν … Ποσειδών την Ατλαντίδα λαχών, εκγόνους κατώκεισεν…»
Γράφει ο Πλάτων σχετικά με την Ατλαντίδα δείχνοντάς μας ότι είχε εποικιστεί από τα ελληνικά φύλα. Η τοποθέτηση της Ατλαντίδας στο δυτικό ημισφαίριο όπου μάλιστα όπως λέει ο Πλάτων υπήρχαν και άλλα νησιά και μία ήπειρος «κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…», φανερώνει την γνώση της ύπαρξης της Αμερικανικής ηπείρου στα χρόνια του Πλάτωνα. Αφού λοιπόν ο Πλάτων γνωρίζει την ύπαρξή της είναι φυσικό να γίνει παραδεκτό, ότι οι περί της Ατλαντίδας και της Αμερικής αφηγήσεις του πρέπει να είναι αληθινές. Και γιατί να τις αμφισβητήσουμε άλλωστε όταν όλα είναι καταφανή και μιλούν για τους Έλληνες, τους λευκούς θεούς της Αμερικής στα απώτατα χρόνια της προϊστορίας;

ΠΗΓΗ: ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ

Ινδιάνοι - Μια ακόμα Απόδειξη: Οι Αρχαίοι Έλληνες Παντού!

Σήμερα στα άρθρα που κοιτούσα, έπεσε το μάτι μου σε μια φωτογραφία με σύγχρονους ινδιάνους:
Αυτό που παρατήρησα είναι το σύμβολο που έχει ο μεσαίος ινδιάνος στο κεφάλι του... παρατηρείστε την παρακάτω φωτογραφία και θα δείτε ότι είναι το ίδιο σήμα με αυτό του ΛΑ.Ο.Σ., το οποίο υποτίθεται είναι Αρχαίο Ελληνικό Σύμβολο!
Το σήμα είναι ακριβώς το ίδιο σε διαφορετική αποτύπωση! Ο Κύκλος, τα Βέλη, ο Ρόμβος στο κύκλο, ακόμα και οι δάφνες στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ σήμα του ΛΑ.Ο.Σ. αποτελούνται από κάτι γαλάζιο στο σήμα των Ινδιάνων. Το σήμα των ινδιάνων αποτελείται από επιπλέον μια γραμμή (stroke), κάτι που στο απλοποιημένο σήμα του ΛΑ.Ο.Σ. δεν υπάρχει. Το ίδιο ακριβώς σήμα!!!



ΠΗΓΗ: area51gr.blogspot

Ελληνες παντού στο Χόλιγουντ

Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, παραγωγοί που απασχολούν με τη δουλειά και τη ζωή τους τον διεθνή Τύπο

Του Κοσμά Βίδου


Μετανάστες από το Σκουροχώρι Ηλείας, οι Κάρολος, Γιώργος και Σπύρος Σκούρας ξεκίνησαν πουλώντας αναψυκτικά στους αμερικανικούς κινηματογράφους και έφτασαν να γίνουν ιδιοκτήτες 500 αιθουσών, με τον Σπύρο να διευθύνει τη Fox και τον Γιώργο την United Αrtists. Από τότε μέχρι σήμερα οι Ελληνες του Χόλιγουντ δεν έπαψαν να απασχολούν τα ΜΜΕ με τις δημιουργικές τους τροχιές στον χώρο του θεάματος. «Κρύβοντας» την καταγωγή τους πίσω από «παραποιημένα», εξαμερικανισμένα ονόματα. Με τους περισσότερους όμως... εις «-ides», «akis», «-er» και «-poulos» να αναφέρονται με υπερηφάνεια στις ρίζες τους.

«Στενοχωριέμαι όταν δεν γνωρίζουν ότι είμαι από την Κρήτη» δήλωσε η Τζένιφερ Ανιστον.

«Υπήρχαν παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία στην οικογένειά μου,όπως ότι ύστερα από κάθε τραπέζι το σπίτι μύριζε σκόρδο» θυμάται ο κωμικός Ζακ Γαλυφιανάκης .

«Οι Ελληνες ξέρουμε να λέμε καταπληκτικές ιστορίες,από τον Ομηρο ως σήμερα. Αυτή είναι η πολιτιστική κληρονομιά μου» υποστηρίζει ο σκηνοθέτης, παραγωγός και σεναριογράφος Τζορτζ Μίλερ (Γιώργος Μηλιώτης), ο οποίος υπογράφει τις «Μάγισσες του Ιστγουικ» και την τριλογία «Μad Μax».

Βεβαίως, όσο και αν νοσταλγούν μια πατρίδα που οι περισσότεροι δεν γνώρισαν, παραμένουν κυρίως πολίτες του κόσμου. Γρανάζια της καλοκουρδισμένης μηχανής της ψυχαγωγίας. Αυτό τους φέρνει στα εξώφυλλα των μεγάλων εντύπων. Τους διασημότερους. Γιατί υπάρχουν και πολλοί άλλοι λιγότερο γνωστοί, αλλά εξίσου δραστήριοι. Παρατηρήστε τους τίτλους τέλους των ξένων ταινιών και θα το διαπιστώσετε: (σχεδόν) παντού υπάρχει ένας Ελληνας.

Αστείες και σέξι

Εκτός από την Ανιστον, εκείνη που ακούγεται περισσότερο τα τελευταία χρόνια είναι η Νία Βαρντάλος. Με καταγωγή από τα Καλάβρυτα και από τη Λακωνία, η Αντωνία-Ευγενία όπως βαφτίστηκε είδε τις μετοχές της να ανεβαίνουν όταν το θεατρικό της έργο «Γάμος α λα ελληνικά» μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο.

Την ίδια στιγμή μεγάλη επιτυχία γνωρίζει η Μελίνα Κανακαρίδη, η οποία έγινε διάσημη με το σίριαλ «Ρrovidence» και ακόμα πιο διάσημη με το «CSΙ: Νέα Υόρκη». Προσφάτως δήλωσε προς «Το Βήμα»: «Είμαι υπερήφανη για την καταγωγή μου. Γι΄ αυτό δεν άλλαξα το όνομά μου».

Προικισμένη με «μεσογειακή ομορφιά», η Βαλέρια Γκολίνο (από μητέρα Ελληνίδα) έχει εμφανιστεί στον «Ανθρωπο της βροχής» με τους Ντάστιν Χόφμαν και Τομ Κρουζ, για να δηλώσει απογοητευμένη από το Χόλιγουντ και να του γυρίσει την πλάτη. Αντιθέτως, πλούσια είναι η παρουσία τής Ολυμπίας Δουκάκη στα αμερικανικά στούντιο. Γεννημένη στη Μασαχουσέτη, το 1931 έφτασε στο απόγειο της δόξας της όταν κέρδισε Οσκαρ β΄ ρόλου, ΒΑFΤΑ και Χρυσή Σφαίρα για το «Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού» (1987).

Ελληνοαμερικανίδα νοσοκόμα ήταν η μητέρα τής ηθοποιού- μοντέλου και σχεδιάστριας μόδας Μίνα Σουβάρι, η οποία έκανε αίσθηση ως κρυφό αντικείμενο του πόθου του Κέβιν Σπέισι στο «Αmerican beauty». Από τη μητέρα τους αντλούν την ελληνική καταγωγή τους η Μαρίνα Σίρτις (σταρ του «Star Τrek»), η τηλεπερσόνα- κωμικός Τίνα Φέι και η Ρίτα Γουίλσον, σύζυγος του Τομ Χανκς. Ελληνα πατέρα έχουν η σκηνοθέτις, παραγωγός και σεναριογράφος Πηνελόπη Σφύρις, η κωμικός Εϊμι Σερντάρις (αδελφή του μπεστσελερίστα Κρις Σερντάρις ) και η ηθοποιός Τζία Καρύδις. Ελληνίδα ήταν η γιαγιά της Εμανουέλ Μπεάρ, Ελληνες οι παππούδες της Ελίζαμπεθ Πέρκινς, πρωταγωνίστριας του «Σαν τον σκύλο με τη γάτα», Ελληνες οι γονείς της ηθοποιού- παρουσιάστριας- δημοσιογράφου Μαρίας Μενούνος.

Ο... μίστερ Fox και οι άλλοι

Ισχυρότερος σήμερα Ελληνας του Χόλιγουντ θεωρείται ο επικεφαλής της Fox Filmed Εntertainment Τζιμ Γιαννόπουλος. Ανάμεσα στους αξιολογότερους διευθυντές φωτογραφίας συγκαταλέγεται ο Φαίδων Παπαμιχαήλ , ο πατέρας του οποίου υπήρξε συνεργάτης του (επίσης ελληνικής καταγωγής) σκηνοθέτη Τζον Κασσαβέτη (1929-1989). Οσο για τον γιο του Κασσαβέτη, τον Νικ Κασσαβέτη, ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του, ως παραγωγός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός.

Ελληνας τρίτης γενιάς είναι ο τιμημένος με Οσκαρ σεναρίου για το «Πλαγίως» Αλεξάντερ Πέιν. Ο Νίκολας Καζάν, γιος του Ηλία Καζάν, έχει υπογράψει το σενάριο του «Φράνσις». Ο Κώστας Μάντιλορ, γιος έλληνα ταξιτζή, ξεκίνησε από την Αυστραλία για να... τρομοκρατήσει το Χόλιγουντ πρωταγωνιστώντας στη σειρά ταινιών θρίλερ «Saw». Ο Ηλίας Κοτέας (από την Ηλεία) έχει εμφανιστεί στη «Λεπτή κόκκινη γραμμή» του Τέρενς Μάλικ και στο «Αραράτ». Ο Μάικλ Τσίκλις ήταν το... Πράμα στους «Fantastic four». Ο Θεσσαλονικιός Χανκ Αζάρια είναι η φωνή πολλών ηρώων των «Simpsons».

Γνωστός και ως πρώην σύζυγος της Σούζαν Σαράντον, ο ηθοποιός Κρις Σαράντον γεννήθηκε στη Δυτική Βιρτζίνια από έλληνες εστιάτορες. Ο Αλεξ Πρόγιας σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων «Το κοράκι». Ο Πάτρικ Τατόπουλος διακρίθηκε ως σπεσιαλίστας στα ειδικά εφέ.

Γεννημένος στον Καναδά, ο Κρις Διαμαντόπουλος έγινε γνωστός από τα σίριαλ «Τhe Sopranos», «Νip/Τuck» και «24». Αυτή τη στιγμή εμφανίζεται στη σειρά «Τhe Κennedys», στην οποία υποδύεται τον Φρανκ Σινάτρα. Ο σεναριογράφος και κωμικός Τζέισον Σουντέικις συνεργάστηκε με την Ανιστον, με την οποία λέγεται ότι υπήρξαν ζευγάρι. Τέλος, ο Γαλυφιανάκης, γιος ενός Κρητικού, εξάδελφος του βραβευμένου καρτουνίστα Νικόλα Γαλυφιανάκη και ανιψιός του πολιτικού Νικ Γαλυφιανάκη, θεωρείται ένας από τους πλέον δημοφιλείς κωμικούς των ΗΠΑ.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Παντού υπάρχει ένας Έλληνας !

Στο θέμα της φωτογραφίας με το μνημείο για τους πεσόντες της Αμερικανικής Υπηρεσίας Ασφαλείας NSA, εντοπίσαμε και έναν Έλληνα.
Τον George P. Petrochilos.
Τι ήταν όμως ο Γιώργος Πετρόχειλος και τι δουλειά έχει στην αναμνηστική στήλη των πεσόντων στο καθήκον Αμερικανών πρακτόρων;
Διαβάστε τι έκανε, έχει μεγάλο ενδιαφέρον :

Air Force Master Sergeant.


From, The (Philadelphia) Enquirer - National

Wednesday, September 3, 1997

After decades of secrecy, U.S. honors Cold War’s lost fliers

The crews were on spy missions along the borders of the Soviet Union and its allies.

Some were shot down, others just disappeared

By Michael E. Ruane

INQUIRER WASHINGTON BUREAU

FORT MEADE, Md - The fat, gray American spy plane had blundered over the Soviet border like a cow into crocodiles. Four MiG fighters were on it in an instant. ‘Attack!’ the Russian pilots could be heard yelling into their radios. “Attack!”

The unarmed, propeller-driven C-130 never had a chance. The MiGs raked it with rocket and cannon fire. Flames burst from its side. Its huge red tail broke off. And down the plane went, taking George P. Petrochilos and 16 buddies to their fiery deaths.

It was Tuesday, Sept. 2, 1958. Back home in Levittown, “Pete” Petrochilos’ sister, Theresa Durkin, then 36, would soon be waking her three boys. Summer was over. The world was generally at peace. But within hours, heading to her home via taxicab, would be a telegram beginning: “It is with deep regret. . . .

Yesterday, 39 years to the day after Air Force Master Sgt. Petrochilos’ plane plunged into a field in Soviet Armenia, his white-haired sister, now 75, and hundreds of others paid tearful and overdue tribute to the scores of’ ‘silent soldiers” who gave their lives on aviation’s secret front lines of the Cold War.

Standing before a gleaming C-130 refurbished to look like Petrochilos’ aircraft, family members, former comrades and top military brass gathered on a hazy, humid morning to honor all service members, living and dead, who manned the nation’s spy planes during the long, delicate duel with the Soviet Union and its allies.

The ceremony was hosted by the National Security Agency, the nation’s secret, high-tech electronic eavesdropping and code-making organization, at a new park and memorial on the grounds of this Army base north of Washington where the NSA has its headquarters.

It marked the loss of about 40 aircraft - 13 to enemy fire - and the deaths of more than 100 Americans who were engaged in the top-secret aerial electronic and photo reconnaissance that went on along the razor edges of the Communist bloc during the Cold War.

Some of the incidents, such as the 1958 loss of Petrochilos’ plane, became public when they occurred. The Soviets initially denied downing the plane -- which officials have said probably got lost in poor weather -- saying it “fell” in Soviet territory. But only six bodies -- none of them, apparently, that of Petrochilos -- were ever returned.

About other incidents, though, little was said at the time.

Planes were quietly lost in the vastness of places like the Bering Sea; Shemya Island, Alaska; or the Sea of Japan. In some cases, U.S. officials knew that a plane had been shot down. In other cases, weather or malfunction was the cause. And some aircraft just vanished without explanation.

NSA officials and even the aging veterans of those days remain tight-lipped about what exactly was done, and how and where.

‘We’re from the old school,” remarked one silver-haired veteran yesterday, who said he had seen Petrochilos’ plane depart that day, but declined to identify himself

And no large public ceremony had ever been held honoring the dangerous work and those who performed it -- until yesterday.

By 1958, George Petrochilos had been in the service for almost two decades. He signed up in 1940, before the U.S. entry into World War II, made his way into the Air Corps, and aside from a brief stint in civilian life, was making it a career.

The eldest of the five children of a Greek restaurant chef, he grew up in Scranton and I-Iazleton with keen language skills hatched at home and as an altar boy in the local Greek Orthodox Church.

A handsome man with thick dark hair, he never married. By I958, with his home of record that of his sister in Levittown, Petrochilos was flying top-secret reconnaissance missions for the Air Force.

They were called “ferret” missions, designed to use language experts and state-of-the-art electronics gear to divine what was going on beyond the often-impenetrable barrier of the Iron Curtain.

Although there was some overflying of enemy territory -- as with U-2 pilot Francis Gary Powers, who was shot down over the Soviet Union in 1960 -- most of the missions saw airplanes flying back and forth along hostile borders eavesdropping, careful not to penetrate the adversary’s air space.

The missions often were long and tedious, with a small crew of pilots flying a larger crew of’ ‘back­enders’ packed in hot, darkened compartments in the rear of rugged craft such as the stubby, slow C-130.

Petrochilos’ family knew he was in the Air Force, but were not quite sure what he did. “He was a very close-mouthed individual,” Durkin, his younger sister, who now lives in Jamison, Bucks County, said in an interview last week. “He could write a letter three pages long and not tell you anything except how the weather was.”

The plane bearing Petrochilos, who was a back-ender, took off at 10:21 am. from the Incirlik Air Base near Adana, Turkey, flew northeast to the Black Sea, and then was supposed to fly back and forth along the border between Turkey and Soviet Georgia and neighboring Soviet Armenia.

Instead, the plane went off course and flew directly into Aimenia, where it was attacked and downed by the four Russian MiGs near the village of Sasnashen.

American officials in 1959 released a transcript of the Russian pilots’ radio calls, to prove to the won that the Soviets had shot down an unarmed plane. “He will not get away,” one pilot radioed about th stricken American aircraft. “He is already falling. I will finish him off, boys. I will finish him off on th run.’

Later, investigators obtained photos from the Russian jets’ gun cameras that show the C-130 caught i the crosshairs of a gunsight, then falling to earth in flames.

Yesterday’s memorial was, to a large extent, the work of one man. Larry Tart, 59, a retired Air Force master sergeant who now lives in State College, did the same kind of work as Petrochilos in the sam kinds of airplanes, but about a decade later.

He recalled that a plaque honoring the men of the doomed plane hung in a squadron operations briefing room used by his later generation of back-enders.

“I’d always had a soft feeling for the fact that these guys had given their lives protecting their countr from communism, and in effect they had made it possible and safer for people like me to fly similar missions,” he said in an interview last week.

“On any given mission it could have been me rather than them, is the way I looked at it,” he said. ‘Men like that . . . had never been given any recognition. We simply couldn’t talk about it. We were really, known as silent warriors.

You’d leave. Your wife would pack your bags, and say, ‘Where are you going?’ You’d say, ‘I’m going to be gone for two weeks. You’ll see me when I get back.’”

After Tart retired in 1977, he visited the National Cryptologic Museum, adjacent to the NSA, and wondered why, amid memorials to other spy operations, there was no recognition of the men of the 1958 flight. Tart said officials told him they lacked memorabilia.

Tart said he determined to try to find some. He wound up doing much more. Not only did he gather memorabilia from across the country -- and from the crash site in Armenia -- but he also succeeded ir getting the NSA and the Air Force interested in setting up a memorial to all the Americans who performed the hazardous duty.

His work bore its final fruit yesterday under a hazy, cloudless sky.

As tearful relatives -- widows, sons and brothers of the men on the lost plane -- gathered with gray­haired Cold War veterans under a tent and in bleachers before the restored C-130, Tart stood to one side waiting for the ceremonies to begin.

“Some of these people have not known for 39 years what happened to their loved ones,” he said.
“Today, we’re going to tell them a little.”

ΠΗΓΗ: taxalia.blogspot

Πηνελόπη ΔΕΛΤΑ - Ο Ελληνισμός της Αλεξάνδρειας

ΠΗΓΗ: youtube

Τα ελληνικά από τις δημοφιλέστερες γλώσσες της Αυστραλίας

Η ελληνική γλώσσα παραμένει από τις δημοφιλέστερες γλώσσες της Αυστραλίας, παρουσιάζοντας τη μεγαλύτερη γλωσσική συγκράτηση έναντι όλων των άλλων 90 κύριων εθνοτικών γλωσσών της χώρας.
Σύμφωνα με έρευνα που συνεχίζεται από το Πανεπιστήμιο του Notre Dame Australia, αλλά και αυτή του Australian Early Development Index, που έχει ολοκληρωθεί, η ελληνική συνεχίζει να είναι αριθμητικά η πλέον εύχρηστη γλώσσα στα νοικοκυριά της Αυστραλίας, όσον αφορά τουλάχιστον τις εθνοτικές ομάδες που είχαν εγκατασταθεί στην Αυστραλία μέχρι το 1974.

Η αραβική ομιλείται από δεκάδες εθνικές ομάδες της Αυστραλίας (αφρικανικές και ασιατικές) και συνεχίζει να είναι η κύρια «συλλογική γλώσσα» των μαθητών στα σπίτια τους, με ποσοστό 11,8%. Ακολουθεί η βιετναμέζικη ως γλώσσα «νέων μεταναστών», προσφύγων και μεταναστών με ποσοστό 8,4% και κατόπιν η ελληνική ως πρώτη ανάμεσα σε όλες τις άλλες εθνοτικές ομάδες, ακόμη και των Ιταλών και των Κινέζων, με ποσοστό 4,3%.
Ας σημειωθεί ότι από τις 505.000 άτομα ελληνικής και κυπριακής καταγωγής, μόνον οι 109.000 έχουν γεννηθεί πλέον εκτός Αυστραλίας, ενώ οι τρεις στους τέσσερις είναι γεννημένοι στην Αυστραλία.
Στην περίπτωση των Βιετναμέζων τα δεδομένα είναι διαμετρικά αντίθετα, αφού οι τρεις στους τέσσερις έχουν γεννηθεί εκτός Αυστραλίας. Μετά την ελληνική ακολουθεί η μανδαρινική με 3,7% μαθητές χρήστες στο σπίτι τους, η καντονιζιακή με 3,6%, η μακεδονοσλαβική με 3,1% και η ιταλική με 3%.
Στην περίπτωση της ελληνικής ασφαλείς συγκρίσεις μπορούν να γίνουν μόνον με την ιταλική και τη μαλτέζικη, αφού η πρόσκληση Γιουγκοσλάβων μεταναστών στην Αυστραλία δεν είχε ενθαρρυνθεί μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ενώ οι διακρατικές συμφωνίες της Αυστραλίας για τη μετανάστευση με την Ιταλία, τη Μάλτα και την Ελλάδα προσυπογράφηκαν το 1952, όταν και συντελέστηκε η μετανάστευση 250.000 Ελλήνων μεταναστών τη περίοδο 1952-1974. Μετά το 1974 εγκαταστάθηκαν στην Αυστραλία και 14.000 Κύπριοι ελληνικής καταγωγής και 3.300 Τουρκοκύπριοι ως πρόσφυγες.
Η μελέτη Australian Early Development Index, που ερεύνησε τις γλωσσικές προδιαθέσεις 47.000 μαθητών έχει επίσης εντοπίσει ότι ένα ποσοστό 12,8% των μαθητών συνεχίζει να έχει την αγγλική ως δεύτερη γλώσσα. Σημειώνεται ότι το 88% των μαθητών αυτών είναι πρόσφατοι μετανάστες και πρόσφυγες από την Ασία και την Νότιο Αφρική.
Η ελληνική παρουσιάζει ανθεκτικότητα και ισχυρό δείκτη συγκράτησης ανάμεσα στους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου, ελαφρά συρρίκνωση στη δευτεροβάθμια και αισθητή συρρίκνωση, ως μάθημα επιλογής για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Αυστραλίας και ως γλωσσικό μάθημα, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αισθητή αύξηση στον αριθμό των σπουδαστών της ελληνικής σημειώθηκε στα κέντρα προσχολικής ηλικίας και στους ελληνόγλωσσους παιδικούς σταθμούς, κυρίως στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ.
«Τα θετικά για την ελληνική γλώσσα αποτελέσματα των πρόσφατων ερευνών, θα πρέπει να εντείνουν τις συστηματικές προσπάθειες της ομογένειας για αύξηση του αριθμού των ελληνόγλωσσων κέντρων προσχολικής ηλικίας και παιδικών σταθμών. Χρειάζεται να ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση των παρεχόμενων προγραμμάτων ελληνομάθειας και η αρτιότερη συνεργασία των φορέων παροχής ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης», δήλωσε ο κ. Α. Μ. Τάμης, καθηγητής της Σχολής Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου Notre Dame Australia.
«Τελευταία σημειώνεται ζήτηση από ενήλικες επιστήμονες που επιθυμούν να εκμάθουν την ελληνική, καθώς και από μαθητές σχολικής ηλικίας σε απομακρυσμένες περιοχές. Η χαρτογράφηση των αναγκών ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης αποβλέπει στο να εντοπίσει όχι μόνον τις ανάγκες των μαθητών, αλλά και τη φύση των προγραμμάτων ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης που θα πρέπει να δρομολογηθούν, καθώς και τις κοινωνικο-οικονομικές και γεωγραφικές παραμέτρους που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη στη διαμόρφωση μηχανισμών διδασκαλίας και μάθησης», εξήγησε ο κ. Τάμης.
«Η προετοιμασία, οργάνωση και εμπέδωση τόσο μηχανισμών έντυπης αλλά και ηλεκτρονικής διδασκαλίας και μάθησης, θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη ότι η ελληνική παραμένει η ισχυρότερη ουσιαστικά οικόλεκτος ανάμεσα σε όλες τις άλλες εθνοτικές ομάδες και να εισαγάγει προγράμματα που θα αξιοποιούν το θετικό σπιτικό περιβάλλον στην εναργέστερη εκμάθηση της ελληνικής», κατέληξε ο κ. Τάμης.
Τα πορίσματα της έρευνας που διεξάγει η Σχολή Τεχνών και Επιστημών και το Τμήμα Ελληνικών του Πανεπιστημίου Notre Dame Australia, υπό τη διεύθυνση του κ. Τάμη, αναμένεται να ολοκληρωθούν τον Ιούλιο του 2011.


ΠΗΓΗ: Kαθημερινή