"Είμαι Ελληνας 100%"

Την ιστορία του Χρήστου Γιαννόπουλου, Έλληνα πολιτικού πρόσφυγα στην ΠΓΔΜ, παρουσίασε δημοσίευμα της εφημερίδας "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ", την Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008.
Με τίτλο : "Δεν βρίσκω δουλειά λόγω της καταγωγής μου" ο δημοσιογράφος 'Αγγελος Αγγελίδης, αναφέρθηκε στην "Οδύσσεια" του 46χρονου ομογενή, παιδί του ελληνικού εμφυλίου, που μετά απο περιπλανήσεις σε διάφορες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, κατέληξε το 1973 στο έδαφος της σημερινής ΠΓΔΜ. Αναφέρει μεταξύ άλλων το δημοσίευμα :
Από τη φωτιά και το τσεκούρι της εμφυλιακής Ελλάδας και αφού περιπλανήθηκαν σε διάφορες χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ, κατέληξαν στα Σκόπια. Πεντακόσιοι Ελληνες ζουν σήμερα στην ΠΓΔΜ. Ο 46χρονος Χρήστος Γιαννόπουλος είναι ένας από αυτούς. Βρίσκεται στο γειτονικό κράτος από το 1973. «Είμαι Ελληνας 100%. Οχι “Μακεδόνας”» ξεκαθαρίζει από την αρχή της κουβέντας μας, η οποία έγινε σ’ ένα παραδοσιακό καφενείο στην παλιά πόλη των Σκοπίων.
Ο πατέρας του ήταν ενεργό μέλος του ΕΛΑΣ. Το 1949, αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου, πήρε γυναίκα και παιδιά και πήγε μαζί τους στην πόλη Γκόζιλετς της Πολωνίας. Το 1973, ο Χρήστος και η μητέρα του αποφάσισαν να επιστρέψουν. Εμαθαν όμως ότι στην Ελλάδα θα έχαναν την πολύτιμη σύνταξη και έτσι κατέληξαν στα Σκόπια της ενιαίας ακόμη Γιουγκοσλαβίας. «Ηρθαμε στα Σκόπια γιατί ήταν πιο κοντά στη μητέρα Ελλάδα. Υπηρέτησα στο γιουγκοσλαβικό στρατό και πλέον είμαι πολίτης αυτής της χώρας. Η μητέρα μου εδώ πέθανε. Θέλω να επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα, μόνο όμως όταν στρώσουν τα οικονομικά μου. Προς το παρόν, επισκέπτομαι συχνά τα αδέλφια μου, τα οποία ζουν στη Λάρισα, στην Αθήνα και την Κοζάνη».
Ο κ. Γιαννόπουλος είναι σήμερα άνεργος. Ψάχνει να βρει δουλειά, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οπως λέει, πολλές δουλειές τις χάνει εξαιτίας της καταγωγής του αλλά και του ελληνικότατου ονοματεπώνυμού του που προφανώς τον κατατάσσει σε μια διαφορετική κατηγορία αλλοεθνών εργαζομένων.
«Συζητάω για δουλειά. Μου λένε “εντάξει”. Μόλις όμως αφήνω τα στοιχεία μου, ξαφνικά ακούω ότι η
θέση έχει καλυφθεί. Επιχείρησα να βρω δουλειά και στις ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στα Σκόπια. Μιλάω πολύ καλά τα ελληνικά, όπως και την τοπική γλώσσα. Δυστυχώς, δεν μπορώ να βρω τα ελληνικά αφεντικά και πέφτω πάνω στους Σκοπιανούς συνεργάτες τους, οι οποίοι μου κλείνουν την πόρτα» υποστηρίζει.
Ενας άνθρωπος που στα 46 του χρόνια αντιμετωπίζει πρόβλημα ανεργίας, είναι φυσικό να μην έχει στην πρώτη του προτεραιότητα διπλωματικές αγωνίες. Εχει λοιπόν το θάρρος να πει ότι το ζήτημα του ονόματος τον αφήνει παγερά αδιάφορο. «Κοιτάξτε, διαβάζω βιβλία Ιστορίας. Και ελληνικά και σκοπιανά. Ξέρω ποια είναι η αλήθεια. Πολλές φορές έρχομαι σε αντιπαράθεση με τους ντόπιους για το συγκεκριμένο θέμα» είπε. Πιστεύει ότι τελικά η κυβέρνηση της χώρας θα κάνει ένα βήμα πίσω και κάτω από την πίεση να μείνει εκτός ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ενωσης θα έρθει σε συμβιβασμό με την Ελλάδα. «Αυτό θα ωφελήσει και τις δύο πλευρές. Η Ελλάδα έχει επενδύσει πολλά λεφτά στη χώρα. Τα Σκόπια θα βρουν ένα μόνιμο σύμμαχο, καθώς οι σχέσεις τους με τις υπόλοιπες γειτονικές χώρες δεν είναι και οι πλέον αρμονικές».
Η συνολική του αποτίμηση είναι ότι «το ζήτημα του ονόματος δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε για την ηγεσία της γειτονικής χώρας. Πώς θα “πασάρουν” στους κατοίκους την αλλαγή του ονόματος; Αλλαξαν σημαία, τώρα πρέπει να αλλάξουν και την ονομασία».